(Orpheus)spotvogel

Even een kort blogje tussendoor, wederom van slechts een soort, maar een soort waarvan ik het wel de moeite waard vind om daar een apart blog aan te wijden. Het gaat om de spotvogel. In de titel heb ik Orpheus bewust tussen haakjes gezet, het is me n.l. niet helemaal duidelijk geworden of dit nu de "gewone" spotvogel is of de Orpheus spotvogel. 

Tijdens een van onze tochtjes langs de randen van de Groote Peel hoorde ik via het geopende autoraam het uitbundige gekweel en gekwetter van een spotvogel. De zang bevat veel imitaties van andere soorten en doet in veel opzichten denken aan die van de bosrietzanger. Dus die middag toch maar even gestopt om te kijken of we die druktemaker konden vinden en evt. fotograferen. Even vertoonde hij zich aan de buitenrand van de takken van een boomkroon, maar voordat ik mijn camera kon richten en scherpstellen was hij alweer weg. Nog lang gewacht, maar die middag liet hij zich niet meer zien.

Dat zat me niet lekker, dus de dag erna toch nog maar eens even teruggegaan. Op de bewuste plek geen spotvogel te bekennen, maar het pad afrijdend hoorde ik hem nu een paar honderd meter verderop schetteren. De auto voorzichtig wat dichterbij gereden en na lang wachten vertoonde de vogel zich aldoor zingend aan de buitenkant van de takken. Het was nog erg moeilijk om hem te vinden tussen de bladeren van de grote boom, maar nu kreeg ik de kans om foto's te maken.

Het verschil tussen een spotvogel en een Orpheus is heel miniem en subtiel. Qua gedrag vertoont een Orpheus zich wat meer aan de buitenkant van de takken terwijl je een spotvogel in de boomtoppen  nauwelijks te zien krijgt. Een Orpheus zou je dan zeggen, Maar kijk je naar de vleugelspiegel dan is die bij de spotvogel wat lichter en minder egaal dan bij de Orpheus, een spotvogel zou je dan weer zeggen. De pootkleur biedt geen uitsluitsel en terwijl de spotvogel vaak een wat puntiger kop heeft met een klein kuifje is die bij de Orpheus weer ronder, een spotvogel dus. En als je dan bedenkt dat de Orpheus in West-Europa de plaats inneemt van de meer oostelijk levende spotvogel zou je weer zeggen, een Orpheus. Kortom wie het weet mag het zeggen. 

Bedankt nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de steltkluut (klik hier) en ik ben benieuwd naar jullie reacties op dit blog.

Groeten, Ad

De (orpheus)spotvogel zoals ik hem met veel geduld eindelijk zingend en vrijzittend kon fotograferen.

De vogel zoals we hem het eerst zagen, hij zat wel lekker in de spotlight van het zonnetje, maar dan nog is het verdraaid moeilijk om hem te vinden, het is maar een klein gedeelte van de boomkroon, een els in dit geval, en met de geringe scherptediepte door het gekozen diafragma heb je maar een een heel klein scherp beeldveld.

Met korte tussenpozen zingt hij eigenlijk onophoudelijk.

Toen ik eenmaal de eerste foto's gemaakt had heb ik de auto voorzichtig een klein stukje dichterbij gereden. Maar bij de minste "verstoring" hield hij gelijk op met zingen.

Toen ik weer even op die plek stond kreeg hij het vertrouwen weer terug en begon meteen weer te zingen.

En dat gaat er best heftig aan toe, net als bij de bosrietzanger en de kleine karekiet kunnen ze hun snavel erg ver open.

En ondertussen draaien ze voortdurend met hun kop.

Nog een klein stukje dichterbij.

Toen ik de auto nog een stukje vooruit reed kwam ik kennelijk in zijn comfortzone en maakte hij aanstalten om te vertrekken, goed te zien aan de meer horizontale houding. Voor mij een reden om me  direct weer op veilige afstand (voor de vogel) terug te trekken.

