Tuinfotografie (deel 2)

In augustus publiceerde ik een blog over tuinfotografie. Dit blog viel bij de kijkers blijkbaar goed in de smaak, ik kreeg veel leuke reacties en het aantal page-views steeg aanzienlijk. En het was ook leuk om dit blog te maken. In de loop der jaren heb ik ook best wel veel foto's in de tuin gemaakt, maar behalve de vogelfoto's kwam het er nooit van om die te bewerken en eens in een blog op te nemen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, als ik een keuze ga maken voor een volgend blog valt die keus toch altijd weer op vogelfoto's. Maar zonder nu mijn voorliefde voor vogels en vogelfotografie af te vallen wil ik toch wat vaker van dat andere werk laten zien. Vandaag daarom een blogje van enkele soorten die vooral in de zomer onze tuin bezoeken. Sommige foto's zijn al wat ouder, maar deze soorten  bezoeken elk jaar wel onze tuin. Ik hoop dat ook deze foto's in de smaak vallen en ik dank jullie nog voor de leuke reacties die ik mocht ontvangen op mijn vorige blog over de Daurische/Turkestaanse klauwier. (klik hier)

Groeten,

Ad

Onze achtertuin blijkt al jaren een enorme aantrekkingskracht te hebben op eekhoorntjes. Op sommige momenten hadden er drie tegelijkertijd hun speelterrein. In het naburige bos hebben ze ook jongen gekregen die ze af en toe meebrachten. Ze zijn ontzettend nieuwsgierig en verkennen alles van de nestkasten die we voor de vogels hebben opgehangen tot de noten die we verstoppen en die zij op hun beurt weer ergens anders verstoppen. Als ik later in de tuin aan het werk ben vind ik ze op de meest onmogelijke plekken terug. Soms schiet er zelfs ergens spontaan een notenboompje op, het resultaat van hun verstoppersdrift. 

Eekhoorn die weer wat eetbaars gevonden heeft.

Ze klauteren wat af, hier denkt hij zelfs iets in de knot van een gesnoeide moerbei te vinden.

Een andere, donkerdere eekhoorn, er komen zowel rode als zwarte eekhoorns op bezoek. Het hoogste punt bereikt, bovenop de knot. Ze krabben ook heel wat af omdat ze veel last hebben van parasieten wat ze soms ook fataal wordt. Eentje werd er zelfs nagenoeg kaal en ook steeds inactiever en hoewel ik hem nooit gevonden heb bleef hij ineens weg, vermoedelijk bezweken aan de parasieten en de daarmee gepaard gaande jeuk. De rode tinten in de achtergrond is het huis van de achterburen.

Hier was er weer eentje aan het dabben, het leverde in die houding wel een leuk plaatje op.

Nog een laatste foto van een eekhoorn die op een stronk zijn plekje gevonden had om iets op te peuzelen.

Behalve de tuin heeft ook de tuinvijver zo zijn aantrekkingskracht. De gele waterlelies bloeiden uitbundig, hier een close-up van zo'n prachtige bloem.

Die bloemen waren voor de juffertjes onweerstaanbaar, maar ze moesten wel ontzettend oppassen dat de kikkers ze niet in het vizier kregen.

Een close-up van zo'n juffertje in een waterleliebloem. 

Hoog in de bomen van het tegenover ons huis liggende bos huizen ieder jaar hoornaars. Als het echt warm en droog wordt en ze kunnen elders geen vocht vinden, dalen ze af naar de tuinvijver om vanaf een waterlelieblad te drinken.

 Ook een bloemblad van deze roze waterlelie fungeert als drinkschaaltje.

Close-up van een hoornaar, het zijn prachtige beesten, maar je moet ze wel met rust laten anders kunnen ze behoorlijk agressief worden. Deze foto's heb ik dan ook gemaakt op 600 mm.

Diverse soorten libellen maken ook graag gebruik van de vijver als kraamkamer. Hier een grote keizerlibel die haar eitjes afzet. 

Aanvankelijk dacht ik aan een groen glazenmaker maar het langgerekte gele pterostigma verraadt de soort.

Grote keizerlibel in tegenlicht waardoor de lichtvlekjes in de vleugels ontstaan.

Grote keizerlibel.

Frontaanzicht van de grote keizerlibel, een wat rustiger foto.

Tenslotte nog een een close-up van de grote keizerlibel.

Een wat minder rustig beeld, een viervleklibel in een bramentak. Maar het is z'n habitat en ik vond de compositie wel aardig.

Tenslotte, ik zei het al, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, een vogelfoto in dit geval een huismus op de de wilgpeer met op de achtergrond de kleuren van boombladeren en een huis.

Slotwoord: Ik heb me er dit keer echt toe gezet om flink door te selecteren, ik had plm 50 foto's geselecteerd voor dit blog en ben uiteindelijk op ongeveer 20 uitgekomen. We leren bij.

Daurische klauwier..........

