Door op een foto te klikken krijgt u een vergrote weergave. De foto, vooral de scherpte, is dan echt van veel betere kwaliteit.

Op mijn beelden rust copyright (© advanduren) en ze mogen niet voor andere doeleinden worden gebruikt dan waarvoor mijn schriftelijke toestemming is verleend.

donderdag 30 november 2017

BB

Ja, zo'n titel, je gedachten gaan al gauw naar een hoogblond sekssymbool uit de jaren '60. In dit geval uiteraard een onjuiste associatie, maar ook in de natuur heb je zo'n hoogblonde schoonheid die net als het jaren '60 model door fotografen graag op de gevoelige plaat wordt gezet.

Ik heb het hier over de blonde buizerd een van de kleurvarianten zoals die er veel voorkomen bij deze vogelsoort. Vaak zijn het exemplaren die in de winter uit Scandinaviƫ afzakken naar onze contreien, hoewel ik een van de exemplaren die ik de afgelopen jaren kon fotograferen zich midden in de zomer in het Lauwersmeergebied ophield.

Zoals gezegd komt de buizerd in veel verschillende kleurschakeringen voor, van heel donkerbruin tot nagenoeg geheel wit met allerlei combinaties daartussen. Ik kan me eigenlijk geen andere vogelsoort bedenken waar dat zo in extremis het geval is.

De buizerd is over het algemeen zeer schuw en dan ook moeilijk te fotograferen. Waarschijnlijk is dit nog een gevolg van de jarenlange vervolging, afschot en vergiftiging in de vorige eeuw waardoor het bestand decimeerde. Te voet benaderen is sowieso uitgesloten. Met de auto heb je een kans, maar meestal gaat hij er al vandoor als je stopt en zeker als hij in de gaten heeft dat je het autoraampje opendoet en een teletoeter naar buiten steekt gaat hij onmiddellijk op de wieken. Je moet dan ook zeer omzichtig te werk gaan.
Gelukkig gaat het op dit moment weer goed met deze prachtige roofvogel en kun je hem overal in het land tegenkomen.

Veel kijkplezier bij dit blog en bedankt nog voor de leuke reacties op mijn vorige bericht over de grote- en reuzenstern (klik hier), ook is het al wat langer geleden

Groeten,
Ad



Deze blonde buizerd spotte ik aan de rand van het Lauwersmeer.



De settings zijn weliswaar niet optimaal, wat onnatuurlijk maar ik kon hem vanachter een muurtje redelijk goed benaderen. Het is me opgevallen dat deze blonde buizerds wat minder schuw zijn dan de donkere exemplaren van hier, mogelijk door de aanwezigheid van minder mensen in het hoge noorden van Scandinaviƫ.



Ik weet niet of deze vogel na de winter blijven hangen en de hele zomer hier geweest is of dat hij al tijdig teruggekomen is uit het noorden De foto's zijn genomen eind augustus rond het middaguur en het licht was helaas behoorlijk hard.



Doordat ik van positie veranderde werd hij al argwanend.



Een en al statigheid.












Begin 2017 kreeg ik mijn nieuwe camera, de D500 en uiteraard wilde ik hem graag testen. Ik ben daarvoor naar de Genneperparken in Eindhoven gegaan en daar trof ik een ander exemplaar, iets minder wit weliswaar en het lijkt wel of ze steeds op een onaantrekkelijke plek gaan zitten. De achtergrond maakt dan wel weer wat goed vind ik.



Het werd me meteen duidelijk dat het dynamisch bereik van deze camera een stuk beter is dan van zijn voorgangers.



De borst en de kop zijn vooral wit zoals hier te zien.



Terwijl het rugdek vooral donkere delen heeft.



Laat op de middag brak nog even een winters zonnetje door en kon ik dit portret maken. Sluipend tussen de bomen door kon ik hem heel dicht naderen.



