Misty wood-scapes

Vogelfotografie is en blijft het hoofdbestanddeel van mijn fotografische activiteiten, maar al langer had ik het plan om eens een keer goed los te gaan met landschapsfotografie en dan bij voorkeur onder mistige omstandigheden. In de late zomer was ik met een goede vriend al eens naar de Posbank gegaan om daar bij zonsopkomst en als het enigszins kon eveneens onder mistige omstandigheden te fotograferen, maar toen we daar eenmaal aankwamen was de mist intussen opgelost. Reden te meer om onder mistige omstandigheden eens op mijn local patch op herhaling te gaan. 

Op 26 oktober j.l. was het zover, de avond daarvoor was er al een mistige nacht en ochtend aangekondigd en 's-morgens in alle vroegte was ik ter plekke. Dat kostte niet zoveel moeite, mijn local patch bevindt zich direct voor ons huis, een oud bosgebied met vooral populierenopstand waarvan intussen een flink deel het loodje heeft gelegd. Al het dode hout blijft liggen en daartussen schieten vooral veel inlandse esdoorns wortel. Het dode hout is een el dorado voor insecten en die trekken op hun beurt weer veel vogels aan. Het is waarschijnlijk ook om die reden dat we vaak en veel verschillende vogelsoorten in onze tuin krijgen.

Verder bevindt zich in dit bos een beekdal dat een aantal jaren geleden op de schop is geweest. De oude meanders van het riviertje de Aa zijn in ere hersteld en langs de oevers is ruimte voor het water gemaakt als bekken voor overvloedige regenval. Op die bewuste ochtend was het riviertje door de langdurige regenval van de afgelopen periode dan ook veranderd in een grote watermassa waarbij de oevers niet meer zichtbaar waren.

Het grote verschil met vogelfotografie vind ik dat je bij landschapsfotografie nog meer op je compositie moet letten en zeker in een bosrijke omgeving is dat bepaald geen sinecure, de foto's worden al heel gauw erg rommelig. Mist daarentegen maskeert natuurlijk voor een belangrijk deel de achtergrond waardoor je meer rust in je foto's kunt creëren.

Veel kijkgenoegen bij deze serie landschapsfoto's en bedankt nog voor jullie leuke reacties op het vorige blog over de havik en waterral. (klik hier)

Groeten, Ad

Toen ik 's-morgens uit het raam keek zag ik dit tafereeltje. Het beloofde een mooie ochtend te worden.

Direct bij de ingang van het bos werd ik onthaald door de serene, mistige sfeer.

Een oude beukenlaan die leidt naar het beekdal.

Een dode tak zorgt voor een enkel kleuraccent in het beeld.

Het bos is doorkruist met sloten die het grootste deel van het jaar droog staan.

Opmerkelijk dat de aanwezigheid van oer (ijzer) in de bodem van de sloten heel lokaal is zoals hier goed te zien is.

Mistig doorkijkje.

Tussen de bomen leek de mist al gauw minder dicht, ik hoopte dat er bij het beekdal nog wat van over was.

In de loop der jaren hadden al heel wat populieren het begeven, ideale bodem voor nieuw leven.

Her en der bevinden zich ook nog wat oude sparren die inmiddels allemaal op omvallen staan.

Beukenlaan met rechts nog enkele oude sparren.

In de verte waren al de contouren van het oude bruggetje over de Aa zichtbaar. Intussen leek het of de mist zich toch weer wat meer verdichtte.

Het bruggetje over het beekdal aan het einde van de beukenlaan. 

Direct aan de oever staat een hele markante beuk waar ik de loop van de jaren al heel wat foto's van heb gemaakt.

Doorkijkje naar het beekdal.

Het riviertje was helemaal buiten haar oevers getreden, van de meanders was nog nauwelijks iets te zien. Rechts van het bosje is normaal de stroming van het water. De mistige sfeer maakt het lekker spooky.

Wat meer ingezoomd geeft dit goed de sfeer van die ochtend weer. Links van de struiken in het water is in andere omstandigheden een wandelpad.

In de brugleuning hing dit bedauwde spinnenweg, dat ik mooi kon betrekken in deze sfeerimpressie.

Nog enkele plaatjes, genomen aan die kant van de brug.

De rechteroever was door recente werkzaamheden helemaal kapot gereden waardoor die was veranderd in een modderpoel.

