Brakende ijsvogel.

Jarenlang fotografeerde ik met grote regelmaat vanuit een van de openbare vogelhutten in de Luijsen, Kempenbroek een natuurgebied op de grens van Nederland en België. Het kwam bijna nooit voor als je tijdens zo'n sessie geen ijsvogel zag, sterker, ze zaten er zo frequent dat je er op een  gegeven moment zelfs geen foto's meer van maakte. Klinkt natuurlijk erg decadent, maar als je al duizenden ijsvogelfoto's in je portfolio hebt ga je het gewoon vinden en besef je niet meer in wat voor voorkeurspositie je verkeert.

Dat werd op een gegeven moment totaal anders en naar mijn idee lagen daar een drietal redenen aan ten grondslag. Op de eerste plaats hebben we een aantal slechte ijsvogeljaren gehad met vorst waardoor veel ijsvogels van de honger omkwamen. Vervolgens zijn in het gebied een aantal vaste plekken waar de ijsvogels altijd kwamen zitten om te vissen weggehaald waardoor ze bij die hutten nauwelijks nog plek hadden om te gaan zitten. En, misschien wel de belangrijkste oorzaak, ze hebben het gebied gedurende enkele jaren op de schop gehad waardoor grote delen vaak droog kwamen te liggen waardoor er na regenval niet direct weer vis zat.

Afgelopen september besloot ik er weer eens naar toe te gaan, ik zou wel zien wat ik aantrof. Dat viel eigenlijk best wel tegen, maar op een gegeven moment kwam er toch een ijsvogel zitten op een van de recent geplaatste takken. Na wat foto's gemaakt te hebben kreeg ik het idee dat hij wilde gaan vissen en om een groter beeldveld te krijgen zoomde ik wat uit van 600 naar 360 mm. Zo zou ik meer kans hebben om de duikende ijsvogel in beeld te krijgen. Dat had ik beter niet kunnen doen want in plaats van te duiken begon hij plotseling te braken. Jammer genoeg moest ik de beelden daarom wat meer croppen. Afijn, ik vond ze toch nog goed genoeg om in een blog te verwerken.

Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor jullie fijne reacties op mijn vorige blog over de paddenstoelen met de Helios. (klik hier)

Groeten, Ad

IJsvogel, een jong mannetje dat al redelijk op kleur is, maar het witte puntje aan z'n snavel verraadt dat het een jonge vogel is, waarschijnlijk uit een eerder broedsel van dit jaar.

Aanvankelijk zat de ijsvogel op een tak net boven het water.

Hij hield niet alleen het water in de gaten op aanwezigheid van vis, het zijn n.l. echte oogjagers, maar....

ook de lucht, roofvogels die daar ook voorkomen hebben je n.l. zo van die tak af geplukt. Soms wordt er een meerkoet door een havik verrast en menig klein vogeltje valt ten prooi aan een sperwer.

Ik had op dat moment geluk dat er een mooi lichtje in het oog viel.

Nadat hij even in een tegenoverliggende rietkraag was gevlogen keerde hij snel weer terug maar nu op een tak die wat verder weg en wat hoger stond, waardoor ik het bokeh van een andere rietkraag en wat bomen in de achtergrond kreeg.

De vogel bleef daar geruime tijd zitten.

Hij was best wel onrustig en veranderde steeds van houding. Voor mij een mooie gelegenheid om zowel het mooie blauwe rugdek als ook de oranje borst te fotograferen.

En ook hier werd het gevaar uit de lucht in de gaten gehouden.

En tevens ook wat zich in het water afspeelde.

Maar er leek weinig aan de hand. Ik verwachtte dat hij snel weg zou vliegen.

Maar dan ineens werd de ijsvogel wat onrustiger.

Dat is het moment om als fotograaf goed op te letten, er zit waarschijnlijk een duik aan te komen.

Zie ik daar nou echt een vis zwemmen.

Hij keek steeds om zich heen en ik voelde gewoon dat er iets aan zat te komen.

