Koekoek

In mijn vorige blog berichtte ik over de grauwe klauwier (klik hier) die ik fotografeerde in een ruig  kruidenveldje aan de rand van de Groote Peel. Dat was begin juli 2021. Grauwe klauwieren keren relatief laat terug uit hun winterkwartier en alhoewel de koekoek geen vroege vogel is, is hij toch wel enkele maanden eerder hier al te zien en vooral te horen, want zo vaak krijg je deze schuwe vogel niet te zien. Vroeger dacht men zelfs dat een koekoek in de winter veranderde in een sperwer, waar deze vogel veel gelijkenis mee heeft, omdat men dan de koekoek niet meer zag en de kenmerkende roep niet meer hoorde.

Het was in april van hetzelfde jaar dat ik in datzelfde veldje in de Peel een koekoek luid zijn eigen naam hoorde roepen (onomatopee). Na even speuren zag ik hem in de takken zitten waar ik later dat jaar ook de grauwe klauwier ontdekte en fotografeerde. Daar wilde ik wel even tijd voor maken en zeker toen ik in de gaten kreeg dat dit exemplaar niet bovenmatig schuw was, besloot ik er eens goed voor te gaan "zitten". Dan nog moet je uiterst voorzichtig te werk gaan, maar toen ik zag dat hij onverstoord bleef zitten toen hij in het schootsveld van mijn telelens kwam, ben ik op mijn buik gegaan en ben ik cm. voor cm. dichterbij geslopen. Hij raakte blijkbaar helemaal aan mijn aanwezigheid gewend en dat resulteerde erin dat ik, na zeker een half uur, foto's kon maken van slechts enkele meters afstand. En dat in een open veld met zo'n schuwe vogel, dit had ik nog nooit eerder meegemaakt.

Veel kijkgenoegen bij deze foto's en bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog.

Groeten, Ad

Koekoek boven op de takkenbos, de achtergrond vond ik er wel mooi bij kleuren.

Ik zag dat hij regelmatig van de takken naar de grond vloog. Ik besloot daarom te proberen hem dichter te benaderen.

En dat lukte vrij aardig door langzaam op mijn buik steeds dichterbij te sluipen.

Probleem bij dit soort foto's is wel dat je moet oppassen dat het niet te rommelig wordt door het vele gras. Een groot diafragma waardoor je weinig scherptediepte krijgt is dan welhaast een must.

Af en toe vloog hij even op om weer op de takken te gaan zitten. Het is dan zaak om rustig te blijven liggen en af te wachten tot hij weer in de buurt op de grond komt zitten.

Achteraf vond ik wel dat dit door de wat rustigere achtergrond de beste foto's waren. De tegendraadse houding werkte hier ook wel lekker mee.

Weer terug op de grond.

Hij liet het goed toe dat ik steeds dichterbij kwam.

Maar bleef wel steeds heel alert.

Toch maar weer even op de takken. Deze foto gebruikte ik eerder in mijn jaaroverzicht 2021.

"Takkenkoekoek"

Achteraf bleek dat hij daar niet voor niets zat. In de takkenbos nestelde namelijk ook een paartje roodborsttapuiten en het zou me niets verbazen dat hier de zaak in de gaten gehouden werd om evt. later een ei in het nest van de roodborsttapuiten te leggen. De koekoek is immers een broedparasiet, een ei wordt in het nest van een zgn. waardvogel gelegd die het vervolgens uitbroedt en het jong grootbrengt. De natuur zit zo complex in elkaar dat het koekoeksei het eerste uitkomt en het jong werkt de overige eieren over de rand van het nest zodat de waarvogels alleen het koekoeksjong hoeven groot te brengen. De koekoek is in staat om het te leggen ei aan te passen aan de kleur van de eieren van de waardvogel. Als je je in dit soort fenomenen verdiept krijg je steeds meer waardering en respect voor de natuur.

Ook op die takken kon ik close-ups maken.

Verderop kwam er tussendoor ook nog even een boomleeuwerik op een boomstam zitten.

De koekoek hier in een blauwgrijze variant, maar er bestaat ook een bruine variant die ook hier in Nederland voorkomt. Er zal ongetwijfeld een genetische connectie zijn, maar het merkwaardige is dat deze bruine variant altijd een vrouwtje is. Waarschijnlijk een kwestie van x en y chromosomen. 

Als vervolg op bovenstaande foto's nog even terug naar de koekoek in het veld. Hij bleef daar geruime tijd zitten, nam af en toe een andere houding aan, maar bleef nagenoeg steeds met z'n voorkant naar mij zitten. 

Ondertussen sloop ik steeds dichterbij....

....en uiteindelijk kon ik deze extreme close-up maken. Daarna ben ik voorzichtig achteruit gegaan en ben vervolgens op een boomstam gaan zitten in afwachting wat er verder zou gaan gebeuren.

