Paddenstoelen

Het hoogseizoen van de paddenstoelen is inmiddels al wel voorbij, maar ik wil er toch nog een blogje aan wijden. De laatste jaren heb ik me vrij weinig bezig gehouden met paddenstoelenfotografie, maar door de mooie foto's van dit onderwerp door medebloggers en de paddenstoelen die ik tegenkwam tijdens wandelingen in mijn directe woonomgeving kreeg ik inspiratie om ook weer eens met deze discipline van natuurfotografie aan de slag te gaan en dat deed me besluiten mijn macro-objectief weer eens uit het stof te halen. 

Ik dit korte blogje wil ik jullie daarom meenemen met zo'n wandeling in het bos direct grenzend aan ons huis en hierbij laten zien wat ik zoal tegenkwam. Ik ben absoluut geen paddenstoelenkenner zodat ik de meeste namen schuldig moet blijven, maar het gaat me meer om de foto's en composities. Ik heb weliswaar de beschikking over enkele paddenstoelen veldgidsen, maar lang niet in alle soorten, kenmerken en verschijningsvormen voorzien deze gidsen. Als jullie weten om welke soort het gaat bij de onbenoemde soorten dan hoor ik het graag en pas ik het blog hierop aan.  

Hartelijk dank nog voor jullie fijne reacties op mijn vorige blog over de springstaartjes (klik hier) en veel kijkgenoegen bij het zien van deze paddenstoelen.

Groeten, Ad

Een voor mij onbekend zwammetje dat met z'n paarsrode kleur mooi afstak tegen de groene mosjes.

Het bos waar ik de paddenstoelen vond, een statige beukenlaan met in het bos vooral heel veel oude populieren waarvan er al velen het loodje gelegd hebben.

Op een bemoste beukenstam vond ik deze beker. Ik eerste instantie dacht ik aan judasoor, maar als ik in mijn veldgidsen kijk toch ook weer niet.

Een ander exemplaar van waarschijnlijk dezelfde soort.

Om een beetje een mysterieuze sfeer te krijgen, het was op sommige plekken ook best donker in hetr bos, heb ik hier een stukje onderbelicht. Veel lamellen, maar welke soort?

Dood hout en paddenstoelen, een symbiose.

Op een dikke stam van omgewaaide beuk die over het pad lag trof ik deze piepkleine zwammetjes. Er waren zo te zien al veel mensen over die stam geklauterd, op die pek waren de zwammetjes helemaal uitgesmeerd alsof er bloed op de stam zat. 

Het lijkt heel wat maar in werkelijkheid zijn het slechts puntjes van enkele mm's.

Weer heel iets anders waren deze exemplaren en ik weet eigenlijk niet of dit nu op zichzelf staande paddenstoelen zijn of half vergane exemplaren die onder invloed van de vochtigheid zijn gaan schimmelen.

Mijn vorige blog ging over springstaartjes. Wat schetst mijn verbazing, toen ik thuis deze foto op de computer bekeek bleek hier zowaar ook een springstaartje over de bosbodem te lopen dat ik ter plekke niet gezien had. Leuke ontdekking en aanvulling toch.

Ondertussen fotografeerde ik ook nog wat mosjes.

Ook daarvan ben ik geen kenner, maar ik denk dat we hier te maken hebben met ruig haarmos?

Merkwaardige vormen zo op het dode hout.

Het zou ook zomaar een schelp in de diepzee kunnen zijn, deze bal.

Met die kleine paarsrode zwammetjes ben ik in tegenlicht wat gaan experimenteren.

Waardoor ik wat bokeh cirkels in de achtergrond kreeg.

De associatie met uitwerpselen van een of ander dier komt al snel op.

En als je dan toch met een macrolens bezig bent, gun je de kijker toch ook een blik op deze hersenen.

Voor de meeste mensen zal dit waarschijnlijk een echte paddenstoel zijn.

Ook hiervan moet ik naam helaas schuldig blijven.

Het is verbazingwekkend te zien dat zo'n fragiel zwammetje door het massieve hout van de stam weet te dringen.