En ja hoor, hij had een vis in de smiezen en zou spoedig duiken...dacht ik. Om het moment te vangen draaide ik m'n telelens alvast terug van 600 naar 360 mm.

Maar toen ineens begon hij te kokhalzen, het leek of hij met z'n pootje iets uit z'n keel naar voren duwde.

En ja hoor, daar kwam die braakbal achter in zijn keel tevoorschijn.

Nog effe flink kokhalzen om dat ding naar voren te krijgen, best wel komisch om te zien.

Daar komt die braakbal dan eindelijk aan. Zoals bekend eten ijsvogels vis en de onverteerbare graten worden, net als bij uilen de botjes van muizen enz., als braakbal weer uitgekotst. 

Nog even een laatste krachtsinspanning door flink met de kop te schudden.

En eindelijk komt die braakbal dan naar buiten gevlogen. Op de foto's lijkt dit allemaal heel rustig te gaan, maar het hele tafereel speelt zich in minder dan een paar seconden af. Ik was blij dat de braakbal nog in het beeldveld viel, dat maakt de serie toch completer.

Nog wat restjes bleven op z'n snavel achter.

Nog een laatste blik achterom en dan zou hij wel wegvliegen.

Maar juist toen ik dit dacht dook hij naar beneden om te gaan vissen. Zonder succes vloog hij toen hij weer boven kwam weg en heb ik hem die dag niet meer gezien. Geen beste foto maar ik vond dat hij het verhaal wel compleet maakte. 

Slotwoord: Alweer aan het einde van het jaar, een jaar waarin ik gepoogd heb om elke maand de beste foto te selecteren en te bewerken. Dat is me slechts enkele maanden gelukt. Voor het jaaroverzicht zal ik dan ook enkele maanden laten zien, de rest volgt later wel. Ik wens de volgers van mijn blog een prettige jaarwisseling en dank degenen die gedurende het jaar een of meer reacties hebben achtergelaten.

Paddenstoelen met de Helios

Hoewel ik geen paddenstoelenkenner ben vind ik het wel leuk om als vogelfotograaf in de herfst af en toe eens van mijn vaste patronen af te wijken en paddenstoelen te fotograferen. In het verleden deed ik dat vooral met de macro-lens, eigenlijk het meest voor de hand liggend, maar soms kan het heel verrassend zijn om daarvoor een groothoeklens of een telelens te gebruiken. Maar enkele jaren geleden heb ik een Helios-lensje aangeschaft, uiteraard tweedehands. Het is een klein, oud Russisch lensje waar lensfouten inzitten en waardoor er bij het juiste gebruik hele bijzondere effecten kunnen optreden. Vooral in de achtergrond krijg je soms hele vreemde patronen en zeker bij tegenlicht ontstaat vaak het zgn. swirly bokeh. 

Sinds ik in het bezit ben van een systeemcamera is het een stuk makkelijker om paddenstoelen, planten of insecten laag bij de grond te fotograferen. Je hoeft je live view niet meer aan te zetten, die staat immers altijd aan, en je ziet meteen of de belichting goed is, immers what you see op je schermpje is what you get op je beeld. Als je dan bovendien nog over een klapschermpje beschikt wordt het allemaal wat comfortabeler. De gekleurde lijntjes die aangeven waar de scherpte ligt bij handmatige scherpstelling, zgn. focus peaking, maken het af.

Zoals ik al aangaf ben ik geen paddenstoelenkenner en hoewel ik geprobeerd heb de gefotografeerde paddenstoelen op naam te brengen ging het mij meer om de foto an sich dan om de determinatie van de paddenstoel. Naast mijn veldgidsen gebruikte ik daarvoor o.a.de app Obsidentify maar daar kreeg ik de meest onzinnige dingen, sommige paddenstoelen werden zelfs als roodborst gedetermineerd. Soms kreeg ik wel drie mogelijkheden voorgeschoteld met elk een scoringspercentage van 20%. Zie daar maar eens uit te komen. De functie "lens" van Google gaf iets meer duidelijkheid, maar ook die liet het vaak afweten. Gezien de diversiteit aan verschijningsvormen van een soort is het ook niet verwonderlijk dat het lastig is om de juiste benaming van paddenstoelen te achterhalen. Soms is daar zelfs microscopisch onderzoek voor nodig. 

