Roofvogels

Zoals vele onder ons mag ik af en toe graag eens vanuit een vogel- of schuilhut fotograferen. Zo ben ik in het najaar van 2018 met enkele mede-fotografen in een vogelhut in Brabant geweest. Bij deze hut mag je naar hartenlust zelf opstellingen en settings maken met de daar aanwezige materialen met dien verstande dat je na afloop alles weer netjes moet opruimen, hetgeen erop neerkomt dat deze materialen op een plek op een stapel worden gelegd. Behalve prooien (duiven) voor de roofvogels is er volop voer beschikbaar waar je naar believen gebruik van kunt maken. Prooien voor roofvogels zijn overigens tegen geringe vergoeding wel te bestellen. 

We hadden die dag in oktober een bijzonder productieve dag, er kwamen meerdere keren buizerds, een havik en sperwer voorbij, behoudens nog tal van kleine vogels en ik kwam die dag met plm. 900 foto's thuis. Het heeft daarom ook zo lang geduurd voordat ik die foto's uitgezocht en bewerkt had om er tenslotte enkele blogs aan te wijden. Uiteindelijk ben ik er aan begonnen en beleefde ik die dag opnieuw achter mijn beeldscherm. 

Nadeel van zo'n gezamenlijke sessie is dat je met verschillende lenzen en dus ook brandpunten zit. Ik had  daar bij de opstelling van de setting geen rekening mee gehouden en omdat ik met de grootste brandpuntafstand zat n.l. 600 mm. (300 mm. + 2.0 converter ) stond de opstelling achteraf voor mij te dichtbij en, hoewel ik ervan houd de vogels in een natuurlijke setting te fotograferen, resulteerde dat aanvankelijk in beeldvullende foto's en moest ik zelfs soms echt portretten gaan schieten omdat de vogels zo dichtbij kwamen. Je wilt voor je mede-fotografen niet meteen weer de hut uitrennen om de setting te veranderen en pas na een pauze heb ik uiteindelijk de converter ertussenuit gehaald en kon ik de roofvogels in een meer natuurlijke omgeving fotograferen. Ik had overigens ook niet verwacht dat die roofvogels zo snel en zo permanent dicht bij de hut zouden komen en voor de kleinere vogels had ik die 600 mm. eigenlijk ook wel nodig.

In dit eerste blog wil ik een serie foto's laten zien die zeer close in beeld gemaakt zijn en daarna wil ik nog een blog maken van de kleinere vogels daar en de roofvogels wat verder uitgezoomd. Voor dit eerste blog had ik een honderdtal foto's bewerkt en na selectie op selectie wilde ik niet verder teruggaan dan dit toch nog forse aantal. Veel plezier bij het bekijken hiervan.

Groeten, Ad

Na de autorit er naar toe, het ophalen van de prooien, een heel stuk met volle bepakking door het bos naar de hut lopen en het opstellen van de setting was het intussen al acht uur geworden. Nog geen koolmees hadden we voor de hut gezien en nog geen enkele foto gemaakt toen plotseling rond half negen deze havik verscheen. Uiteraard schrik je van zo'n geweld, zo dichtbij. We hadden afgesproken aanvankelijk geen foto's te maken totdat de vogel op z'n gemak zat, maar een van de mede fotografen kon het toch niet laten om alvast te beginnen. Dan heeft het uiteraard geen zin meer om nog langer te wachten en ben ik ook foto's gaan maken. En gelukkig liet de vogel het goed toe, hij bleef geruime tijd zitten. Het was nog redelijk donker in het bos en ik had mijn camera handmatig ingesteld op 800 iso met een sluitertijd van 1/50 sec. Op een rijstzak is dat goed te doen en door de vrij lange sluitertijd kreeg ik mooi de bewegende vleugels in beeld, uiteraard niet helemaal als hij zo dichtbij zit.  

Nog wat geklapper van de vleugels voordat hij z'n evenwicht gevonden had.

Eindelijk leek het of hij zijn positie gevonden had.

Toch zat die tak blijkbaar niet echt lekker.

Enkele tellen later vond hij het alweer genoeg en ging op de grond zitten. Ik vond het prima, ik kon zo mooi de vegetatie op de voorgrond gebruiken om doorheen te fotograferen zodat ik een fijne zachte voorgrond kreeg.

Meteen daarna vloog hij op de tak waar we de prooi aangeboden hadden en begon direct te plukken en te mantelen.

Het veertje vloog van z'n snavel op het rugdek.

De prooi werd echt goed afgeschermd (mantelen) een eigenschap die veel roofvogels hebben.

Toen hij eenmaal in de gaten had dat er geen concurrenten waren kon het feestmaal beginnen.

En dan gaat het hard, de veren vliegen in het rond.

