Diverse restjes wegwerken

Bij het maken van een blog selecteer je eerst de beste foto's die je over een bepaald onderwerp beschikbaar hebt, maakt er vervolgens een titel en de tekst bij. Bij dat selecteren kom je regelmatig voor dilemma's welke foto's uiteindelijk in aanmerking komen om in het blog opgenomen te worden. Door de keuze die je maakt blijven foto's die je eigenlijk wel had willen laten zien jammer genoeg in het portfolio en bij het doorspitten daarvan kom je die dan weer tegen en bekruipt je het gevoel hier toch nog iets mee te moeten doen. Althans zo vergaat mij dat over het algemeen en mogelijk is dat bij menig blogger wel herkenbaar.
Ik heb daarom besloten om een blogje te wijden aan deze "afvallers" aangevuld met nog wat recenter werk. Ik hoop dat jullie het ook de moeite waard vinden om hier een blik op te werpen en er iets van te vinden.
Bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over de Winter (klik hier)

Groet,
Ad

In een plasje bij de wijk waar ik woonachtig ben verscheen gedurende een aantal dagen ineens een lepelaar die daar foerageerde. Dit plasje maakt onderdeel uit van het herstel van het beekdal en als een lepelaar zich zo snel na de voltooiing hiervan thuis voelt kun je wel spreken van een succesvolle realisatie van dit plan. Het bleek overigens dat deze lepelaar deel uitmaakte van enkele paartjes die dat jaar voor het eerst succesvol broedden op de Strabrechtse Heide een plek die toch een kleine 25 km. verderop ligt. Ze gaan dus blijkbaar best ver weg om eten te zoeken voor de jongen.

Ander beeld op een andere plek t.w. de Weerribben waar deze zes lepelaars kwamen overvliegen.

Wintertaling, de mannetjes van dit kleine eendje zijn vele malen kleurrijker, maar het vrouwtje mag met haar groene vleugelspiegel toch ook best gezien worden. De foto maakte ik bij het Lauwersmeer.

Eveneens bij het Lauwersmeer deed een aantal jonge gele kwikstaarten zich tegoed aan de talloze muggen die daar tussen de rietkragen rond dansten.

Geluk als je dan zo'n mugje mee kunt fotograferen.

Deze witte kwikstaart wist een juffertje te verschalken, ik denk dat het een houtpantserjuffer is.

Een watersnip strekte eens lekker zijn vleugels waardoor er wat kringen in het verder rimpelloze water ontstonden. Het spiegelbeeld kreeg ik er als bonus bij.

Daarna begon het poetsen van de veren waarbij de prachtige staart zichtbaar wordt. Deze staart bevat enkele stugge buitenpennen die bij de baltsvlucht kunnen gaan resoneren waardoor er een blatend geluid ontstaat waaraan de watersnip zijn bijnaam te danken heeft: hemelgeit.
In de achtergrond is nog een kemphaan zichtbaar.

Kemphaantje dat foerageert tussen het ondergelopen gras. Van deze soort met bijzondere geslachtskenmerken maakte ik afgelopen jaar een serie die in een volgend blog nog aan bod komt.

Groepje goudplevieren met linksonder nog een eenzame kievit.

Goudplevier met nog voor een groot gedeelte in zomerkleed. Ze zien er in grote groepen in winterkleed wat grauw uit, maar zo'n individu in zomerkleed vind ik werkelijk een beauty.

De foto oogt wellicht wat rommelig, maar het gaat mij hier om de reuzenstern rechtsboven en met name om te laten zien hoe groot hij inderdaad is als je daar net achter de kluten ziet staan.

In de loop der jaren heb ik al heel wat ijsvogelfoto's gemaakt. Omdat ik het zo'n prachtige vogels vind wil ik er ook in dit blog enkele toevoegen.

Soms hebben ze maar een heel dun takje nodig als uitkijkpost....

....om van daaruit vissen op te sporen.

Maar soms is datzelfde takje ook wat te dun om je evenwicht goed te bewaren.

Wat mij dan weer de gelegenheid geeft om wat plaatjes te schieten met "beweging".

Dit is dan toch weer wat stabieler om op te gaan zitten.

Maar je kunt het natuurlijk ook overdrijven met zo'n dikke stronk.

Ook torenvalken kiezen vaak zo'n (te) dun takje.

En dat is natuurlijk vragen om problemen, hier grijpt hij (zij) er volledig langs in een poging een insect te bemachtigen.

Dan kun je beter op je vertrouwde manier te werk gaan, biddend in de hoop dat een muis zich met zijn urinespoor verraadt.

Ook een klapekster kiest graag een hoge uitkijkpost om van daaruit zijn territorium te overzien.

Dit is toch wat safer.

Een andere klauwierensoort is de grauwe klauwier die ik al jaren volg aan de randen van de Groote Peel. Ik maakte al vele foto's van dichtbij, soms zelfs close-ups, maar nu kreeg ik de kans het mannetje eens in z'n natuurlijke omgeving te fotograferen met de bloeiende wilgenroosjes in de ondergrond.

Een wat gewaagde foto van een paartje futen, in vol tegenlicht waardoor bokehringetjes ontstaan. Zal waarschijnlijk niet bij iedereen in de smaak vallen.

Ook alleen aan de waterkant te vinden, de grote gele kwikstaart, hier aan de oever van een stromend beekje waar verwarmd, maar gezuiverd afvalwater op geloosd wordt.

Op de uitkijk voor mugjes die boven het wateroppervlak cirkelen.

Tenslotte nog een groene specht die in onze tuin achter een wilgpeer probeerde verstoppertje met me te spelen.

Na een tijdje kon ik hem (haar, het is een vrouwtje) toch in vol ornaat op het grasveld te grazen nemen.


Slotwoord: Bij dit laatste blog dit jaar wil ik iedereen bedanken die afgelopen jaar mijn blog bekeken heeft en/of de moeite genomen heeft een reactie achter te laten. Ik wens jullie een fijne jaarwisseling en een uitstekend (fotografisch) nieuwjaar.