Paapje, duinpieper en meer

Toen ik aan het begin van de digitale fotografie regelmatig roodborsttapuiten fotografeerde vond ik dat best wel bijzonder. We praten over 2007 toen ik mijn eerste digitale spiegelreflex aanschafte (Nikon D70) en mijn eerste fatsoenlijke telelens (Sigma 50-500, ook wel bekend als de Bigma) Vooral door die lens ging er een wereld voor me open, ik kon nu eindelijk vogels redelijk groot in beeld krijgen daar waar ik tot dan toe aan het klooien was met een analoge spiegelreflex met een heel beperkt lensje. Ik maakte daar toen zelfs foto's mee van vogelfoto's uit een boek!! 

Na korte tijd werd een roodborsttapuit heel gewoon, er zaten er hier in de Peel genoeg. Maar wat zou het toch mooi zijn als het ook eens een paapje bleek te zijn i.p.v. een RBT. Dat heeft best een tijdje geduurd en ik kan me herinneren dat ik redelijk euforisch was toen bleek dat ik eindelijk een paapje had gefotografeerd. Dat is met diverse andere soorten zo gebleven en op dit moment wacht ik na al die jaren nog steeds op mijn eerste draaihals die ver bovenaan op mijn wensenlijstje prijkt.

Paapjes komen hier in de omgeving niet zoveel voor, maar in het voorjaar van 2021 was ik aan de rand van de Groote Peel toen ik daar een paartje paapjes ontdekte en het lukte me zelfs om ze beiden op een foto te vereeuwigen. Op dezelfde dag ontdekte ik, samen met enkele andere vogelaars, op de aansluitende heide een duinpieper, voor mij een lifer (een vogel die ik nog niet eerder had gezien en gefotografeerd) Weliswaar van behoorlijke afstand want we konden op de heide niet in de dekking en daarom ook vrij klein in beeld. Niettemin was ik er blij mee.

Veel kijkplezier bij deze foto's die ik voor de variatie nog aangevuld heb met enkele andere soorten die ik die dag fotografeerde.

Groeten, Ad

Paapje zoals ik het vrij zittend tegen een mooie kleurrijke achtergrond kon vastleggen.

Paapje, hier en ook voorgaande foto het vrouwtje met een wat lichtere oorstreek en wenkbrauwstreep dan het mannetje, maar evengoed heel kleurrijk.

Ze zitten graag op een hoge uitkijkpost. Hier het mannetje met een donkerdere oorstreek en verder doorlopende wenkbrauwstreep.

Ik probeerde wat dichterbij te komen, maar zonder dekking is dat bij deze vogels nauwelijks te doen, ze staan het eenvoudig weg niet toe. Even later vloog hij dan ook weg.

Aan de overkant tegen de bosrand kon ik deze heggenmus fotograferen.

Op een dikke stronk in het veld zat deze roodborst alles in de gaten te houden.

Nauwelijks zichtbaar ontdekten we tussen de pollen van het pijpenstrootje een duinpieper. Hij zat best ver weg en je mocht daar niet van het pad af (broedtijd in een beschermd natuurgebied). We hoopten maar dat hij wat dichterbij zou komen. 

Dat gebeurde wel enigszins, maar het bleef toch ver weg.

Maar ach, zo met die kleuren en structuren van heide, de korstmossen en de kale zandplekken daartussen leverde het toch nog een leuk plaatje op. Dit is nou eenmaal de habitat van deze soort die overeenkomt met die van de tapuit en je kunt en mag overigens in zo'n landschap nou eenmaal niet dichterbij komen. 

Even draaide hij zich om en kwam hij een klein stukje dichterbij. Geen topfoto's, maar ik was toch blij met mijn eerste waarneming en foto's van een duinpieper.

Later die middag gaf deze grasmus acte de préséance. 

Grasmus.

Grasmus, ik heb ze ook wel luid zingend gefotografeerd, maar ik vond hier de de achtergrondkleur wel mooi bij de vogel passen.

Terug naar het paapje. Het mannetje was intussen in de buurt op een andere takkenhoop gaan zitten.

Vooral het mannetje heeft een prachtig rode borst.

En zowel het mannetje als het vrouwtje heeft een mooi gestreept rugdek.

En wat de paapjes betreft lukte het me tenslotte om zowel het vrouwtje als het mannetje op een foto vast te leggen. Links het vrouwtje, rechts het mannetje.

Tot slot nog enkele foto's die ik eveneens die middag kon maken van een vogel waarmee het paapje vaak verward wordt  n.l. de roodborsttapuit. Hier het mannetje, hij mist de witte wenkbrauwstreep.

Mannetje roodborsttapuit.

