Groene specht

Zoals in het slotwoord van mijn vorige blog over de Luijsen (klik hier) aangegeven gaat mijn blog dit keer over de groene specht. Een prachtige vogel, ik vind het de mooiste inlandse spechtensoort, die je in het vrije veld niet zo gemakkelijk kunt fotograferen omdat hij altijd de neiging heeft om zich bij benadering aan de achterkant van een boomstam te verbergen om zo verstoppertje met je te spelen.
Tot vorig jaar had ik het geluk dat deze spechtensoort regelmatig onze achtertuin bezocht en ik comfortabel vanuit de huiskamer en de keuken de vogel kon fotograferen. Ons grasveld, want een gazon kan ik het niet meer noemen, ligt er inmiddels zo'n twintig jaar en er zitten emelten, engerlingen en ook veel mieren in die ze met hun lange tong oplepelen. Inmiddels heb ik de spechten al lange tijd niet meer gezien zonder te weten wat de oorzaak hiervan is. Maar ik had de serie van vorig jaar rond deze tijd nog staan en die ik jullie hier graag laten zien.
Bedankt nog voor de fijne reacties op mijn vorige blog, wordt zeer gewaardeerd.

Groeten,
Ad

Mannetje groene specht in de border. De foto's zijn gemaakt in februari en maart. Ik laat de borders tot het voorjaar onaangeroerd, allerlei vogels scharrelen er rond tussen de afgestorven plantenresten.

Aan de nog niet helemaal uitgekleurde baardstrepen en de nog licht aanwezige flankbestreping maak ik op dat het een jong mannetje is.

Her en der stonden nog wat krokussen in het veldje.

Een zweefmomentje, mooi is te zien dat een specht zich op dezelfde manier voortbeweegt als b.v. een mus, n.l hippend, in tegenstelling tot b.v. een merel die echt loopt.

Op deze foto is dat nog duidelijker zichtbaar.

Tussen de stenen had hij iets gezien.

Later toen hij weg was ben ik ook even gaan kijken en er bleken flink wat mieren tussen de stenen te zitten.

Hij bleef wel steeds op zijn hoede als hij iets hoorde.

Even later vloog hij tegen een boom, ik kon nog net enkele foto's maken voordat hij achter de stam verdween.

Hij was aan de achterkant tegen de zwarte moerbei omhoog geklommen.

Totdat hij op een van de knotten op de uitkijk ging staan. Wat hij daar zag weet ik niet, maar hij bleef alert.

Ook het vrouwtje, te herkennen aan de zwarte baardstrepen,  kwam op de rotstuin even poolshoogte nemen. Ik kon er slechts een foto van nemen.

Het mannetje kwam op een gegeven moment helemaal het terras op gehipt om tussen het huislook in de potten naar mieren te zoeken.

Om van die wazige rand af te zijn heb ik van voorgaande foto een uitsnede gemaakt waarbij de details van de kop goed zichtbaar zijn.

Eens kijken of hier nog iets van mijn gading bij zit.

Hier zijn goed de stugge staartveren te zien die als steunpunt gebruikt worden als ze tegen een boom hangen. Ze beschadigen daardoor niet.

Hier vind ik de houding dan weer net wat mooier.

Die witte irissen stralen een zekere strengheid uit.

Op de achtergrond een flinke pol schildzaad dat ik als klein stekje een jaar of twintig geleden uit Frankrijk meegenomen heb, intussen staat het volop in bloei.

Tenslotte nog enkele poses tussen de muurpeper en de waldsteinia.