Tenslotte ging hij op de wieken en met de camera meetrekkend kon ik van heel dichtbij deze vluchtfoto maken. Op de achtergrond zijn de ramen van een appartementencomplex zichtbaar. De foto is niet gecropt, ik was heel content met deze afsluiter die middag.

maandag 21 augustus 2017

Grote stern en reuzenstern

Je zou hier kunnen spreken van de vergrotende en overtreffende trap. En hiermee bedoel ik niet de grote loopvogel (die overigens ook kan vliegen) die voorkomt op de steppen en savannes van Europa, Aziƫ en Afrika, maar twee soorten stens die voorkomen hier in Nederland zij het mondjesmaat.

De populatie van de grote stens is weliswaar toenemend, maar staat in Nederland nog steeds op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten. Een groot gedeelte van de Europese populatie broedt in ons Waddengebied. Ze leven vooral van zandspiering die ze in de Noordzee en de Waddenzee vangen en brengen ook hun jongen hiermee groot. Dat gebeurt binnendijks op speciaal daarvoor aangelegde schelpeneilandjes.

De reuzenstern, ook wel de Kaspische stern genoemd is de grootste stern met een vleugelspanwijdte van wel 1,40 mtr. In Nederland is hij een zomergast en doortrekker. Hij is erg schaars en wordt slechts sporadisch waargenomen. Ik had het geluk hem bij het Lauwersmeer te kunnen spotten en fotograferen. Het betrof een juveniel exemplaar wat te zien is aan het geparelde rugdek. In de lucht blijft hij hoog boven het water soms bidden als een visarend om prooivissen op te sporen. Op de grond vallen zijn korte poten en vooral het grote formaat op. Ik zag hem in de nabijheid van kluten en die lijken dan in verhouding echt klein.

Veel kijkgenoegen bij dit niet zo heel kleurrijke blog, sterns zijn nou eenmaal niet uitbundig gekleurd, en bedankt nog voor de reacties op mijn vorige blog van de ijsvogel. (klik hier)

Groeten,
Ad



Grote stern, kenmerkend is de zwarte snavel met een geel puntje en de zwarte poten.



Nog een ander kenmerk zijn de verlengde veren van de zwarte kap, op deze foto goed te zien.



Hier een groepje bij elkaar op een eilandje.



Hier vliegt een groepje weg om te gaan vissen in de Waddenzee.



Een flinke duik en de spiering is binnen.



In een noodgang vliegen ze dan terug naar de schelpeneilandjes waar de jongen wachten.



Ik heb parallel met de auto langs de dijk gereden en ze haalden een snelheid van ruim 40 km. per uur.






Op het eilandje worden ze met de vis enthousiast ontvangen. De rechter vogel is al gedeeltelijk in winterkleed, getuige de witte delen op zijn kop.






Na het vissen nemen ze vaak een bad.



Soms alleen......






...maar vaak ook met een hele groep.



En dat gebeurt dan heel uitbundig.






Bij het opvliegen na het baden schudden ze tijdens de vlucht flink hun veren uit om het overtollige water kwijt te raken.






Vervolgens vliegen ze weer naar het eilandje om verder op te drogen.






Reuzenstern, hij heeft een enorme dolksnavel. Dit en het volgende beeld zijn wat minder van kwaliteit omdat ze van vrij grote afstand genomen zijn.






Aan de rand van het Lauwersmeer had hij een strootje gevonden waarmee hij aan het stoeien was. Aan het geparelde rugdek zie je dat het een jong exemplaar is, misschien moet hij daarom nog leren wat eetbaar is.



Hier zie je zijn formaat in perspectief , de kluut rechts staat niet eens heel veel verder in het water.



Op de achtergrond is nog een kemphaan en een watersnip zichtbaar. Daar zal het volgende blog over gaan.

woensdag 19 juli 2017

IJsvogel anders

Al jaren stond het maken van foto's van een vliegende ijsvogel op mijn verlanglijstje. Met de apparatuur van dat moment was dat zo goed als onmogelijk omdat die eenvoudigweg niet snel genoeg was. Sinds dit jaar beschik ik over een camera die meer beelden per seconde kan schieten en die dit "klusje" dus wel aan zou moeten kunnen.

