Kemphaan

In dit blog ga ik erg ver terug in de tijd, de tijd waarin ik nog fotografeerde met m'n Nikon D300 in combinatie met de roemruchte Bigma (Sigma 50-500 mm.) We waren destijds op vakantie op een camping in Purmerend, ik praat over juli 2013, en we maakten van daaruit uitstapjes in de omgeving. Zo kwamen we op een dag in de polder Zeevang onder de rook van Amsterdam waar ik nog nooit eerder was en we ontdekten al gauw dat daar kemphaantjes rond scharrelden, voor mij toen nog een redelijk nieuwe soort. Ik maakte een hele serie foto's die ik nooit bewerkte omdat ik ze eigenlijk niet goed genoeg vond. Mijn kennis van Photoshop was destijds ook niet bijster groot. Recent kwam ik dit mapje weer tegen en ik vond het eigenlijk wel jammer dat ik hier nooit iets mee gedaan had. Met een vrij nieuwe versie van Photoshop en intussen wat meer ervaring met Photoshop ben ik aan de slag gegaan en hoewel het uiteindelijke resultaat niet te vergelijken is met de foto's die je tegenwoordig kunt maken met een moderne systeemcamera in combinatie met een veel lichtsterkere lens viel het me toch niet tegen. Enfin, na lang wikken en wegen heb toch maar besloten er een blogje aan te wijden.

Veel kijkgenoegen en dank nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog over de roofvogels en uilen. (klik hier)

Groeten, Ad

Omdat het al juli was in dit blog geen vogels in baltskleed, sterker nog de mannen hadden al hun kenmerkende kraag verloren en vertoonden al de eerste tekenen van rui. Het kan overigens ook zijn dat de kale plekken in de nek veroorzaakt zijn door de gevechten op de arena tijdens de balts, het zijn uiteindelijk niet voor niets kemphanen. 

Een ander mannetje vertoonde eveneens van die kale plekken in z'n nek. Beide kemphanen maar totaal verschillend van kleur.

Nog een mannetje, een overwegend witte variant. In volgorde zijn de zwartgekraagde mannetjes op de baltsplaats (arena) meestal de baas, de zgn. territoriale mannen, gevolgd door de bruingekraagde. De witgekraagde zijn zgn. satelliet mannen die aan de rand van de arena, of lek, de aandacht van de vrouwtjes proberen te trekken. Tenslotte zijn er nog de zgn. faren, dat zijn mannetjes met de uiterlijke kenmerken van een vrouwtje. Die proberen buiten het zicht van de territoriale mannen met de vrouwtjes te paren.

Ook al ligt de broedperiode al achter ze de mannetjes hebben nog steeds de neiging met hun veren te pronken.

Kemphaan.

Klapperende vleugels, het gedrag dat ze op de baltsplaats gewend waren.

In zo'n weidegebied met veel slootjes komt, als de waterkwaliteit tenminste goed is, ook de prachtige  zwanenbloem voor.

En ook de kievit als weidevogel hier tussen enkele kemphaantjes.

De poten van de kemphaan zijn, net als die van de tureluur, overwegend rood.

Dit kemphaantje is wel overwegend zwart, maar je kunt niet meer zien of hij nou een zwarte- of een witte kraag had.

Natuurlijk zijn foto's vanaf een lager standpunt genomen mooier en zeker als ze in het gras lopen waardoor het allemaal wat rommeliger oogt, maar dat was hier niet mogelijk. Best een druk weggetje met vooral grote landbouwtrekkers en naast de weg direct een sloot. Ik moest zodoende vanuit de auto snel foto's maken om vervolgens verderop weer aan de kant te gaan staan.

Het lukte desondanks van dichtbij wat leuke foto's te maken.

En vooral met deze was ik heel content, net genoeg tijd om het juiste moment af te wachten voordat ik weer aan de kant moest.

In een gebied met kemphanen komen meestal ook andere weidevogels voor zoals deze juveniele grutto.

Terecht onze nationale vogel, ik vind ze schitterend. Deze vogel was nog net niet volwassen, maar spoedig zal ook hij op trek gaan naar Afrika.

In een aangrenzend plasje liep deze tureluur, gezien de snavelkleur en het zwaar gespikkelde rugdek waarschijnlijk ook een juveniele vogel, het was immers ook al half juli.

Even later kreeg hij bezoek van een andere kemphaan.

En ook deze kokmeeuw mocht mee op de foto. Altijd leuk als je de spiegelingen in beeld mee kunt nemen.