We hadden bij het opstellen van de setting goed rekening gehouden met de verre achtergrond, er groeiden nog wat lupines, er was wat herfstblad en nog wat groene vegetatie waardoor we een zachte maar kleurrijke achtergrond kregen.

Ondertussen had hij de duif al helemaal open gereten en kwamen de ingewanden en het vlees al tevoorschijn.

Toch hield hij voortdurend de omgeving en ook de hut in de gaten.

Je zult maar zo'n klauw in je nek gezet krijgen.

Ik was erg blij dat het allemaal net paste (op een teennagel na dan) maar het was echt goed opletten om de vogel in het kader te houden en het juiste scherpstelpunt te kiezen. Dan merk je pas hoe belangrijk het is dat je je camera goed kent.

Ik had de sluitertijd van m'n camera steeds hetzelfde gelaten waardoor bij de heftige bewegingen en rukken van de havik de kop onscherp werd. Dan krijg je een beeld met wat voor kracht en snelheid dit gaat.

De duif werd nu snel kleiner.

Het lekkerste is er onderhand wel uit zou je zeggen.

Maar de havik werd steeds onrustiger, er leek iets op handen te zijn en ik kon nog mooi voorlopig deze laatste plaat in vol ornaat maken voordat hij uiteindelijk weg vloog. Alles bij elkaar was hij bijna een kwartier bezig geweest.

Een minuut of twintig gebeurde er helemaal niets totdat er wat kleine vogeltjes rond het plasje opdoken. Deze komen in een van de volgende blogs aan zet.

Totdat rond 10.00 uur plotseling deze donkere buizerd op het restant van de prooi neerviel.

Die wist hier wel raad mee, het was een bijzonder felle jongen.

Intussen was een tweede, veel lichtere buizerd ten tonele verschenen. Hij was duidelijk de mindere van de donkere en bleef op de grond geduldig z'n beurt afwachten.

Ook hij hield nauwlettend de omgeving en de hut in de gaten.

Steeds riep hij ook naar de andere buizerd alsof hij wilde zeggen schiet eens op dan kan ik er ook bij.

Ook nu kon ik mooi door de begroeiing heen fotograferen. Door dit natuurlijke kader vind ik het niet bezwaarlijk dat de vogel er niet helemaal op staat. Daar had ik echt geluk mee.

Echt een kippenvel moment als je dan in die prachtige ogen van zo'n roofvogel kijkt.

Uiteindelijk ging hij maar wat rondscharrelen om de tijd te doden voordat hij aan de beurt was. 

Op een gegeven moment draaide hij ook nog om zodat ik die mooie voorkant in beeld kreeg.

Wat een stoere borst.....

....en wat een schoonheid zo'n vogel.

Dat deze vogel zich ook niet onbetuigd liet wil ik in een van de volgende blogs laten zien omdat het anders wel heel lang wordt. Bovendien konden we die morgen rond half twaalf, nadat er tussentijds ook nog veel kleine vogels op bezoek waren geweest, nog een andere gast verwelkomen en ook die wil ik hier graag laten zien.

Deze sperwer wandelde op een gegeven moment vlak voor de hut langs. We hadden even daarvoor een korte break gehouden hetgeen mij de gelegenheid bood om de converter tussen m'n camera en lens te verwijderen. Maar deze sperwer zat werkelijk zo dichtbij dat als ik m'n hand door het luikje van de hut gestoken had, ik hem aan kon raken. Ik kon nog net de autofocus van m'n telelens op 0 mtr. tot oneindig zetten om hem scherp te krijgen en dan nog moest ik me beperken tot een kopportret.

Zij, het was een vrouwtje, bleef maar heel even, maar dat zijn de momenten waarop je bijzonder alert moet zijn.

Nadat ik mijn converter had verwijderd kregen we 's-middags nogmaals bezoek van de havik. Ik kon toen heel andere foto's maken als die ochtend met wat meer achtergrond. Dit geeft toch weer heel andere beelden.

Havik op weer een nieuw bevestigde prooi.

Tenslotte nog deze laatste, hoewel ik erg tevreden was met de close-ups en de kleurige achtergrond vind ik het eigenlijk toch mooier als de vogel wat meer ruimte heeft en ook hier doet de achtergrond lekker mee. Ik was er erg blij mee.

Slotwoord: Een heel lang blog, maar ik wilde jullie graag laten meekijken hoe zo'n dagje roofvogels fotograferen verloopt, als je geluk hebt. De volgende keer wil ik de kleine vogeltjes van die dag laten zien om vervolgens nog een keer terug te komen op de roofvogels. Tot dan.