Maar hoe pak je dat nou aan, de ijsvogel staat niet voor niets bekend als de blauwe flits. In een oogwenk is hij voorbij, ja zelfs al voor de meeste mensen hem Ć¼berhaupt gezien hebben. Als je het geluid niet kent dat hij tijdens het vliegen maakt krijg je hem bijna niet te zien. Het begint daarom al met het vergaren van kennis van de soort die je wilt gaan fotograferen en daarmee bedoel niet alleen het geluid dat hij voortbrengt, maar het is onontbeerlijk dat je ook wat van het gedrag van de soort weet.

Veel van dergelijke foto's worden gemaakt middels het plaatsen van een bak met vis of een aquarium net onder de wateroppervlakte. Als je dat doet vlak bij een zitpost van de vogel zal hij daar na enige gewenning in duiken om een visje te vangen. Je weet dan de plek waarop je vooraf moet scherpstellen om de kans op een succesvolle scherpe foto te vergroten. Ik vind dat allemaal wat fake en die aanpak staat mij tegen.

Maar hoe dan, ik ondernam talloze pogingen, maar het gaat zo ontzettend snel dat je er niet op kunt reageren. Voordat de camera heeft scherpgesteld in de vlucht van de vogel zit hij al lang weer op een tak buiten het beeld van de zoeker en de focus, als je hem al in de focus krijgt. Op de meeste foto's staat dan ook helemaal niets als water.

Recent zat ik bij een plasje waar een ijsvogel op een tak zat en het viel me op dat hij steeds op hetzelfde plekje dook om te badderen. Toen dat zo enkele malen had plaatsgevonden heb ik op dat plekje scherpgesteld en kijkend met mijn ene oog naar de vogel om te zien of hij weer aanstalten maakte om te duiken en met het andere oog kijkend door de zoeker maakte ik een serie opnames en tot mijn genoegen constateerde ik dat ik raak geschoten had. Na jaren lukte het me om eindelijk een duikende en uit het water opstijgende ijsvogel te fotograferen.

Veel kijkgenoegen bij het zien van deze serie en bedankt iedereen voor de reacties op mijn vorige blogbericht over de groenpootruiter. (klik hier)

Groet,
Ad



Dit ijsvogel mannetje zat al enige tijd op een rietstengel in de buurt naar vis te loeren, maar ondernam nog geen duikpoging om te vissen.



Ook vanaf een andere zitpost hield hij de boel in de gaten.



Vanaf weer een andere tak vloog hij plotseling op toen hij een visje in het vizier kreeg.



Ik drukte snel af en had hem "te pakken", maar dit waren toch niet de foto's waar ik naar op zoek was. Het is vlak bij de vorige tak en je kunt hem verder niet volgen.



Dit vrouwtje had al enkele keren gedoken om te badderen toen ik haar in het vizier kreeg.



Even later dook ze weer als een raket naar beneden in de lijn van mijn scherpstelveld.



Om even later weer fris gewassen uit het water op te stijgen.



Zo ging dat enkele keren door en ik had intussen scherpgesteld op de plek waar ze uit het water kwam.



Als dan na jaren lukt waar je naar op zoek bent is de voldoening groot.



Zeker als de vervolgbeelden ook nog scherp blijken te zijn.



Met een mooie vleugelstand terug naar de zitplaats om te poetsen.



En uiteindelijk weer terug naar de plek waar het allemaal begon.


Slotwoord: Een niet zo lange serie dit keer van deze ijsvogels. Blijft er dan op ijsvogelgebied nog iets te wensen over. Jazeker, ook het vastleggen van een visoverdracht en een paring is me in al die jaren nog niet gelukt. Werk aan de winkel dus nog.