Tijdens het foerageren wordt de omgeving goed in de gaten gehouden.

Zo frontaal ziet hij er heel anders uit. Met enige fantasie deed het verenkleed me zo wel wat aan een struisvogel denken.

Nog weer een ander mannetje met een oranje flank passeerde in het plasje.

Een visrijk plasje in een weidevogelgebied oefent natuurlijk ook een enorme aantrekkingskracht uit op visdiefjes.

Altijd leuk om te proberen die vliegend te fotograferen.

Op een gegeven moment zag ik dat zich een mooi kans aandiende om twee kemphaantjes synchroon te fotograferen. 

Met de tweede onscherp in de achtergrond.

En ook poetsend bleven ze samen in het ritme.

De visdiefjes kwamen steeds dichterbij, als je vanuit de auto fotografeert kennen ze weinig schuwheid.

Het zijn echte luchtacrobaten.

Tenslotte nog enkele foto's van de kemphaantjes tijdens hun poetsbeurt.

Even schudden....

....en alles zit weer redelijk in het gareel.

Slotwoord: Na dit uitstapje in het verleden wil ik voor een volgend blog de actuele draad weer oppikken. Tot dan.

Roofvogels en uilen

In januari 2023 schafte ik mijn nieuwe systeemcamera aan, de Nikon Z6ll met FTZ adapter zodat ik aanvankelijk nog mijn vertrouwde Nikon 300 mm f2.8 kon blijven gebruiken. Via internet viel mijn oog op de camerazaak Pieter Keuzekamp in Zutphen en na een telefonische deal ondernam ik de fikse rit naar Zutphen. 

Na de camera anderhalf jaar tot volle tevredenheid te hebben gebruikt kreeg ik in juni 2024 een uitnodiging om het 35-jarig jubileum van de zaak van Pieter mee te komen vieren in Zutphen. Hij had rond dit jubileum allerlei activiteiten georganiseerd waaronder een roofvogelshow en de bedoeling was uiteraard om dit fotografisch vast te leggen. Nou ben ik uit welzijnsoogpunt van de vogels niet bepaald een voorstander van roofvogelshows en ik kampte dan ook met het dilemma of ik wel of niet zou gaan. Uiteindelijk vond ik het wat ondankbaar om de uitnodiging niet aan te nemen en won dit gevoel en mijn nieuwsgierigheid het van mijn principes. We, de wederhelft mocht ook mee komen, hadden uiteindelijk een heerlijke dag en behalve het maken van foto's van deze show en een tenniswedstrijd had Pieter gezorgd voor een lekkere lunch waarvoor nogmaals dank.

Ik heb een serie van deze roofvogelshowfoto's in dit blog opgenomen en omdat ik het er niet uit vond zien dat alle vogels ringen, riempjes en gps-tags om hun poten hadden gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik deze allemaal heb weggepoetst.

Er zullen ongetwijfeld kijkers zijn die dit soort foto's niet kunnen waarderen, maar ik hoop dat die toch de moeite willen nemen om ze even te bekijken, al is het alleen maar om bewondering te wekken voor deze prachtige vogels.

Groeten, Ad

De kerkuil vormt de hoofdmoot van dit uitgebreide blog. Het is een prachtige vogel met een hartvormig masker en een gemarmerd rug- en vleugeldek.

Ik had hem nog nooit gefotografeerd en dat is ook niet zo verwonderlijk, het is een nachtjager, te zien aan zijn zwarte ogen. Hier is nog net een stukje van de handschoen te zien waar hij op zat.

Ik vond hier de vermeende interactie met de valkenier wel leuk.

Het zijn dan wel nachtjagers, maar ze zijn zo geconditioneerd dat ze ook overdag alert zijn.

Ze kunnen je zeer indringend aankijken maar aan de andere kant gaat er door dat hartvormige masker waarin de ogen aan de voorkant zitten iets menselijks van ze uit.

Een van de roofvogels die getoond werd was de slechtvalk, een zeer snelle jager tot wel 300 km. per uur.. Het was aan de valkeniers wel te zien dat ze bij deze soort het meest bezorgd waren dat ze hem zouden verliezen doordat hij niet meer terug kwam. Er werd dan ook eerst goed gekeken of er zich geen potentiële prooien in de lucht bevonden, zoals b.v. duiven. 

Hij zit al klaar om het luchtruim te kiezen.

