Toen ik aan het begin van de digitale fotografie regelmatig roodborsttapuiten fotografeerde vond ik dat best wel bijzonder. We praten over 2007 toen ik mijn eerste digitale spiegelreflex aanschafte (Nikon D70) en mijn eerste fatsoenlijke telelens (Sigma 50-500, ook wel bekend als de Bigma) Vooral door die lens ging er een wereld voor me open, ik kon nu eindelijk vogels redelijk groot in beeld krijgen daar waar ik tot dan toe aan het klooien was met een analoge spiegelreflex met een heel beperkt lensje. Ik maakte daar toen zelfs foto's mee van vogelfoto's uit een boek!!
Na korte tijd werd een roodborsttapuit heel gewoon, er zaten er hier in de Peel genoeg. Maar wat zou het toch mooi zijn als het ook eens een paapje bleek te zijn i.p.v. een RBT. Dat heeft best een tijdje geduurd en ik kan me herinneren dat ik redelijk euforisch was toen bleek dat ik eindelijk een paapje had gefotografeerd. Dat is met diverse andere soorten zo gebleven en op dit moment wacht ik na al die jaren nog steeds op mijn eerste draaihals die ver bovenaan op mijn wensenlijstje prijkt.
Paapjes komen hier in de omgeving niet zoveel voor, maar in het voorjaar van 2021 was ik aan de rand van de Groote Peel toen ik daar een paartje paapjes ontdekte en het lukte me zelfs om ze beiden op een foto te vereeuwigen. Op dezelfde dag ontdekte ik, samen met enkele andere vogelaars, op de aansluitende heide een duinpieper, voor mij een lifer (een vogel die ik nog niet eerder had gezien en gefotografeerd) Weliswaar van behoorlijke afstand want we konden op de heide niet in de dekking en daarom ook vrij klein in beeld. Niettemin was ik er blij mee.
Veel kijkplezier bij deze foto's die ik voor de variatie nog aangevuld heb met enkele andere soorten die ik die dag fotografeerde.
Groeten, Ad
Paapje zoals ik het vrij zittend tegen een mooie kleurrijke achtergrond kon vastleggen.
Paapje, hier en ook voorgaande foto het vrouwtje met een wat lichtere oorstreek en wenkbrauwstreep dan het mannetje, maar evengoed heel kleurrijk.
Ze zitten graag op een hoge uitkijkpost. Hier het mannetje met een donkerdere oorstreek en verder doorlopende wenkbrauwstreep.
Ik probeerde wat dichterbij te komen, maar zonder dekking is dat bij deze vogels nauwelijks te doen, ze staan het eenvoudig weg niet toe. Even later vloog hij dan ook weg.
Aan de overkant tegen de bosrand kon ik deze heggenmus fotograferen.
Op een dikke stronk in het veld zat deze roodborst alles in de gaten te houden.
Nauwelijks zichtbaar ontdekten we tussen de pollen van het pijpenstrootje een duinpieper. Hij zat best ver weg en je mocht daar niet van het pad af (broedtijd in een beschermd natuurgebied). We hoopten maar dat hij wat dichterbij zou komen.
Dat gebeurde wel enigszins, maar het bleef toch ver weg.
Maar ach, zo met die kleuren en structuren van heide, de korstmossen en de kale zandplekken daartussen leverde het toch nog een leuk plaatje op. Dit is nou eenmaal de habitat van deze soort die overeenkomt met die van de tapuit en je kunt en mag overigens in zo'n landschap nou eenmaal niet dichterbij komen.
Grasmus, ik heb ze ook wel luid zingend gefotografeerd, maar ik vond hier de de achtergrondkleur wel mooi bij de vogel passen.
Terug naar het paapje. Het mannetje was intussen in de buurt op een andere takkenhoop gaan zitten.
Vooral het mannetje heeft een prachtig rode borst.
En zowel het mannetje als het vrouwtje heeft een mooi gestreept rugdek.
En wat de paapjes betreft lukte het me tenslotte om zowel het vrouwtje als het mannetje op een foto vast te leggen. Links het vrouwtje, rechts het mannetje.
Tot slot nog enkele foto's die ik eveneens die middag kon maken van een vogel waarmee het paapje vaak verward wordt n.l. de roodborsttapuit. Hier het mannetje, hij mist de witte wenkbrauwstreep.
Mannetje roodborsttapuit.
En tot slot mag dit vrouwtje roodborsttapuit dit blog afsluiten.
Slotwoord: Als vervolg op mijn vorige blog ben ik nog druk doende om de foto's van de slangenarend verder af te werken. Ik hoop daarvan spoedig een volgend blog te kunnen maken. Tot dan.