Door op een foto te klikken krijgt u een vergrote weergave. De foto, vooral de scherpte, is dan echt van veel betere kwaliteit.

Op mijn beelden rust copyright (© advanduren) en ze mogen niet voor andere doeleinden worden gebruikt dan waarvoor mijn schriftelijke toestemming is verleend.

vrijdag 28 februari 2020

Buizerd

Eenieder die regelmatig aan vogelfotografie doet zal ervaren hoe lastig het is om een buizerd te fotograferen. Of eigenlijk niet echt, een buizerd fotograferen is natuurlijk niet moeilijker dan welke andere vogel ook, maar waar het om gaat is het benaderen daarvan om op een fotografisch acceptabele afstand te komen om een fatsoenlijke foto te kunnen maken.
Tijdens mijn lange fotografische carrière als (amateur) natuurfotograaf heb ik al veel buizerds gefotografeerd en nog veel meer pogingen daartoe ondernomen. Het komt erop aan dat je bij het spotten van een buizerd de vogel zo voorzichtig mogelijk, meestal met de auto, probeert te benaderen. Dat betekent heel zachtjes rijden, elke keer stoppen als je maar het minste vermoeden hebt dat de vogel op de wieken wil gaan, het raampje van de auto alvast open, de rijstzak op het portier, de camera met de goede instellingen in de aanslag op de rijstzak, de motor van de auto al uit voordat je stilstaat en dan maar hopen dat hij blijft zitten. Het spreekt voor zich dat je jezelf in de auto rustig en zoveel mogelijk schuil houdt.
Maar meestal kwam het erop neer dat juist op het moment dat je foto wilde maken de vogel het alsnog verkoos om op de wieken te gaan omdat hij het toch niet vertrouwde. Vreemd gedrag eigenlijk van zo'n grote vogel die nagenoeg van geen enkele andere vogel of zoogdier iets te vrezen heeft omdat hij bovenaan de voedselketen staat. Waarschijnlijk is dit gedrag ingeprent door de jarenlange jacht die tot het midden van de vorige eeuw op ze gehouden is.
Tijdens een van mijn regelmatige fototochten door de Groote Peel zag ik in en weiland een buizerd zitten. Toen ik op niet al te grote afstand stopte bleef hij gewoon zitten. Bijzonder dacht ik al en ik maakte alvast mijn eerste foto's. Toen ik zo een tijdje stond lette hij, of waarschijnlijk zij want het was best een fors exemplaar, al niet meer op mijn aanwezigheid en begon wat tussen het gras in een molshoop te wroeten. Ik kon niet zien of hij ook daadwerkelijk een prooi, meestal zijn het regenwormen, daaruit peuterde.
Wat ik zeker niet verwachtte gebeurde na enige tijd toch. Hij vloog op uit het weiland en kwam recht op me af gevlogen om op een meter vier voor me op een weipaal te gaan zitten. Na een hele serie foto's  gemaakt te hebben, wilde ik toch eens uitproberen hoe ver ik kon gaan, startte de auto en reed heel langzaam nog dichterbij. Ik kon tot twee meter dichtbij komen, de breedte van de berm tussen de weg en de weipalen. Ook toen kon ik nog rustig verder gaan met foto's maken, hoewel ik hem er met mijn (prime)telelens waarmee ik uiteraard niet kan uitzoomen, niet meer helemaal op kreeg. Een bijzondere ervaring, waarschijnlijk betrof het hier een buizerd uit Scandinavië die niet aan mensen gewend en daarom ook minder schuw is.
Ik heb tijdens die sessie best veel foto's gemaakt en een klein deel daarvan wil ik hier laten zien. Veel plezier bij het bekijken daarvan en bedankt nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over Tuinvogels (klik hier)

Groet,
Ad



Een van de foto's die ik aan het eind van de sessie kon maken, zo dichtbij dat je bijna zou gaan denken dat hij tijdens een roofvogelshow is gemaakt, maar niets is minder waar, een volledig "wild" exemplaar. De foto is zoals hij gemaakt is, dus niet gecropt.



Zo begon de sessie, toen ik langsreed zag in hem in het veld zitten.



In het begin had ik nog mooi warm strijklicht, het was 2 januari rond 16.00 uur.



Langzaam ben ik wat dichterbij gereden.



Een minuut of tien later toen de zon inmiddels onder was gegaan was het mooie warme licht al weg.



Aanvankelijk was hij nog zeer waakzaam en keek me soms doordringend aan.









Op een gegeven moment begon hij zich uit te leven op een graspol, waarschijnlijk heeft daar iets eetbaars tussen gezeten, maar dat kreeg ik helaas niet te zien.



Vanaf hier werd het eigenlijk steeds spannender, ik ging elke keer een stukje dichterbij en zag achteraf dat mijn opnames ook steeds meer details gingen bevatten.












Zeg nou zelf, als je hem zo ziet zitten zo trots als een pauw, doet hij denken aan een burgemeester met zijn ambtsketen.









