Vliegende witkop

In mijn 1e kwartaaloverzicht liet ik al wat foto's zien van staartmezen die in 2024 in onze tuin gebroed hebben. Dit waren veelal foto's waarin de vogels op takjes of een stam zaten. In mijn blog van april 2024 heb ik een beeld opgenomen van een vliegende staartmees. Dit was een opname uit een serie waarbij ik me had toegelegd op het vliegend fotograferen van deze kleine wendbare vogeltjes. Ik heb me daarbij vooral geconcentreerd op de witkop(pige), het mannetje van dit paartje. Dit kostte heel wat tijd en mislukkingen, maar na verloop van tijd kreeg ik er steeds meer vat op. Het vergt buiten het goed weten wat de mogelijkheden van je camera zijn ook uiterste concentratie want het gaat allemaal razend snel. Omdat ik er een projectje van had gemaakt wilde ik het niet bij die ene foto zoals hierboven genoemd laten en in dit blog heb daarom wat beelden uit deze serie opgenomen, beelden die overgebleven zijn van de velen die in de prullenbak zijn beland.

Bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over "Helenaveen en de Mortelen" (klik hier) en veel kijkgenoegen bij dit blog. 

Groeten, Ad

De foto die ik zelf wellicht de meest geslaagde vond vooral door de gespreide vleugels en de blik naar de camera en daarom het spits mag afbijten. Het is de foto die in mijn overzicht van april stond.

Hier vliegt het mannetje voor de taxus waar het paartje een nestje in had gebouwd.

Soms kwam hij naar me toe vliegen, lastig om dan een scherpe foto te maken, hij vliegt al gauw in de onscherpte.

Ik fotografeerde vanuit een geopend slaapkamerraam, dat was ongeveer op gelijke hoogte als waar ze later het nestje gingen bouwen in de taxus.

Hier kijkt hij al naar het plekje waar het vrouwtje intussen zit te broeden.

Tijdens het broeden vloog hij af en toe eens naar het nest om te kijken of alles goed ging met het vrouwtje.

Je moet bij deze vorm van fotografie natuurlijk een beetje geluk hebben dat foto's tussen zitten waar de vogel een mooie houding heeft, liefst met gespreide vleugels waar de vleugelpennen zichtbaar zijn. 

Als hij zo in de lucht hangt vind ik dat toch wat minder spannend, maar omdat ie hier zijn pootjes zo mooi vooruit steekt heb ik hem toch opgenomen.

Dan vind ik zo'n foto toch interessanter. De achtergrond is overigens het asfalt van het wegdek voor ons huis.

Bij de snelle wendingen die ze tijdens het vliegen maken wordt de lange staart als roer gebruikt.

Op een gegeven moment ben ik wat gaan experimenteren met de sluitertijd om beweging in de vleugels te krijgen, hier 1/1600 sec. wat vrij lang is voor een kleine snel vliegende vogel.

Hier vloog hij wat hoger zodat ik ook de achter de weg liggende groenstrook in beeld kreeg.

Vliegende staartmees, in de meeste gevallen varieerde de sluitertijd tussen de 1/2500 en 1/4000 sec.

Op een gegeven moment was het zover dat er jongen waren. Het mannetje kweet zich goed van zijn taken en sleepte voortdurend wormpjes aan.

Het aanvliegende mannetje met een lekkere worm voordat hij het nest in duikt.

Dit vond ik de meest geslaagder foto die ik maakte van de voermomentjes.

Nog enkele beelden van de vliegende witkop waarbij ik de houding wel leuk vond. Hier piept het oogje net tussen de vleugelpunt door.

Met gestrekte vleugels en vooruit gestoken pootjes.

Met een snelle wending vloog hij recht naar me toe om als een volleerd acteur zijn kunsten te tonen.

Tot slot nog een foto waar hij net als bij de beginfoto als een engel in de lucht hangt.

Slotwoord: Als je de beelden zo achter elkaar ziet lijken ze vrij gemakkelijk te maken, maar er niet alleen ontzettend veel tijd in gaan zitten, maar ook een onwaarschijnlijke maar onvermijdelijke hoeveelheid foto's zijn in de prullenbak verdwenen. Tot de volgende keer.

