Als je al wat langer vogels fotografeert en in de loop der jaren best veel soorten voor de lens gehad hebt zijn er een aantal soorten die tot de verbeelding gaan spreken. Soorten die je tot dan toe niet gefotografeerd hebt en in de meeste gevallen ook nog nooit gezien hebt. In mijn geval heb ik het dan over soorten als de hop, de bijeneter, de morinelplevier, het smelleken, het porseleinhoen en de meest begeerde soort waar ik al jaren naar op zoek ben, de draaihals. Deze laatste is niet eens zo zeldzaam en komt in steeds groter getale in ons land voor, maar op de een of andere manier weet hij steeds aan mijn waarneming te ontsnappen en het begint zo langzamerhand een obsessie te worden om die voor de lens te krijgen.
Er zijn ook soorten waarvan je zo goed als zeker weet dat het nooit gaat lukken om die te zien en te fotograferen, soorten die nog zeldzamer zijn dan de hierboven genoemde. Ik heb het dan b.v. over daurische klauwier, de roodkopklauwier, de zwarte zeekoet, de grauwe franjepoot ,de waterspreeuw, de witwangstern, de witkeelkwikstaart, de duinpieper en de orpheusspotvogel. En hoewel deze soorten slechts sporadisch in ons land te zien zijn lukt het dan weer wel om die op de gevoelige plaat vast te leggen. Het kan soms heel onvoorspelbaar zijn in de natuurfotografie en dat maakt het, voor mij althans, ook zo boeiend.
Een van de soorten die ook tot die eerste categorie behoorde was ook de steltkluut. Totdat we in mei 2019 tijdens onze vakantie in Drenthe de polder in Groningen introkken en we na lang speuren de steltkluut ontdekten. Een bijzonder statige vogel die qua sierlijkheid en elegantie de groenpootruiter nog de loef afsteekt. We hadden het geluk dat we daar helemaal alleen waren en dus alle rust, tijd en ruimte om de vogels, het was een paartje, aan ons te laten wennen waardoor ze steeds dichterbij kwamen zodat ik er een leuke reportage van kon maken.
Veel plezier bij het bekijken van deze foto's en bedankt nog voor de leuke reacties op het blog over de dwergsterns. (klik hier)
Groeten, Ad
Steltkluut, er liepen twee vogels in de polder, ik vermoed een paartje, maar het is moeilijk te zeggen welke nou het mannetje en welke het vrouwtje was. De een had wat meer zwart aan de kop dan de ander, maar dit is geen betrouwbaar geslachtskenmerk. Het mannetje heeft een iets meer groenige mantel, het vrouwtje een wat meer bruine, maar dat was met het tegenlicht moeilijk te zien.
In eerste instantie waren de vogels zoals te zien, best ver weg en op hun gemak aan het foerageren.
Het is een en al elegantie, prachtig gestroomlijnd met dat torpedovormig lijf en die ontzettend lange poten. De fijne naaldachtige snavel maakt het tot een zeer sierlijke vogel. Waarschijnlijk is dit het mannetje en omdat ik de andere vogel net wat mooier vond heb me voornamelijk daarop geconcentreerd.
We hadden ons rustig tussen het hoge gras op de oever van het plas-dras gebied verscholen om het vertrouwen van de vogels te winnen en langzaam kwamen ze steeds dichterbij. Op een gegeven moment kwam de ene vogel zelfs onze kant op gevlogen.
En liep vervolgens naar een bos pitrus in het water. De spiegeling in het water werkte hier wel lekker mee.
Het leverde wel een mooi contrast op zo tegen de achtergrond van het donkere riet.
Even later ging hij/zij zich een eindje verderop uitgebreid staan te poetsen.
Dit levert toch net weer wat meer dynamiek op in een foto.
Vanaf dezelfde plek maar ik heb deze foto iets meer gecropt, ik weet eigenlijk niet precies wat ik nou mooier vind.
Na de poetsbeurt wandelde de vogel weer wat verder weg en verscheen er zelfs een bosruiter in beeld.
Op een gegeven moment passeerden ze elkaar, ik vond het wel grappig om de bosruiter tussen die lange poten van de steltkluut te zien staan. Door die referentie zie je ook pas goed hoe lang die poten zijn zelfs al loopt de steltkluut wat verder weg dan de bosruiter. Door die afstand en het gebruikte diafragma is de bosruiter uiteraard ook niet helemaal scherp.
Een minimalistisch beeld zo staand in het water zonder verder veel begroeiing.
Als ze met die lange poten door het water harken wordt het water opgegooid.
Het water was niet helemaal rimpelloos zoals je op de achtergrond kunt zien, beetje jammer dat daardoor de spiegeling niet helemaal symmetrisch is.
Ieder z'n smaak, maar ik vind het minder mooi.
Terug weer naar een paar dagen eerder. Deze steltkluut was inmiddels zo gewend aan onze aanwezigheid dat hij vlak voor ons in de oevervegetatie kwam foerageren. Dat zijn toch de ultieme momenten voor een vogelfotograaf.
Waarschijnlijk vond hij het zelf ook wel wat erg dichtbij en wandelde toch maar een stukje verderop.
Lekker sneaky schoof hij zo achter de planten langs.
En die zaten er, gezien de muggenbeten op onze armen, volop.
Toen de vogel zich na een hele tijd weer verder teruggetrokken had op de plas beloonde hij ons door op te vliegen en bood mij de kans om enkele vluchtfoto's te maken hetgeen ik bij veel vogels probeer en waar ik in dit geval heel blij mee was.
Het ziet eruit alsof het wat in onbalans is maar ze zweven toch heel soepel.
Hier tegen de vegetatie op de achtergrond die combineert met de pootkleur.
Tenslotte de laatste foto die ik wat meer gecropt heb, lekker vrij vliegend waarbij ze minimaal met hun vleugels slaan en optimaal gebruik maken van de wind.
Slotwoord: Het was echt genieten van deze prachtige vogels zo verscholen zittend tussen het gras aan de oever van deze plas. Ik maakte ontzettend veel foto's, bewerkte er ruim 130 en kwam uiteindelijk tot een selectie van deze 26 foto's. Tot de volgende keer.