Beekdal.

Aan de andere kant van het bruggetje was de stand van het hoge water nog beter te zien.

Een grote watermassa terwijl het onder normale omstandigheden een riviertje is van amper enkele meters breed en ondergedompeld in een heerlijke wintersfeer. Goed dat ze de rivier de ruimte gegeven hebben, het komt de natuur helemaal ten goede.

Rechtsvoor bevindt zich al geruime tijd een beverburcht, ben benieuwd wanneer ze zich weer laten zien. Bevers zijn gemakkelijk tegen dit soort omstandigheden bestand, in geval van nood verhogen ze gewoon de burcht.

Ik ben nog een stuk verder het gebied ingelopen waar het pad almaar slechter werd.

Ik schoot nog enkele laatste plaatjes. De mist was intussen al aardig opgetrokken waardoor er geleidelijk meer kleuren zichtbaar werden. Na een heerlijke, sfeervolle ochtend keerde ik voldaan huiswaarts.

Slotwoord: Intussen begint de tijd alweer te dringen om de twaalf (of meer) beste van 2023 te selecteren, een tijdrovende klus. Tot die tijd hoop toch nog minstens een regulier blog te kunnen produceren. Tot de volgende keer.

Havik en Waterral

In mijn vorige blog heb ik uitgebreid de havik en ook een buizerd laten zien, foto's genomen onder geconditioneerde omstandigheden vanuit een schuilhut. Niet dat daar iets mis mee is, ik mag bij tijd en wijle graag eens fotograferen vanuit zo'n (privé)schuilhut waarbij je naar believen een setting kunt maken en voer c.q. een prooi kunt aanbieden. Grote voordeel is natuurlijk dat je een grote(re) kans hebt dat zo'n roofvogel zich daadwerkelijk laat zien en die bovendien van vrij dichtbij, zonder obstakels, kunt fotograferen.

Hoe anders is dat als je in het vrije veld dan wel vanuit een openbare hut een havik moet/kunt fotograferen. Er wordt geen prooi op een bepaalde plek aangeboden, je moet geluk hebben dat er geen obstakels in de weg zitten en meestal speelt zich zoiets van vrij ver weg af.

Dat laatste overkwam mij in september jl. toen ik hoofdzakelijk voor de massale aanwezigheid van steltlopertjes in een openbare hut zat in de Breebaartpolder bij Den Dollard, in het uiterste noorden van Groningen. Er zaten werkelijk wolken van wel tienduizend steltlopers die voornamelijk bestonden uit bonte strandlopers en kluten. Maar ook lepelaars en pijlstaarten waren volop aanwezig. 

Toen ik al heel wat foto's van deze massaliteit, ook vliegend, gemaakt had (in een volgend blog zal ik daar zeker nog aandacht aan besteden) ging de hele bups plotseling op de wieken, een teken van de nabijheid van een roofvogel. En dat was ook zo. Ineens dook er een havik op die zich meteen op een van de kluten stortte. Afijn, een lang verhaal kort, ik heb daar een serietje van geschoten waarvan ik er hier een aantal laat zien. Zoals gezegd, het zijn niet de gelikte beelden gemaakt vanuit een "betaalhut" en het geheel speelde zich af achter de oeverbegroeiing. Maar ik vond ze leuk genoeg om hier te laten zien.

Tijdens diezelfde vakantie, want dat was het, maakten we een ritje door het Fochtelooerveen, toen mijn vrouw plotseling vanuit haar ooghoek een waterral zag zitten in het moeras vlak langs het weggetje. Die wilde ik natuurlijk wel even meepikken, zo vaak zie je die uiteraard niet en bovendien zat hij helemaal vrij. Ook hiervan heb ik wat foto's in dit blog opgenomen en tenslotte wachtte ons tijdens een wandeling daarna door het Fochtelooerveen nog een aangename verrassing.

Veel kijkplezier bij dit blog en bedankt nog voor de leuke reacties op het vorige blog over de havik en buizerd, dat blijkbaar voor sommige kijkers toch wat te heftig en te bloederig was. (klik hier)

 Groeten, Ad

Voordat ik het goed en wel in de gaten had, je hebt dan in eerste instantie toch meer oog voor de massaal opvliegende steltlopers, was er een havik ten tonele verschenen die een kluut sloeg. Ik kon op geen enkele foto de kluut goed zien, die bevond zich helaas net achter de oevervegetatie.