Helenavaart en de Mortelen

Vandaag een blog over twee verschillende natuurgebieden t.w. de Helenavaart die een onderdeel vormt van de Deurnesche Peel en daar samen met het Deurnes kanaal dwars doorheen stroomt. Beide kanalen ken ik al lange tijd, ze behoorden vroeger tot mijn favoriete visstekken. Ik kreeg een tip van een van de leden van onze fotoclub dat aan de rand daarvan een bosuil huisde in een eikenboom, daar wilde ik graag wat foto's van maken. Ik ben er diverse keren geweest, de eerste keer liet hij zich heel even zien maar daarna niet meer. Het is een zeer afgelegen plek, maar zelfs daar werd op een gegeven moment de rust verstoord door een groep motorcrossers, geen wonder dus dat de uil zich niet meer liet zien. Ter plekke ontdekte ik nog enkele andere onderwerpen die ik mee kon pikken.

De andere plek is de Mortelen, een gebied in het Groene Woud in Brabant tussen Eindhoven/Helmond, Den Bosch en Tilburg waar sinds jaren ook edelherten leven. Maar daar gingen we niet voor, het gebied staat n.l. ook bekend om zijn populatie boomkikkers en dat was die middag ons doel. De boomkikkers hebben we helaas niet gevonden omdat we achteraf niet op de juiste plek waren. (foei slecht voorbereid) Ik heb me daarom maar vermaakt met hetgeen er wel voorhanden was, je moet tenslotte kunnen improviseren.

Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog van de "De beste van"..... april 2024. (klik hier) 

Groeten, Ad

Bosuil in zijn boomholte, ik heb verscholen tussen de boombladeren door gefotografeerd. Ben er best wel tevreden over, maar had het niet erg gevonden als er rondom de uil nog wat meer onscherpte van de boombladeren was geweest.

Tegen een paal van de beschoeiing hing het larvenhuidje van een uitgeslopen libel. Een krabspinnetje vond dat waarschijnlijk wel interessant.

Op een rietstengel boven het water zat dit weidebeekjuffer mannetje. De achtergrond kleurde wel mooi bij de libel.

Uit de stam van een oude berk druipte sap waar deze hoornaar wel raad mee wist. Veel mensen vinden deze insecten gevaarlijk, maar je kunt er gerust dichtbij komen zoals ik hier deed. Als je voorzichtig doet en geen onverwachte bewegingen maakt laten ze veel toe.

Soms kan ik het niet nalaten om wat te experimenteren met de camera, hier fotografeerde ik de spiegelingen van takken in het water en draaide vervolgens de compositie om.

In de Mortelen staan veel schermbloemigen waar insecten op af komen zoals hier de kegelbijvlieg. Zelfs met een tele-objectief zoals hier op 600 mm. kun je leuke macro-opnames maken.

Kegelbijvliegen.

Tegen het frisse voorjaarsgroen van deze acacia stak deze merel mooi af.  

Reuzenbalsemien met een mooie, kleurige bloem die de eigenschap heeft dat als je een rijpe knop aanraakt de zaden ervan weggeschoten worden, hij wordt daarom ook wel springbalsemien genoemd.

Binnenkant van de bloem van de balsemien, een mooie plant maar het is een invasieve soort die flink kan woekeren. Hij wordt daarom in de Nederlandse natuur als onwelkome gast beschouwd.

Slakken zaten er ook veel zoals deze zwartgerande tuinslak.

Zwartgerande tuinslak, ze komen blijkbaar in verschillende kleurvarianten voor.

Bloemknop, maar waarvan.....

Het wordt al wat duidelijker...

Zo ziet de knop van deze schermbloemige eruit als hij tenslotte opengaat, het blijkt de engelwortel te zijn.

Slotwoord: weinig vogels deze keer, maar ik vond dat de bosuil hier z'n mannetje wel stond en ach eens wat anders dan vogels is ook wel leuk en de boomkikkers komen hopelijk dit jaar wel weer aan de beurt. Tot de volgende keer waarin het vervolg van mijn jaaroverzicht 2024 weer in beeld komt.

"De beste van"....april 2024

Zoals ik in mijn "jaaroverzicht" over het 1e kwartaal 2024 (klik hier) al had aangegeven wil ik de beste foto's van dat jaar in delen weergeven. Bedoeling daarbij was om dat in blokken per kwartaal te doen, maar al gauw kwam ik erachter dat ook dat niet haalbaar is. Ik heb daarom besloten om dit jaar periodiek een blog te wijden aan de beste foto's van een maand. Ook dan blijven er van die betreffende maand nog veel foto's over waarvan ik het de moeite waard vind om die ook nog eens in een blog te verwerken.

