Zoals degenen die al wat langer mijn blogs bekijken waarschijnlijk wel weten volg ik al jarenlang enkele paartjes grauwe klauwieren in en aan de rand van de Groote Peel. In het verleden heb ik daar ook diverse blogs aan gewijd en wie die nog eens terug wil kijken kan hiervoor op deze links klikken. (klik hier) en (klik hier)
Grauwe klauwieren maken hun nest meestal in bramenstruiken die in of bij een weiland staan waar paarden lopen. Deze paarden trekken n.l. vooral grote insecten aan die op hun beurt dan weer het basisvoedsel vormen voor de jonge klauwieren. Het was dan ook niet zo moeilijk om ze jaarlijks weer terug te vinden, soms verkasten ze wel eens een kilometer verderop, maar steeds wist ik ze op basis van hun biotoop eisen dan toch weer op te sporen. Tot dit jaar. Ik was op alle mogelijke plekken al een aantal keren geweest, maar geen teken van de aanwezigheid van grauwe klauwieren. Nou kon het natuurlijk zijn dat ze toch verhuisd waren naar ergens diep in de Peel, het is een ontzettend uitgestrekt gebied en lang niet overal kun en mag je komen, zeker niet in het broedseizoen.
Ik had me er dan ook al mee verenigd dat ik ze dit jaar zou moeten missen, totdat ik plotseling van Helma een bericht kreeg dat zij en haar partner hier in de regio vakantie vierden en dat ze tijdens een fietstochtje de grauwe klauwier gespot en gefotografeerd hadden. Intussen heeft ze hier zelf al een prachtig blog over gemaakt (klik hier) en naar aanleiding van haar enthousiaste verhaal en haar bereidheid om de locatie aan mij bekend te maken, ben ik spoedig daarna daar ook een kijkje gaan nemen. De resultaten daarvan wil ik jullie in dit blog laten zien. Nogmaals bedankt Helma dat je je vondst met me wilde delen, toch nog grauwe klauwieren voor mij dit jaar. Ik wens de bezoekers van dit blog veel kijkgenoegen.
Groeten, Ad
Vrouwtje grauwe klauwier. Het vrouwtje zag er behoorlijk afgevlogen uit, je kon aan de vogel goed zien dat inmiddels de broedcyclus ten einde gekomen was. De veren hebben tijdens die periode veel te lijden waardoor de vogels er wat afgetobd uit gaan zien wat b.v. goed te zien is aan de staartveren waarvan dit vrouwtje er al een aantal verloren had. Het is dan maar goed dat nog voor de trektijd de ruiperiode intreedt.
Vrouwtje grauwe klauwier.
Mannetje grauwe klauwier.
Vrouwtje grauwe klauwier.
Het was die dag bewolkt weer met af en toe een bui hetgeen op deze foto te zien is. Geen reden om dan niet te gaan fotograferen, het licht is immers mooi zacht en omdat de takkenboel zich in een open veld bevond had ik licht genoeg. Deze foto is genomen op 1/800 sec. met een diafragma van f5.6 op 400 iso.
Ik had tot dan toe steeds vanaf dezelfde positie staan fotograferen waardoor ik weliswaar een bij de kleur van de vogels passende achtergrond kreeg, maar het oogde allemaal wat somber. Totdat de vogel op een andere plek in de takken ging zitten en ik zag dat ik door iets van positie te veranderen een wat kleuriger achtergrond kon krijgen.
En een eindje verder op het prikkeldraad werd de achtergrond ook nog wat zachter. Hier is duidelijk te zien hoe dun het staartje is, nog slechts enkele staartpennen resteren.
Heel anders is dat bij een jonge spreeuw, de veren zijn nog overwegend bruingrijs. De plek waar deze spreeuw zat vertoonde in de achtergrond een gedeelte van het weiland waar het Jacobskruiskruid volop bloeide. Ik hoopte dat ik de kans kreeg de grauwe klauwieren tegen deze achtergrond te fotograferen.
Het mannetje ging op een gegeven moment in die richting en door me wat naar links te verplaatsen kreeg ik weliswaar de vogel meer van achter in beeld maar de achtergrond werd steeds kleurrijker.
Altijd zijn ze alert op insecten in het veld.
Op een gegeven moment ben ik een heel stuk naar achteren gelopen om ook het achterliggende bos in beeld te krijgen.
Het vrouwtje weigerde haar medewerking en gaf nog steeds de voorkeur aan de takkenbos.
Vrouwtje grauwe klauwier.
Uiteindelijk lukte het om het mannetje tegen een overwegend gele achtergrond te fotograferen.
Toen hij zich omdraaide kreeg ik door nog een stuk verder naar links te lopen uiteindelijk de foto waarop ik hoopte.
En ondanks het prikkeldraad maakte ik uiteindelijk van het vrouwtje misschien wel mijn mooiste foto die middag.
Slotwoord: Ik heb me een middag kostelijk vermaakt met deze klauwieren die ik buiten verwachting dankzij een tip van een medeblogger toch nog kon fotograferen. Volgend jaar hoop ik ze op een van de bekende plekken weer terug te zien en als dat het geval is zal ik Helma hierover informeren mocht ze plannen hebben weer deze kant op te komen. Zo zie je dat bloggen hele leuke kanten heeft.