Door op een foto te klikken krijgt u een vergrote weergave. De foto, vooral de scherpte, is dan echt van veel betere kwaliteit.

Op mijn beelden rust copyright (© advanduren) en ze mogen niet voor andere doeleinden worden gebruikt dan waarvoor mijn schriftelijke toestemming is verleend.

zondag 24 december 2023

Witkopstaartmees x staartmees

Al jarenlang bezoeken, met name in de wintermaanden, enkele groepjes staartmezen onze achtertuin. Dat zijn meestal heel kortdurende bezoekjes. Met de hele groep, soms wel 10 stuks, vallen ze op het aangeboden voer, o.a. vetbollen, om vervolgens na vaak minder dan een minuut alweer te vertrekken.

Staartmezen zijn sowieso al mooie vogeltjes met het subtiele roze in hun verenkleed, maar elke keer als ik ze dan zie en ook vaak fotografeer hoop ik dat er een keer een witkopstaartmees tussen zit. Deze variant is echter vrij schaars, komt voornamelijk voor in oost- en noord-Europa en de kans dat die dan net jouw tuin aandoet is natuurlijk vrij minimaal. Behalve op plaatjes had ik ze dan ook nog nooit gezien. Totdat ik op de laatste dag van maart van dit jaar in de tuin aan het werk was en ik plotseling een witkopstaartmees aan een vetbol zag hangen. Dat is dan even onwerkelijk, zoals gezegd zijn ze vrij zeldzaam en als zo'n vogeltje dan jouw tuin aandoet om wat te eten is dat toch bijzonder. Ik heb dan ook een tijdje staan kijken, mijn camera had ik niet bij de hand en het had geen zin om met m'n tuinkloffie en modderschoenen naar boven te rennen om die te gaan halen. De vogel zou dan immers al lang gevlogen zijn. Ik hield het dan ook maar op dat het een eenmalige waarneming zou zijn.

Totdat ik later die middag zag dat hij in een taxus in de voortuin hing. In deze taxus had vorig jaar ook al een paartje staartmezen gebroed en als klap op de vuurpijl zag ik even later dat hij in gezelschap was van een "gewone" staartmees. Het zou toch niet dat ze in diezelfde taxus een nestje zouden maken en er misschien wel jongen zouden grootbrengen. Het zou mij uitstekende mogelijkheden bieden om ze te fotograferen en zeker om mijn eerste foto's van een witkopstaartmees te maken.

Maar tot mijn vreugde gebeurde dit wel. De witkop bleek het mannetje te zijn en ik heb die weken die volgden heel wat uren uit het slaapkamerraam gehangen om dit paartje te observeren en te fotograferen. Een gedeelte van deze foto's heb ik bewerkt en in dit blog verwerkt. 

Veel kijkplezier bij deze serie en bedankt nog voor de reacties op mijn vorige blog over de mistige boslandschappen (klik hier)

Groeten, Ad


Witkopstaartmees, in tegenstelling tot zijn West-Europese variant met een geheel witte kop. Hier waren ze al bezig met het maken van een nest dat begint met grasjes en korstmossen. 


De "gewone" staartmees die aan beide zijden van de kop een zwarte band heeft met in het midden een witte baan.


Staartmees.


Witkopstaartmees. Ze waren intussen al vrij ver met maken van een nest gezien het spinrag dat werd aangevoerd. 


Dat spinrag werd al vliegend verzameld onder de overstek van de garage van de buren.


Ze gebruikten een esdoorn die enkele meters van de taxus af stond als aanvliegpunt. Later tijdens de broedperiode waren de knoppen van dit boompje uitgelopen en kreeg ik heel andere beelden.


Staartmees vrouwtje vanaf exact hetzelfde punt en nagenoeg dezelfde houding als het witkop mannetje.


Witkopstaartmees.


Witkopstaartmees. Ik heb de jongen die vorig jaar in deze taxus zijn grootgebracht wel uit zien vliegen, maar heb niet kunnen constateren of hierbij ook een witkop was. Als dat zo is zou dit zomaar een jong uit het nestje van vorig jaar kunnen zijn.


Merkwaardig eigenlijk dat ze voor deze solitaire taxus kiezen als nestplaats terwijl op nog geen 5 meter afstand een hele haag taxussen staat als erfafscheiding.