En daar gaat hij, als hij gewoon vliegt is hij nog wel te volgen, maar in een duikvlucht op volle snelheid is dat nauwelijks te doen. Uiteindelijk kwam het allemaal goed en kwam hij keurig terug gevlogen.

Het waren niet alleen roofvogels en uilen van deze show die overgevlogen kwamen, op een gegeven moment vond deze buizerd het ook wel interessant om eens te kijken wat daar aan de hand was.

Ik vind dat toch "echter" en kon het dan ook niet laten om hiervan foto's te maken en in dit blog op te nemen.

Even vloog hij voor een blauwe lucht.

Meesters zijn het in het gebruik maken van thermiek, ze kunnen daarop uren zweven.

Terug naar de gedomesticeerde vogels, de vliegende kerkuil. Het was tenslotte een roofvogelvliegshow en dit kerkuiltje leende zich daar uitstekend voor.

Ik heb best wel wat ervaring in het fotograferen van vliegende vogels, maar het blijft lastig. Ik hoorde links en rechts om me heen dat er geen scherpe foto geschoten werd.

En het was ook eigenlijk best wel lastig, maar vooral om de juiste belichting te kiezen voor de bijna witte uil tegen de hele donkere achtergrond.

Als een engel, maar ook wel een beetje spooky hing hij in de lucht. 

Het is werkelijk een schoonheid om te zien. Er zijn overigens twee (onder)soorten kerkuilen in ons land, de Tyto alba guttata die veel donkerder is en deze soort de Tyto alba alba met hele lichte onderdelen.

Een andere soort roofvogel die getoond werd was deze Amerikaanse zeearend, een zeer imposante vogel.

Amerikaanse zeearend.

Ook hiermee werd gevlogen en ik kan me voorstellen dat je als prooi de schrik van je leven krijgt als zo'n boos kijkend vliegend bakbeest op je af komt.

Ik had er nog alle moeite mee om hem met die enorme vleugels in z'n geheel op de foto te krijgen.

Intussen ging de vliegshow met de kerkuil ook weer verder. Ik had zodanig positie gekozen dat ik hem aanvliegend mooi frontaal in beeld kon nemen.

Dat vergt wel op het juiste moment afdrukken.

Voordeel van zo'n vliegshow is natuurlijk dat je de uil al van veraf aan komt zien vliegen en dat hij een vast traject vliegt. Je kunt er dan op anticiperen.

Maar dan nog is het al moeilijk genoeg, zeker als hij heel dichtbij komt.

Een andere uil die werd ingezet was deze oehoe, de grootste in Nederland voorkomende uil. Het gaat redelijk goed met deze uil, nadat hij aanvankelijk alleen in de mergelgroeve van Zuid-Limburg voorkwam heeft hij nu grote delen van het land veroverd.

Het is een prachtige vogel met ook al van die indringende ogen.

Het lukte me om ook van deze grote uil een vliegbeeld te maken.

Ik maakte nog enkele close-ups van de aanvliegende kerkuil. Uilen hebben heel zachte, losse veren, je hoort ze totaal niet vliegen.

Mooi om te zien hoe hij z'n klauwen al in stelling brengt.

Met gestrekte poten erin.

Om vervolgens op de grond te belanden. Je kunt natuurlijk van alles vinden van zo'n show, maar wanneer krijg je nou de kans om zo'n uil zo close in beeld te krijgen waarbij de kopdetails zo mooi zichtbaar worden.

Een andere vogel die niet bij de show hoorde was deze overvliegende ooievaar. Toch ook maar even meegenomen.

Er kwamen nog enkele andere, niet in Nederland voorkomende roofvogelsoorten in beeld zoals deze woestijnbuizerd.

En een bateleur, een prachtige kleurrijke vogel.

En kon ik nog een vliegbeeld maken van deze vale gier.

En tenslotte nog enkele foto's waarop ik de bovenkant van de vleugels van de kerkuil kon vastleggen.

Het zijn prachtig getekende barnsteenkleurige vleugels.

Hier doen de uiteinden me ook wel denken aan een koningsmantel.

En als laatste opname van dit lange blog een symmetrische opname van de aanvliegende kerkuil. 

Slotwoord: Een lang blog van deze show maar ik hoop dat ik er een beetje in geslaagd ben om bewondering te wekken voor deze prachtige vogels. Het zal niet ieders ding zijn, maar het is voor vogelfotografen in elk geval wel een mooie gelegenheid om het fotograferen van vliegende vogels te oefenen. Tot de volgende keer.