Staartmees

In dit blog dat volledig gewijd is aan de staartmees neem ik jullie mee naar 2020 en 2021. Het betreft een periode in het voorjaar van 2020 toen een paartje staartmezen een nestje had gebouwd in een taxus in onze voortuin en daar succesvol jongen grootbracht. Ik kon zelfs getuige zijn van het uitvliegen van de jongen en daar foto's van maken. Ik had die ontzettend kleine donsbolletjes nog nooit gezien. Een volwassen staartmees meet zonder staart vaak niet meer dan 4 cm. dus je kunt wel nagaan hoe klein de jonkies zijn die nog nauwelijks een staartje hebben.

De periode in 2021 was in februari toen we nog werden verrast door late sneeuwval waarvan ik gebruik maakte om de staartmezen in een winterse setting te fotograferen. De sneeuw bleef toen nog geruime tijd liggen waardoor ik alle tijd had om een leuke opstelling te maken nadat ik ze al op het besneeuwde gazon en hangend aan een besneeuwd takje van een Japanse esdoorn had gefotografeerd.

Veel genoegen bij het bekijken van deze foto's en bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over de pony's. (klik hier)

Groeten, Ad

Als openingsfoto een beeld van de staartmees in winterse omstandigheden.

Toen ik ontdekte dat er staartmeesjes in onze voortuin zaten kreeg ik pas in de gaten dat ze daar een nestje moesten hebben gezien de rupsjes waarmee ze in de weer waren.

Het mannetje of vrouwtje, de seksen zijn vrijwel identiek, poseerde tussen de knoppen van de rododendron. Na afloop van de broedperiode, toen de jongen al lang uitgevlogen waren heb ik het nestje eens goed bekeken. Ik wist dat ze daarvoor korstmossen gebruikten, maar het is veel meer dan dat. Eerst worden dunnen grasjes gebruikt die het fundament vormen en waartussen heel veel mos gevlochten wordt. Daarna worden er korstmossen aan toegevoegd voor de verbinding en tenslotte wordt het nest bekleed met haren en als laatste een dikke laag hele fijne veertjes. De ingang bevindt zich aan de zijkant.

Behalve insecten en wormpjes wordt er ook een soort van gelei gevoerd, ik weet niet of dat plantaardig is of dat het bestaat uit half verteerd dierlijk voer, daar hoop ik nog eens achter te komen. 

Staartmees met voer

Staartmees met voer.

Vaak zie je dat na de broedperiode de extreem lange staart helemaal verfomfaaid is van het opgevouwen zitten in het kleine nestje. Hier is daar geen sprake van.

Ze deden hun uiterste best om de jongen groot te krijgen.

Ze gebruikten de takken van de rododendron als aanvliegpunt voor de taxus waar het nest in verscholen zat.

Uiteindelijk kon ik getuige zijn van het uitvliegen van de jongen. Zoals ik al aangaf zijn het uiterst kleine donsballetjes met een mooi zwart maskertje. Vanuit de taxus in onze voortuin vlogen ze in de begroeiing van het tegenover liggende bos.

Jonge staartmees.

Tegelijk met de staartmezen was er kennelijk ook ergens in de buurt een nestje pimpelmezen uitgevlogen, ook al zo'n klein spul.

Verder naar de winter van 2021, deze staartmees had het zo te zien niet makkelijk en dan zie je het belang van het bijvoeren van vogels in de winter. De sneeuw was ruim een week blijven liggen en dan kunnen ze bijna niet aan eten komen. Vaak kruipen ze met een hele groep dicht tegen elkaar in een nestkast om warm te blijven.

Deze staartmees had hangend aan een takje van een Japanse esdoorn kennelijk toch wat eetbaars gevonden. Vaak zie ik dat verder in het voorjaar als er luizen op de takken zitten.

Het zijn ware acrobaten.

Staartmees in de besneeuwde Japanse esdoorn. 

Staartmees in de Japanse (veder)esdoorn, deze boom hebben we al meer dan 35 jaar in ons bezit en krijgt ieder jaar van me een flinke snoeibeurt. Elk jaar is het weer een feestje om hem aan de rand van de vijver te zien staan.

Met sneeuw op de grond krijg je een fijne belichting aan de onderkant van de vogel.

Met wat voer lukte het me ook nog om hem op een ingegraven berkenstam in het gazon te krijgen. 

Je moet met die sneeuw wel aardig wat overbelichten om een frisse foto te krijgen.

Door een groot diafragma te kiezen werden de dotten sneeuw op de planten in de achtergrond als bokehbollen weergegeven.

Leuke houding vond ik wel.

Een poging om de staartmees te "vangen" in zo'n dot sneeuw.

Hier is dat iets beter gelukt.

Staartmees van onderaf gefotografeerd op een boomtak. Het lijkt wel haast een jonkie, maar het is pas half februari, dus gezichtsbedrog.

Enkele dagen later kon ik nog deze staartmees fotograferen, het leek een witkoppige, maar daar ben ik niet zeker van. De wens om die eens te zien en te kunnen fotograferen blijft dus bestaan.

