Dit keer wijd ik een blog aan slechts een soort, een soort weliswaar die nieuw voor me was, in vogeljargon een zgn. lifer. Het betreft de grote karekiet, een vogel van oude rietlanden. In Nederland zijn die vrij schaars en het laatste bolwerk was lange tijd de Wieden/Weerribben in Overijssel. Omdat deze vogel voor Nederland verloren dreigde te gaan doordat de oude rietkragen door de toenemende ganzenpopulatie werden weg gegraasd, heeft men daar die rietkragen beschermd door er een afrastering van gaas omheen te maken zodat de ganzen er niet meer bij konden. Dat heeft de populatie grote karekieten die er nog over was goed gedaan en langzaam gaat het met de soort weer iets beter.
In het voorjaar van 2024 was ik in een van mijn local patches aan de rand van de Groote Peel toen ik plotseling in een kleine rietkraag de luide roep van deze prachtige vogel hoorde. Voor de duidelijkheid, het is een heel andere vogel dan de kleine karekiet die veel talrijker is en in vrijwel elke rietkraag te vinden is. Hij is een slag groter, zingt keihard en onafgebroken en als hij zich onbespied waant wil hij wel tot in de top van een oude, harde rietstengel klimmen om daar al pronkend zijn liedje ten gehore te brengen in de hoop daarmee een vrouwtje aan te trekken. Ik was meteen 100% gefocust. deze kans wilde ik uiteraard niet laten glippen, maar ik wist dat ik zonder verdere camouflage uiterst behoedzaam te werk moest gaan.
In dit blog kun je lezen en zien hoe ik te werk ben gegaan, veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog over de kemphanen. (klik hier)
Groeten, Ad
Grote karekiet zoals ik hem uiteindelijk in vol ornaat vanuit mijn zorgvuldig gekozen plekje kon fotograferen.
Aangetrokken door zijn zeer harde zang zag ik de grote karekiet zo voor het eerst, redelijk ver van het pad hoog in een oude rietstengel tussen de vegetatie.
Tussen zijn harde zang door zat hij even rond te kijken, misschien had hij mij al gezien. Met een flinke boog probeerde ik in de dekking om de plek heen te lopen.
Toen hij voorzichtig weer wat begon te zingen wist ik dat hij zich veilig voelde en dat ik hem niet verstoord had.
Voorzichtig sloop ik steeds een beetje dichterbij intussen goed in de gaten houdend of hij bleef zingen.
Met m'n 600 mm. lens had ik hem nu al aardig in beeld
Ik had nu weliswaar vol tegenlicht, maar dat vond ik zeker geen nadeel, hij kreeg daardoor een fijne lichtkrans om z'n kop en het licht scheen mooi door z'n ondersnavel. Bovendien kreeg ik een fijn bokeh in de achtergrond.
Nog een klein beetje dichterbij en ook dat liet hij goed toe.
En nadat hij nog een keer vol op het orgel ging ben ik voorzichtig weggeslopen om hem voor nu met rust te laten.
Toen ik weer op het pad stond verplaatste hij zich in het riet en begon van daaruit weer fel zijn lied ten gehore te brengen.
Ik was nu in de gelegenheid om hem van de andere kant te benaderen waardoor ik geen tegenlicht meer had. Ondertussen zong hij vrolijk door.
Op een gegeven moment begon hij flink met zijn vleugels te schudden alsof hij even wilde ontspannen van alle inspanningen.
Aan z'n blik te zien denk ik dat hij me hier toch wel in de smiezen had, maar hij stoorde zich totaal niet meer aan me.
Sterker nog, hij bracht nu op slechts een meter of vijf van me vandaan een serenade.
Ondertussen met zijn nek draaiend om toch vooral maar gezien te worden.
Trots als een pauw maakte hij zich ook steeds slanker.
Tenslotte maakte ik nog een laatste foto terwijl hij volop doorzong. Ik vond het wel welletjes, heb de vogel verder met rust gelaten en ben stilletjes weggeslopen. Een ervaring om nooit te vergeten.
Tot de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten