Groene spechten

Af en toe komt er een groene specht in onze tuin afkomstig uit het tegenover ons huis liggende bosgebied. Regelmatig ook horen we zijn kenmerkende lachende roep als hij weer eens overvliegt. Het is een vrij oud bos met veel populieren en andere inheemse boomsoorten en aan dode stammen is absoluut geen gebrek. Ideaal dus voor spechten die in het zachte hout makkelijk een broedhol kunnen uithakken. Behalve de groene- komt er ook de grote bonte-, de kleine bonte- en de zwarte specht voor. Van die laatste heb ik wel eens foto's gemaakt, maar dat is erg lastig omdat hij meestal hoog in de bomen blijft en daar ook zijn nest heeft. De middelste bonte specht heb ik er nog nooit gezien, maar hij komt in Nederland steeds meer voor en het lijkt me dan ook een kwestie van tijd dat ook die hier zijn territorium vindt.
Ik heb destijds een bij het bosgebied passende natuurlijke tuin aangelegd met veel bomen, heide, vaste plantenborders met een rotstuin, een flinke natuurvijver en een slecht onderhouden gazon, zeg maar gerust grasveld, met veel (on)kruiden. Al vaak is me als tuinliefhebber gevraagd wanneer ik dat grasveldje nou eens ging vernieuwen. Ik heb het bewust niet gedaan, immers aan mieren, emelten en engerlingen geen gebrek, een ideaal plekje voor de groene specht, die ons dus regelmatig met een bezoekje vereert.
Behalve de oudervogels streek onlangs voor de eerste keer een jong neer, zo goed als zeker uitgevlogen in het naburige bos. Zowel van het vrouwtje als het jong kon ik opnames maken, het mannetje liet zich niet zien. Ik had gehoopt ook een voermomentje te kunnen vastleggen, maar nadat het jong even op het grasveld had gezeten verschool het zich al gauw uit het zicht in de plantenborders. Maar met de gemaakte opnames ben ik meer dan tevreden. Ik kon heel dichtbij komen en veel foto's zijn ongecropt.

Hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de Oesterdam (klik hier) en veel kijkgenoegen bij deze groene spechten. Om het niet te eentonig te maken heb ik nog enkele foto's van andere soorten opgenomen die ik elders gemaakt heb.

Groeten,
Ad

Dit vrouwtje groene specht gaf me alle tijd om een serie foto's te schieten. Ik heb me daarom vooral gericht op de houding en er hiervan enkele uitgelicht.

Bij deze en volgende foto heb ik gewacht tot de specht even recht in de lens keek, zodat ik een mooie symmetrie van de ogen kreeg.

Heel bijzonder zo'n witte iris bij vogels, maar enkele jaren geleden zag ik regelmatig een groene specht met aan een kant een witte- en aan de andere kant een zwarte iris. Ik heb die al eens eerder in een blog laten zien (klik hier), maar niemand heeft me ooit kunnen vertellen wat hiervan de oorzaak is. Zelf houd ik het op een genetische mutatie.

Voor de afwisseling een plaatje van deze witte kwikstaart dat ik op een andere plaats maakte.

Op dezelfde plek fotografeerde ik dit ijsvogeltje waarvan binnenkort nog een blog komt.

Soms kwam dit vrouwtje (te herkennen aan het ontbreken van de rode baardstrepen) zo dichtbij dat ze niet in z'n geheel in het plaatje paste (uitzoomen kan niet met een prime-lens). Dan maar een portretje.

Ruim een week nadat het vrouwtje zich liet zien streek dit jong in de tuin neer. De oudervogel zocht dus niet voor niets naar mieren enz. op het grasveldje.

En wat schetst mijn verbazing, ook dit jong heeft aan twee kanten een zwarte iris. Ik vermoed dat dit jong ook weer een afstammeling is van de specht die ik 2013 en eerder fotografeerde en dat deze mutatie inmiddels in de erfelijke lijn is verankerd.

Nadat ik eerst enkele foto's knielend had gemaakt en ik zag dat het jong niet zo heel erg schuw was, ben ik er op mijn buik bij gaan liggen om via dat lage standpunt door het gras heen te kunnen fotograferen waardoor er een onscherpe voorgrond ontstaat.

Op een gegeven moment hipte hij (het is een jong mannetje) bij het bordermuurtje vandaan en voordat hij in de borders tussen de planten verdween kon ik enkele foto's schieten in een volledig onscherpe omgeving.

Persoonlijk vind ik deze foto's de mooiste, ik ben er dan ook heel content mee.

Enkele uren nadat zoonlief tussen de planten was verdwenen verscheen moeders weer in de buurt om te voeren. Ik heb het wel gehoord maar kon er helaas geen foto's van maken. Maar goed, een mens moet ooit tevreden zijn.

Slotwoord: de ook weer bij dit jong afwijkende oogkleur blijft me fascineren, ik heb hiervoor in dit blog een mogelijke oorzaak aangegeven, maar als er iemand is die hiervoor een andere verklaring heeft dan hoor ik dat graag.