Welkom op mijn blog, waar u niet alleen mijn recente natuurfoto's kunt zien, maar waar ik u af en toe ook meeneem naar een kijkje in mijn archief dat ik in de loop der jaren heb aangelegd en waar ik regelmatig op terugkijk om nog eens te genieten van de sfeer van de fantastische momenten die ik in de natuur beleef. Nog steeds raak ik verwonderd door de schoonheid en samenhang van flora en fauna. Als u na het zien van de foto's een reactie wilt achterlaten stel ik dat zeer op prijs.
Door op een foto te klikken krijgt u een vergrote weergave. De foto, vooral de scherpte, is dan echt van veel betere kwaliteit.
Op mijn beelden rust copyright (© advanduren) en ze mogen niet voor andere doeleinden worden gebruikt dan waarvoor mijn schriftelijke toestemming is verleend.
maandag 29 augustus 2016
Bunzing
Tijdens een van mijn vogeltochten zat ik weer eens aan een plas in de mooie Kempen. Ik hoopte op een waterral, een roerdomp wellicht, terwijl een ijsvogel zich al herhaaldelijk had laten zien.
Geconcentreerd zat ik naar een rietkraag te kijken toen ik plotseling vanuit mijn ooghoek iets vanaf de oever naar een eilandje, een tiental meters verder in de plas, zag zwemmen. Een rat dacht ik in eerste instantie, erg groot, wellicht een beverrat. Maar toen ik goed keek herkende ik gelijk een bunzing, althans dat dacht ik. Een zwemmende bunzing zowaar, dat had ik nog nooit gezien. Omdat ik mijn camera al had ingesteld op de rietkraag voor een mogelijke waterral of roerdomp kon ik snel enkele foto's maken voordat hij na een paar seconden al het eilandje bereikte en in de vegetatie verdween.
Ik was nog maar net van de verbazing bekomen toen hij even later weer van het eilandje terug zwom naar de oever. Ook hiervan kon ik enkele opnames maken.
Nog mijmerend over deze bijzondere waarneming werd het echter nog gekker. Een tweede bunzing kwam van het eilandje gezwommen met een ganzenei in zijn bek en onder luid protest van een groepje grauwe ganzen bij wie hij het ei had geroofd zwom ook hij naar de oever. Ik bedacht me geen moment en liet de camera doen waarvoor hij bedoeld is. Ook nu had ik maar enkele seconden de tijd, maar voldoende om hieraan enkele leuke beelden over te houden.
Een ervaring die ik nog niet eerder meemaakte en die me nog lang zal bijblijven. Ik weet niet in hoeverre deze beelden bijzonder zijn, ik zag ze nooit eerder, maar ze krijgen in elk geval een prominent plekje in mijn portfolio.
Hartelijk dank nog voor jullie reacties op de groene spechten klik hier en ik hoop dat jullie ook even naar deze rovende bunzing willen kijken.
Groeten,
Ad
Zwemmend tussen de leliebladeren op weg naar het eilandje.
Half zwemmend en half lopend over de leliebladeren terug naar de oever.
De bunzing met het geroofde ganzenei. Hij heeft duidelijk een ander masker en witte randjes aan zijn oren.
Vooral met deze foto, waarop zijn staart ook goed zichtbaar is, ben ik erg in mijn nopjes.
Tenslotte nog een foto vlak voordat hij met het ei de oever bereikt waarbij de spiegeling van de rietstengels in het water mooi meedoen.
Slotwoord:
Toen ik achteraf thuis de beelden bekeek viel het me op dat er een duidelijk verschil is tussen deze twee dieren. De eerste heeft n.l. geen witte wangvlek en geen wit omrande oortjes, een duidelijk kenmerk van een bunzing. De eerste zou daarom een (ontsnapte) mink (nerts) kunnen zijn. Het tweede dier met ganzenei is onmiskenbaar een bunzing.
vrijdag 19 augustus 2016
Groene spechten
Ik heb destijds een bij het bosgebied passende natuurlijke tuin aangelegd met veel bomen, heide, vaste plantenborders met een rotstuin, een flinke natuurvijver en een slecht onderhouden gazon, zeg maar gerust grasveld, met veel (on)kruiden. Al vaak is me als tuinliefhebber gevraagd wanneer ik dat grasveldje nou eens ging vernieuwen. Ik heb het bewust niet gedaan, immers aan mieren, emelten en engerlingen geen gebrek, een ideaal plekje voor de groene specht, die ons dus regelmatig met een bezoekje vereert.
