Texel voorjaar 2022 (1)

Na de lange winterperiode was het midden mei van dit voorjaar eindelijk weer zo ver dat we een tripje hadden gepland naar een van onze populairste natuurpareltjes te weten: Texel, om daar enkele dagen te genieten van de natuur, gecombineerd met het schieten van hopelijk wat leuke plaatjes van misschien wel voor ons nieuwe (vogel)soorten. Menigmaal hadden we daar al op diverse plekken gekampeerd en hadden we al heel wat hotelletjes op het eiland via korte arrangementen bezocht. Deze keer hadden we gekozen voor een B&B in het noorden, in de buurt van de Cocksdorp. Na het overvloedige ontbijt gingen we 's-morgens op pad om de bekende en meest aantrekkelijke plekken van het eiland te bezoeken. Ter plekke fotografeerde ik dan al wandelend door b.v. door de Tuintjes, bij Utopia, de Slufter of de Horsmeertjes en onderweg maakte ik ook nog heel wat foto's vanuit de auto. 

Ik had thuis op waarneming al gezien dat er bij Waal en Burg Temminck's strandlopers waren gezien en niet ver van ons B&B waren morinelplevieren gesignaleerd. Die laatste soort komt in een volgend blog aan de beurt, ik wil de foto's in chronologische volgorde plaatsen.

Ik hoop dat je de foto's kunt waarderen en een reactie stel ik zeer op prijs. Daarom dank nog aan degenen die een reactie achterlieten op mijn vorige blog (klik hier)

Groeten, Ad

Texel staat bekend om zijn kolonie broedende grote sterns. Het is altijd weer een uitdaging om deze snelle vliegers in de vlucht te fotograferen.

Meestal zit de kolonie bij Utopia, dit jaar waren ze verkast, gedeeltelijk bij de Petten en een ander deel  naar het Wagejot. Hier vliegt een eenzame kokmeeuw met een prooi boven de kolonie van de Petten.

Kenmerkend voor de grote stern is het gele puntje aan z'n snavel. Leuk dat hij hier nog even een pootje liet hangen.

Niet iedereen zal hiervan houden, het is een veel toepaste techniek van o.a. Jan van der Greef om met een lange sluitertijd abstractie in het beeld te krijgen terwijl het onderwerp nog wel herkenbaar is.

Het is verwonderlijk hoe ze hun eieren en jongen tussen zo'n krijsende bende terug weten te vinden. In dit geval tussen de kolonie van het Wagejot. 

Na thuiskomst kwam helaas in het nieuws dat beide kolonies grote sterns, samen met die op Ameland, was getroffen door de vogelgriep. Van de aanwezige 3400 paartjes zijn er 3600 grote sterns gestorven, de totale Nederlandse populatie is daarmee voor een groot deel gedecimeerd, helaas.

Onderweg kon ik vanuit de auto deze fitis fotograferen.

Die wilde ook nog wel even voor ons zingen.

Bij de Robbenjager zat deze grasmus in de struiken.

In de Tuintjes zie je bijna altijd wel een bruine kiekendief, in dit geval een mannetje.

Scholekster op een met wier bedekte rots in de Waddenzee.

Aalscholver op enkele meerpalen in de Waddenzee.

Nestelende kokmeeuw in de duinen.

Dit mannetje kuifeend dobberde in de Waddenzee. Veel eenden kunnen zowel in zoet- als in zout water leven, bijzonder eigenlijk.

Het vrouwtje, de eend, was niet ver uit de buurt.

Op de dijk was een veldleeuwerik neergestreken, getwijfeld of ik hem zou plaatsen, het is een flinke crop maar allee. 

Eveneens in de Waddenzee lijkt deze stormmeeuw het op een jonge kokmeeuw te hebben gemunt.

Maar dat is toch niet het geval, een andere kokmeeuw lijkt n.l. beschermend onder haar vleugels te worden genomen. Op de achtergrond kijkt een andere stormmeeuw goedkeurend toe. 

Een juveniele kokmeeuw vliegt uit het water op. Ik heb bewust de stenen, of wat het ook is, niet weggepoetst zodat de spetters zichtbaar blijven.

