De afgelopen jaren en dan met name in de winterperiode bezochten we regelmatig de polder Hoefsteeg in Rosmalen. In het verleden kon ik daar ooit eens een van mijn mooiste foto's maken van een velduil en, soms tegen beter weten in, blijft daar toch een bepaalde aantrekkingskracht vanuit gaan. Maar zo'n goed muizenjaar als toen, een voorwaarde voor de aanwezigheid van velduilen, hebben we sindsdien niet meer gehad. De laatste jaren zijn we daar vooral op zoek geweest naar de bonte kraai, maar tot nu toe helaas zonder resultaat. In de winter blijkt het gebied erg geliefd bij buizerds die uit Scandinavië deze kant op komen, vaak opvallend licht gekleurde exemplaren en ook de blauwe kiekendief weet het gebied te vinden. Ook de kleine en wilde zwaan weten het sappige gras van de weides te waarderen en verder maakte ik er al heel wat opnames van de torenvalk, de (regen)wulp en er staan nog enkele mappen te wachten op bewerking van de groenpootruiter en de bosruiter.
Deze zondagmiddag reden we daar zonder bepaalde verwachting naar toe, we zouden wel zien wat we tegenkwamen. Na een rondje rijden zag ik vanuit mijn ooghoeken ineens enkele patrijzen rondscharrelen. Dat was een aangename verrassing, immers patrijzen zie je niet meer zo vaak, de populatie is de laatste decennia onder invloed van de monocultuur en het ontbreken van kruidenveldjes met wel 95% afgenomen. Daar wilde ik dus wel even proberen iets van te maken. Nou is het bij patrijzen zo dat als je stopt ze onmiddellijk wegduiken in het gras. Je ziet ze dan voorlopig het eerste half uur niet meer. Maar een natuurfotograaf dient over veel geduld te beschikken en als je dat op weet te brengen steken ze na verloop van tijd hun kopjes wel weer omhoog om vervolgens verder tevoorschijn te komen en verder te scharrelen. En daar gaat dit blog over.
Hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de bos-paddenstoelen (klik hier) en veel kijkgenoegen bij deze vogels.
Groeten, Ad
Drie patrijzen van een groepje van vijf. Hier lieten ze zich alweer redelijk goed zien nadat ze wel een half uur weggedoken hadden gezeten in het gras.
Meestal is het bij patrijzen ook zo dat wanneer een groepje aan het foerageren is of wat zit te slapen er altijd wel eentje is die alert blijft en de wacht houdt.
Zo zitten ze vaak half weggedoken in het gras. Vanaf de weg of het pad zijn ze dan nauwelijks zichtbaar.
Na verloop van tijd komen ze langzaam weer omhoog.
En als je geluk hebt dat ze net even achter een kaal stukje grasland staan krijg je ze mooi helemaal in beeld.
Nog een stukje verder ingezoomd, ze zaten best wel dicht bij de weg, door een sloot gescheiden van het weiland.
Even ter afwisseling, die middag zagen we wel een stuk of vier buizerds, hier een vrij donker exemplaar. Als je weet hoe je ze moet benaderen is het niet meer zo moeilijk om wat dichterbij te komen om foto's te maken.
Dezelfde buizerd.
Totaal anders dit overwegend blonde exemplaar dat we verderop in de polder tegenkwamen.
Grote zilverreigers zie je ook vrijwel altijd in deze polder. Waar niet zou ik bijna zeggen, ze hebben het laatste decennium heel Nederland veroverd en veel blijven zelfs in de winter hier.
De grote zilverreiger wandelde naar deze knobbelzwaan, ik was benieuwd hoe dat zou aflopen als de zwaan bij het eten gestoord zou worden. Leuk om deze witte vogels samen op een foto te hebben.
Dat ging goed, de knobbelzwaan stond wel op, maar trok zich verder niets aan van de aanwezigheid van de grote zilverreiger.
Terug naar de patrijzen. Het is moeilijk om patrijzenfoto's te maken met een rustige voor- en achtergrond. Gras, kruiden en stoppels zijn nou eenmaal hun habitat. Maar jaren geleden kon ik eens foto's maken van patrijzen in de sneeuw, zulke foto's stralen een heel andere sfeer uit en ogen veel rustiger. Maar ja, dat zijn omstandigheden die hier niet meer zo vaak voorkomen en dan moet je ook nog het geluk hebben dat je ergens patrijzen vindt.
Het was januari en er hebben zich al duidelijk paartjes gevormd, links het mannetje met de kenmerkende wijnrode vlek op z'n borst. De rest van het jaar vormen zich grotere groepen, zgn. kluchten.
Na een tijdje zag ik pas dat het een groepje van vijf was, een stukje verderop stak er nog eentje z'n kop boven het gras uit, waarschijnlijk een juveniel van afgelopen jaar gezien de nog afwezige rode kopkleur.
Voorzichtig scharrelden ze verder.
Maar altijd waakzaam.
Patrijzen.
Tot slot nog enkele foto's van een buizerd, deze zat lekker te zonnen op een betonpaal tegen de achtergrond van een boerderij.
Ik weet niet meer of dit dezelfde is, maar weidepaaltjes zijn wel hun favoriete zitplaats.
Buizerd.
Slotwoord: Nog altijd ben ik bezig om foto's uit mijn portfolio van de afgelopen jaren te bewerken, terwijl ik minder op stap ga dan voorheen. Dat is niet uit desinteresse, fotomoeheid of een dip o.i.d. maar puur omdat ik constateer dat het de laatste jaren heel duidelijk bergafwaarts gaat met de vogels. Hopelijk worden er spoedig maatregelen genomen om de natuur beter te beschermen. Voordeel is wel dat ik zo langzaam bij kom met het selecteren en bewerken van mijn foto's. Tot de volgende keer.