Even was ik bang dat hij uit de boom weg zou vliegen, maar al gauw ontdekte ik hem weer tussen het gebladerte op een andere plek in dezelfde boom.

Om vervolgens weer op een van z'n zangposten te gaan zitten.

Even omdraaien om in de juiste positie te gaan zitten gaf mij de kans om ook z'n rugdek te fotograferen.

Toen ik merkte dat hij weer helemaal op z'n gemak zat ben ik toch weer wat dichterbij gereden.

Als hij nog zou gaan zingen zou ik de foto's kunnen maken die ik voor ogen had.

Aan de houding zag ik al dat dat stond te gebeuren, als je zo al een hele tijd met vogels bezig bent leer je het gedrag voorspellen.

En ja hoor, voorzichtig kwam hij op gang.....

om vervolgens een serenade te geven.....

waar hij helemaal in opging. 

Slotwoord: Voor mijn doen een kort blog, maar voor een soort meer dan lang genoeg. Nadat ik jaren geleden al eens diverse keren tevergeefs naar een gebied hier meer dan 50 km. vandaan ben gereden om de (Orpheus)spotvogel te fotograferen, lukte het me tenslotte vrij dicht bij huis. Ik was er erg blij mee, temeer daar dit tot nog toe voor mij een van de lastigste vogels was om te fotograferen, met name door zijn verborgen leefwijze.

Steltkluut

Als je al wat langer vogels fotografeert en in de loop der jaren best veel soorten voor de lens gehad hebt zijn er een aantal soorten die tot de verbeelding gaan spreken. Soorten die je tot dan toe niet gefotografeerd hebt en in de meeste gevallen ook nog nooit gezien hebt. In mijn geval heb ik het dan over soorten als de hop, de bijeneter, de morinelplevier, het smelleken, het porseleinhoen en de meest begeerde soort waar ik al jaren naar op zoek ben, de draaihals. Deze laatste is niet eens zo zeldzaam en komt in steeds groter getale in ons land voor, maar op de een of andere manier weet hij steeds aan mijn waarneming te ontsnappen en het begint zo langzamerhand een obsessie te worden om die voor de lens te krijgen.

Er zijn ook soorten waarvan je zo goed als zeker weet dat het nooit gaat lukken om die te zien en te fotograferen, soorten die nog zeldzamer zijn dan de hierboven genoemde. Ik heb het dan b.v. over daurische klauwier, de roodkopklauwier, de zwarte zeekoet, de grauwe franjepoot ,de waterspreeuw, de witwangstern, de witkeelkwikstaart, de duinpieper en de orpheusspotvogel. En hoewel deze soorten slechts sporadisch in ons land te zien zijn lukt het dan weer wel om die op de gevoelige plaat vast te leggen. Het kan soms heel onvoorspelbaar zijn in de natuurfotografie en dat maakt het, voor mij althans, ook zo boeiend.

Een van de soorten die ook tot die eerste categorie behoorde was ook de steltkluut. Totdat we in mei 2019 tijdens onze vakantie in Drenthe de polder in Groningen introkken en we na lang speuren de steltkluut ontdekten. Een bijzonder statige vogel die qua sierlijkheid en elegantie de groenpootruiter nog de loef afsteekt. We hadden het geluk dat we daar helemaal alleen waren en dus alle rust, tijd en ruimte om de vogels, het was een paartje, aan ons te laten wennen waardoor ze steeds dichterbij kwamen zodat ik er een leuke reportage van kon maken.

Veel plezier bij het bekijken van deze foto's en bedankt nog voor de leuke reacties op het blog over de dwergsterns. (klik hier)

Groeten, Ad

Steltkluut, er liepen twee vogels in de polder, ik vermoed een paartje, maar het is moeilijk te zeggen welke nou het mannetje en welke het vrouwtje was. De een had wat meer zwart aan de kop dan de ander, maar dit is geen betrouwbaar geslachtskenmerk. Het mannetje heeft een iets meer groenige mantel, het vrouwtje een wat meer bruine, maar dat was met het tegenlicht moeilijk te zien.

