Ruig en teder

Mijn laatste twee blogs gingen over de koekoek (klik hier) en de grauwe klauwier (klik hier). In dat laatste blog gaf ik al aan dat het welhaast een voorwaarde is dat er in een gebied waar grauwe klauwieren broeden ook paarden aanwezig zijn. Welnu, zoals ik al schetste in het blog over de grauwe klauwieren liep er in dat gebied ook een kudde paarden rond of beter gezegd pony´s en daarover gaat dan ook dit blog. Ik heb me bij het fotograferen voornamelijk gericht op een merrie met haar pasgeboren jong. Het gaf een heel vertederend beeld om die twee zo samen te zien. De moeder was een een zeer ruig uitziende merrie met lange manen, een robuust lijf met een rauwe vacht en met korte poten, sorry benen, en een wilde lange staart, terwijl het veulentje een en al sierlijkheid was met haar lange benen, zachte vacht, korte manen en staartje.

Toen we daar aankwamen was het veulentje denk ik net geboren. Dat maakte ik op toen ik zag dat er nog een klein stukje van de nageboorte over haar linkeroog zat. Ik praat over haar, maar ik heb niet kunnen constateren of het nou een jong hengstje of een merrie was. Maar toen ik na het maken van enkele foto´s wat beter keek begon ik te twijfelen of dat nou een stukje van de nageboorte was of dat er bij de bevalling iets mis gegaan was en het oog beschadigd was of sterker nog dat het veulentje wellicht aan een oog blind zou zijn. Ik ben daar uiteraard ook verder niet achter gekomen, maar toen ik die twee daar zo innig en kwetsbaar bij elkaar zag was dat voor mij een reden om daar fotografisch mee aan de slag te gaan hetgeen me een leuke serie beelden opleverde waarvan ik een deel hier laat zien.

Het is weer eens heel wat anders dan de vogels die jullie van mij gewend zijn, maar ik hoop dat dit ook in de smaak valt en wens jullie veel kijkgenoegen bij het zien van deze beelden.

Groeten, Ad

Deze foto geeft naar mijn idee goed de titel van het blog weer, de ruige merrie met haar lange, verwilderde manen en tegelijk het kwetsbare jonge veulentje. Het geeft tevens de intimiteit weer tussen de moeder en haar jong dat niet van haar zijde wijkt.

In eerste instantie had ik dat nog niet in de gaten, maar hier is duidelijk te zien dat er iets mis is met het linkeroog van het jong.

Zo zacht als het veulentje oogt zo ruig ziet de moeder er uit. Het zijn geharde dieren die zomer en winter buiten zijn en dan komt zo'n ruige beharing natuurlijk wel van pas.

Wat dat betreft moet de beharing van het veulen nog aardig groeien om de winter door te kunnen komen. Maar de foto's zijn gemaakt in het voorjaar dus daar heeft het nog wel even de tijd voor.

De dieren kwamen steeds verder naar me toe gelopen en door een laag standpunt in te nemen kreeg ik een onscherpe voor- en achtergrond met de bloeiende vegetatie als bonus.

Hier is duidelijk het mankement aan het oog te zien. Ik hoopte dat dat vlies er nog af zou vallen maar toen ik goed keek zag ik dat het oog waarschijnlijk toch beschadigd was. Jammer van zo'n nieuw jong leven, maar kennelijk had het veulen er niet al te veel last van zoals later in dit blog blijkt.

Op verkenning in de wijde wereld.

Stapje voor stapje kwam het jong wat verder los van de moeder, zo'n veulentje leert kennelijk heel snel om op eigen benen te staan.

Op een gegeven moment kon ik het al los van de moeder fotograferen.

Samen kwamen ze naar me toe gelopen en waren op een gegeven moment zo dichtbij dat ik alleen nog een portretje kon maken.

De merrie voelde zich blijkbaar goed op haar gemak en begon vlak voor m'n lens te grazen.

Ik ben niet zo'n paarden/pony kenner, ik weet niet of dit nou Shetlanders zijn of een ander ras.

Terwijl de moeder stond te grazen nam het veulentje er het zijne/hare van en begon eens lekker in het veld te dartelen. Zo snel als je dat op eigen benen staan vaak in natuurdocumentaires ziet bij wilde dieren zo snel gaat dat dus ook met gedomesticeerde dieren in onze eigen omgeving.

Even later gingen ze er samen vandoor, het veulen had daarbij blijkbaar weinig last van dat gemankeerde oog.

En om dat te bevestigen gooide het nog even lekker de achterbenen in de lucht, de wijde wereld in.

Slotwoord: een kort blogje over deze pony's na de vaak lange vogelblogs die volgende keer weer aan de beurt komen, ik streef ernaar die ook zo kort te houden, maar of dat gaat lukken...... Tot dan.