Door op een foto te klikken krijgt u een vergrote weergave. De foto, vooral de scherpte, is dan echt van veel betere kwaliteit.

Op mijn beelden rust copyright (© advanduren) en ze mogen niet voor andere doeleinden worden gebruikt dan waarvoor mijn schriftelijke toestemming is verleend.

vrijdag 26 juni 2020

Texel voorjaar (slot)

Ik zou met gemak nog een aantal blogspots over het voorjaar op Texel kunnen vullen, maar dan wordt het toch wat veel van hetzelfde gebied. Bovendien wil ik ook wel weer eens aandacht aan iets anders schenken of dat nou een ander gebied is of andere soorten zijn, voorraad genoeg.
In het slot van deze Texelse voorjaarsserie komen daarom nog een flink aantal soorten voorbij, waarbij vooral het accent ligt op vliegende vogels. Enkele soorten wil ik er daarbij uitlichten o.a. de kleine zilverreiger, de veldleeuwerik en de tureluur en daarnaast is het me eindelijk gelukt om redelijke opnames te maken van dat kleine, verdomde snelle rakkertje, het goudhaantje. Verder heb ik nog een soort gefotografeerd waarvan ik de determinatie niet rond krijg. Ik ken nagenoeg alle in Nederland voorkomende soorten wel, maar hier passen de aanknopingspunten niet bij elkaar. Diverse veldgidsen gaven mij geen uitsluitsel en als ik de foto's instuur bij waarneming.nl worden ze gedetermineerd als graszanger maar dit lijkt me uitgesloten. Hij komt nog het meest in de buurt van een bosrietzanger, de oogring en grootte doet dat vermoeden maar de teugel loopt dan weer door tot achter het oog en dat is bij de bosrietzanger en de kleine karekiet niet het geval en omdat ik hem niet heb horen zingen geeft dat ook geen uitsluitsel. Als iemand een suggestie heeft dan hou ik me aanbevolen.
Veel kijkgenoegen bij zien van deze foto's en hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn vorige Texelblog (klik hier)

Groet,
Ad



Kleine zilverreiger, onmiskenbaar door zijn zwarte poten en gele tenen. Een rank en sierlijk reigertje dat qua grootte het midden houdt tussen een grote zilverreiger en de veel kleineren koereiger.



In mijn eerste blog over Texel heb ik vooral foto's opgenomen van het vrouwtje bruine kiekendief.(vrouwen laat je uiteindelijk graag voorgaan, nietwaar) In dit blog aandacht voor het mannetje.
Zo zie je hem vaak, zwevend en speurend naar prooi boven de rietvelden of zoals hier in de duinen.



 Mannetje bruine kiekendief.



Mannetje bruine kiekendief.



Mannetje bruine kiekendief.



Mannetje bruine kiekendief.



Gezien de al hangende pootjes had hij hier al iets gezien tussen het duinstruweel.



En om de vrouwen niet helemaal te passeren in dit blog ook nog een panorama van een jagend vrouwtje bruine kiekendief boven de duinen.



Kluten zijn in het voorjaar vaste gasten van het waddengebied. Hier scharrelde er eentje, met enkele ontbrekende tenen, tussen de schelpen. Zo te zien had hij er weinig hinder van.



In de baltstijd kunnen kluten echt felle jongens zijn, ze gaan voor nagenoeg geen enkele andere wadbewoner opzij en al helemaal niet voor elkaar.



Als fotograaf zit je te wachten op zulke momenten, alleen had ik de foto's natuurlijk liever van voren genomen. Maar ach, zo zie je wel de mooie tekening van vleugels en rugdek.



Dat zie je zeker ook bij deze ekster aangevuld met de kenmerkende metaalglans in de veren. Hij vloog al te dicht bij de vegetatie om een fijne zachte achtergrond te krijgen. Het is altijd nog een wens om deze vogel in een centrale, symmetrische compositie met een zachte achtergrond te fotograferen.