Zoals uit mijn eerdere blogs wel is gebleken zijn wij fervente liefhebbers van het Waddengebied, we komen er dan ook graag en regelmatig, soms zelfs meerdere keren per jaar. Ook in 2019 waren we weer op onze vertrouwde uitvalsbasis, een camping in noord Drenthe, van waaruit we onze tochten ondernemen naar het Eemshavengebied, de Dollard, Noordpolderzijl (het meest noordelijk gelegen  haventje van Nederland) en vooral het Lauwersmeergebied.
Voor vertrek had ik op social media gezien dat er in de Friese polders bij het Lauwersmeer al enige tijd een bijzondere klauwierensoort gezien was.
Nu staat in de titel Daurische klauwier met ...... en dat is niet voor niets. Er had namelijk evengoed Turkestaanse klauwier of Chinese klauwier kunnen staan. Deze soorten lijken ontzettend veel op elkaar en de namen worden door elkaar gebruikt. Slechts in een van mijn veldgidsen kwamen deze soorten voor en merkwaardig genoeg worden de drie soorten samen ook wel de isabelklauwier genoemd. Ik ben er dus niet uitgekomen met welke precieze soort we hier nou te maken hebben alhoewel ik, gezien de lichtere borst en de donkere kruin geneigd ben te denken aan een Turkestaanse klauwier. Voer voor specialisten dus.
Evenmin is het me gelukt om te achterhalen of het nu een mannetje of een vrouwtje is. In sommige opnames neig ik naar een vrouwtje, andere opnames doen weer meer aan de kenmerken van een mannetje denken.
Hoe dan ook, het is een zeer zeldzame vogel die als dwaalgast sporadisch in Nederland gezien wordt en afkomstig is uit Mongolië en noord/centraal China. De literatuur vermeld dat van de Daurische klauwier tot 2010 slechts 6 exemplaren in Nederland gezien zijn en van de Turkestaanse zelfs maar 2. Op de gerenommeerde community Birdpix staan vanaf het begin ook slechts enkele foto's die in Nederland gemaakt zijn, de andere zijn afkomstig uit gebieden als Oman, Iran en Ethiopië.
Alle reden dus om kort na aankomst eens naar deze bijzonderheid op zoek te gaan.
Hartelijk dank nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over "Tuinfotografie" (klik hier) Het blog werd buiten verwachting uitzonderlijk vaak bekeken.

Groeten,
Ad

Toen we ongeveer bij de plek waren kon ik op enkele honderden meters daar vandaan onze auto op een braakliggend veldje parkeren. Nergens zag ik echter enige drukte van fotografen die erop zou kunnen wijzen dat we in de buurt van de goede plek waren. Terwijl ik m'n spullen uit de auto pakte stopte er nog een auto en de bestuurder bleek ook naar de klauwier op zoek te zijn. Het was een twitcher uit Brabant die speciaal voor deze vogel het hele eind van honderden km's had gereden. We besloten samen de richting van een boerderijtje op te lopen waarvan we vermoedden dat dat wel eens de juiste plek zou kunnen zijn. En ja, al snel zagen we hem op het dak van een schuurtje zitten.
We konden enkele foto's maken onder niet al te beste omstandigheden toen we bovendien ook nog onthaald werden op een flinke plensbui. Onder de overstek van een schuurtje langs de weg hebben we tenslotte een uur staan schuilen totdat het eindelijk weer een beetje begon op te klaren.

Nu we toch hier waren en de vogel gevonden hadden wilde ik er ook het beste uit halen.
Tijdens de regenbui was de klauwier enige tijd onzichtbaar, maar korte tijd daarna landde hij op een van de paaltjes die een weilandje omgaven dat grensde aan de boerderij. In dat weilandje stonden wat struiken, riet en andere ruigten waar de klauwier genoeg schuilplekken kon vinden.

 

Gedurende een uur daarna bleef het continu wat miezeren hetgeen op alle foto's min of meer zichtbaar is. Maar juist daardoor kregen we juist mooi zacht licht. Moraal hiervan: blijf vooral door fotograferen als het gaat regenen, het licht is dan vele malen beter dan met keihard zonlicht.

De klauwier was ondertussen al weer lekker opgedroogd en stak zijn onderdekveren mooi boven z'n vleugels uit. Een teken dat het beestje optimaal gezond was.

Even later ging hij wat verder weg in een rietstengel hangen, niet alleen gedrag dus dat rietzangers en karekieten vertonen.

Van daaruit vloog de klauwier naar een ander paaltje met nog het oog van schrikdraad dat daar waarschijnlijk ooit door gelopen had. nog niet de mooiste compositie, maar hij kwam nu wel aardig dichtbij terwijl wij met onze statieven aan de overkant van de weg in de berm stonden.

In de achtergrond zie je de kleuren terug van de bloemen in de tuin van de boerderij.

Op de borst zie je de gemarmerde tekening, kenmerkend voor klauwieren. Hier zou je uit op kunnen maken dat het een vrouwtje is, mannetjes klauwieren hebben doorgaans een egale borst. Maar verderop in de serie begonnen mijn twijfels.

Ik neem hier nog wat foto's op vanaf dezelfde positie puur om te bekijken zonder verder commentaar.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Op een gegeven moment stak er een behoorlijke wind op waardoor de klauwier op het paaltje nauwelijks zijn evenwicht kon bewaren.

Toen de wind hem te gortig werd vloog hij even naar een ander paaltje waar ik deze vluchtfoto van kon maken. Jammer dat dan net dat kastje aan die paal hangt.

Vervolgens vloog hij toch maar weer terug naar zijn vertrouwde plekje.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Tenslotte nog enkele beelden van zijn andere favoriete stekje, de gladde schrikdraadring.

Daurische/Turkestaanse klauwier.

Niet het mooiste plekje om op te gaan zitten, maar met een zachte achtergrond dan wel weer. Och, je hebt het natuurlijk niet voor het zeggen en een mens moet wat te wensen over hebben.

Slotwoord: In die enkele uurtjes dat we daar waren maakte ik talloze foto's meer. Ik heb dan ook flink geselecteerd om uiteindelijk aan dit aantal te komen. Ik realiseer me dat het voor niet vogelfotografen wellicht nog veel is, maar met 25 foto's heb ik me flink weten te beperken t.o.v. voorgaande blogs. En ach, zo'n bijzondere vogel zie je tenslotte ook niet elke dag en ik was erg blij dat ik hem aan mijn portfolio kon toevoegen.