Al jarenlang bezoeken, met name in de wintermaanden, enkele groepjes staartmezen onze achtertuin. Dat zijn meestal heel kortdurende bezoekjes. Met de hele groep, soms wel 10 stuks, vallen ze op het aangeboden voer, o.a. vetbollen, om vervolgens na vaak minder dan een minuut alweer te vertrekken.
Staartmezen zijn sowieso al mooie vogeltjes met het subtiele roze in hun verenkleed, maar elke keer als ik ze dan zie en ook vaak fotografeer hoop ik dat er een keer een witkopstaartmees tussen zit. Deze variant is echter vrij schaars, komt voornamelijk voor in oost- en noord-Europa en de kans dat die dan net jouw tuin aandoet is natuurlijk vrij minimaal. Behalve op plaatjes had ik ze dan ook nog nooit gezien. Totdat ik op de laatste dag van maart van dit jaar in de tuin aan het werk was en ik plotseling een witkopstaartmees aan een vetbol zag hangen. Dat is dan even onwerkelijk, zoals gezegd zijn ze vrij zeldzaam en als zo'n vogeltje dan jouw tuin aandoet om wat te eten is dat toch bijzonder. Ik heb dan ook een tijdje staan kijken, mijn camera had ik niet bij de hand en het had geen zin om met m'n tuinkloffie en modderschoenen naar boven te rennen om die te gaan halen. De vogel zou dan immers al lang gevlogen zijn. Ik hield het dan ook maar op dat het een eenmalige waarneming zou zijn.
Totdat ik later die middag zag dat hij in een taxus in de voortuin hing. In deze taxus had vorig jaar ook al een paartje staartmezen gebroed en als klap op de vuurpijl zag ik even later dat hij in gezelschap was van een "gewone" staartmees. Het zou toch niet dat ze in diezelfde taxus een nestje zouden maken en er misschien wel jongen zouden grootbrengen. Het zou mij uitstekende mogelijkheden bieden om ze te fotograferen en zeker om mijn eerste foto's van een witkopstaartmees te maken.
Maar tot mijn vreugde gebeurde dit wel. De witkop bleek het mannetje te zijn en ik heb die weken die volgden heel wat uren uit het slaapkamerraam gehangen om dit paartje te observeren en te fotograferen. Een gedeelte van deze foto's heb ik bewerkt en in dit blog verwerkt.
Veel kijkplezier bij deze serie en bedankt nog voor de reacties op mijn vorige blog over de mistige boslandschappen (klik hier)
Groeten, Ad
Witkopstaartmees, in tegenstelling tot zijn West-Europese variant met een geheel witte kop. Hier waren ze al bezig met het maken van een nest dat begint met grasjes en korstmossen.
De "gewone" staartmees die aan beide zijden van de kop een zwarte band heeft met in het midden een witte baan.
Staartmees.
Witkopstaartmees. Ze waren intussen al vrij ver met maken van een nest gezien het spinrag dat werd aangevoerd.
Dat spinrag werd al vliegend verzameld onder de overstek van de garage van de buren.
Ze gebruikten een esdoorn die enkele meters van de taxus af stond als aanvliegpunt. Later tijdens de broedperiode waren de knoppen van dit boompje uitgelopen en kreeg ik heel andere beelden.
Staartmees vrouwtje vanaf exact hetzelfde punt en nagenoeg dezelfde houding als het witkop mannetje.
Witkopstaartmees.
Witkopstaartmees. Ik heb de jongen die vorig jaar in deze taxus zijn grootgebracht wel uit zien vliegen, maar heb niet kunnen constateren of hierbij ook een witkop was. Als dat zo is zou dit zomaar een jong uit het nestje van vorig jaar kunnen zijn.
Merkwaardig eigenlijk dat ze voor deze solitaire taxus kiezen als nestplaats terwijl op nog geen 5 meter afstand een hele haag taxussen staat als erfafscheiding.
Het vrouwtje werkte erg hard met het aanvoeren van nestmateriaal.
Het leek wel of die witkop een extra lange staart had.
Ik probeerde de witkop ook vliegend vast te leggen en een enkele keer lukte dat redelijk. Verderop in het broedseizoen toen ze eenmaal jongen hadden en ik precies de aanvliegroute kende lukte dat vaker.
Staartmees.
Witkopstaartmees. De kleur van de takken komt mooi terug in het vogeltje, maar dat is natuurlijk toeval.
Witkopstaartmees.
Zo'n tegendraadse houding vind ik altijd erg mooi en als hij zich dan ook nog wat strekt lijkt zo'n vogel wel 2x zo groot als de vogel hierboven.
De weersomstandigheden werkten niet altijd goed mee, hier miezerde het wat. Maar dat komt de kleuren wel ten goede vind ik en ondanks het diafragma van f5.6 kreeg ik met een iso-waarde van 800 de foto's toch scherp.
Staartmees.
Met zo'n witte kop ziet zo'n vogeltje er heel onschuldig uit t.o.v. het vrouwtje hierboven met die zwarte wenkbrauwstrepen.
Witkopstaartmees.
Tijdens die miezerregen schudde hij zich af en toe even uit en het lukte me om op tijd af te drukken waardoor je onscherpte in het verenkleed krijgt terwijl de kop toch scherp blijft.
Witkopstaartmees.
Staartmees. Als het even opklaarde kreeg ik wat bokeh in de foto's van het licht in de achterliggende bossen.
Witkopstaartmees. Met een groot diafragma is het altijd lastig om zowel de ogen als het snaveltje scherp te krijgen.
Takkenfoto.
Witkop in vol ornaat.
Witkopstaartmees. Met deze foto was ik blij met de fijne scherpte in de veertjes.
Witkopstaartmees. Soms zetten ze hun verenkleed op en is het net een balletje met een staart. Met name tijdens koude periodes in de winter zitten ze zo dicht tegen elkaar aan te slapen om zoveel mogelijk warmte vast te houden.
Tenslotte nog een close-up.
Slotwoord: Ondanks een kleine selectie van deze sessies toch een weer een grote serie. Van het verdere verloop van de broedcyclus, waarbij ook de bomen inmiddels in blad stonden heb ik ook nog een aantal mappen. Die komen in een later blog nog voorbij, evenals foto's van het ingenieuze nestje dat ik na de broedperiode heb ontleed. Ik ben er helaas niet achter kunnen komen of de jongen uit dit nestje witkoppen dan wel gewone staartmezen waren of misschien een mix daarvan, de zgn. witkoppige staartmees.
Tot de volgende keer.
