Bijzondere gasten in de Groote Peel

Wat nou bijzondere gasten hoor ik sommigen van jullie al zeggen als ik vertel dat het over flamingo's gaat. Die komen immers wel op meer plaatsen in Nederland voor en dat is ook zo. Een flinke kolonie flamingo's verblijft al tientallen jaren in het Zwillbrocker Venn net over de grens bij Groenlo. Omdat dit ven in de winter (soms) dichtvriest trekken deze vogels dan naar het Grevelingenmeer. Maar voor de Groote Peel is de flamingo toch echt een bijzondere soort.

Via een app-groep vernam ik begin april dat er in de plasjes vlak bij de openbare weg een aantal flamingo's gesignaleerd waren. Het vermoeden bestaat dat enkele vogels uit Zwillbroeck de oversteek naar de Groote Peel gemaakt hadden. Nu ben ik niet van het meteen daar naar toe gaan, vaak blijkt immers dat het doortrekkers zijn en maar heel even op dezelfde plek blijven. 

Maar toen na een week de vogels nog steeds gemeld werden ben ik er naar toe gereden. Het bleek om een viertal exemplaren te gaan en ze waren snel gevonden. Maar, ze stonden zo ver van de openbare weg af dat het onmogelijk was om van daaruit fatsoenlijke foto's te maken. Je mag het gebied niet in, maar ik vond een pad waar ik wel wat dichterbij kon komen, maar al gauw bleek dat dat ook nog veel te ver was. Ik heb toch best veel foto's gemaakt, het best mogelijke op dat moment, maar tevreden was ik niet. Ik ben daarom een tweetal weken later nog een keer terug gegaan, ze zaten er nog steeds, maar ook toen was het ondoenlijk om goede foto's te maken. 

Het zat me toch niet lekker en nadat de vogels alweer enkele weken vertrokken waren bereikte me begin mei plotseling het bericht dat er toch weer 6 flamingo's gesignaleerd waren. Ik ben er toen meteen weer naar toe gereden en het trof, de flamingo's liepen nu aanzienlijk dichter bij de rand van het ven bij de openbare weg. Ik maakte er onderstaande reportage en omdat ik het toch een buitenkansje vond ben ik de volgende dag nog een keer terug gegaan.

Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de leuke reactie op mijn vorige blog over Texel. (klik hier)

Groeten, Ad

In het groepje van zes waren twee soorten flamingo's vertegenwoordigd, n.l. de grote- of Europese flamingo, de enige in het wild levende soort in Europa en de Chileense flamingo. De soorten kunnen goed samenleven. Hier de Chileense flamingo die grijze poten heeft in tegenstelling tot zijn Europese verwant die roze poten heeft.

Dit is zijn Europese verwant, zoals je ziet met roze poten. Hij is ook een stuk groter en het was bovendien de enige flamingo van de groep die niet geringd was. Of dat te maken heeft met de wilde variant, want zo wordt hij ook wel genoemd, weet ik niet.

Een ander kenmerk van de Europese flamingo t.o.v. de Chileense is roze snavel die bij een Chileense hoornkleurig is. Deze snavel is bovendien veel forser dan bij de Chileen. Het oog is eveneens roze terwijl die bij de Chileense flamingo donker gekleurd is. 

Op deze foto is het verschil tussen beide soorten goed te zien. Op de achtergrond loopt nog een bosruiter.

Op diverse momenten had ik prachtig licht op de vogels zodat ik niet zo hoefde te letten op het uitbijten van het verenkleed.

Er liepen ook twee vogels in het groepje waarvan ik vermoed dat het juveniele Chileense flamingo's waren. Ze waren duidelijk minder doortekend dan de anderen en ook iets kleiner. Of dit betekent dat er in de buurt met succes gebroed is, is me niet bekend.

Ze foerageerden voortdurend zodat je goed je moment moest kiezen om foto's te maken. Op deze foto een adulte en juveniele Chileense flamingo.

Soms kwamen ze zo dichtbij dat ik deze close-up kon maken. Het water vormt een mooi contrast met de rustige pasteltinten van de vogel.

Flamingo met vier soortgenoten in de achtergrond waar een deel van het landschap nog zichtbaar is.

Het licht in een deel van de foto's is totaal anders dan in de rest. Dat heeft te maken met de dag waarop de foto genomen is. Deze foto en de foto's hiervoor zijn van 5 mei en alle volgende van 6 mei, het licht was toen veel helderder.

Die dag zag ik het groepje van zes verderop in de plas bij elkaar staan. Op de achtergrond een grauwe gans. Ik heb lang gepost in de hoop dat ze weer wat dichterbij kwamen.

En dat gebeurde ook, op een gegeven moment gingen ze aan de wandel. Het ene jong bleef voortdurend in de buurt van een ouder.

Veren poetsen hoort er bij vogels ook bij, daar is de flamingo geen uitzondering in.

