Paddenstoelen met de Helios

Hoewel ik geen paddenstoelenkenner ben vind ik het wel leuk om als vogelfotograaf in de herfst af en toe eens van mijn vaste patronen af te wijken en paddenstoelen te fotograferen. In het verleden deed ik dat vooral met de macro-lens, eigenlijk het meest voor de hand liggend, maar soms kan het heel verrassend zijn om daarvoor een groothoeklens of een telelens te gebruiken. Maar enkele jaren geleden heb ik een Helios-lensje aangeschaft, uiteraard tweedehands. Het is een klein, oud Russisch lensje waar lensfouten inzitten en waardoor er bij het juiste gebruik hele bijzondere effecten kunnen optreden. Vooral in de achtergrond krijg je soms hele vreemde patronen en zeker bij tegenlicht ontstaat vaak het zgn. swirly bokeh. 

Sinds ik in het bezit ben van een systeemcamera is het een stuk makkelijker om paddenstoelen, planten of insecten laag bij de grond te fotograferen. Je hoeft je live view niet meer aan te zetten, die staat immers altijd aan, en je ziet meteen of de belichting goed is, immers what you see op je schermpje is what you get op je beeld. Als je dan bovendien nog over een klapschermpje beschikt wordt het allemaal wat comfortabeler. De gekleurde lijntjes die aangeven waar de scherpte ligt bij handmatige scherpstelling, zgn. focus peaking, maken het af.

Zoals ik al aangaf ben ik geen paddenstoelenkenner en hoewel ik geprobeerd heb de gefotografeerde paddenstoelen op naam te brengen ging het mij meer om de foto an sich dan om de determinatie van de paddenstoel. Naast mijn veldgidsen gebruikte ik daarvoor o.a.de app Obsidentify maar daar kreeg ik de meest onzinnige dingen, sommige paddenstoelen werden zelfs als roodborst gedetermineerd. Soms kreeg ik wel drie mogelijkheden voorgeschoteld met elk een scoringspercentage van 20%. Zie daar maar eens uit te komen. De functie "lens" van Google gaf iets meer duidelijkheid, maar ook die liet het vaak afweten. Gezien de diversiteit aan verschijningsvormen van een soort is het ook niet verwonderlijk dat het lastig is om de juiste benaming van paddenstoelen te achterhalen. Soms is daar zelfs microscopisch onderzoek voor nodig. 

Ik wens jullie ondanks deze tekortkomingen toch veel kijkgenoegen en mochten er onder jullie kenners aanwezig zijn die het wel weten dan hoor ik dat graag. Bedankt overigens nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de jonge koereiger. (klik hier)

Groet, Ad

Een van de weinige soorten waarvan de naam waarschijnlijk wel juist is, het eekhoorntjesbrood. De donkere afwerking en de "lampjes" van het bokeh in de achtergrond maken het beeld wat mysterieus.

Hier kreeg ik als naam de rossige melkzwam? De lens geeft de boom in de achtergrond een aparte vorm mee.

Een andere opname van dezelfde paddenstoelen, rare kringetjes in de achtergrond.

Waarschijnlijk een amaniet, maar welke? Donker bos met bokehringen in de achtergrond.

Hier kwam ik uit bij Hydnellum (stekelzwam)? Gezien de stekeltjes bovenop zou dat kunnen.

Russula? Links in de onscherpte nog een mycena met een insect er op.

Dezelfde paddenstoel. Je fotografeert met de Helios bij voorkeur met een groot diafragma waardoor de scherptediepte heel klein is.

Hier kreeg ik met een redelijk percentage aan zekerheid een kastanjeboleet. 

De guttatiedruppels vond ik een mooie bijkomstigheid.

Hier kreeg ik met nog drie andere opties een gewone franjezwam met links nog enkele mycena's. De grashalmen en de bomen op de achtergrond werden helemaal uitgesmeerd.