Het vrouwtje werkte erg hard met het aanvoeren van nestmateriaal.


Het leek wel of die witkop een extra lange staart had.



Tussen de takken was het soms moeilijker scherpstellen, maar als het lukte kwam dat het contrast wel ten goede.



Witkopstaartmees.


Ik probeerde de witkop ook vliegend vast te leggen en een enkele keer lukte dat redelijk. Verderop in het broedseizoen toen ze eenmaal jongen hadden en ik precies de aanvliegroute kende lukte dat vaker.


Staartmees.


Witkopstaartmees. De kleur van de takken komt mooi terug in het vogeltje, maar dat is natuurlijk toeval.


Witkopstaartmees.


Zo'n tegendraadse houding vind ik altijd erg mooi en als hij zich dan ook nog wat strekt lijkt zo'n vogel wel 2x zo groot als de vogel hierboven.


De weersomstandigheden werkten niet altijd goed mee, hier miezerde het wat. Maar dat komt de kleuren wel ten goede vind ik en ondanks het diafragma van f5.6 kreeg ik met een iso-waarde van 800 de foto's toch scherp.


Staartmees.


Met zo'n witte kop ziet zo'n vogeltje er heel onschuldig uit t.o.v. het vrouwtje hierboven met die zwarte wenkbrauwstrepen.


Witkopstaartmees.


Tijdens die miezerregen schudde hij zich af en toe even uit en het lukte me om op tijd af te drukken waardoor je onscherpte in het verenkleed krijgt terwijl de kop toch scherp blijft.


Witkopstaartmees.


Staartmees. Als het even opklaarde kreeg ik wat bokeh in de foto's van het licht in de achterliggende bossen.


Witkopstaartmees. Met een groot diafragma is het altijd lastig om zowel de ogen als het snaveltje scherp te krijgen.


Takkenfoto.


Witkop in vol ornaat.


Witkopstaartmees. Met deze foto was ik blij met de fijne scherpte in de veertjes.


Witkopstaartmees. Soms zetten ze hun verenkleed op en is het net een balletje met een staart. Met name tijdens koude periodes in de winter zitten ze zo dicht tegen elkaar aan te slapen om zoveel mogelijk warmte vast te houden.


Tenslotte nog een close-up.

Slotwoord: Ondanks een kleine selectie van deze sessies toch een weer een grote serie. Van het verdere verloop van de broedcyclus, waarbij ook de bomen inmiddels in blad stonden heb ik ook nog een aantal mappen. Die komen in een later blog nog voorbij, evenals foto's van het ingenieuze nestje dat ik na de broedperiode heb ontleed. Ik ben er helaas niet achter kunnen komen of de jongen uit dit nestje witkoppen dan wel gewone staartmezen waren of misschien een mix daarvan, de zgn. witkoppige staartmees. 

Tot de volgende keer.

donderdag 30 november 2023

Misty wood-scapes

Vogelfotografie is en blijft het hoofdbestanddeel van mijn fotografische activiteiten, maar al langer had ik het plan om eens een keer goed los te gaan met landschapsfotografie en dan bij voorkeur onder mistige omstandigheden. In de late zomer was ik met een goede vriend al eens naar de Posbank gegaan om daar bij zonsopkomst en als het enigszins kon eveneens onder mistige omstandigheden te fotograferen, maar toen we daar eenmaal aankwamen was de mist intussen opgelost. Reden te meer om onder mistige omstandigheden eens op mijn local patch op herhaling te gaan. 

Op 26 oktober j.l. was het zover, de avond daarvoor was er al een mistige nacht en ochtend aangekondigd en 's-morgens in alle vroegte was ik ter plekke. Dat kostte niet zoveel moeite, mijn local patch bevindt zich direct voor ons huis, een oud bosgebied met vooral populierenopstand waarvan intussen een flink deel het loodje heeft gelegd. Al het dode hout blijft liggen en daartussen schieten vooral veel inlandse esdoorns wortel. Het dode hout is een el dorado voor insecten en die trekken op hun beurt weer veel vogels aan. Het is waarschijnlijk ook om die reden dat we vaak en veel verschillende vogelsoorten in onze tuin krijgen.

