Door op een foto te klikken krijgt u een vergrote weergave. De foto, vooral de scherpte, is dan echt van veel betere kwaliteit.

Op mijn beelden rust copyright (© advanduren) en ze mogen niet voor andere doeleinden worden gebruikt dan waarvoor mijn schriftelijke toestemming is verleend.

zondag 30 december 2018

Diverse restjes wegwerken

Bij het maken van een blog selecteer je eerst de beste foto's die je over een bepaald onderwerp beschikbaar hebt, maakt er vervolgens een titel en de tekst bij. Bij dat selecteren kom je regelmatig voor dilemma's welke foto's uiteindelijk in aanmerking komen om in het blog opgenomen te worden. Door de keuze die je maakt blijven foto's die je eigenlijk wel had willen laten zien jammer genoeg in het portfolio en bij het doorspitten daarvan kom je die dan weer tegen en bekruipt je het gevoel hier toch nog iets mee te moeten doen. Althans zo vergaat mij dat over het algemeen en mogelijk is dat bij menig blogger wel herkenbaar.
Ik heb daarom besloten om een blogje te wijden aan deze "afvallers" aangevuld met nog wat recenter werk. Ik hoop dat jullie het ook de moeite waard vinden om hier een blik op te werpen en er iets van te vinden.
Bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over de Winter (klik hier)

Groet,
Ad



In een plasje bij de wijk waar ik woonachtig ben verscheen gedurende een aantal dagen ineens een lepelaar die daar foerageerde. Dit plasje maakt onderdeel uit van het herstel van het beekdal en als een lepelaar zich zo snel na de voltooiing hiervan thuis voelt kun je wel spreken van een succesvolle realisatie van dit plan. Het bleek overigens dat deze lepelaar deel uitmaakte van enkele paartjes die dat jaar voor het eerst succesvol broedden op de Strabrechtse Heide een plek die toch een kleine 25 km. verderop ligt. Ze gaan dus blijkbaar best ver weg om eten te zoeken voor de jongen.



Ander beeld op een andere plek t.w. de Weerribben waar deze zes lepelaars kwamen overvliegen.



Wintertaling, de mannetjes van dit kleine eendje zijn vele malen kleurrijker, maar het vrouwtje mag met haar groene vleugelspiegel toch ook best gezien worden. De foto maakte ik bij het Lauwersmeer.



Eveneens bij het Lauwersmeer deed een aantal jonge gele kwikstaarten zich tegoed aan de talloze muggen die daar tussen de rietkragen rond dansten.






Geluk als je dan zo'n mugje mee kunt fotograferen.



Deze witte kwikstaart wist een juffertje te verschalken, ik denk dat het een houtpantserjuffer is.



Een watersnip strekte eens lekker zijn vleugels waardoor er wat kringen in het verder rimpelloze water ontstonden. Het spiegelbeeld kreeg ik er als bonus bij.



Daarna begon het poetsen van de veren waarbij de prachtige staart zichtbaar wordt. Deze staart bevat enkele stugge buitenpennen die bij de baltsvlucht kunnen gaan resoneren waardoor er een blatend geluid ontstaat waaraan de watersnip zijn bijnaam te danken heeft: hemelgeit.
In de achtergrond is nog een kemphaan zichtbaar.



Kemphaantje dat foerageert tussen het ondergelopen gras. Van deze soort met bijzondere geslachtskenmerken maakte ik afgelopen jaar een serie die in een volgend blog nog aan bod komt.



Groepje goudplevieren met linksonder nog een eenzame kievit.



Goudplevier met nog voor een groot gedeelte in zomerkleed. Ze zien er in grote groepen in winterkleed wat grauw uit, maar zo'n individu in zomerkleed vind ik werkelijk een beauty.



De foto oogt wellicht wat rommelig, maar het gaat mij hier om de reuzenstern rechtsboven en met name om te laten zien hoe groot hij inderdaad is als je daar net achter de kluten ziet staan.



In de loop der jaren heb ik al heel wat ijsvogelfoto's gemaakt. Omdat ik het zo'n prachtige vogels vind wil ik er ook in dit blog enkele toevoegen.






Soms hebben ze maar een heel dun takje nodig als uitkijkpost....



....om van daaruit vissen op te sporen.



Maar soms is datzelfde takje ook wat te dun om je evenwicht goed te bewaren.



Wat mij dan weer de gelegenheid geeft om wat plaatjes te schieten met "beweging".




Dit is dan toch weer wat stabieler om op te gaan zitten.



Maar je kunt het natuurlijk ook overdrijven met zo'n dikke stronk.



Ook torenvalken kiezen vaak zo'n (te) dun takje.



En dat is natuurlijk vragen om problemen, hier grijpt hij (zij) er volledig langs in een poging een insect te bemachtigen.



Dan kun je beter op je vertrouwde manier te werk gaan, biddend in de hoop dat een muis zich met zijn urinespoor verraadt.



Ook een klapekster kiest graag een hoge uitkijkpost om van daaruit zijn territorium te overzien.



Dit is toch wat safer.