De mycena's als hoofdonderwerp gefotografeerd met een wat lager standpunt zodat er wat licht door de bomen viel. Eenzame stoeltjes in een groot bos.

Obsidentify gaf hier met waarschijnlijkheid bloedsteelmycena aan.

Na wat "tuinieren" kon ik deze foto maken.

Even een uitstapje. Bij een plasje stond wat kleine zonnedauw. Ook hier weer allerlei vreemde patronen in de voor- en achtergrond.

Hier kwam ik met grote mate van zekerheid uit bij geelwitte russula.

Geelwitte russula. Deze soort heeft een prachtig lamellenpatroon. 

Allerlei namen kwamen voorbij, rossige melkzwam, russula, oranjerode stropharia en nog wat andere. In elk geval stak hij wel mooi af tegen het heldergroene mos.

Een soort waar ik zeker van ben is dit kleverig koraalzwammetje. Hier kwamen wel weer allerlei vreemde vlagen in de achtergrond in beeld, maar heel tevreden was ik er toch niet mee.

Ik wilde wat meer bokeh in de achtergrond en met de varen wat van het biotoop in de voorgrond.

Uiteindelijk maakte ik deze foto waar ik het meest content mee was.

Toch waagde ik er nog enkele foto's aan voor een wat meer abstracte benadering.

Een stuk verderop vond ik deze (waarschijnlijk) helmmycena. Ik vond aanvankelijk het opgeschoten eikenboompje niet storend en zag alleen de plek van de paddenstoel tussen de lichtbollen.

Maar bij een iets ander standpunt kreeg ik de achtergrond toch mooier in beeld.

En nog wat verder naar links werden ineens alle kerstballen opgehangen.

Ik vond dit een wat lompe zwam die de naam biefstukzwam mee kreeg.

Tot slot mag dit met kerstlampjes versierde eekhoorntjesbrood het licht uitdoen.

Met enige fantasie zou je hem ook de lantaarntjesdrager kunnen noemen.

Slotwoord: Alle foto's maakte ik op een natuurbegraafplaats, niet de meest voor de hand liggende locatie misschien, maar toch, het is er meestal heerlijk rustig en de mensen die er komen hebben respect voor de natuur en laten de paddenstoelen intact. Tot de volgende keer.

Succesvol broedgeval koereigers

In augustus j.l. publiceerde ik een blog over de koereigers in de Banen (klik hier) en sprak toen al he vermoeden uit dat ze wellicht op het eiland in het ven jongen hadden grootgebracht. Niet veel later werd dit vermoeden bewaarheid en tijdens weer eens een tochtje daar naartoe konden we ook een jonge koereiger zien en fotograferen. Hij zat weliswaar wat ver weg, maar met een beetje croppen met mijn huidige full-frame camera kon ik toch weel wat leuke plaatjes schieten. 

Enkele weken geleden tijdens een uitzending van het programma "Vroege Vogels" op tv kwam dit gebied en nog enkele andere die in de buurt liggen en waarover ik in bovengenoemd blog ook schreef voorbij en ook toen werden er beelden getoond van deze jonge koereiger. Een succesvol broedgeval voor de provincie Limburg net over de grens bij Noord-Brabant was voor zover bekend nog niet eerder voorgekomen. 

In dit blog foto's van de jonge koereiger en voor de variatie nog wat andere soorten die ik ook in dit gebied tegenkwam. Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over de eekhoorns. (klik hier)

Groet, Ad

Jonge koereiger tussen de vegetatie, zijn favoriete plekje. Meestal zat hij net achter het riet en was hij vanaf de plaats van waaruit je kunt fotograferen niet te zien. 

Een ongecropt beeld, je krijgt dan een indruk van hoe het gebied er uit ziet met op de achtergrond de bebossing van het eiland waar de koereigers gebroed hebben. 

Met wat meer voorgrond kwam de mooie roze vegetatie ook in beeld.

