Diverse soorten op enkele van mijn vaste plekjes

De komende blogjes wil ik aandacht besteden aan enkele soorten in kleine natuurgebiedjes hier in de omgeving die ik regelmatig bezoek. Het zijn niet altijd heel spraakmakende soorten, maar toch ga je hier zelden voor niets naar toe, er is altijd wel iets te beleven en uiteraard te fotograferen. Het zijn natuurpareltjes op de grens van Brabant en Limburg die luisteren naar de namen de Kwegt, de Banen, de Schoorkuilen en de Anselberg. Omdat ik wat krap in de tijd zit zal ik me beperken tot wat kortere blogjes dan gewoonlijk die ik ook wat minder uitgebreid van tekst zal voorzien.

Ik hoop dat ze desondanks in de smaak zullen vallen. Veel kijkplezier en bedankt nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog over de grote karekiet. (klik hier)

Groeten, Ad

Dit geelgorsmannetje gaf op zijn zangpost langs de kant van de weg zijn symfonie weg.

De futen hadden inmiddels jongen die zich op de rug van de ouders lekker lieten meedrijven.

Ze hadden slechts twee jongen, weinig voor futen, maar de predatoren zullen hun werk wel gedaan hebben.

De jongen waren al wat groter en weldra zullen ze hun pyjamapakje inruilen voor het adulte kleed.

Deze kleine mantelmeeuw zou wel eens zo'n predator kunnen zijn, ze zijn niet vies van een jong fuutje.

Op deze en voorgaande foto kun je goed het voordeel zien van handmatige belichting die in beide gevallen hetzelfde is. Als je handmatig belicht op de vogel maakt het niet meer uit of hij tegen een lichte of donkere achtergrond vliegt.

Lepelaar in high-key.

Boompieper

In de Banen bevindt zich op geruime afstand van de oever een eiland dat bevolkt wordt door een kolonie lepelaars, die daar ook broeden. Deze lepelaar vliegt van het eiland naar het ven om te gaan foerageren.

Over het ven vloog regelmatig een groepje gierzwaluwen, erg lastig om in de vlucht te fotograferen, het gaat razendsnel. Alhoewel ik hier nog lang niet tevreden over ben heb ik toch een opname in dit blog opgenomen. Later heb ik ze bij het Lauwersmeer veel beter kunnen fotograferen. Ik gebruikte hier een sluitertijd van 1/3200 sec.

Blauwe reigers in de vlucht fotograferen gaat een stuk makkelijker, ze zijn t.o.v. zo'n gierzwaluw erg traag. Hier volstond een sluitertijd van 1/2000 sec.

Blauwe reiger

Gele lis aan de rand van het ven.

Ik wil dan toch eens kijken of ik er niet wat anders van kan maken en kwam uit bij deze spiegeling met een groepje gele lissen in de onscherpte op de voorgrond. Wellicht niet ieders ding, maar allee. 

Een andere prachtige wilde plant was deze dagkoekoeksbloem.

de Banen.

Grauwe gans, een zeer algemene soort, maar zo met de onscherpe, gekleurde vegetatie in de voorgrond een mooie vogel, toch.

Ook de kleine mantelmeeuw kwam nog even een kijkje nemen of er nog wat te halen viel. Een jong fuutje misschien?

Kleine mantelmeeuw.

Tot slot nog enkele foto's van de geelgors waar dit blog mee begon.

In het westen van het land komt hij nauwelijks of niet voor terwijl hij hier in het zuiden en oosten in het seizoen vrij algemeen is.

Echt schuw zijn ze niet, ik kon redelijk makkelijk naar de boom lopen waar hij zat te zingen, je krijgt dan alleen zo'n vreemd perspectief.

Slotwoord: Slechts een klein gedeelte van de foto's/soorten die ik daar kon fotograferen. Volgende keer daarom verder met o.a. de koereiger. Tot dan.

Grote karekiet

Dit keer wijd ik een blog aan slechts een soort, een soort weliswaar die nieuw voor me was, in vogeljargon een zgn. lifer. Het betreft de grote karekiet, een vogel van oude rietlanden. In Nederland zijn die vrij schaars en het laatste bolwerk was lange tijd de Wieden/Weerribben in Overijssel. Omdat deze vogel voor Nederland verloren dreigde te gaan doordat de oude rietkragen door de toenemende ganzenpopulatie werden weg gegraasd, heeft men daar die rietkragen beschermd door er een afrastering van gaas omheen te maken zodat de ganzen er niet meer bij konden. Dat heeft de populatie grote karekieten die er nog over was goed gedaan en langzaam gaat het met de soort weer iets beter. 