En of deze tot dezelfde categorie hoort weet ik niet, maar ook hier ontdekte ik na afloop weer een springstaartje dat in de vergroting goed te zien is. In vergelijking met de zwam die zo'n twee cm. is zie je nu goed hoe klein ze zijn. 

Three of a kind, alsof ze zo uit de rotsen groeien.

Nog zo'n vreemd gevormde zwam met een vlezige rand.

Wie het weet mag het zeggen, maar ach het gaat me eigenlijk niet eens om de soort maar om de constatering dat de natuur prachtige creaties kent. 

Tenslotte nog twee laatste foto's van de rode knopjes alsof ze in een rotslandschap groeien, maar het is toch echt hout.

En de foto die ik zelf het meest waardeerde als laatste. 

Slotwoord: na uitstapjes naar de macrofotografie in mijn laatste twee blogs, volgende keer weer ruim baan voor de vogels. Tot dan.

Springstaartjes

Na de waterspreeuw in mijn vorige post wil ik jullie in het eerste blog van dit nieuwe jaar foto's laten zien die jullie niet niet van mij gewend zijn. Ik was al een tijdje geïnspireerd door de mooie foto's die ik in de diverse media voorbij zag komen die gemaakt waren met zgn. vintagelenzen. Dit zijn oude lenzen, meestal van Oost-Europese of Russische makelij, die gebruikt werden in het analoge tijdperk en die vaak bepaalde lensfouten bevatten. Het maakt dat je met deze dingen soms hele mooie creatieve dingen kunt doen en veelal geven ze daarbij een fijn bokeh in de achtergrond. 

Nou ben ik over het algemeen niet zo van de creatieve fotografie en dat komt vooral omdat ik niet goed weet hoe ik zoiets aan moet pakken, terwijl ik vaak wel gecharmeerd ben van deze beelden. Over het algemeen beperk ik me daarom tot registrerende fotografie. Nou vind ik dat daar overigens ook niks mis mee is en ik kan dan ook erg genieten als ik een foto heb gemaakt die qua compositie klopt, die bovendien goed scherp is met een fraaie onscherpe achtergrond. Een foto die bij wijze van spreken zo in een veldgids zou kunnen en dat zal dan meestal een vogelgids zijn. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, als kind was ik al gefascineerd door vogels en dat is nooit meer over gegaan. 

Onlangs kon ik via een fotokennis een Helios lensje aanschaffen. Hij had een partij oude fotospullen opgekocht en daar zat dat lensje ook bij. Na aanschaf van nog een adapter, nodig omdat deze oude lenzen nog een schroefvatting hebben ben ik aan de slag gegaan. Voorlopig nog niet met vogels want daar leent dit lensje zich naar mijn idee niet zo voor, maar wel enkele springstaartjes die als model fungeerden met onderstaande foto's als eerste resultaat.

Bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over de waterspreeuw (klik hier) en veel kijkplezier bij deze minuscule beestjes.

Groeten, Ad

 

Springstaartjes zijn minuscuul kleine diertjes, ze zijn niet groter dan een halve millimeter en met het blote oog nauwelijks zichtbaar. Het zijn in de letterlijke zin pre-historische wezentjes die in allerlei varianten voorkomen. Het zijn geen insecten maar ze zijn nauw verwant aan de kreeftachtigen.

Ze komen voor in vrijwel elke tuin. Als je, zeker in de herfst, een afgevallen blad oppakt zitten daar waarschijnlijk wel een of meerdere springstaartjes op. 

Ik wilde daar wel wat meer mee doen, zelfs een klein projectje opzetten en vooral ook proberen met dit speciale lensje het beestje wat groter op de foto te krijgen wat hier nog niet erg lukte.

Ik nam daarom een blad mee naar binnen en liet het springstaartje dat daarop zat overspringen op de keukentafel. Zoals je kunt zien is het blad van onze keukentafel niet bepaald krasvrij. Normaal is dit nauwelijks zichtbaar, maar dit lensje legt alle oneffenheden feilloos bloot. Ik heb het beestje hier gefotografeerd in het tegenlicht van het keukenraam waardoor ik het spiegelbeeld kreeg.

Een andere foto zette ik om in zwart/wit en dat leverde deze silhouetfoto op.