Ik wens jullie ondanks deze tekortkomingen toch veel kijkgenoegen en mochten er onder jullie kenners aanwezig zijn die het wel weten dan hoor ik dat graag. Bedankt overigens nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de jonge koereiger. (klik hier)

Groet, Ad

Een van de weinige soorten waarvan de naam waarschijnlijk wel juist is, het eekhoorntjesbrood. De donkere afwerking en de "lampjes" van het bokeh in de achtergrond maken het beeld wat mysterieus.

Hier kreeg ik als naam de rossige melkzwam? De lens geeft de boom in de achtergrond een aparte vorm mee.

Een andere opname van dezelfde paddenstoelen, rare kringetjes in de achtergrond.

Waarschijnlijk een amaniet, maar welke? Donker bos met bokehringen in de achtergrond.

Hier kwam ik uit bij Hydnellum (stekelzwam)? Gezien de stekeltjes bovenop zou dat kunnen.

Russula? Links in de onscherpte nog een mycena met een insect er op.

Dezelfde paddenstoel. Je fotografeert met de Helios bij voorkeur met een groot diafragma waardoor de scherptediepte heel klein is.

Hier kreeg ik met een redelijk percentage aan zekerheid een kastanjeboleet. 

De guttatiedruppels vond ik een mooie bijkomstigheid.

Hier kreeg ik met nog drie andere opties een gewone franjezwam met links nog enkele mycena's. De grashalmen en de bomen op de achtergrond werden helemaal uitgesmeerd.

De mycena's als hoofdonderwerp gefotografeerd met een wat lager standpunt zodat er wat licht door de bomen viel. Eenzame stoeltjes in een groot bos.

Obsidentify gaf hier met waarschijnlijkheid bloedsteelmycena aan.

Na wat "tuinieren" kon ik deze foto maken.

Even een uitstapje. Bij een plasje stond wat kleine zonnedauw. Ook hier weer allerlei vreemde patronen in de voor- en achtergrond.

Hier kwam ik met grote mate van zekerheid uit bij geelwitte russula.

Geelwitte russula. Deze soort heeft een prachtig lamellenpatroon. 

Allerlei namen kwamen voorbij, rossige melkzwam, russula, oranjerode stropharia en nog wat andere. In elk geval stak hij wel mooi af tegen het heldergroene mos.

Een soort waar ik zeker van ben is dit kleverig koraalzwammetje. Hier kwamen wel weer allerlei vreemde vlagen in de achtergrond in beeld, maar heel tevreden was ik er toch niet mee.

Ik wilde wat meer bokeh in de achtergrond en met de varen wat van het biotoop in de voorgrond.

Uiteindelijk maakte ik deze foto waar ik het meest content mee was.

Toch waagde ik er nog enkele foto's aan voor een wat meer abstracte benadering.

Een stuk verderop vond ik deze (waarschijnlijk) helmmycena. Ik vond aanvankelijk het opgeschoten eikenboompje niet storend en zag alleen de plek van de paddenstoel tussen de lichtbollen.

Maar bij een iets ander standpunt kreeg ik de achtergrond toch mooier in beeld.

En nog wat verder naar links werden ineens alle kerstballen opgehangen.

Ik vond dit een wat lompe zwam die de naam biefstukzwam mee kreeg.

Tot slot mag dit met kerstlampjes versierde eekhoorntjesbrood het licht uitdoen.

Met enige fantasie zou je hem ook de lantaarntjesdrager kunnen noemen.

Slotwoord: Alle foto's maakte ik op een natuurbegraafplaats, niet de meest voor de hand liggende locatie misschien, maar toch, het is er meestal heerlijk rustig en de mensen die er komen hebben respect voor de natuur en laten de paddenstoelen intact. Tot de volgende keer.