Ik vermoed dat dit een juveniele grote mantelmeeuw is, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Erg moeilijk die jonge meeuwen van diverse jaargangen.

Dan is een kokmeeuw toch makkelijker te herkennen, hier in het late avondlicht in de vlucht "gepakt".

De eerste dag zijn we ook een kijkje gaan nemen in de polder Waal en Burg, het zou anders zo maar kunnen zijn dat de Temminck's strandlopers inmiddels vertrokken waren. Daar aangekomen zagen we dat er een prachtig nieuw bezoekerscentrum was verrezen. Omdat ik niet wist waar precies de Temminck's gezien waren vroeg ik het aan de boswachter achter de balie. Wat schetst mijn verbazing toen hij zei dat ze nu net aan het plasje direct bij het bezoekerscentrum zaten en dat zijn collega ze op dat moment stond te fotograferen. Ik ben natuurlijk direct aangesloten en kon enkele foto's maken voordat ze weer wegvlogen. De foto's zijn niet opperbest, ze liepen toch best nog ver weg en we konden ook niet dichterbij komen. Bovendien scheen de zon erg fel waardoor je luchttrillingen kreeg en hadden we de zon ook nog tegen. 

Het waren eigenlijk niet meer dan enkele bewijsplaatjes, maar toch was ik blij met m'n eerste Temminck's strandlopers. De volgende dag zijn we nog terug gegaan, maar ze lieten zich niet meer zien.

Altijd interessant om ook even een kijkje te nemen bij de Volharding. Bij laag water zijn daar vaak diverse soorten steltlopers te zien. Er stond een eenzame rosse grutto in zomerkleed aan de waterlijn.

In zomerkleed zijn het prachtige vogels die in niets lijken op de wat saai getekende rosse grutto's in winterkleed.

Hij liet toe om wat dichterbij te komen. Op deze plek kon ik ook enkele steenlopers in zomerkleed fotograferen, die komen in een volgend blog voorbij.

De rosse grutto liet zelfs even de mooi getekende onderkant van z'n vleugels zien.

Toen ik alweer terug bij de auto was ging hij toch op de wieken.

De volgende ochtend reden we na het ontbijt een zandpad van de polder in op zoek naar de morinelplevieren die daar de afgelopen dagen gezien waren. In het weiland zagen we aanvankelijk alleen deze haas die al gauw werd nagezeten door een rammelaar.

Rennende hazen.

Ik hoopte dat ze even met elkaar zouden gaan boksen, maar het bleef bij een  achtervolging.

Misschien een paring fotograferen dan? Nee ook dat was me niet gegund, het vrouwtje was er blijkbaar nog niet klaar voor. Het zij zo, de natuur laat zich gelukkig niet dwingen.

Slotwoord: En de morinelplevieren dan? Nou die vonden we op een heel andere plek in de polder. Volgend keer aandacht voor deze prachtige, zeldzame vogel samen met de eider, een andere mooie soort. Tot dan.

Sperwer, donkere buizerd en nog wat

In mijn vorige blog heb ik uitgebreid aandacht besteed aan een blonde buizerd, gefotografeerd vanuit een boshut in Brabant. Behalve deze blonde buizerd kregen we die dag nog bezoek van een soortgenoot in een donkere variant. Omdat we de setting voor mijn combinatie wat te dichtbij hadden opgesteld, waardoor ik soms genoegen moest nemen met close-ups, kregen we in de tussentijd gelukkig even de tijd om dat wat aan te passen en kon ik van de gelegenheid gebruik maken om m'n converter te verwijderen waardoor ik met m'n 300 mm. ook uit de voeten kon. En hoeveel geluk kun je hebben als op zo'n dag ook nog even een sperwer acte de présence geeft. Die kwam overigens plotseling zo dichtbij zitten, op de voorste rand van het vijvertje, dat ik ook nu weer niet anders kon dan wat kopportretjes maken. Als ik m'n hand uit het venster had gestoken had ik hem bijna aan kunnen raken. Met die portretjes ben ik overigens best wel blij. Het is dan natuurlijk zaak om rustig te blijven, even te wachten met fotograferen en dan toch snel wat plaatjes schieten, want als hij zo dichtbij zit is het vrijwel onmogelijk om dat onopgemerkt te doen.