Enfin, goede voornemens allemaal, ik ga wel zien of dat me gaat lukken, maar vandaag in elk geval een selectie van de beste van april 2024 waarbij ik van sommige soorten slechts een foto heb opgenomen en waarvan, zoals gezegd, de overige in een apart blog geclusterd zullen worden.

Veel kijkgenoegen en bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over de meerkoeten (klik hier)

Groeten, Ad

Ik begin met een foto van een eekhoorntje, die zitten eigenlijk het hele jaar door wel in onze tuin. Gedurende de maand april en ook de maanden daarvoor en daarna maakte ik tal van opnames, een blog van alleen deze leuke beestjes zal dan ook nog zeker volgen. Hier hangt er eentje in een Noordse esdoorn, het viel me op dat ze dol zijn op de korstmossen die hier niet alleen op deze boom maar ook op andere bomen groeien.

Zoals ik in mijn overzicht over het 1e kwartaal al aangaf heeft in 2024 een paartje staartmezen in onze tuin met succes gebroed. Een van de oudervogels was een witkop(pige). Nadat ik al veel opnames op takjes had gemaakt vond ik het wel een uitdaging om te proberen deze snelle fladderaars in de vlucht vast te leggen. Na me nog eens goed te hebben verdiept in alle mogelijkheden van de camera kreeg ik langzaam steeds betere resultaten. Hier heb ik er eentje uitgelicht, zeker niet de slechtste, maar ik heb er nog veel meer leuke beelden van kunnen schieten en ook die wil ik nog in een apart blog opnemen.  

Japanse esdoorn die al meer dan 40 jaar in ons bezit is, eerst in de tuin van ons vorige huis en nu alweer 27 jaar in onze huidige tuin. Doordat ik het boompje stelselmatig snoei is het nog steeds niet groter dan ong. 80 sm.

Af en toe vind ik het wel leuk om wat creatief bezig te zijn. Hier heb ik de spiegeling van een dotter in de tuinvijver gefotografeerd en die vervolgens omgekeerd. Het doet wel denken aan ICM.

Huismussen zijn ook vaak met een flinke groep vertegenwoordigd in de tuin, ze zijn meesters in het leeggooien van de voercontainer op zoek naar de lekkerste zaden. Als ik dan vliegende staartmezen fotografeer waarom dan ook geen huismus.

Eveneens in de tuin, een Turkse tortel tussen het ontluikende blad van een valse Christusdoorn, de naam vals zal wel te maken hebben met het feit dat er geen doorns aan zitten. In tegenstelling tot die schijtende houtduiven die ik liever kwijt dan rijk ben, vind ik die Turkse tortels dan wel weer leuke, welkome vogels.

Meerdere heggenmussen maken ook deel uit van onze tuinvogelpopulatie. In april zitten ze al volop in de broedcyclus en nu half februari heb ik ze alweer volop horen zingen, een heel melodieus riedeltje. Heggenmussen zijn zeer ontrouw, een vrouwtje paart vaak stiekem met meerdere mannetjes, maar de mannetjes blijken dat te weten en pikken het zaad van een vreemdganger uit de cloaca van het vrouwtje.

Spechten, niet alleen de grote bonte, maar ook de groene zie ik de laatste jaren steeds minder in de tuin. Ik kan er geen vinger opleggen waar dat aan ligt. Dit grote bonte vrouwtje hing in een mooie houding tegen de boom. Tot zover de tuinvogels

Tijdens een van mijn fototochtjes kwam ik aan de rand van de Groote Peel in een plasje deze zeldzaamheid tegen. Al snel had ik in de gaten dat het om een Bahama pijlstaart ging die tussen de wilde eenden zwom. Ik had deze vogel nog nooit eerder in de regio gezien. Het zijn prachtige vogels met een wat gemarmerde hals en flanken en een vuurrode snavel.

Op het einde van de maand bracht ik nog een bezoek aan de Luijsen, een gebied op de grens van Nederland en België waarvan ik al vaker foto's liet zien. Ik kom daar al wel 15 jaar en heb het de laatste jaren steeds minder interessant zien worden, het lijkt wel een tendens die je in vrijwel alle natuurgebieden terugziet. Hier kwam toch nog een ijsvogel langs, ik heb net zo lang gewacht tot hij van een tak opvloog om hem in de vlucht te kunnen fotograferen. Hoewel het boompje in de achtergrond toch redelijk dichtbij was stelde de camera goed scherp op de vogel.

Tenslotte zag ik in dit gebied ook nog een geelgors die volop zat te zingen. Ook hiervan maakte ik een hele serie foto's waarvan ik er zeker nog enkele in een toekomstig blog zal laten zien.