In het voorjaar van 2024 was ik in een van mijn local patches aan de rand van de Groote Peel toen ik plotseling in een kleine rietkraag de luide roep van deze prachtige vogel hoorde. Voor de duidelijkheid, het is een heel andere vogel dan de kleine karekiet die veel talrijker is en in vrijwel elke rietkraag te vinden is. Hij is een slag groter, zingt keihard en onafgebroken en als hij zich onbespied waant wil hij wel tot in de top van een oude, harde rietstengel klimmen om daar al pronkend zijn liedje ten gehore te brengen in de hoop daarmee een vrouwtje aan te trekken. Ik was meteen 100% gefocust. deze kans wilde ik uiteraard niet laten glippen, maar ik wist dat ik zonder verdere camouflage uiterst behoedzaam te werk moest gaan.

In dit blog kun je lezen en zien hoe ik te werk ben gegaan, veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog over de kemphanen. (klik hier)

Groeten, Ad

Grote karekiet zoals ik hem uiteindelijk in vol ornaat vanuit mijn zorgvuldig gekozen plekje kon fotograferen.

Aangetrokken door zijn zeer harde zang zag ik de grote karekiet zo voor het eerst, redelijk ver van het pad hoog in een oude rietstengel tussen de vegetatie.

Tussen zijn harde zang door zat hij even rond te kijken, misschien had hij mij al gezien. Met een flinke boog probeerde ik in de dekking om de plek heen te lopen. 

Toen hij voorzichtig weer wat begon te zingen wist ik dat hij zich veilig voelde en dat ik hem niet verstoord had.

Voorzichtig sloop ik steeds een beetje dichterbij intussen goed in de gaten houdend of hij bleef zingen.

Met m'n 600 mm. lens had ik hem nu al aardig in beeld

Ik had nu weliswaar vol tegenlicht, maar dat vond ik zeker geen nadeel, hij kreeg daardoor een fijne lichtkrans om z'n kop en het licht scheen mooi door z'n ondersnavel. Bovendien kreeg ik een fijn bokeh in de achtergrond.

Nog een klein beetje dichterbij en ook dat liet hij goed toe.

En nadat hij nog een keer vol op het orgel ging ben ik voorzichtig weggeslopen om hem voor nu met rust te laten.

Toen ik weer op het pad stond verplaatste hij zich in het riet en begon van daaruit weer fel zijn lied ten gehore te brengen. 

Ik was nu in de gelegenheid om hem van de andere kant te benaderen waardoor ik geen tegenlicht meer had. Ondertussen zong hij vrolijk door.

En ook vanaf dit standpunt kon ik enkele leuke opnames maken waarbij hij z'n snavel ver opentrok.

Na daar weer een tijdje zijn vocale kunsten te hebben laten horen verplaatste hij zich weer in het riet. Ik had me al die tijd muisstil gehouden terwijl ik me verborgen had onder een paar overhangende takken van bomen die grensden aan de rietkraag. Ik denk dat hij me niet gezien had want hij kwam dichter naar me toe gevlogen. Gelukkig waren er geen andere mensen in de buurt en je kunt je nauwelijks voorstellen hoe je zo'n beleving ervaart als je zo dicht bij zo'n zeldzame vogel mag komen.

Op een gegeven moment begon hij flink met zijn vleugels te schudden alsof hij even wilde ontspannen van alle inspanningen.

Aan z'n blik te zien denk ik dat hij me hier toch wel in de smiezen had, maar hij stoorde zich totaal niet meer aan me.

Sterker nog, hij bracht nu op slechts een meter of vijf van me vandaan een serenade.

Ondertussen met zijn nek draaiend om toch vooral maar gezien te worden.

Trots als een pauw maakte hij zich ook steeds slanker.

Tenslotte maakte ik nog een laatste foto terwijl hij volop doorzong. Ik vond het wel welletjes, heb de vogel verder met rust gelaten en ben stilletjes weggeslopen. Een ervaring om nooit te vergeten.

Tot de volgende keer.