Een andere klauwierensoort is de grauwe klauwier die ik al jaren volg aan de randen van de Groote Peel. Ik maakte al vele foto's van dichtbij, soms zelfs close-ups, maar nu kreeg ik de kans het mannetje eens in z'n natuurlijke omgeving te fotograferen met de bloeiende wilgenroosjes in de ondergrond.






Een wat gewaagde foto van een paartje futen, in vol tegenlicht waardoor bokehringetjes ontstaan. Zal waarschijnlijk niet bij iedereen in de smaak vallen.



Ook alleen aan de waterkant te vinden, de grote gele kwikstaart, hier aan de oever van een stromend beekje waar verwarmd, maar gezuiverd afvalwater op geloosd wordt.



Op de uitkijk voor mugjes die boven het wateroppervlak cirkelen.



Tenslotte nog een groene specht die in onze tuin achter een wilgpeer probeerde verstoppertje met me te spelen.



Na een tijdje kon ik hem (haar, het is een vrouwtje) toch in vol ornaat op het grasveld te grazen nemen.


Slotwoord: Bij dit laatste blog dit jaar wil ik iedereen bedanken die afgelopen jaar mijn blog bekeken heeft en/of de moeite genomen heeft een reactie achter te laten. Ik wens jullie een fijne jaarwisseling en een uitstekend (fotografisch) nieuwjaar.

vrijdag 30 november 2018

Winter

Alhoewel het weer tot nu toe vrij zacht is gebleven staat toch de winter waarschijnlijk spoedig voor de deur. Ik zie er wel naar uit om deze winter wat leuke landschapsfoto's te gaan maken. Begin dit jaar schafte ik een 12-28 mm. f4 lens aan en die heeft me gedurende het voorjaar en de zomer al enkele platen opgeleverd waar ik heel tevreden over ben. In een van mijn volgende blogs zullen die zeker nog aan bod komen.

Voor dit moment heb ik nog enkele foto's van vorige winter die ik hier wil laten zien.
Gedurende de zomer en herfst bezochten er geregeld enkele eekhoorns onze tuin en in de overgang naar de winter zijn we die blijven voeren, waardoor ze ook toen regelmatig onze tuin bezochten. Tijdens een sneeuwperiode heb ik diverse keren met mijn camera in de aanslag gezeten en kon ik in de maagdelijke sneeuw deze vrolijke klimmers fotograferen.
Voor de Roots foto-opdracht van de maand, met als thema eekhoorns, stuurde ik enkele van die foto's in en eentje werd er deze maand als eervolle vermelding in het blad opgenomen. Altijd leuk.als je werk gewaardeerd wordt... toch.

Veel kijkplezier en bedankt nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog over Sauerland (klik hier)

Groet,
Ad



Eekhoorn in de sneeuw



Roodborstjes vind je tegenwoordig in vrijwel elke achtertuin, ze kunnen goed tegen de kou en zijn behoorlijk honkvast alhoewel de roodborstjes die je in winter ziet vaak exemplaren zijn die uit Scandinaviƫ naar iets gematigder streken zijn afgezakt. Hier tijdens een sneeuwbui gefotografeerd, ik krijg al koude voeten als ik er naar kijk.



Het lijkt soms of ze niet helemaal fit zijn, maar om warm te blijven zetten ze hun verenkleed uit zodat de luchtlaag die er tussen zit bescherming biedt.



Dit ijsvogelvrouwtje kon hier nog voldoende vis vinden, later in de winter zou blijken dat een groot deel van de populatie de hongerdood zou vinden door de strenge, langdurige vorst waarbij veel vaarten, sloten en plassen dichtvroren waardoor ze geen vis meer konden vinden.



Knobbelzwanen hebben daar weinig last van, ze houden een wak open waardoor ze onder water toch plantenmateriaal kunnen verzamelen. Hier vliegt een paartje laat op de middag boven een plas met een bos als donkere achtergrond.



Dit eekhoorntje had in de sneeuw een stukje kokosnoot gevonden een lekkernij waar ze dol op zijn en ook veel vogels eten het graag. We voeren het dan ook de gehele winter.



Eekhoorn in de bijna maagdelijk witte sneeuw. Mooi om de lange nagels aan de pootjes te zien waar ze goed houvast mee hebben in de bomen.



Heel aandoenlijk, het zijn net kinderen die met hun handen zitten te eten.



Uiteindelijk werd dit de foto die in de Roots werd opgenomen. Ik kreeg daarbij de opmerking dat het jammer is dat hij onder niet wat meer ruimte heeft en daar kan ik het mee eens zijn.



Bij een plas in de omgeving is een kijkscherm aangebracht. Op de plas zelf was op dat moment weinig te beleven, maar in het bos achter het scherm was een voerplank gemaakt waar mezen, vinken en mussen gretig gebruik van maakten. Regelmatig vloog de hele meute op b.v. als er een sperwer in de buurt kwam. Ik heb me daar een paar middagen prima vermaakt en geprobeerd van de opvliegende of weer terugkomende vogels foto's te maken. Dat viel niet mee, je fotografeert in de winter een donker bos in, dus de iso-waarde moest flink omhoog om de nodige snelheid te houden. Van de honderden foto's lukten er slechts enkele, waarvan deze ringmus de beste was.



