Koekoek

In mijn vorige blog berichtte ik over de grauwe klauwier (klik hier) die ik fotografeerde in een ruig  kruidenveldje aan de rand van de Groote Peel. Dat was begin juli 2021. Grauwe klauwieren keren relatief laat terug uit hun winterkwartier en alhoewel de koekoek geen vroege vogel is, is hij toch wel enkele maanden eerder hier al te zien en vooral te horen, want zo vaak krijg je deze schuwe vogel niet te zien. Vroeger dacht men zelfs dat een koekoek in de winter veranderde in een sperwer, waar deze vogel veel gelijkenis mee heeft, omdat men dan de koekoek niet meer zag en de kenmerkende roep niet meer hoorde.

Het was in april van hetzelfde jaar dat ik in datzelfde veldje in de Peel een koekoek luid zijn eigen naam hoorde roepen (onomatopee). Na even speuren zag ik hem in de takken zitten waar ik later dat jaar ook de grauwe klauwier ontdekte en fotografeerde. Daar wilde ik wel even tijd voor maken en zeker toen ik in de gaten kreeg dat dit exemplaar niet bovenmatig schuw was, besloot ik er eens goed voor te gaan "zitten". Dan nog moet je uiterst voorzichtig te werk gaan, maar toen ik zag dat hij onverstoord bleef zitten toen hij in het schootsveld van mijn telelens kwam, ben ik op mijn buik gegaan en ben ik cm. voor cm. dichterbij geslopen. Hij raakte blijkbaar helemaal aan mijn aanwezigheid gewend en dat resulteerde erin dat ik, na zeker een half uur, foto's kon maken van slechts enkele meters afstand. En dat in een open veld met zo'n schuwe vogel, dit had ik nog nooit eerder meegemaakt.

Veel kijkgenoegen bij deze foto's en bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog.

Groeten, Ad

Koekoek boven op de takkenbos, de achtergrond vond ik er wel mooi bij kleuren.

Ik zag dat hij regelmatig van de takken naar de grond vloog. Ik besloot daarom te proberen hem dichter te benaderen.

En dat lukte vrij aardig door langzaam op mijn buik steeds dichterbij te sluipen.

Probleem bij dit soort foto's is wel dat je moet oppassen dat het niet te rommelig wordt door het vele gras. Een groot diafragma waardoor je weinig scherptediepte krijgt is dan welhaast een must.

Af en toe vloog hij even op om weer op de takken te gaan zitten. Het is dan zaak om rustig te blijven liggen en af te wachten tot hij weer in de buurt op de grond komt zitten.

Achteraf vond ik wel dat dit door de wat rustigere achtergrond de beste foto's waren. De tegendraadse houding werkte hier ook wel lekker mee.

Weer terug op de grond.

Hij liet het goed toe dat ik steeds dichterbij kwam.

Maar bleef wel steeds heel alert.

Toch maar weer even op de takken. Deze foto gebruikte ik eerder in mijn jaaroverzicht 2021.

"Takkenkoekoek"

Achteraf bleek dat hij daar niet voor niets zat. In de takkenbos nestelde namelijk ook een paartje roodborsttapuiten en het zou me niets verbazen dat hier de zaak in de gaten gehouden werd om evt. later een ei in het nest van de roodborsttapuiten te leggen. De koekoek is immers een broedparasiet, een ei wordt in het nest van een zgn. waardvogel gelegd die het vervolgens uitbroedt en het jong grootbrengt. De natuur zit zo complex in elkaar dat het koekoeksei het eerste uitkomt en het jong werkt de overige eieren over de rand van het nest zodat de waarvogels alleen het koekoeksjong hoeven groot te brengen. De koekoek is in staat om het te leggen ei aan te passen aan de kleur van de eieren van de waardvogel. Als je je in dit soort fenomenen verdiept krijg je steeds meer waardering en respect voor de natuur.

Ook op die takken kon ik close-ups maken.

Verderop kwam er tussendoor ook nog even een boomleeuwerik op een boomstam zitten.

De koekoek hier in een blauwgrijze variant, maar er bestaat ook een bruine variant die ook hier in Nederland voorkomt. Er zal ongetwijfeld een genetische connectie zijn, maar het merkwaardige is dat deze bruine variant altijd een vrouwtje is. Waarschijnlijk een kwestie van x en y chromosomen. 

Als vervolg op bovenstaande foto's nog even terug naar de koekoek in het veld. Hij bleef daar geruime tijd zitten, nam af en toe een andere houding aan, maar bleef nagenoeg steeds met z'n voorkant naar mij zitten. 

Ondertussen sloop ik steeds dichterbij....

....en uiteindelijk kon ik deze extreme close-up maken. Daarna ben ik voorzichtig achteruit gegaan en ben vervolgens op een boomstam gaan zitten in afwachting wat er verder zou gaan gebeuren.

Na een tijdje vloog de koekoek op om op deze tak te gaan zitten waar hij even later weer van wegvloog. 

En omdat ik erop was voorbereid kon ik tot slot nog deze foto van de wegvliegende koekoek maken. Vermeldenswaardig is nog dat jonge koekoeken zelfstandig enkele weken later dan hun ouders hun reis naar tropisch Afrika maken waar ze overwinteren. Opmerkelijk en onbegrijpelijk dat zo'n jonge vogel van nauwelijks enkele maanden oud zonder zijn ouders de weg weet te vinden. De natuur is ondoorgrondelijk.

Tot de volgende keer.