Slangenarend en meer

Het was zomer 2021 en lekker weer toen ik eind juni besloot een fietstochtje te gaan maken. Het kwam spontaan in me op en ik had dan ook niet een bepaalde route in mijn gedachte. Na een kilometer of 20 kwam ik  al fietsend ik in de buurt van de Strabrechtse Heide en omdat er al ruim een week op waarneming.nl meldingen werden gemaakt van een slangenarend besloot ik mijn route maar eens over die heide te laten gaan. Al gauw kwam ik enkele fotografen tegen op weg naar de parkeerplaats en op mijn vraag of de slangenarend zich nog had laten zien kreeg ik te horen dat die rond 10.00 uur 's-morgens even was overgevlogen en zich daarna niet meer had laten zien. Intussen was het al 16.00 uur.

Ik vervolgde mijn fietstochtje over de heide, wat verder niet veel informatie opleverde, op weg naar huis. Maar toch hield ik de komende dagen waarneming in de gaten om te zien of de slangenarend nog gemeld werd of dat hij inmiddels was doorgetrokken. Ik ben absoluut geen twitcher en ga dus niet onmiddellijk op elke melding af, maar wanneer een toch wel bijzondere soort zich langere tijd in de buurt blijft ophouden kruipt het bloed waar het niet gaan kan en wil ik toch graag een kansje wagen. Toen bleek dat hij zich na een week nog steeds liet zien ben ik dan ook met m'n spullen naar de heide gereden. Na een kilometer lopen en sjouwen zag ik in de verte een groepje fotografen staan waarvan enkele bekenden. Het wereldje blijkt erg klein te zijn. Het was rond 14.00 uur en zij stonden er al van 's-morgens 10.00 uur. Om 11.00 uur had de slangenarend zich redelijk dichtbij laten zien en daarna niet meer. Na een uurtje vonden de meeste fotografen het wel genoeg en togen huiswaarts. Ik besloot te blijven en het was inmiddels rond 17.00 uur en erg rustig op de heide toen ik in de verte een wel erg grote (roof)vogel hoog in de lucht zag cirkelen. 

Ik maakte enkele bewijsplaatjes en wachtte af. Langzaam kwam hij dichterbij gezweefd. De foto's werden al beter. Op een gegeven moment cirkelde hij recht boven me toen hij werd lastig gevallen door een buizerd. Dan zie je pas echt het enorme verschil in grootte. Ik kon hier wel enkele foto's van maken maar die waren bij nader inzien toch niet echt best. Even later zeilde hij van grote hoogte naar beneden om ong. een kilometer verder boven in een solitaire boom te gaan zitten. Ik ken het gebied redelijk goed en mijn inschatting was dat die boom niet ver van het pad af stond. Je mag in het gebied n.l. niet van het pad af wijken. 

Ik besloot daar naar toe te lopen. Ik was helemaal alleen en toen ik in de buurt kwam bleef hij rustig zitten. Ik ben al fotograferend langzaam dichterbij gelopen en op een gegeven moment was ik er niet verder dan een meter of 30, 40 vanaf. Ik kon een hele serie foto's maken waarvan ik een klein gedeelte hier laat zien. Om voor wat afwisseling te zorgen heb ik de beelden gecombineerd met foto's die ik in september van hetzelfde jaar maakte in de Groene Jonker en enkele beelden van een zonsondergang in de Oostpolder in Groningen eveneens in september van datzelfde jaar.

Een week later ben ik nog eens terug geweest op de Strabrechtse Heide. Ook toen maakte ik foto's van de slangenarend, nu nog veel dichterbij, zo dichtbij zelfs dat toen hij boven me vloog ik hem niet eens helemaal in beeld kreeg. Dit was echt echt genieten. Beelden hiervan wil ik in een toekomstig blog nog eens laten zien.

Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de leuke reacties die ik mocht ontvangen op mijn vorige blog over de staartmees. (klik hier)

Groeten, Ad

Slangenarend op het eind van de sessie toen ik al redelijk dichtbij was. Het verenkleed is niet echt kleurrijk, maar de kop is prachtig wit met een mooi opvallend geel oog.

Slangenarend toen hij kwam aanvliegen. Het was die middag nog lang zonnig waar ik met m'n belichting rekening mee moest houden maar waardoor het licht mooi door de vleugels scheen.

Slangenarenden bidden af en toe net als torenvalken en visarenden, speurend naar reptielen, hun voornaamste prooi. Soms was de lucht egaal blauw, dan weer veel lichter waardoor je een heel ander beeld krijgt.