Op de voerplank kwamen af en toe ook enkele kepen. Met zo'n voerplank vallen niet veel goede foto's te maken, maar deze kon er mee door.



Plotseling hoorde ik voor het scherm het getrompetter van kleine zwanen. Een groepje vloog over, ik draaide me snel om en kon er enkele opnames van maken.






In de afgestoven vegetatie van de oever ontdekte ik nog een eenzame wulp.



Toen ik eind van de middag van de plas naar de auto liep zat en in een els een hele groep sijzen. Het licht was al zo goed als weg, maar ik heb er toch nog maar enkele foto's van gemaakt. Deze kon er mee door, maar door de slechte lichtomstandigheden zie je toch behoorlijk wat chromatische aberratie.

zaterdag 20 oktober 2018

Sauerland

Afgelopen juni waren we enkele dagen te gast (hoe kan het ook anders) in een gasthof  in Sauerland.
Het gasthof lag nogal geĆÆsoleerd, zoals uit een van de foto's blijkt en was tegen de helling van een heuvel gebouwd waarbij we vanuit het eetzaaltje een mooi uitzicht hadden op het tegenover liggende dal en vanuit onze kamer tegen een helling keken die begroeid was met allerlei kruiden.
Vooral 's-morgens vroeg en 's-avonds tegen de schemering lieten zich daar reeƫn zien en op een ochtend kon ik zelfs vanuit het geopende raam van heel dichtbij een reegeit fotograferen.

We gingen vooral om daar te wandelen en de omgeving te verkennen, maar ik kon het toch niet laten om mijn apparatuur mee te nemen. Het was me bekend dat in de omgeving regelmatig rode wouwen gezien werden en natuurlijk was ik er op gebrand om die te fotograferen. Het zou een welkome aanvulling zijn op mijn portfolio.
Op een van de middagen kwamen we bij een nabij gelegen meer waar we even pauzeerden en al vrij spoedig zagen we daar op niet al te grote hoogte een rode wouw rondcirkelen, een roofvogel met een enorme spanwijdte en een onmiskenbare gevorkte staart die hem als soort makkelijk laat determineren.
De (Nederlandse) eigenaren van gasthof waren erg gebrand op foto's van de rode wouw om die op te nemen in de folders en website van hun gasthof. Tot nu toe was het henzelf of eerdere gasten niet gelukt om ze op de plaat te krijgen. Ze waren dan ook erg blij toen ik hen bij ons vertrek enkele foto's (na bewerking thuis) kon toezeggen.

Op de terugweg naar huis deden we nog een kasteel in Altena (Burg Altena) aan, gelegen op een heuveltop aan de Rijn. In de begroeiing en op de muren van de burg hadden enkele paartjes zwarte roodstaarten hun territorium en vlogen er nog enkele putters rond. Hoewel het licht keihard was heb ik daar toch ook nog maar enkele foto's geschoten.

Groet,
Ad



Rode wouw met opmerkelijk gevingerde vleugels en gevorkte staart.



Het gasthof in de heuvels van Sauerland. (foto gemaakt met telefoon)



Reegeit in het dal tussen de boterbloemen en andere kruiden.



Het perspectief is van bovenaf wat minder mooi maar dat kan nou eenmaal niet anders als je in een dal fotografeert.



Op een avond tijdens het eten verscheen deze reegeit met haar kalfje. Die avond had ik koud eten, maar ik had het er graag voor over.



Op een gegeven moment ging het kalfje tussen de bloemen alleen aan de wandel.






Op een ochtend kon ik 's-morgens vroeg een andere reegeit tussen de varens op de helling vanuit ons kamerraam fotograferen.



Ze vertrouwde het toch niet helemaal een hield me continu in de gaten.



Boven de oevers van het meer vloog deze rode wouw.



Een majestueuze vogel met een flinke spanwijdte.



Hij bleef even wat rondjes draaien zodat ik hem in diverse posities kon fotograferen.



Diep gevingerde vleugels en een gevorkte staart.



Toen we van het meer wegreden zag ik onderweg nog een ander exemplaar. Hier is duidelijk te zien dat de staartveren al behoorlijk afgesleten zijn en van een vork nog nauwelijks sprake is.



Maar ook de grijze kop geeft onmiddellijk uitsluitsel v.w.b. de soort.



Onderweg naar het gasthof maakten we nog even een tussenstop op de Kahler Asten waar je een weids overzicht hebt over de omgeving. Het was erg heiig waardoor er laagjes in de compositie ontstonden terwijl de zon er eventjes door piepte op een heuveltop.



Juveniele zwarte roodstaart in de begroeiing bij burg Altena.



Een meer natuurlijke plek voor een zwarte roodstaart, op een muurtje van de burg.



Op de grond tussen de stenen.



Onraad op de burgmuur?



Ontzettend hard licht, maar ik heb toch nog maar een foto gemaakt van dit puttertje dat onkruidzaden tussen de bestrating uitpeuterde.

Slotwoord: Hartelijk dank nog voor de reacties die ik van jullie mocht ontvangen op mijn vorige blog over de roerdomp (klik hier)