Veel genoegen bij het bekijken van deze foto's en bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over deze boshut in Brabant (klik hier)  

Groeten, Ad

Sperwer die zo dichtbij kwam zitten dat ik hem bijna aan kon raken.

De eerste foto die ik kon maken van de donkere buizerd nadat de blonde buizerd vertrokken was. Het was inmiddels bijna 10.00 u. geworden. Daarna lasten we een pauze in om de opstelling wat te veranderen en was ik in de gelegenheid m'n converter te verwijderen.

Na enkele uren, het was inmiddels 12.00 u. verscheen de donkere buizerd opnieuw op de setting. Ik denk dat dit dezelfde is als van enkele uren geleden, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Het licht was intussen  een stuk harder geworden, maar de achtergrond, die ver genoeg weg was, werkte wel lekker mee. 

Hij was aanvankelijk erg schichtig en zat maar rond te kijken. Er hield zich in de buurt ook een havik op. 

Ineens betrok de lucht en het begon licht te regenen hetgeen op deze en de volgende foto's in de achtergrond te zien is.

Langzaam begon hij zich steeds meer op z'n gemak te voelen en trok steeds kleine stukjes van de prooi.

Best indrukwekkend als zo'n grote vogel z'n vleugels op zet.

Soms worden de mooie details van de onderkant van z'n vleugels zichtbaar.

Voor wat afwisseling enkele andere vogels die zich die dag voor de hut lieten zien, zoals dit vrouwtje grote bonte specht.

Of dit vrouwtje goudvink dat ook al zo dichtbij kwam zitten met helaas iets in de voorgrond waarvan ik niet meer weet wat het was. Maar ik vond dit portretje ook nog wel de moeite waard.

Ondertussen ging het gepluk van de buizerd door. Overigens zaten die kleinere vogels niet gelijktijdig daar met de buizerd, dat zou toch wel teveel lef gevraagd zijn.

Er werden allerlei mooie houdingen aangenomen om maar bij de prooi te kunnen.

Als je het schubpatroon op de achterste vleugel ziet kun je je voorstellen dat vogels van de reptielen afstammen.

Nog enkele andere portretjes van de sperwer die een half uur voor de buizerd ten tonele verscheen.

Sperwer, altijd waakzaam, maar toch lukte het me om foto's van heel dichtbij te maken..

Weer even terug naar de buizerd die allerlei capriolen uithaalde om bij zijn prooi te kunnen. Die hadden we opzettelijk wat lager aan de stam bevestigd om de buizerd tot deze houdingen te verleiden.

Hij pakt dan ook kleinere stukjes zodat de prooi langer intact blijft en je meer actiefoto's kunt maken.

Enkele foto's die ik ergens anders maakte van een sperwer vrouwtje. Dat zag ik vanaf een openbare hut aan komen vliegen en viel te ver weg voor foto's in een rietkraag. Ik vermoedde dat ze daar een rietvogeltje te pakken had genomen en beschouwde mijn kansen als verkeken. 

Totdat het na een minuut of tien plotseling uit de rietkraag opvloog, mijn kant op om op een tak een meter of 20 van de hut af ging zitten. Dit zijn momenten die je niet snel vergeet. Het was op een late, koude novembermiddag en ik zat alleen in die hut.

Tenslotte nog enkele buizerdfoto's waarvan ik er enkele in een panorama-uitsnede heb gemaakt om de imposante gestrekte vleugels te benadrukken.

Af en toe kukelde hij bijna van de stam af om z'n doel te bereiken.

Slotwoord: Tijdens deze sessie kwam ook de havik enkele keren voorbij. Ik heb daar al eens eerder wat beelden van laten zien, maar ik vind het zeker de moeite waard om daar nog eens een blogje aan te wijden. Maar volgende keer eerst foto's van onze fototochten op Texel dit voorjaar. Tot dan.