Kleine bonte specht

Ik wil mijn spechtenserie voortzetten met, voor mij, voorlopig de laatste soort, de kleine bonte specht. Onze kleinste inlandse spechtensoort die niet groter is dan een huismus en een vrij onopvallend bestaan leidt, meestal op de hogere dunne boomtakken. In 2011 was ik in de gelegenheid om, samen met fotomaat Huub in een oud bos in de omgeving de cyclus van het voeren van een nestje kleine bonte spechten te volgen en te fotograferen. Het nest(gat) bevond zich in een oude, half verrotte berkenstam op enkele meters hoogte. Er werden allerlei insecten gevoerd en uitwerpselen afgevoerd, maar het meest bijzondere vond ik om te zien dat er cicades (schuimbeestjes) naar binnen werden gebracht.
Om ervoor te zorgen dat de zaak niet verstoord werd zijn alle opnames gemaakt vanaf statief met een draadloze afstandsbediening, terwijl ik mezelf op dertig meter afstand schuil hield, uiteraard met verrekijker om op het juiste moment te kunnen afdrukken. Zeker met zo'n kleine soort is dat echt wel nodig.
Hartelijk dank nog voor jullie belangstelling en reacties op mijn vorige blog over de groene- en zwarte specht. (klik hier)

Groeten,
Ad

Het mannetje, te herkennen aan zijn rode kap, komt met een snavel vol insecten op het nestgat aan.

Ook kleurige groene wormen worden niet versmaad.

Na het voeren worden de uitwerpselen in een vliesje afgevoerd om de jongen schoon te houden en predatoren door de stank niet op het spoor te brengen. An het pakketje kleeft zaagsel wat door het kappen in het nesthol gevallen is en als bekleding van het nest fungeert , vooral om tijdens het broeden de eieren te beschermen.

Hier het vrouwtje geheel zwart/wit getekend doordat de rode kap ontbreekt.

Even kijken of de kust veilig is en dan naar binnen met die hap.

Het mannetje in een typische spechtenhouding, steunend op zijn harde staart, met zijn snavel vol cicades.

Het mannetje in een andere houding, hier ze je pas hoe klein ze eigenlijk zijn. Het licht was die dag erg hard.

Kopportretje van het mannetje, het was al wat later in het broedseizoen en al duidelijk zijn de beschadigingen van de kopveren zichtbaar door het veel in en uitvliegen van het nestgat.

Even kijken en floep daar gaat hij weer.

Nogmaals het vrouwtje achterover hangend en steunend op haar staart.

Het mannetje hangend aan een losgelaten stuk schors met weer een lading cicades.

Tot zover mijn series over de diverse inlandse spechtensoorten. Uiteraard mis ik nog een paar soorten zoals de middelste bonte specht die in ons land toch steeds vaker voorkomt, hopelijk krijg ik hem dit jaar nog voor de lens, voor mij een echte wenssoort. Of wie weet die andere spechtensoort, de draaihals, voor elke vogelfotograaf een ultieme beleving om die eens te kunnen fotograferen.