In dit blog ga ik erg ver terug in de tijd, de tijd waarin ik nog fotografeerde met m'n Nikon D300 in combinatie met de roemruchte Bigma (Sigma 50-500 mm.) We waren destijds op vakantie op een camping in Purmerend, ik praat over juli 2013, en we maakten van daaruit uitstapjes in de omgeving. Zo kwamen we op een dag in de polder Zeevang onder de rook van Amsterdam waar ik nog nooit eerder was en we ontdekten al gauw dat daar kemphaantjes rond scharrelden, voor mij toen nog een redelijk nieuwe soort. Ik maakte een hele serie foto's die ik nooit bewerkte omdat ik ze eigenlijk niet goed genoeg vond. Mijn kennis van Photoshop was destijds ook niet bijster groot. Recent kwam ik dit mapje weer tegen en ik vond het eigenlijk wel jammer dat ik hier nooit iets mee gedaan had. Met een vrij nieuwe versie van Photoshop en intussen wat meer ervaring met Photoshop ben ik aan de slag gegaan en hoewel het uiteindelijke resultaat niet te vergelijken is met de foto's die je tegenwoordig kunt maken met een moderne systeemcamera in combinatie met een veel lichtsterkere lens viel het me toch niet tegen. Enfin, na lang wikken en wegen heb toch maar besloten er een blogje aan te wijden.
Veel kijkgenoegen en dank nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog over de roofvogels en uilen. (klik hier)
Groeten, Ad
Omdat het al juli was in dit blog geen vogels in baltskleed, sterker nog de mannen hadden al hun kenmerkende kraag verloren en vertoonden al de eerste tekenen van rui. Het kan overigens ook zijn dat de kale plekken in de nek veroorzaakt zijn door de gevechten op de arena tijdens de balts, het zijn uiteindelijk niet voor niets kemphanen.
Een ander mannetje vertoonde eveneens van die kale plekken in z'n nek. Beide kemphanen maar totaal verschillend van kleur.
Nog een mannetje, een overwegend witte variant. In volgorde zijn de zwartgekraagde mannetjes op de baltsplaats (arena) meestal de baas, de zgn. territoriale mannen, gevolgd door de bruingekraagde. De witgekraagde zijn zgn. satelliet mannen die aan de rand van de arena, of lek, de aandacht van de vrouwtjes proberen te trekken. Tenslotte zijn er nog de zgn. faren, dat zijn mannetjes met de uiterlijke kenmerken van een vrouwtje. Die proberen buiten het zicht van de territoriale mannen met de vrouwtjes te paren.
Ook al ligt de broedperiode al achter ze de mannetjes hebben nog steeds de neiging met hun veren te pronken.
Kemphaan.
Klapperende vleugels, het gedrag dat ze op de baltsplaats gewend waren.
In zo'n weidegebied met veel slootjes komt, als de waterkwaliteit tenminste goed is, ook de prachtige zwanenbloem voor.
En ook de kievit als weidevogel hier tussen enkele kemphaantjes.
De poten van de kemphaan zijn, net als die van de tureluur, overwegend rood.
Dit kemphaantje is wel overwegend zwart, maar je kunt niet meer zien of hij nou een zwarte- of een witte kraag had.
Natuurlijk zijn foto's vanaf een lager standpunt genomen mooier en zeker als ze in het gras lopen waardoor het allemaal wat rommeliger oogt, maar dat was hier niet mogelijk. Best een druk weggetje met vooral grote landbouwtrekkers en naast de weg direct een sloot. Ik moest zodoende vanuit de auto snel foto's maken om vervolgens verderop weer aan de kant te gaan staan.
Het lukte desondanks van dichtbij wat leuke foto's te maken.
En vooral met deze was ik heel content, net genoeg tijd om het juiste moment af te wachten voordat ik weer aan de kant moest.
In een gebied met kemphanen komen meestal ook andere weidevogels voor zoals deze juveniele grutto.
Even later kreeg hij bezoek van een andere kemphaan.
En ook deze kokmeeuw mocht mee op de foto. Altijd leuk als je de spiegelingen in beeld mee kunt nemen.
Tijdens het foerageren wordt de omgeving goed in de gaten gehouden.
Zo frontaal ziet hij er heel anders uit. Met enige fantasie deed het verenkleed me zo wel wat aan een struisvogel denken.
Nog weer een ander mannetje met een oranje flank passeerde in het plasje.
Een visrijk plasje in een weidevogelgebied oefent natuurlijk ook een enorme aantrekkingskracht uit op visdiefjes.
Altijd leuk om te proberen die vliegend te fotograferen.
Op een gegeven moment zag ik dat zich een mooi kans aandiende om twee kemphaantjes synchroon te fotograferen.
Met de tweede onscherp in de achtergrond.
En ook poetsend bleven ze samen in het ritme.
De visdiefjes kwamen steeds dichterbij, als je vanuit de auto fotografeert kennen ze weinig schuwheid.
Het zijn echte luchtacrobaten.
....en alles zit weer redelijk in het gareel.
Slotwoord: Na dit uitstapje in het verleden wil ik voor een volgend blog de actuele draad weer oppikken. Tot dan.