Enkele grauwe ganzen en wilde eenden hielden hem gezelschap. Behalve dat de jonge koereiger uiteraard een stuk kleiner is dan de oudervogels is hij hagelwit en mist hij ook de mooie gele veren in z'n kleed.

In de oeverbegroeiing zag ik deze dagpauwoog.

Als hij z'n vleugels dichtklapt zie je de kenmerken van de dagpauwoog niet meer en zou je zomaar kunnen denken dat het een andere soort is.

En ook deze bloedrode heidelibel kwam even lekker in het zonnetje zitten. Kenmerkend voor deze soort zijn z'n zwarte poten, geen andere heidelibel heeft die.

Boven het water in de oeverzone kon ik deze steenrode heidelibellen vastleggen die achter elkaar aan het jagen waren.

Een grote zilverreiger liep in het ondiepe ven te foerageren, ze zijn tegenwoordig in heel Nederland vrij algemeen. 

Ik kon z'n spiegelbeeld mooi meepikken.

 Met de fijne roze vegetatie op de achtergrond en het blauwe water zorgde dit voor een leuke combinatie.

Boven het eiland waar vaak ook een kolonie lepelaars zit kwam een vrouwtje bruine kiekendief aan vliegen.

Ik vind die windmolens meestal horizonvervuiling, hoewel hard nodig uiteraard willen we van de fossiele brandstof afkomen, maar ik vond het hier wel leuk dat de bruine kiekendief net in de ruimte tussen de wiek en bosschages in vloog. 

Ik was even naar de hut die ong. een km. verder ligt gelopen en zag nog net een ijsvogel in deze struik vliegen. Een beetje een zoekplaatje en omdat er verder weinig te zien was ben ik maar weer snel teruggelopen.

Daar zwom een dodaars, ik kon er alleen een zgn. kontfoto van maken, maar de bokehdruppeltjes tussen de waterplanten vond ik wel leuk.

En ook dit jonge waterhoentje kwam uit de oeverbegroeiing tevoorschijn.

De jonge koereiger zat er ook nog steeds, dus toch nog maar enkele foto's genomen.

Jonge koereiger, zo te zien zat hij er lekker op z'n gemak tussen de kleurige vegetatie.

Ik had gehoopt dat een van de ouders nog even langs zou komen om hem te voeren, maar dat geluk had ik helaas niet. Ach, je moet een keer tevreden zijn.

Vlak bij me kwam een gewone oeverlibel op dood takje van een bramenstruik zitten. Hij was al behoorlijk afgevlogen gezien de beschadigde linker vleugels.

Even later ging hij op het hek zitten waarachter we stonden te fotograferen. Hier zie je nog beter de beschadigde vleugels, er zal spoedig een einde aan zijn leven komen. Geen mooie achtergronden bij deze twee foto's omdat die zelfs voor een telelens te dichtbij waren.

Een grote zilverreiger begon op een gegeven moment een showtje te geven door voor het hek te gaan dansen.

Dat duurde maar heel even voordat hij op de wieken ging.

Reigers zijn superslanke vogels, als je de veren wegdenkt blijft er niet veel over.

Tegen een andere achtergrond kon ik tenslotte de bloedrode heidelibel nog fotograferen.

Ik vind het toch mooier als de kop van de libel niet achter de vleugels verscholen zit. Dan is het de uitdaging om een foto te maken vlak voordat hij gaat zitten want als ze gaan zitten klappen ze meteen die vleugels naar voren.

Omdat een broedresultaat een succesverhaal voor het zuidoosten van het land is mag dit panoramabeeld van de jonge koereiger dit blog afsluiten.

Slotwoord: De "bijvangsten" in dit blog zijn niet allemaal even spectaculair, maar om het verhaal van de koereigers te kunnen vertellen heb ik ze voor wat verstrooiing gebruikt. Tot de volgende keer.