Maar zoals dat meestal gaat kan ik het dan toch weer niet laten om de camera (met telelens) mee te nemen, je weet tenslotte nooit of je onderweg nog iets leuks tegenkomt om te fotograferen.
Nou, dat laatste was beslist het geval en ik was maar wat blij dat ik het besluit had genomen om mijn camera toch maar weer mee te nemen.
Nadat we met veel moeite door Nijmegen waren gekomen, het was net enkele dagen voor de aanvang van de Nijmeegse vierdaagse en veel wegen waren al afgezet terwijl ik me verbaasde over de talloze bankstellen die door particulieren overal langs de route waren neergezet, kwamen we uiteindelijk op een dijk langs de Oude Waal terecht.
In mijn ooghoeken zag ik daar enkele zwarte sterns vliegen en toen ik daarvoor stopte zag ik dat er vlotjes in het water waren gelegd waar de sterntjes bij gebrek aan krabbenscheer op konden broeden. En daar maakten ze volop gebruik van, er broedden een tiental paartjes terwijl sommigen al jongen op het nest hadden.
Ik ben er eens goed voor gaan staan en kon onderstaande foto's maken. Aanvankelijk stond ik boven op de dijk te fotograferen en was de afstand tot de sterns vrij groot, maar omdat het talud vrij toegankelijk was ben ik langs de dijk naar beneden geklauterd (het was vrij steil en mijn apparatuur weegt wat kilo's) waardoor ik niet alleen dichterbij, maar ook op gelijke hoogte met de sterns kon komen.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de foto's nagenoeg allemaal heb afgesneden omdat ik die vlotjes oerlelijk vind en niet op de foto's wilde hebben.
Enne o ja, dat terrasje is er ook nog van gekomen, in een naburig dorpje kon ik, onder het genot van een consumptie, de resultaten alvast op mijn schermpje bekijken en wist ik dat ik mijn camera niet voor niets had meegenomen.
Veel kijkplezier bij deze mooie sternsoort die maar op enkele plekken in Nederland broedt en bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over het "Hutje in Brabant" (klik hier)
Groet,
Ad
Als de een gevoerd wordt, hier met een gevangen juffertje, wacht de ander geduldig onder moeders vleugels.
Hier stond ik aanvankelijk op de dijk, de sterntjes reageerden op elke vogel die over kwam vliegen of het nou hun eigen ouders waren of niet.
Als een van de oudervogels aan komt vliegen met een lekker hapje reageren ze uiterst fel. Ze willen allebei als eerste aan de beurt komen.
Het gaat niet altijd meteen goed, de kleintjes kijken reikhalzend uit naar dit hapje, maar de oudervogel had nog zoveel vaart dat ie voorbij vloog en een nieuwe aanvliegpoging moest ondernemen.
Beide ouders zorgen voor de jongen, in dit geval kunnen ze er ieder eentje voor hun rekening nemen.
Als ze voorbij vliegen gaat dat razendsnel, je moet de camera meetrekken om hem in de focus te houden.
Altijd honger, maar niet altijd brengt een oudervogel iets lekkers mee.
En vliegt dan gelijk maar door.
Het gezinnetje bij elkaar, een vredig tafereeltje nietwaar.
Een eindje verderop zaten twee sterntjes uit te rusten op enkele metalen palen die in het water stonden.
Behalve de zwarte sterns zat er ook paartje futen. Zo te zien hadden ze elk de zorg voor een jong.
Zoals gezegd ben ik op een gegeven moment vanaf de dijk naar beneden gelopen waardoor ik niet alleen dichterbij kwam, maar ook vanaf een lager standpunt kon fotograferen.
Hierdoor kreeg ik ook de gele plompen op de achtergrond in beeld.
Een intiem plaatje, beetje jammer dat er net een grasspriet voor het oog van het linker pulletje zit.
Oei, die helling is wel erg steil.
Er werden volop visjes, meestal zandspiering, aangevoerd.
Een mooi moment, alhoewel een fractie van een seconde later was nog beter geweest.
Met een kleinere prooi, maar hier wel op het juiste moment afgedrukt. Jammer is dan weer dat er net een vleugel voor z´n kop zit.
Even een rustpauze tijdens het voeren door.
De oudervogels houden voortdurend contact met elkaar.
Alweer onderweg, maar dit keer zonder prooi.
De jongen worden steeds ongeduldiger.....
.....en de snaveltjes gaan steeds verder open.
Ook de vleugeltjes worden gebruikt om te bedelen
Je kunt al goed de in ontwikkeling zijnde vleugelpennen zien.
Eindelijk verschijnt een van de ouders dan weer met een gevangen juffertje.
Ik heb de camera maar even laten ratelen om zo dicht mogelijk bij het juiste moment van overdracht te komen.
Dit begint erop te lijken.
Het andere jong wacht nu geduldig tegen moeders flanken.
Dan verschijnt de andere ouder met weer wat lekkers.
En kon ik eindelijk de foto maken waar ik op gehoopt had, hier is de prooi overdracht heel dichtbij.
Hier zie je hoe ontzettend lang de vleugelpunten zijn, een kenmerk overigens van alle sternsoorten.
Een van de futen kon ik nu ook van veel dichterbij fotograferen. Hier gekozen voor een panoramische uitsnede zodat hij mooi uitkomt tussen de watergentiaan.
Hier heeft een jong net een visje aangeboden gekregen.
Als een engel hangt hij, of zij, boven het jong.
De aanvoer is weer onderweg.
Tenslotte lukte het me die middag nog een prooioverdracht vast te leggen.
En omdat hier het voermoment, de gestrekte vleugels en de gele plompen in de achtergrond samenkomen mag deze foto het blog afsluiten.
Slotwoord: Ik weet het, dit blog is weer veel en veel te lang, Ik had honderden foto's geselecteerd en daar zijn er al heel veel van afgevallen, maar ik meende met deze selectie recht te doen aan deze onvergetelijke middag met de zwarte sterntjes.
Intussen heb ik dit jaar deze mooie soort ook bij de Zouweboezem kunnen fotograferen, maar daar hadden ze nog geen jongen en heb ik me vooral gericht op vliegbeelden. In een later blog wil ik daar verslag van doen.