Hij kwam wat dichterbij overgevlogen, ik hoopte dat hij wat in de buurt rond zou blijven cirkelen.

En dat gebeurde ook. Tijdens het bidden maar ook tijdens het vliegen scannen ze voortdurend de omgeving waarbij de kop in steeds wisselende posities wordt gehouden. 

De toppen van de handpennen zijn ver ingesneden en de voor de buizerd kenmerkende polsvlekken ontbreken.

Op een gegeven moment kwam hij vrij laag overvliegen waarbij goed de lange brede vleugels te zien waren en het stippenpatroon op de lichte ondervleugels en borst. Het is een zeer forse vogel die een spanwijdte haalt van wel 1.80 mtr. Ter vergelijking, een buizerd komt niet verder dan 1.13 tot 1.28 mtr. 

Na deze demonstratie vloog hij weg om ong. een km. verderop hoog in een boom te gaan zitten.

Ik wandelde die kant op en begon al van een flinke afstand foto's te maken

Ik zocht een standpunt waarbij hij mooi af stak tegen de groene achtergrond van de bomen.

Voor de afwisseling even een uitstapje naar de Groene Jonker. Nadat we onze zoon voor een vakantie naar Schiphol gebracht hadden maakte ik van de gelegenheid gebruik om voor de terugreis nog even bij de Groene Jonker langs te gaan.

Op een flinke afstand stond deze watersnip aan de oever van de plas.

Ik zocht een zodanige positie dat de watersnip weliswaar wat kleiner in beeld stond, maar waarbij ik ook de bloeiende kattenstaart in beeld kreeg.

Aan de overkant van de plas vloog een groepje lepelaars op. Het is dan uiteraard zaak dat je je belichting goed ingesteld hebt, het moment is zo voorbij.

Hier waren ze alweer een stuk verder weg, maar ik vond het zo tegen die mooie wolkenlucht nog wel kunnen.

Aan de andere kant van de plas liep een groepje watersnippen op de oever te foerageren.

Hier liep er eentje tussen twee meerkoeten door, dan zie pas hoe hoe klein watersnippen eigenlijk zijn.

Aan de andere kant van de dam stond een flinke groep lepelaars en een blauwe reiger in het water. Door het langgerekte lint van vogels koos ik hier voor een panorama-uitsnede.

Door een bocht in de dam kon ik nog iets dichterbij komen.

Toen we weer bijna terug bij het vertrekpunt waren vloog er nog een groepje wulpen over. Het was intussen flink bewolkt geworden zodat ze mooi afstaken tegen de dreigende lucht.

Tenslotte vloog er nog een vrouwtje bergeend voorbij.

Bergeend.

Terug naar de slangenarend. Ik was intussen al wat dichterbij gekomen en hoewel hij me in de gaten hield liet hij dat toe.

Hier is goed een ander kenmerk van de slangenarend te zien n.l. de uilenkop. Een brede kop die in de vlucht nauwelijks opvalt.

Slangenarend.

Toen ik zag dat hij zijn blik van me afwendde ging ik weer wat dichterbij. Zeker in het open veld is dat een beetje een kat- en muisspelletje met dien verstande dat wanner de vogel zich ongemakkelijk begint te tonen je je onmiddellijk moet terugtrekken. Als je hem zo ziet zitten straalt de kracht ervan af.

Nog wat dichterbij toen ik zag dat hij zich nog op z'n gemak voelde en achterstevoren om zat te kijken.

Tenslotte kon ik nog deze opname maken. Misschien kon ik nog wel dichterbij gaan, maar ik vond het wel welletjes, ik wilde de vogel verder met rust laten en ben voorzichtig achteruit gelopen.

Tot slot nog enkele foto's van zonsondergangen die ik maakte tijdens onze laatste vakantie-avond in de Oostpolder in Groningen. Een heerlijk sfeertje om mee te maken, het was een fijne afsluiter van een geslaagde vakantie in het najaar.

Door de niet ze heel korte sluitertijd van 1/500 sec. en de betrekkelijk snel verlopende zonsondergang krijg je een ellipsvormige zon. Dat had ik bij nader inzien anders moeten doen, maar ik wilde niet verder gaan dan 1000 iso.

Landelijker kan bijna niet.

Slotwoord: Mijn vorige blog was alweer van even geleden, ik hoop dat het volgende blog niet zo lang op zich zal laten wachten, maar in deze tijd ben ik liever in het veld dan achter de computer. Tot de volgende keer.