Na een tijdje vloog de koekoek op om op deze tak te gaan zitten waar hij even later weer van wegvloog. 

En omdat ik erop was voorbereid kon ik tot slot nog deze foto van de wegvliegende koekoek maken. Vermeldenswaardig is nog dat jonge koekoeken zelfstandig enkele weken later dan hun ouders hun reis naar tropisch Afrika maken waar ze overwinteren. Opmerkelijk en onbegrijpelijk dat zo'n jonge vogel van nauwelijks enkele maanden oud zonder zijn ouders de weg weet te vinden. De natuur is ondoorgrondelijk.

Tot de volgende keer.

Grauwe klauwier

De tijd van de jaaroverzichten ligt al weer even achter ons, hoogste tijd om de reguliere draad weer op te pakken. Zoals ik in mijn slotwoord van het vorige blog al aangaf heb ik recent een nieuwe (systeem)camera aangeschaft en ik heb intussen ervaren dat dat een toch wel andere manier van fotograferen vraagt. Ik ben er ook nog niet helemaal uit of dat ook te maken heeft met het feit dat dit een full-frame camera is, tot nu toe fotografeerde ik altijd met een aps-c (crop)camera en nooit eerder had ik een full-frame, maar tot nu toe vind ik het erg lastig om met deze camera scherpe foto's te maken. En dat terwijl ik nu zowel in deze camera als in mijn telelens de beschikking heb over vr (vibratie reductie) hetgeen samen gebruikt, wat ook geadviseerd wordt, een voordeel van plm 5 a 6 stops zou opleveren. Ik weet niet of andere bloggers daar ook ervaring mee hebben, maar als dat zo is dan hoor ik graag wat jullie bevindingen zijn. In deze camera, een Nikon Z6ll behoren nogal wat verschillende veldstanden tot de mogelijkheden, ik heb ze allemaal uitgeprobeerd, maar geen enkele leverde mij tot op dit moment het gewenste resultaat.

Omdat ik zodoende met deze camera nog geen foto's heb kunnen maken die aan mijn wensen/eisen voldoen val, ik voor dit blog terug op een serie foto's die ik in de zomer van 2021 maakte in de Groote Peel van een grauwe klauwier mannetje. Deze vogelsoort broedt al jaren in de Peel op jaarlijks wisselende plekken en al zeker tien jaar volg ik ze. Het is iedere jaar speuren om ze weer terug te vinden en omdat het zo'n groot gebied is betekent dat vaak terugkomen en vooral heel veel tijd daarin investeren.  

Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor jullie fijne reacties op mijn vorige blog van het 2e halfjaaroverzicht 2022. (klik hier)

Groeten, Ad

In verband met de mooie houding heb ik deze foto als openingsfoto gekozen. Het grauwe klauwier mannetje staat vooral bekend, evenals de andere soorten klauwieren zoals de klapekster, om zijn zorro masker, maar wat ik er vooral zo mooi aan vind is fijne zachtroze borst. Ik heb overigens in alle foto's van dit blog ruis moeten verwijderen omdat het deze hele sessie regenachtig, donker weer was hetgeen in een aantal foto's goed zichtbaar is en ik dientengevolge op 1000 iso moest fotograferen.

Aanvankelijk zat de vogel bovenop of tussen een grote berg takken en had ik ook een wat vlagerige achtergrond.

Deze takkenbende lag midden in een voormalig weiland dat teruggeven was aan de natuur. Ze hadden inmiddels de opgeschoten bomen gerooid en op een hoop gegooid om de kruidenvegetatie de kans te geven om op te komen. 

Om dichtbij genoeg te kunnen komen moest ik vanaf het pad het veld inlopen zonder dekking, maar als je dat met beleid en voorzichtigheid met kleine stapjes doet en je zo klein mogelijk maakt op je knieën en soms sluipend is dat goed te doen. Je moet dan natuurlijk wel uiterst voorzichtig zijn dat je niet in de comfortzone van de vogel komt. Uiteindelijk ben ik toen ik er nog best ver vanaf was, maar binnen het bereik van m'n telelens (600 mm.) op een boomstam gaan zitten en heb ik afgewacht tot de vogel zelf dichterbij kwam. En dat deed hij. 

Ten opzichte van de tweede foto had ik me iets meer naar links gepositioneerd zodat ik een wat rustiger achtergrond kreeg.

Soms dook hij vanaf zijn hoge zitpost naar beneden om een insect te pikken om dat vervolgens tussen de takken te verorberen. Even later kon ik nog een foto maken dat hij z'n snavel ver opende en een braakbal naar buiten werkte, maar die was helaas niet scherp. Het is sowieso lastig om een foto tussen die takken scherp te krijgen.