Ben in de Slufter een hele tijd bezig geweest om de veldleeuwerik in de vlucht te fotograferen. Eerst vloog hij op grote hoogte, maar tijdens zijn zangvlucht kwam hij steeds dichterbij. Mooi zou je denken en dat is natuurlijk ook zo, maar hoe dichterbij hij komt hoe moeilijker hij in de focus te houden is. En vaak zie dat als je hem in de focus hebt dat de autofocus het net op het juiste moment niet bij kan houden.



Veldleeuwerik.



Veldleeuwerik.



Veldleeuwerik.



Veldleeuwerik. Tot slot lukte het om hem recht boven me redelijk dichtbij in beeld te krijgen.



Veldleeuwerik.



Bij de Petten liep een eenzame grutto te foerageren.



Grutto.



Bij het Renvogelveld zaten enkele goudhaantjes in de duindoorn. Samen met het vuurgoudhaantje de kleinste in Nederland voorkomende vogelsoort. Ze stonden al lang op m'n verlanglijstje dus die kans wilde ik me niet laten ontglippen. Ik ben uren bezig geweest en heb er honderden foto's van gemaakt, de meeste belandden in de prullenbak omdat ze of onscherp waren (ze zitten geen seconde stil) of er zat net weer een takje voor.



Goudhaantje.



Goudhaantje.



Goudhaantje.



Goudhaantje.



Op een gegeven moment lukte het me om er eentje vliegend in beeld te krijgen. Beetje jammer van die takjes in de linker vleugel (van hieraf gezien) en hij mocht nog iets scherper, maar daar moet je ontzettend geluk mee hebben als de vogel naar je toe gevlogen komt.



Goudhaantje.



Goudhaantje.



Het zijn kleine acrobaatjes tussen de takken.



Goudhaantje.



Deze tureluur leek zich even zo trots als een pauw te voelen.



Tureluur, ook in de vlucht zijn het prachtige vogels.



Tureluur.



Tureluur.



Tureluur.



Tureluur.



Tureluur, een eindje verderop landde hij op een duintje en kon ik nog net deze foto met z'n opgeklapte vleugels maken.



De vogel die ik niet 100% kon determineren. Ik hou het op een bosrietzanger, maar andere suggesties zijn welkom.



Bosrietzanger?



Deze kleine zilverreiger stond aanvankelijk bij een plasje in de Slufter.



Toen ik nog veraf was ging hij op de wieken en kwam mijn kant opgevlogen, een buitenkansje.



Ik kon een aantal leuke vluchtopnames maken.



Kleine zilverreiger.



Direct herkenbaar aan de  gele tenen.



Kleine zilverreiger.



Graspieper.



In (veel mooier) warm licht kon ik deze graspieper fotograferen.



Roodborsttapuit mannetje, een soort waar het redelijk goed mee gaat, in tegenstelling tot het paapje waar hij veel op lijkt.



Een andere soort waar het ook heel slecht mee gaat is de tapuit, vooral door gebruik aan geschikte nestplaatsen t.w. konijnenholen. De afname van de konijnenstand is daar de oorzaak van.



Tapuit mannetje, opvallend is het verenkleed dat duidt op het najaar terwijl de foto's in het voorjaar (april) genomen zijn. De natuur is soms ondoorgrondelijk.



Tapuit.



Om het blog met best veel vluchtfoto's af te sluiten hier nog een paartje vliegende bergeenden.

Slotwoord: Pfff, een blogpost die weer erg lang is, ik hoop dat het niet verveeld heeft. Maar zoals ik in het begin aangaf wilde ik het voorjaar Texel hiermee afsluiten. Bovendien was het weer eens onmogelijk om keuzes te maken. Volgende keer een serie over het bezoek aan een fotohut wat ik een enkele keer ook graag mag doen en waarbij ik vooral aandacht besteed aan de appelvink.
Tot dan.