Met het licht van achter kreeg ik weer heel andere foto's. Ik stelde het kleinste diafragma in, waardoor ik wel een zacht scherptediepteverloop kreeg, maar ik was nog lang niet tevreden met het resultaat.

Om het beestje wat groter in beeld te krijgen gebruikte ik enkele tussenringen die ik nog uit het analoge tijdperk had overgehouden en waarvan de schroefdraad wonderwel paste op de adapter. Nu is al duidelijk het voorhistorisch karakter van het diertje te zien met die uitstekende haartjes op z'n rug. Ze zijn er in diverse kleurvarianten, ik vond hier de blauw/roodbruine kleur wel mooi passen bij de voor- en achtergrond.

Ik kreeg niet het gewenste effect wat ik voor ogen had en waar het lensje om bekend staat. Ik nam daarom een spiegeltje en liet het springstaartje voorzichtig van het blad op het spiegeltje lopen. In tegenlicht zag ik gelijk de mooiste kleuren opdoemen. Merkwaardig vond ik te zien dat het onderste gedeelte van de pootjes wit is.  

Dit bood perspectief.

Het oogde soms wat mysterieus.

Met wat overbelichten kwam het springstaartje wel wat prominenter in beeld, maar verdween deels ook de bijzondere achtergrond.

Ik probeerde van alles uit maar kwam niet aan een combinatie waarbij de achtergrond intact bleef en ik wat meer detail in het springstaartje kreeg.

Totdat ik op het idee kwam om het spiegeltje wat nat te spuiten waardoor er door de reflectie van het water meer en meer detail in het springstaartje kwam. Hier zie je ook hoe klein die beestjes zijn, het blauwgroene is de rand van het spiegeltje dat 4 mm. dik is en die rand staat er niet eens helemaal op. Het springstaartje was nog niet het zesde deel daarvan.

Het beestje had niet de minste last van het water, ze gedijen het beste op de grond tussen het natte blad.

Hier kun je zelfs in de spiegeling de haartjes op z'n rug zien. Door de reflectie kreeg ik zelfs meerdere spiegelbeelden.

Eindelijk begon het een beetje te lijken op het resultaat wat ik voor ogen had.

Een beetje een tegendraadse compositie, maar nog voldoende ruimte links naar mijn idee. 

Stapje voor stapje probeerde ik de compositie beter te krijgen. Hier kreeg ik het idee dat hij over een landschap met ijsschotsen liep.

Met wat meer afstand en een panorama-uitsnede wordt de indruk van zo'n miniatuurtje in een onmetelijk ijslandschap nog meer benadrukt.

Merkwaardige uitstulping hebben ze aan het achterlijf, geen idee waar dat voor dient!!

Evenmin als ik weet of dat zwarte puntje in z'n kop een oog is.

Steeds probeerde ik wat anders met de belichting en werd steeds enthousiaster over de achtergronden.

Het was een uitdaging om ook de spiegeling in de foto te krijgen.

Waarschijnlijk door het spiegeltje en de reflectie in het water ontstonden er soms twee spiegelingen.

Hier kon ik hem "vangen" in een lichtspot omgeven door flauwe gele en blauwe tinten. 

Alsof hij zo een grot met zwerfstenen inkoopt, een associatie die zomaar bij me opkomt.

Nogmaals in de spot gevangen.

Tenslotte deze laatste, erg mysterieuze foto van deze wel weer erg lange reeks, maar ik kon m'n enthousiasme helaas niet onderdrukken. 

Slotwoord: Ik heb met veel plezier aan dit kleine projectje met dit bijzondere lensje, maar ook dit bijzondere diertje gewerkt. En voor degenen die wellicht wat bedenkingen hebben tegen deze werkwijze om zo'n beestje te laten acteren kan ik zeggen dat ik hem daarna keurig op het blad weer in de tuin gezet heb zodat hij z'n weg en zijn waarschijnlijk korte leventje kon vervolgen. Immers veel springstaarten dienen als voedsel voor de tussen de bladeren rondscharrelende vogels.

Tot de volgende keer bij een blog over paddenstoelen, het lijkt zowaar wel of ik de vogels afgezworen heb. Niets is echter minder waar, die komen spoedig weer aan bod.