En tot slot mag dit vrouwtje roodborsttapuit dit blog afsluiten.

Slotwoord: Als vervolg op mijn vorige blog ben ik nog druk doende om de foto's van de slangenarend verder af te werken. Ik hoop daarvan spoedig een volgend blog te kunnen maken. Tot dan.

Slangenarend en meer

Het was zomer 2021 en lekker weer toen ik eind juni besloot een fietstochtje te gaan maken. Het kwam spontaan in me op en ik had dan ook niet een bepaalde route in mijn gedachte. Na een kilometer of 20 kwam ik  al fietsend ik in de buurt van de Strabrechtse Heide en omdat er al ruim een week op waarneming.nl meldingen werden gemaakt van een slangenarend besloot ik mijn route maar eens over die heide te laten gaan. Al gauw kwam ik enkele fotografen tegen op weg naar de parkeerplaats en op mijn vraag of de slangenarend zich nog had laten zien kreeg ik te horen dat die rond 10.00 uur 's-morgens even was overgevlogen en zich daarna niet meer had laten zien. Intussen was het al 16.00 uur.

Ik vervolgde mijn fietstochtje over de heide, wat verder niet veel informatie opleverde, op weg naar huis. Maar toch hield ik de komende dagen waarneming in de gaten om te zien of de slangenarend nog gemeld werd of dat hij inmiddels was doorgetrokken. Ik ben absoluut geen twitcher en ga dus niet onmiddellijk op elke melding af, maar wanneer een toch wel bijzondere soort zich langere tijd in de buurt blijft ophouden kruipt het bloed waar het niet gaan kan en wil ik toch graag een kansje wagen. Toen bleek dat hij zich na een week nog steeds liet zien ben ik dan ook met m'n spullen naar de heide gereden. Na een kilometer lopen en sjouwen zag ik in de verte een groepje fotografen staan waarvan enkele bekenden. Het wereldje blijkt erg klein te zijn. Het was rond 14.00 uur en zij stonden er al van 's-morgens 10.00 uur. Om 11.00 uur had de slangenarend zich redelijk dichtbij laten zien en daarna niet meer. Na een uurtje vonden de meeste fotografen het wel genoeg en togen huiswaarts. Ik besloot te blijven en het was inmiddels rond 17.00 uur en erg rustig op de heide toen ik in de verte een wel erg grote (roof)vogel hoog in de lucht zag cirkelen. 

Ik maakte enkele bewijsplaatjes en wachtte af. Langzaam kwam hij dichterbij gezweefd. De foto's werden al beter. Op een gegeven moment cirkelde hij recht boven me toen hij werd lastig gevallen door een buizerd. Dan zie je pas echt het enorme verschil in grootte. Ik kon hier wel enkele foto's van maken maar die waren bij nader inzien toch niet echt best. Even later zeilde hij van grote hoogte naar beneden om ong. een kilometer verder boven in een solitaire boom te gaan zitten. Ik ken het gebied redelijk goed en mijn inschatting was dat die boom niet ver van het pad af stond. Je mag in het gebied n.l. niet van het pad af wijken. 

Ik besloot daar naar toe te lopen. Ik was helemaal alleen en toen ik in de buurt kwam bleef hij rustig zitten. Ik ben al fotograferend langzaam dichterbij gelopen en op een gegeven moment was ik er niet verder dan een meter of 30, 40 vanaf. Ik kon een hele serie foto's maken waarvan ik een klein gedeelte hier laat zien. Om voor wat afwisseling te zorgen heb ik de beelden gecombineerd met foto's die ik in september van hetzelfde jaar maakte in de Groene Jonker en enkele beelden van een zonsondergang in de Oostpolder in Groningen eveneens in september van datzelfde jaar.

Een week later ben ik nog eens terug geweest op de Strabrechtse Heide. Ook toen maakte ik foto's van de slangenarend, nu nog veel dichterbij, zo dichtbij zelfs dat toen hij boven me vloog ik hem niet eens helemaal in beeld kreeg. Dit was echt echt genieten. Beelden hiervan wil ik in een toekomstig blog nog eens laten zien.

Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de leuke reacties die ik mocht ontvangen op mijn vorige blog over de staartmees. (klik hier)

Groeten, Ad

Slangenarend op het eind van de sessie toen ik al redelijk dichtbij was. Het verenkleed is niet echt kleurrijk, maar de kop is prachtig wit met een mooi opvallend geel oog.

Slangenarend toen hij kwam aanvliegen. Het was die middag nog lang zonnig waar ik met m'n belichting rekening mee moest houden maar waardoor het licht mooi door de vleugels scheen.