Af en toe vloog hij aan de overkant naar de rand van het veld om daar een tijdje te blijven zitten. Je kunt dan het beste maar blijven zitten en afwachten, eens komt hij toch weer terug naar z'n vaste zitpost al kan dat soms lang duren. Maar we weten nu eenmaal dat natuurfotografie vaak een kwestie van geduld is. Je krijgt zo overigens wel een goed beeld van het biotoop van een grauwe klauwier, vaak een rommelige heg van bramenstruweel of meidoorn met dode takken daartussen en een open veld waar hij insecten vangt en waar vaak ook St. Jacobs kruiskruid te vinden is.

Ze zitten ook graag tussen de struiken en takken en dat levert natuurlijk niet altijd de plaatjes met de mooiste achtergrond op, maar dat heb je nou eenmaal niet in de hand. Hier kun je overigens goed zien  dat de klauwier aan beide pootjes geringd was.

Je hebt ook gauw genoeg in de gaten of je de vogel niet verstoort, als hij zo rustig rondkijkend op een pootje zit weet je wel dat je goed zit. Hij schenkt dan ook totaal geen aandacht meer aan jouw aanwezigheid. Zoals te zien was het intussen weer gaan regenen en zeker tussen die takken heb je dan weinig licht.

Wel wordt voortdurend de omgeving gescand op overvliegende insecten, maar ook op roofvogels die in de buurt zijn. Zeker als ze hoog op een uitkijkpost zitten zijn ze natuurlijk een makkelijke prooi voor b.v. een sperwer.

En dat scannen van de omgeving blijft niet zonder resultaat, hier had hij weer een flink insect tussen de vegetatie opgedoken. 

Hier ben ik niet dichterbij gegaan maar heb ik wat meer gecropt om te zien of ik het ringnummer misschien kon aflezen, maar verder dan een n of z kom ik niet.

Even later koos hij in de regen en tot mijn genoegen toch weer voor een hogere zitpost, waardoor ik een mooie verzadigde, maar toch zachte achtergrond kreeg.

Af en toe vloog hij even op om toch weer op dezelfde tak neer te strijken, voor mij altijd een aanleiding om dan te proberen een vluchtfoto te maken. Niet helemaal gelukt, maar met z'n vleugels zo uit elkaar krijg je toch wat meer dynamiek in een foto. Met 1/640 sec., nodig door het donkere regenachtige weer zou een vluchtfoto toch niet gelukt zijn, te langzaam, en hoger dan iso 1000 wilde ik niet gaan.

Op een gegeven moment kwam hij nog dichterbij gevlogen aan de voorste rand van de takken en zo kon ik hem in diverse houdingen vrij zittend fotograferen.

Grauwe klauwier.

Grauwe klauwier, prachtig vind ik die zachtroze borst.

Ook van hieruit vloog hij steeds weer naar een struik een heel stuk verderop om daar weer even een insect op te pikken. 

Maar steeds keerde hij na een tijdje weer naar hetzelfde takje terug om verder rond te kijken naar prooien.

Door het regenachtige weer kwamen de mooie pasteltinten van deze vogel goed tot hun recht.

Wel erg ver weg, maar zo zie je dat de grauwe klauwier graag in het Jacobs kruiskruid zit. Vaak zie je deze vegetatie in ruige kruidenveldjes waar ook paarden staan. Het is niet voor niets dat daar dan de grauwe klauwier voorkomt, immers de paarden trekken grote insecten aan waar de klauwier weer van profiteert. Zo ook hier, op dit ruige terrein trok een kudde pony's rond.

Grauwe klauwier.

De grauwe klauwier liet zich nog eenmaal in volle glorie zien.

En net toen hij weer even wegvloog om elders verder weg te gaan zitten was dit voor mij het sein om voorzichtig te vertrekken, maar ik was nauwelijks enkele meters weg of hij kwam er alweer aanvliegen of hij wilde zeggen; ga je nu al. Ik heb nog snel een foto genomen en ben rustig weggegaan. Ondanks het slechte weer was het een mooie middag geweest.

Op de terugweg zag ik aan de rand van de Peel vanuit mijn ooghoeken plotseling iets groots en zwart in een boom hangen. Ik wist aanvankelijk niet wat ik zag, maar bij nader inzien bleek het een enorme bal bijen te zijn die aan de takken hing. Ik heb er toch maar enkele foto's van gemaakt.

Slotwoord: 25 foto's van een soort uit een selectie van meer dan 100 bewerkte foto's,  maar ik vind dat deze prachtige- en voor Nederland toch redelijk zeldzame soort deze aandacht verdient. Omdat ik eerst nog voldoende kennis en ervaring moet opdoen met mijn nieuwe camera zal ik waarschijnlijk voor mijn volgend blog weer uit mijn portfolio moeten putten. Tot dan.