Patrijzen

Het gaat in Nederland, zoals natuurliefhebbers weten, erg slecht met de weidevogels en de boerenlandvogels. Tot die laatste categorie behoort ook de patrijs, een hoenderachtige waarvan de populatie de laatste paar decennia met 95% is gekelderd. Als ik vroeger door de velden struinde was het niet ongewoon als je een klucht, want zo wordt een groep patrijzen genoemd, van wel tien exemplaren opstootte. Dat maak je tegenwoordig niet meer mee. Je kunt daarom gerust stellen dat de patrijs zeldzaam is geworden in het boerenlandschap, niet in de laatste plaats door de onttrekking van kruidenrijke veldjes waar hij voldoende zaden en vooral ook insecten kon vinden. Tegenwoordig wordt het boerenland efficiënt (in de ogen van de boer) beheerd door alleen maar uitgestrekte velden met Engels raaigras in te zaaien, monocultuur dus, en daar heeft een patrijs niets te zoeken. In Nederland en Vlaanderen is de soort dan ook op de Rode Lijst van broedvogels terecht gekomen.

Een klein lichtpuntje is dat sinds een aantal jaren in enkele provincies een project op gang is gekomen onder de naam Partridge, wat inhoudt dat er op diverse plekken in die provincies in samenspraak met de boeren stroken akker van enkele meters breed worden ingezaaid met een kruidenmengsel om de vogels er weer bovenop te helpen. De boer wordt hiervoor gecompenseerd.

Tijdens een van m'n tochtjes door een polder in de buurt van Den Bosch zag ik al rijdend plotseling in m'n ooghoeken dat er enkele patrijzen rondscharrelden. Toch maar even de auto stopgezet, voorzichtig wat teruggereden waarna het lange wachten begon. Want als ze je zien of onraad vermoeden duiken ze meteen weg, plat in het gras en het kan dan lang duren voordat ze hun schuwheid weer afleggen, hun kopjes weer eens boven het gras uitsteken en verder gaan met waar ze mee bezig waren, insecten en zaden zoeken. Mijn wachten en geduld werd beloond, ik kon er wat leuke plaatjes van schieten, veel plezier bij het bekijken daarvan en bedankt nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over "de Doort" (klik hier)

Groeten, Ad

Patrijs, een schuwe boerenlandvogel die altijd op z'n hoede is en als je ook maar iets te dichtbij komt of hij vertrouwt het niet meteen opvliegt om een stuk verder weer in weiland neer te vallen. Deze foto maakte ik op het eind van de sessie toen ik er met de auto al wel een uur had bij gestaan.

Toen ik er langsreed zag ik in een ooghoek een patrijs tussen het gras scharrelen.

Toen ik stopte en langzaam terugreed keek ze me aan alsof ze wilde zeggen wat moet die snoeshaan hier nou weer. Dit is een vrouwtje, een mannetje heeft n.l. een wijnrode vlek op z'n borst.

Meteen werd een drukkende houding aangenomen, dit viel me nog mee want meestal duiken ze zo diep weg dat je ze voorlopig een half uur niet meer ziet.

Ondertussen houden ze scherp de omgeving in de gaten....

en proberen door het gras van je weg te sluipen.

Voor wat afwisseling in het blog even een uitstapje naar een andere soort in deze polder, deze knobbelzwaan die zo dichtbij zat dat ik hem niet helemaal op de foto kreeg. Dan maar deze kop/hals uitsnede.

Of deze die iets verder weg zat.

Aan de rand van de polder tegen een woonwijk zaten deze twee reeën in een stoppelveld. Als ik dat dan zo zie vraag ik me af of die bewoners weten wat voor moois zich in hun woonomgeving ophoudt.

Terug naar de patrijzen. Langzaam "ontdooide" deze patrijs en aan het gedrag kun je dan goed zien dat ze zich wat meer op hun gemak beginnen te voelen en weer wat vrijer gaan bewegen.

Ze blijven echter waakzaam en houden je voortdurend in de gaten.

Regelmatig veranderde het licht waardoor ik een veel koelere kleur in de foto's kreeg.

Op een gegeven moment schuifelde een andere patrijs dichterbij, ik vermoed dat degene die de wacht houdt het mannetje is, ik kon dit helaas niet vaststellen omdat hij zich niet om wilde draaien.

Ze kwamen steeds dichter bij elkaar zodat ik dit vermoedelijke paartje samen vast kon leggen.

Tenslotte kon ik dit mooiste plaatje van de middag (vond ik zelf) maken.

Tegen een rietkraag in dezelfde polder zat deze buizerd op een paaltje.

Terwijl hij zich zat te poetsen reed ik langzaam dichterbij. Tegen de achtergrond van zo'n rietkraag valt hij nauwelijks op.

Maar dichterbij als zo kon ik niet komen, hij maakte al aanstalten om te vertrekken. Ik heb het er toen maar bij gelaten. 

Slotwoord: Met de afsluiting met deze buizerd wil ik in het volgende blog hieraan een vervolg geven met foto's die ik maakte tijdens een bezoek aan een vogelhut in Brabant met daarin in eerste instantie vooral roofvogels. Tot dan.