Verder bevindt zich in dit bos een beekdal dat een aantal jaren geleden op de schop is geweest. De oude meanders van het riviertje de Aa zijn in ere hersteld en langs de oevers is ruimte voor het water gemaakt als bekken voor overvloedige regenval. Op die bewuste ochtend was het riviertje door de langdurige regenval van de afgelopen periode dan ook veranderd in een grote watermassa waarbij de oevers niet meer zichtbaar waren.

Het grote verschil met vogelfotografie vind ik dat je bij landschapsfotografie nog meer op je compositie moet letten en zeker in een bosrijke omgeving is dat bepaald geen sinecure, de foto's worden al heel gauw erg rommelig. Mist daarentegen maskeert natuurlijk voor een belangrijk deel de achtergrond waardoor je meer rust in je foto's kunt creëren.

Veel kijkgenoegen bij deze serie landschapsfoto's en bedankt nog voor jullie leuke reacties op het vorige blog over de havik en waterral. (klik hier)

Groeten, Ad


Toen ik 's-morgens uit het raam keek zag ik dit tafereeltje. Het beloofde een mooie ochtend te worden.


Direct bij de ingang van het bos werd ik onthaald door de serene, mistige sfeer.


Een oude beukenlaan die leidt naar het beekdal.


Een dode tak zorgt voor een enkel kleuraccent in het beeld.


Het bos is doorkruist met sloten die het grootste deel van het jaar droog staan.


Opmerkelijk dat de aanwezigheid van oer (ijzer) in de bodem van de sloten heel lokaal is zoals hier goed te zien is.


Mistig doorkijkje.


Tussen de bomen leek de mist al gauw minder dicht, ik hoopte dat er bij het beekdal nog wat van over was.


In de loop der jaren hadden al heel wat populieren het begeven, ideale bodem voor nieuw leven.


Her en der bevinden zich ook nog wat oude sparren die inmiddels allemaal op omvallen staan.


Beukenlaan met rechts nog enkele oude sparren.


In de verte waren al de contouren van het oude bruggetje over de Aa zichtbaar. Intussen leek het of de mist zich toch weer wat meer verdichtte.


Het bruggetje over het beekdal aan het einde van de beukenlaan. 


Direct aan de oever staat een hele markante beuk waar ik de loop van de jaren al heel wat foto's van heb gemaakt.


Doorkijkje naar het beekdal.


Het riviertje was helemaal buiten haar oevers getreden, van de meanders was nog nauwelijks iets te zien. Rechts van het bosje is normaal de stroming van het water. De mistige sfeer maakt het lekker spooky.


Wat meer ingezoomd geeft dit goed de sfeer van die ochtend weer. Links van de struiken in het water is in andere omstandigheden een wandelpad.


In de brugleuning hing dit bedauwde spinnenweg, dat ik mooi kon betrekken in deze sfeerimpressie.


Nog enkele plaatjes, genomen aan die kant van de brug.


De rechteroever was door recente werkzaamheden helemaal kapot gereden waardoor die was veranderd in een modderpoel.


Beekdal.


Aan de andere kant van het bruggetje was de stand van het hoge water nog beter te zien.


Een grote watermassa terwijl het onder normale omstandigheden een riviertje is van amper enkele meters breed en ondergedompeld in een heerlijke wintersfeer. Goed dat ze de rivier de ruimte gegeven hebben, het komt de natuur helemaal ten goede.


Rechtsvoor bevindt zich al geruime tijd een beverburcht, ben benieuwd wanneer ze zich weer laten zien. Bevers zijn gemakkelijk tegen dit soort omstandigheden bestand, in geval van nood verhogen ze gewoon de burcht.


Ik ben nog een stuk verder het gebied ingelopen waar het pad almaar slechter werd.


Ik schoot nog enkele laatste plaatjes. De mist was intussen al aardig opgetrokken waardoor er geleidelijk meer kleuren zichtbaar werden. Na een heerlijke, sfeervolle ochtend keerde ik voldaan huiswaarts.

Slotwoord: Intussen begint de tijd alweer te dringen om de twaalf (of meer) beste van 2023 te selecteren, een tijdrovende klus. Tot die tijd hoop toch nog minstens een regulier blog te kunnen produceren. Tot de volgende keer.