Jarenlang fotografeerde ik met grote regelmaat vanuit een van de openbare vogelhutten in de Luijsen, Kempenbroek een natuurgebied op de grens van Nederland en België. Het kwam bijna nooit voor als je tijdens zo'n sessie geen ijsvogel zag, sterker, ze zaten er zo frequent dat je er op een gegeven moment zelfs geen foto's meer van maakte. Klinkt natuurlijk erg decadent, maar als je al duizenden ijsvogelfoto's in je portfolio hebt ga je het gewoon vinden en besef je niet meer in wat voor voorkeurspositie je verkeert.
Dat werd op een gegeven moment totaal anders en naar mijn idee lagen daar een drietal redenen aan ten grondslag. Op de eerste plaats hebben we een aantal slechte ijsvogeljaren gehad met vorst waardoor veel ijsvogels van de honger omkwamen. Vervolgens zijn in het gebied een aantal vaste plekken waar de ijsvogels altijd kwamen zitten om te vissen weggehaald waardoor ze bij die hutten nauwelijks nog plek hadden om te gaan zitten. En, misschien wel de belangrijkste oorzaak, ze hebben het gebied gedurende enkele jaren op de schop gehad waardoor grote delen vaak droog kwamen te liggen waardoor er na regenval niet direct weer vis zat.
Afgelopen september besloot ik er weer eens naar toe te gaan, ik zou wel zien wat ik aantrof. Dat viel eigenlijk best wel tegen, maar op een gegeven moment kwam er toch een ijsvogel zitten op een van de recent geplaatste takken. Na wat foto's gemaakt te hebben kreeg ik het idee dat hij wilde gaan vissen en om een groter beeldveld te krijgen zoomde ik wat uit van 600 naar 360 mm. Zo zou ik meer kans hebben om de duikende ijsvogel in beeld te krijgen. Dat had ik beter niet kunnen doen want in plaats van te duiken begon hij plotseling te braken. Jammer genoeg moest ik de beelden daarom wat meer croppen. Afijn, ik vond ze toch nog goed genoeg om in een blog te verwerken.
Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor jullie fijne reacties op mijn vorige blog over de paddenstoelen met de Helios. (klik hier)
Groeten, Ad
IJsvogel, een jong mannetje dat al redelijk op kleur is, maar het witte puntje aan z'n snavel verraadt dat het een jonge vogel is, waarschijnlijk uit een eerder broedsel van dit jaar.
Aanvankelijk zat de ijsvogel op een tak net boven het water.
Hij hield niet alleen het water in de gaten op aanwezigheid van vis, het zijn n.l. echte oogjagers, maar....
ook de lucht, roofvogels die daar ook voorkomen hebben je n.l. zo van die tak af geplukt. Soms wordt er een meerkoet door een havik verrast en menig klein vogeltje valt ten prooi aan een sperwer.
Ik had op dat moment geluk dat er een mooi lichtje in het oog viel.
Nadat hij even in een tegenoverliggende rietkraag was gevlogen keerde hij snel weer terug maar nu op een tak die wat verder weg en wat hoger stond, waardoor ik het bokeh van een andere rietkraag en wat bomen in de achtergrond kreeg.
De vogel bleef daar geruime tijd zitten.
Hij was best wel onrustig en veranderde steeds van houding. Voor mij een mooie gelegenheid om zowel het mooie blauwe rugdek als ook de oranje borst te fotograferen.
En ook hier werd het gevaar uit de lucht in de gaten gehouden.
En tevens ook wat zich in het water afspeelde.
Maar dan ineens werd de ijsvogel wat onrustiger.
Dat is het moment om als fotograaf goed op te letten, er zit waarschijnlijk een duik aan te komen.
Zie ik daar nou echt een vis zwemmen.
Hij keek steeds om zich heen en ik voelde gewoon dat er iets aan zat te komen.
En ja hoor, hij had een vis in de smiezen en zou spoedig duiken...dacht ik. Om het moment te vangen draaide ik m'n telelens alvast terug van 600 naar 360 mm.
Maar toen ineens begon hij te kokhalzen, het leek of hij met z'n pootje iets uit z'n keel naar voren duwde.
En ja hoor, daar kwam die braakbal achter in zijn keel tevoorschijn.
Nog effe flink kokhalzen om dat ding naar voren te krijgen, best wel komisch om te zien.
Daar komt die braakbal dan eindelijk aan. Zoals bekend eten ijsvogels vis en de onverteerbare graten worden, net als bij uilen de botjes van muizen enz., als braakbal weer uitgekotst.
Nog even een laatste krachtsinspanning door flink met de kop te schudden.
En eindelijk komt die braakbal dan naar buiten gevlogen. Op de foto's lijkt dit allemaal heel rustig te gaan, maar het hele tafereel speelt zich in minder dan een paar seconden af. Ik was blij dat de braakbal nog in het beeldveld viel, dat maakt de serie toch completer.
Nog wat restjes bleven op z'n snavel achter.
Nog een laatste blik achterom en dan zou hij wel wegvliegen.
Maar juist toen ik dit dacht dook hij naar beneden om te gaan vissen. Zonder succes vloog hij toen hij weer boven kwam weg en heb ik hem die dag niet meer gezien. Geen beste foto maar ik vond dat hij het verhaal wel compleet maakte.
Slotwoord: Alweer aan het einde van het jaar, een jaar waarin ik gepoogd heb om elke maand de beste foto te selecteren en te bewerken. Dat is me slechts enkele maanden gelukt. Voor het jaaroverzicht zal ik dan ook enkele maanden laten zien, de rest volgt later wel. Ik wens de volgers van mijn blog een prettige jaarwisseling en dank degenen die gedurende het jaar een of meer reacties hebben achtergelaten.