In eerste instantie waren de vogels zoals te zien, best ver weg en op hun gemak aan het foerageren.

Het is een en al elegantie, prachtig gestroomlijnd met dat torpedovormig lijf en die ontzettend lange poten. De fijne naaldachtige snavel maakt het tot een zeer sierlijke vogel. Waarschijnlijk is dit het mannetje en omdat ik de andere vogel net wat mooier vond heb me voornamelijk daarop geconcentreerd.

We hadden ons rustig tussen het hoge gras op de oever van het plas-dras gebied verscholen om het vertrouwen van de vogels te winnen en langzaam kwamen ze steeds dichterbij. Op een gegeven moment kwam de ene vogel zelfs onze kant op gevlogen.

En liep vervolgens naar een bos pitrus in het water. De spiegeling in het water werkte hier wel lekker mee.

Het leverde wel een mooi contrast op zo tegen de achtergrond van het donkere riet.

Even later ging hij/zij zich een eindje verderop uitgebreid staan te poetsen.

Dit levert toch net weer wat meer dynamiek op in een foto.

Vanaf dezelfde plek maar ik heb deze foto iets meer gecropt, ik weet eigenlijk niet precies wat ik nou mooier vind.

Na de poetsbeurt wandelde de vogel weer wat verder weg en verscheen er zelfs een bosruiter in beeld.

Op een gegeven moment passeerden ze elkaar, ik vond het wel grappig om de bosruiter tussen die lange poten van de steltkluut te zien staan. Door die referentie zie je ook pas goed hoe lang die poten zijn zelfs al loopt de steltkluut wat verder weg dan de bosruiter. Door die afstand en het gebruikte diafragma is de bosruiter uiteraard ook niet helemaal scherp.

Een minimalistisch beeld zo staand in het water zonder verder veel begroeiing.

Als ze met die lange poten door het water harken wordt het water opgegooid.

Het water was niet helemaal rimpelloos zoals je op de achtergrond kunt zien, beetje jammer dat daardoor de spiegeling niet helemaal symmetrisch is.

Om te laten zien wat een verschil het licht maakt in een foto laat ik eerst nog enkele foto's zien die ik een drietal dagen later gemaakt heb toen het licht veel harder was. Door de strakblauwe lucht krijg je gelijk een heel andere kleurbalans in je foto's.

Ieder z'n smaak, maar ik vind het minder mooi.

Terug weer naar een paar dagen eerder. Deze steltkluut was inmiddels zo gewend aan onze aanwezigheid dat hij vlak voor ons in de oevervegetatie kwam foerageren. Dat zijn toch de ultieme momenten voor een vogelfotograaf.

Waarschijnlijk vond hij het zelf ook wel wat erg dichtbij en wandelde toch maar een stukje verderop.

Lekker sneaky schoof hij zo achter de planten langs.

Om vervolgens in het wat diepere gedeelte verder naar insecten te zoeken.

En die zaten er, gezien de muggenbeten op onze armen, volop.

Toen de vogel zich na een hele tijd weer verder teruggetrokken had op de plas beloonde hij ons door op te vliegen en bood mij de kans om enkele vluchtfoto's te maken hetgeen ik bij veel vogels probeer en waar ik in dit geval heel blij mee was.

Een langgerekt vluchtpatroon met gestrekte nek en poten.

Het ziet eruit alsof het wat in onbalans is maar ze zweven toch heel soepel.

Hier tegen de vegetatie op de achtergrond die combineert met de pootkleur.

Tenslotte de laatste foto die ik wat meer gecropt heb, lekker vrij vliegend waarbij ze minimaal met hun vleugels slaan en optimaal gebruik maken van de wind.

Slotwoord: Het was echt genieten van deze prachtige vogels zo verscholen zittend tussen het gras aan de oever van deze plas. Ik maakte ontzettend veel foto's, bewerkte er ruim 130 en kwam uiteindelijk tot een selectie van deze 26 foto's. Tot de volgende keer.