Slotwoord: Het is toch weer een heel lang blog geworden ondanks dat ik in de honderden foto's die ik in twee dagen in februari en maart maakte flink gesnoeid heb. Ja, het blijft een probleem dat selecteren. Volgende keer wil ik nog even terug naar de winter met o.a. wilde zwanen om vervolgens vol gas door te gaan naar het voorjaar op Texel. Tot dan.

de Luijsen

Al jarenlang kom ik in natuurgebied Kempenbroek op de grens van Nederland en België. Een onderdeel van dit gebied is de Luijsen in België, naar ik me heb laten vertellen door insiders een voormalig recreatieterrein dat heringericht is en nu bestaat uit een groot aantal visvijvers met op een drietal plekken een fraaie openbare vogelhut.
Ik heb er al veel leuke foto's kunnen maken van o.a. de ijsvogel die hier met meerdere paartjes vaste gast is en ook mijn serie over de roerdomp van destijds maakte ik hier.
Op dit moment is dit gebied voor ons Nederlanders helaas verboden terrein, maar vorig jaar nog kwam ik daar met grote regelmaat en de foto's van dit blog zijn ook daar gemaakt.
Bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over de Oesterdam en Yerseke Moer (klik hier)

Groet,
Ad

Krakeenden zijn in tegenstelling tot enkele decennia geleden best een veel voorkomende eendensoort. Ook in de Luijsen zijn ze rijkelijk vertegenwoordigd. De eenden (vrouwtjes) lijken een beetje op het vrouwtje van de wilde eend, maar de woerd ziet er totaal anders uit.

Links de woerd en rechts de eend. Altijd leuk als er wat actie is.

Ook de grote zilverreiger komt er, net als op veel andere plaatsen tegenwoordig, best veel voor. Een vrij statische foto, maar, hoewel ik hem niet zie of gezien heb, lijkt het erop dat op het moment dat ik de foto maakte net een libel overvloog waarvan de schaduw op de reiger viel.

De grauwe gans, ook al zo'n veel voorkomende soort, nooit te benauwd om elkaar even stevig achterna te zitten.

De verliezer zoekt dan maar elders een plekje.

Hier lijkt de situatie een stuk rustiger. Het zijn niet zo'n snelle vogels dus je kunt er goed wat actiefotografie op oefenen.

Nog een andere veel voorkomende soort, de wild eend alhoewel ik recent ergens las dat het zelfs daarmee steeds slechter gaat.

Ook hier weer wat actie met gestrekte vleugels.

Een uitdaging om deze toch wel redelijk snel vliegende eenden in de vlucht vast te leggen als ze tussen de wilgen door vliegen.

De meerkoeten, alweer een zeer algemene soort, zijn volop aan het vergaderen, een ronde tafel conferentie.

Als in de verte een andere woerd krakeend aan komt vliegen wordt het hommeles. Onderin bekijken een paar aalscholvers de situatie.

De woerd probeert het vrouwtje te versieren dat snel op de vlucht slaat terwijl de partner van de eend snel tussenbeide komt.

Zo, de indringer is weer verjaagd.

Als de rust weergekeerd is worden de vleugels eens lekker uitgeslagen.

Pronken kunnen ze als de besten.

Niet de beste foto, maar zien jullie hoe mooi ik ben.

Baltsgedrag van de krakeenden ook in de lucht, het hoort allemaal bij. Hier vier woerden en een eend.

Deze knobbelzwaan kan het blijkbaar niet aanzien en gelooft het allemaal wel vanuit zijn eigen schuilplaats.

Tenslotte nop een foto van een niet-watervogel, een vrouwtje bruine kiekendief dat speurend boven de rietvelden vloog. Bovenstaande foto is zoals hij genomen is , onderstaande is licht gecropt. Weet eigenlijk niet welke nou beter is.

Slotwoord: Het is leuk om (gratis) van openbare schuilhutten gebruik te kunnen maken, maar er zitten beslist nadelen aan. Ik zou de foto's van de watervogels graag vanuit een laag standpunt genomen hebben voor een fijne zachte voor- en achtergrond, maar dat is daar ten ene male onmogelijk. Voordeel is wel dat daar de vogels in hun natuurlijke habitat kunt fotograferen omdat ze wat verder weg zitten, maar omdat ze dan weer vaak tegen een rietkraag zitten krijg je de achtergrond weer niet onscherp. Zo zie je maar, elk voordeel heeft z'n nadeel.
Volgende keer weer een serie van een soort t.w. de groene specht, tot dan.