Slangenarenden bidden af en toe net als torenvalken en visarenden, speurend naar reptielen, hun voornaamste prooi. Soms was de lucht egaal blauw, dan weer veel lichter waardoor je een heel ander beeld krijgt.

Hij kwam wat dichterbij overgevlogen, ik hoopte dat hij wat in de buurt rond zou blijven cirkelen.

En dat gebeurde ook. Tijdens het bidden maar ook tijdens het vliegen scannen ze voortdurend de omgeving waarbij de kop in steeds wisselende posities wordt gehouden. 

De toppen van de handpennen zijn ver ingesneden en de voor de buizerd kenmerkende polsvlekken ontbreken.

Op een gegeven moment kwam hij vrij laag overvliegen waarbij goed de lange brede vleugels te zien waren en het stippenpatroon op de lichte ondervleugels en borst. Het is een zeer forse vogel die een spanwijdte haalt van wel 1.80 mtr. Ter vergelijking, een buizerd komt niet verder dan 1.13 tot 1.28 mtr. 

Na deze demonstratie vloog hij weg om ong. een km. verderop hoog in een boom te gaan zitten.

Ik wandelde die kant op en begon al van een flinke afstand foto's te maken

Ik zocht een standpunt waarbij hij mooi af stak tegen de groene achtergrond van de bomen.

Voor de afwisseling even een uitstapje naar de Groene Jonker. Nadat we onze zoon voor een vakantie naar Schiphol gebracht hadden maakte ik van de gelegenheid gebruik om voor de terugreis nog even bij de Groene Jonker langs te gaan.

Op een flinke afstand stond deze watersnip aan de oever van de plas.

Ik zocht een zodanige positie dat de watersnip weliswaar wat kleiner in beeld stond, maar waarbij ik ook de bloeiende kattenstaart in beeld kreeg.

Aan de overkant van de plas vloog een groepje lepelaars op. Het is dan uiteraard zaak dat je je belichting goed ingesteld hebt, het moment is zo voorbij.

Hier waren ze alweer een stuk verder weg, maar ik vond het zo tegen die mooie wolkenlucht nog wel kunnen.

Aan de andere kant van de plas liep een groepje watersnippen op de oever te foerageren.

Hier liep er eentje tussen twee meerkoeten door, dan zie pas hoe hoe klein watersnippen eigenlijk zijn.

Aan de andere kant van de dam stond een flinke groep lepelaars en een blauwe reiger in het water. Door het langgerekte lint van vogels koos ik hier voor een panorama-uitsnede.

Door een bocht in de dam kon ik nog iets dichterbij komen.

Toen we weer bijna terug bij het vertrekpunt waren vloog er nog een groepje wulpen over. Het was intussen flink bewolkt geworden zodat ze mooi afstaken tegen de dreigende lucht.

Tenslotte vloog er nog een vrouwtje bergeend voorbij.

Bergeend.

Terug naar de slangenarend. Ik was intussen al wat dichterbij gekomen en hoewel hij me in de gaten hield liet hij dat toe.

Hier is goed een ander kenmerk van de slangenarend te zien n.l. de uilenkop. Een brede kop die in de vlucht nauwelijks opvalt.

Slangenarend.

Toen ik zag dat hij zijn blik van me afwendde ging ik weer wat dichterbij. Zeker in het open veld is dat een beetje een kat- en muisspelletje met dien verstande dat wanner de vogel zich ongemakkelijk begint te tonen je je onmiddellijk moet terugtrekken. Als je hem zo ziet zitten straalt de kracht ervan af.

Nog wat dichterbij toen ik zag dat hij zich nog op z'n gemak voelde en achterstevoren om zat te kijken.

Tenslotte kon ik nog deze opname maken. Misschien kon ik nog wel dichterbij gaan, maar ik vond het wel welletjes, ik wilde de vogel verder met rust laten en ben voorzichtig achteruit gelopen.

Tot slot nog enkele foto's van zonsondergangen die ik maakte tijdens onze laatste vakantie-avond in de Oostpolder in Groningen. Een heerlijk sfeertje om mee te maken, het was een fijne afsluiter van een geslaagde vakantie in het najaar.

Door de niet ze heel korte sluitertijd van 1/500 sec. en de betrekkelijk snel verlopende zonsondergang krijg je een ellipsvormige zon. Dat had ik bij nader inzien anders moeten doen, maar ik wilde niet verder gaan dan 1000 iso.

Landelijker kan bijna niet.

Slotwoord: Mijn vorige blog was alweer van even geleden, ik hoop dat het volgende blog niet zo lang op zich zal laten wachten, maar in deze tijd ben ik liever in het veld dan achter de computer. Tot de volgende keer.