Nadat hij de kluut geslagen had keek hij eens rond voordat hij aan zijn maaltijd begon.

Maar al gauw had ook een kraai in de gaten dat er misschien wat lekkers te halen was.

Als een kraai zoiets ontdekt volgen er al spoedig meer. Het is dan juist hun kracht dat ze in overtal zijn, ze proberen de roofvogel af te leiden en snel de prooi over te nemen. De havik op zijn beurt bleef continu waakzaam.

Lang duurde het niet voordat de kraaien de aanval inzetten, ze waren intussen met z'n drieën en hadden ingeschat dat ze dat klusje wel eventjes konden klaren. 

Maar de havik was voor geen kleintje vervaard en zette meteen de tegenaanval in.

Met een paar felle uithalen wist hij de kraaien voorlopig te verdrijven.

En even kon hij weer ongestoord van zijn maaltijd genieten met de kraaien op gepaste afstand.

Maar opnieuw zagen de kraaien hun kans schoon, ze bleven de havik lastig vallen, maar met gestrekte vleugels in de dreighouding gaf die geen krimp.

Uiteindelijk zagen de kraaien wel in dat ze tegen de kracht van de havik geen kans hadden en nadat er twee vertrokken waren liet deze derde hem verder ook met rust en kon de havik eindelijk aan zijn maaltijd beginnen.

Zoals ik al aangaf zijn het geen topbeelden, maar ik vond de beleving wel top en wilde dat graag met jullie delen.

Enkele dagen later reden we naar het Fochtelooerveen en daar aangekomen zag ik deze buizerd overvliegen.

Ik moest snel de auto uit om enkele beelden te kunnen schieten.

Door het Fochtelooerveen loopt een smal weggetje met aan weerszijden passeerstroken. Toen we daar reden zag Will, mijn vrouw, plotseling deze waterral zitten en riep stop, volgens mij zit daar een waterral. Top natuurlijk, maar ik kon het aanvankelijk nauwelijks geloven omdat deze rallensoort een zeer verborgen leven leidt in het moeras. Je hoort ze vaak wel schreeuwen als een gestoken varken, maar ze laten zich zelden zien.

Toch maar even die auto in de achteruit en voorzichtig de passeerstrook in manoeuvreren want daar zou het precies tegenover zijn. 

En jawel hoor, tegen de achtergrond van een pol pitrus zat daar helemaal vrij een prachtige waterral te rusten. Nou heb ik wel vaker waterrallen gefotografeerd, maar meestal zag je ze dan in een flits van de ene rietkraag in de andere schieten. Deze bleef daar heel relaxed zitten, ik kon op m'n gemak door het open raam, de camera steunend op de schouder van Will foto's maken.

Hij bleef daar maar zitten, af en toe draaide hij z'n kop even naar ons om. Je zou dan weer wat meer actie wensen om gevarieerde beelden te kunnen maken. Het is ook nooit goed.

Zelfs toen ik op een gegeven moment uit de auto stapte en er niet meer dan een meter of vijf vanaf stond bleef hij gewoon zitten.

Even leek het erop dat hij z'n kop in de veren wilde steken om te gaan pitten.

Maar meer beweging kwam er niet in, en nadat ik nog maar een laatste foto maakte hebben we hem verder maar met rust gelaten. Ook dit was weer een mooie natuurbeleving.

Een stukje verderop zag ik deze kikker in het moeras zitten, een mooi voorbeeld van camouflage, hij gaat volledig op in zijn omgeving. Verder natuurlijk geen bijzondere foto.

Toen we elders in het hoogveen bij een voormalig bezoekerscentrum onze auto hadden geparkeerd om van daaruit een wandeling te maken, zag ik op het fietspad ineens deze ringslang liggen. Alweer een cadeautje want wanneer krijg je die in de vrije natuur nou te zien. Omdat ik m'n camera helaas in de auto had laten liggen maakte ik deze en volgende foto met de telefoon.

Het is voor die kikker maar goed dat hij op een andere plaats zat. 

Het was intussen slecht weer geworden en we besloten in Appelscha een restaurantje op te zoeken na weer een geslaagde middag in de natuur. Tot de volgende keer.