Behalve de oudervogels streek onlangs voor de eerste keer een jong neer, zo goed als zeker uitgevlogen in het naburige bos. Zowel van het vrouwtje als het jong kon ik opnames maken, het mannetje liet zich niet zien. Ik had gehoopt ook een voermomentje te kunnen vastleggen, maar nadat het jong even op het grasveld had gezeten verschool het zich al gauw uit het zicht in de plantenborders. Maar met de gemaakte opnames ben ik meer dan tevreden. Ik kon heel dichtbij komen en veel foto's zijn ongecropt.
Hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de Oesterdam (klik hier) en veel kijkgenoegen bij deze groene spechten. Om het niet te eentonig te maken heb ik nog enkele foto's van andere soorten opgenomen die ik elders gemaakt heb.
Groeten,
Ad
Dit vrouwtje groene specht gaf me alle tijd om een serie foto's te schieten. Ik heb me daarom vooral gericht op de houding en er hiervan enkele uitgelicht.
Bij deze en volgende foto heb ik gewacht tot de specht even recht in de lens keek, zodat ik een mooie symmetrie van de ogen kreeg.
Heel bijzonder zo'n witte iris bij vogels, maar enkele jaren geleden zag ik regelmatig een groene specht met aan een kant een witte- en aan de andere kant een zwarte iris. Ik heb die al eens eerder in een blog laten zien (klik hier), maar niemand heeft me ooit kunnen vertellen wat hiervan de oorzaak is. Zelf houd ik het op een genetische mutatie.
Voor de afwisseling een plaatje van deze witte kwikstaart dat ik op een andere plaats maakte.
Op dezelfde plek fotografeerde ik dit ijsvogeltje waarvan binnenkort nog een blog komt.
Soms kwam dit vrouwtje (te herkennen aan het ontbreken van de rode baardstrepen) zo dichtbij dat ze niet in z'n geheel in het plaatje paste (uitzoomen kan niet met een prime-lens). Dan maar een portretje.
Ruim een week nadat het vrouwtje zich liet zien streek dit jong in de tuin neer. De oudervogel zocht dus niet voor niets naar mieren enz. op het grasveldje.
En wat schetst mijn verbazing, ook dit jong heeft aan twee kanten een zwarte iris. Ik vermoed dat dit jong ook weer een afstammeling is van de specht die ik 2013 en eerder fotografeerde en dat deze mutatie inmiddels in de erfelijke lijn is verankerd.
Nadat ik eerst enkele foto's knielend had gemaakt en ik zag dat het jong niet zo heel erg schuw was, ben ik er op mijn buik bij gaan liggen om via dat lage standpunt door het gras heen te kunnen fotograferen waardoor er een onscherpe voorgrond ontstaat.
Op een gegeven moment hipte hij (het is een jong mannetje) bij het bordermuurtje vandaan en voordat hij in de borders tussen de planten verdween kon ik enkele foto's schieten in een volledig onscherpe omgeving.
Persoonlijk vind ik deze foto's de mooiste, ik ben er dan ook heel content mee.
Enkele uren nadat zoonlief tussen de planten was verdwenen verscheen moeders weer in de buurt om te voeren. Ik heb het wel gehoord maar kon er helaas geen foto's van maken. Maar goed, een mens moet ooit tevreden zijn.
Slotwoord: de ook weer bij dit jong afwijkende oogkleur blijft me fascineren, ik heb hiervoor in dit blog een mogelijke oorzaak aangegeven, maar als er iemand is die hiervoor een andere verklaring heeft dan hoor ik dat graag.