Slotwoord: Toen ik dit blog klaar had werd mijn bovenstaande wens van een witkopstaartmees alsnog vervuld. Te laat voor publicatie in dit blog dus, maar die zal zeker in een toekomstig blog nog voorbij komen. Tot de volgende keer.

Ruig en teder

Mijn laatste twee blogs gingen over de koekoek (klik hier) en de grauwe klauwier (klik hier). In dat laatste blog gaf ik al aan dat het welhaast een voorwaarde is dat er in een gebied waar grauwe klauwieren broeden ook paarden aanwezig zijn. Welnu, zoals ik al schetste in het blog over de grauwe klauwieren liep er in dat gebied ook een kudde paarden rond of beter gezegd pony´s en daarover gaat dan ook dit blog. Ik heb me bij het fotograferen voornamelijk gericht op een merrie met haar pasgeboren jong. Het gaf een heel vertederend beeld om die twee zo samen te zien. De moeder was een een zeer ruig uitziende merrie met lange manen, een robuust lijf met een rauwe vacht en met korte poten, sorry benen, en een wilde lange staart, terwijl het veulentje een en al sierlijkheid was met haar lange benen, zachte vacht, korte manen en staartje.

Toen we daar aankwamen was het veulentje denk ik net geboren. Dat maakte ik op toen ik zag dat er nog een klein stukje van de nageboorte over haar linkeroog zat. Ik praat over haar, maar ik heb niet kunnen constateren of het nou een jong hengstje of een merrie was. Maar toen ik na het maken van enkele foto´s wat beter keek begon ik te twijfelen of dat nou een stukje van de nageboorte was of dat er bij de bevalling iets mis gegaan was en het oog beschadigd was of sterker nog dat het veulentje wellicht aan een oog blind zou zijn. Ik ben daar uiteraard ook verder niet achter gekomen, maar toen ik die twee daar zo innig en kwetsbaar bij elkaar zag was dat voor mij een reden om daar fotografisch mee aan de slag te gaan hetgeen me een leuke serie beelden opleverde waarvan ik een deel hier laat zien.

Het is weer eens heel wat anders dan de vogels die jullie van mij gewend zijn, maar ik hoop dat dit ook in de smaak valt en wens jullie veel kijkgenoegen bij het zien van deze beelden.

Groeten, Ad

Deze foto geeft naar mijn idee goed de titel van het blog weer, de ruige merrie met haar lange, verwilderde manen en tegelijk het kwetsbare jonge veulentje. Het geeft tevens de intimiteit weer tussen de moeder en haar jong dat niet van haar zijde wijkt.

In eerste instantie had ik dat nog niet in de gaten, maar hier is duidelijk te zien dat er iets mis is met het linkeroog van het jong.

Zo zacht als het veulentje oogt zo ruig ziet de moeder er uit. Het zijn geharde dieren die zomer en winter buiten zijn en dan komt zo'n ruige beharing natuurlijk wel van pas.

Wat dat betreft moet de beharing van het veulen nog aardig groeien om de winter door te kunnen komen. Maar de foto's zijn gemaakt in het voorjaar dus daar heeft het nog wel even de tijd voor.

De dieren kwamen steeds verder naar me toe gelopen en door een laag standpunt in te nemen kreeg ik een onscherpe voor- en achtergrond met de bloeiende vegetatie als bonus.

Hier is duidelijk het mankement aan het oog te zien. Ik hoopte dat dat vlies er nog af zou vallen maar toen ik goed keek zag ik dat het oog waarschijnlijk toch beschadigd was. Jammer van zo'n nieuw jong leven, maar kennelijk had het veulen er niet al te veel last van zoals later in dit blog blijkt.

Op verkenning in de wijde wereld.

Stapje voor stapje kwam het jong wat verder los van de moeder, zo'n veulentje leert kennelijk heel snel om op eigen benen te staan.

Op een gegeven moment kon ik het al los van de moeder fotograferen.

Samen kwamen ze naar me toe gelopen en waren op een gegeven moment zo dichtbij dat ik alleen nog een portretje kon maken.

De merrie voelde zich blijkbaar goed op haar gemak en begon vlak voor m'n lens te grazen.

Ik ben niet zo'n paarden/pony kenner, ik weet niet of dit nou Shetlanders zijn of een ander ras.

Terwijl de moeder stond te grazen nam het veulentje er het zijne/hare van en begon eens lekker in het veld te dartelen. Zo snel als je dat op eigen benen staan vaak in natuurdocumentaires ziet bij wilde dieren zo snel gaat dat dus ook met gedomesticeerde dieren in onze eigen omgeving.

Even later gingen ze er samen vandoor, het veulen had daarbij blijkbaar weinig last van dat gemankeerde oog.

En om dat te bevestigen gooide het nog even lekker de achterbenen in de lucht, de wijde wereld in.

Slotwoord: een kort blogje over deze pony's na de vaak lange vogelblogs die volgende keer weer aan de beurt komen, ik streef ernaar die ook zo kort te houden, maar of dat gaat lukken...... Tot dan.