Slotwoord: Het is me eindelijk eens gelukt om me in een blog te beperken tot slechts elf foto's, hoera. Maar selecteren blijft een lastig proces. Tot de volgende keer.

Felle jongens.......die meerkoeten

In juni vorig jaar publiceerde ik een blog over flamingo's in de Groote Peel. (klik hier) Ik ben daar toen diverse malen geweest en pas tijdens de laatste twee sessies kon ik de flamingo's naar tevredenheid fotograferen. Tijdens die sessies werd mijn aandacht regelmatig afgeleid door enkele groepjes meerkoeten die volop in baltsstemming verkeerden en dat niet onder stoelen of banken staken. De hormonen speelden flink op en ze vlogen elkaar als kickboksers in de veren. Dan zie je pas hoe ongemeen fel deze vogels zijn, ze trappen elkaar letterlijk in de vernieling en het water spat dan metershoog de lucht in. De flamingo's geloofden het allemaal wel, ze keken wat verbaasd toe alsof ze wilden zeggen waar maken jullie je nou zo druk om en ze hielden zich verder afzijdig. In dit blog een aantal van deze foto's aangevuld met foto's van nog enkele soorten die ik tijdens deze sessies daar kon fotograferen.

Veel kijkplezier en bedankt nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog van het jaaroverzicht....1e kwartaal.(klik hier). De rest van het jaaroverzicht volgt maandsgewijs spoedig.

Groeten, Ad

Een foto van ergens midden in de sessie toen de meerkoeten elkaar al even de plas uit knokten. De flamingo's op de achtergrond kijken het wat meewarig aan. 

Zo begint het meestal, vlak boven het water achter elkaar jagend totdat ze elkaar te pakken krijgen.

En dan gaat het er meteen fel aan toe, ze hakken op elkaar in waarbij de onderliggende partij soms onder water verdwijnt. De flamingo poetst rustig verder.

Soms ontstaat er even een stare-down waarbij ze elkaars krachten lijken af te tasten.

In de achtergrond van de plas vloog een mannetje slobeend voorbij. Het is best lastig om tegen zo'n drukke achtergrond scherp te stellen, de lens heeft dan de neiging te gaan pendelen maar met de juiste scherpstelmodus van de camera is het goed te doen.

Tegen een rustige achtergrond is het een stuk eenvoudiger. Dezelfde slobeend.

Na de stare-down gaat het weer helemaal los bij de meerkoeten.

Vechtende meerkoeten.

Met die abnormaal grote, gelobde poten kunnen ze flinke trappen uitdelen. 

Waarbij die poten soms in elkaar haken en ze samen even onder water verdwijnen. De spetters vliegen metershoog de lucht in.

Aan de andere kant van de plas kreeg ik met dit vrouwtje kuifeend een heel ander beeld. Het water kleurde er door reflectie prachtig groen.

Ik hou altijd wel van wat actie in beeld, hier met wat vleugelgeklapper.

Intussen ging het gevecht tussen de meerkoeten waarbij het water steeds hoger opspatte onder toeziend oog van de flamingo's gewoon door.

Soms is de een de onderliggende partij, dan weer de ander.

Weer een linkse directe recht op de borst.

Achter de plas vloog een groepje wilde eenden tussen de bomen door. De camera bleef ze goed in beeld houden zonder te gaan hunten. 

Een overvliegende jonge lepelaar kon ik ook nog meepikken.

Als je deze en de volgende foto kort na elkaar aanklikt zie je dat ze redelijk aan elkaar gewaagd waren.

Even een status quo.

Tijd voor de volgende ronde.

In een ander gedeelte van de plas liep deze eenzame kluut te foerageren.

Met zo'n mysterieuze achtergrond van een bos krijg je weer een hele andere foto.

Het gevecht tussen de meerkoeten bereikte intussen z'n hoogtepunt, het ging er steeds feller aan toe.

Hier kun je goed zien hoe de poten als het ultieme wapen worden gebruikt.

Tenslotte, omdat ik het zo'n mooie vogels vind, nog enkele foto's van de flamingo's, hier eentje in een mooie ballethouding.

De rust in de plas was inmiddels weergekeerd en de flamingo's vervolgden hun weg.

Slotwoord: Gedurende de maand januari ben ik weinig op stap geweest, alle tijd dus om nog wat foto's te selecteren en te bewerken voor een volgend deel van mijn jaaroverzicht 2024. Tot de volgende keer.