Omdat ik het wel dichtbij genoeg vond en hem er anders toch niet meer helemaal op kreeg ben ik op een gegeven moment wat achteruit gereden. Ik stond nog even na te genieten toen hij plotseling mijn kant op kwam gevlogen. Ja, zo'n buitenkansje laat ik natuurlijk niet voorbij gaan.



Deze en enkele andere foto's heb ik in een eerder blog getoond (klik hier) waarin ik aankondigde spoedig met special over de buizerd te komen.









Hij kwam op een weipaal zitten op ongeveer 2 meter afstand.









Het paste allemaal precies, ook aan deze foto's is niets gecropt.






Langzaam dichterbij rijdend kon ik een aantal leuke close-ups maken.



Wat een ogen, zo doordringend.



Als je met een telelens zo dichtbij kunt komen werkt de achtergrond ook steeds mooier mee.



Nog enkele portretjes waar hij tenslotte aanstalten maakte om te vertrekken.






Hij streek uiteindelijk enkele palen verderop weer neer waarvan ik tenslotte nog wat foto's schoot van de vogel in zijn omgeving.



Inmiddels was het een dik half uur later en je kunt aan de laatste foto's goed zien dat het licht intussen flink koeler is geworden.



Slotwoord: Ondanks dat ik flink heb gesnoeid en geselecteerd in het aantal opnames en dit slechts een heel klein deel daarvan is, is het toch nog een vrij lang blog geworden. Ik hoop dat het niet verveeld heeft en de moeite waard was om te bekijken.

dinsdag 11 februari 2020

Tuinvogels - jan. 2019

Mijn vorige blog ging over vogels in de Groote Peel en Kempen Broek, een natuurgebied op de grens van Nederland en België waar ik regelmatig kom. (klik hier) Behalve het fotograferen daar, ben ik in januari 2019 ook nog met wat experimentjes in de tuin bezig geweest.
Tijdens mijn dagelijkse wandelingen had ik in diverse voortuinen in onze wijk sierappelbomen zien staan met vruchten eraan. Ik speelde al langer met het idee om daar eens ergens aan te bellen om te vragen of ik er een tak vanaf mocht knippen om er met vogelfotografie iets mee te doen. Telkens kwam het er niet van totdat ik op een plaats zag dat ze zo'n boom net gesnoeid hadden en er met de appeltjes nog aan losse takken in die voortuin lagen. Om het netjes te doen heb ik maar even aangebeld, maar toen er niet werd opengedaan ben ik toch maar zo vrij geweest om zo'n (mooie) tak mee te nemen.
Het was niet moeilijk om hiermee een plannetje uit te voeren. Ik heb de tak simpelweg in het gazon gestoken, her en der wat voer verstopt waarna het wachten was tot de eerste vogels verschenen. Verschillende soorten kwamen op het verstopte voer af, maar met name de merels vonden de appeltjes zelf wel heel erg lekker en het duurde dan ook niet zo lang voordat de tak helemaal kaal gegeten was.
De winter tot nu toe heeft nog niet veel echt winterweer gebracht, maar in 2019 had ik het geluk dat het net in de periode van dit experimentje even begon te sneeuwen, hetgeen me enkele leuke winterse platen heeft opgeleverd.
Veel plezier bij het bekijken van deze foto's en bedankt nog voor jullie reacties op het vorige blog.

Groet,
Ad



De merels hadden als een van de eersten de appeltjes gevonden en vonden ze kennelijk erg lekker. Dat de bokehring net achter de kop viel was een leuke bonus.



Ook een mannetjesmerel gaf al gauw acte de présence.









Maar het waren toch de vrouwen die het eerst aan tafel gingen.






Op een ochtend had het 's-nachts gevroren waardoor er wat rijp op de appeltjes zat.



Toen de zon doorkwam ontstond er een bokeh in de achtergrond dat leuk combineerde met de appeltjes.



Het roodborstje zocht elders een plekje.









Ook de staartmeesjes hadden (het voer bij) de tak gevonden.











Ik had het liever natuurlijker gehad maar kon soms niet voorkomen dat er een lelijke snoeiplek van de tak in beeld kwam.






Op 22 januari begon het plotseling te sneeuwen, hier wilde ik wel even gebruik van maken.






Het leverde erg sfeervolle plaatjes op. Het is best lastig om in zo'n sneeuwbui juist scherp te stellen.



Zelfs tijdens zo'n sneeuwbui doen ze zich tegoed aan de appeltjes.






Het roodborstje zocht het soms wat hogerop.



Een enkele keer kon ik twee staartmezen tegelijk fotograferen.



Het leverde soms leuke interacties op.




Slotwoord: Na dit experimentje met de tuinvogels en de sierappeltjes in januari 2019 heb ik op het einde van dat jaar nog een projectje gedaan met vliegende tuinvogels. T.z.t. zal ik hier zeker nog een blog van maken en om een voorproefje te nemen laat ik hier alvast een van die foto's zien.



Vliegende koolmees.