De Europese/grote flamingo met twee Chilenen in z'n nabijheid.

Met veel geduld en na lang wachten kon ik ook die dag close-ups maken. Ik vond druppende snavel wel leuk.

Close-up van de Chileense flamingo.

De soorten vredig bij elkaar zou je zeggen....

maar af en toe was er toch wat rivaliteit waarbij de grotere Europese flamingo duidelijk liet blijken dat hij de baas was.

En ook hier lijkt hij de achtervolging op zijn kleinere soortgenoot in te zetten.

Bij de linker flamingo zie je hoe prachtig het verenkleed op de rug gedrapeerd is.

En ze doen hun uiterste best om dat zo te houden. Regelmatig worden rustmomentjes genomen om de veren te poetsen en te ordenen.

Poetsende Europese flamingo.

Chileense flamingo aan de wandel.

Als ze zo dichtbij staan wordt je wel in de gaten gehouden.

Chileense flamingo's.

Even hoopte ik dat tweede flamingo van rechts nog iets door zou lopen zodat ik een symmetrische foto kon maken, maar dat ging helaas niet door.

Zo'n Chileense flamingo is best een imposante en statige vogel met een flinke snavel.

Maar als je dan z'n Europese broertje ziet is die nog een maatje groter. Wat vooral ook opvalt is dat de kop een stukje kleiner lijkt, maar de snavel flink groter, wat ook geldt voor de zwarte punt daarop.

Chileense flamingo.

En tot slot mag deze Europeaan het blog afsluiten. Ik vond de roze kleuren van de flamingo wel leuk combineren met de zuring in de achtergrond.

Slotwoord: Veel foto's van een vogelsoort, maar omdat ik de aanwezigheid van flamingo's hier in de Groote Peel nog nooit gezien had en waarschijnlijk ook niet meer zo snel zal meemaken vond ik het wel de moeite waard om hier wat meer ruimte aan te bieden. Tot de volgende keer.

Texel

Begin maart van dit jaren waren we enkele dagen te gast op Texel, een eiland waar we jaarlijks meerdere malen komen en waaraan we als natuur- en vogelliefhebbers ons hart een beetje verpand hebben. Texel is dan ook bij uitstek een vogeleiland dat bijna altijd garant staat voor leuke vogelfoto's. Je komt er de geëigende soorten tegen, maar als je geluk hebt kun je zomaar zeldzaamheden treffen. Zo fotografeerde ik er enkele jaren geleden de zwarte zeekoet en kon ik er mijn eerste morinelplevieren fotograferen. Op een van de weinige plekken in Nederland kun je er in de winter- en voorjaarsmaanden de eider aantreffen alsmede de strandleeuwerik en in het voorjaar en zomer is het een prima plek voor de grote- en dwergstern. Ik kon er zelfs een kraanvogel fotograferen, maar daarover in een later blog meer. 

Nadelen zijn er overigens ook, de vogels zitten vaak ver weg, je hebt dus bijna altijd veel mm's nodig en het fotograferen vanaf een laag standpunt is er lastig.

Neemt niet weg dat je je er gedurende enkele dagen op vogelfotografiegebied zeker niet hoeft te vervelen, zeker niet als het weer een beetje meewerkt en dat gecombineerd met 's-morgens een heerlijk ontbijtbuffet met later op de dag een lekker dinertje of visschotel en beleeft je enkele topdagen.

Ik heb enkele soorten in dit toch wel lange blog opgenomen, gezien het korte blogje van de vorige keer moest dit wel kunnen vond ik. Later volgt nog een blog van de overige soorten die we aantroffen. Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de reactie op het vorige blog over determinatie. (klik hier)

Groeten, Ad

 

Ik begin met een soort die je in Nederland vooral op Texel moet zoeken, de eider, een prachtige eendensoort waarvan de woerd van een afstand wel zwart/wit lijkt getekend, maar als je goed kijkt zie een zacht roze borst, een groengele snavel en een prachtige groene nektekening waarover later in dit blog meer. De eenden (vrouwtjes zijn overwegend bruin gekleurd.

Als je naar Texel gaat kun je al vanaf de boot fotograferen, het zijn vaak meeuwen die meevliegen in de hoop een stuk brood dat door de mensen omhoog wordt gegooid te kunnen opvangen. 

Ik kom dan gelijk nog even terug op mijn vorige blog over het determineren van vogels en hoe lastig dat soms is. Dit geldt in hoge mate voor meeuwen, er zijn veel soorten en als je bedenkt dat elke soort er ongeveer 4 jaar over doet voordat het adulte stadium wordt bereikt en er dan bovendien ook nog sprake is van een zomer- en winterkleed dan kun je wel raden hoe moeilijk het is om meeuwen te determineren. Ik vogel al best lang, maar vind nog altijd dat meeuwen de moeilijkste categorie is om op naam te brengen.

Hier houd ik het op een geelpootmeeuw, zonder hiervan overtuigd te zijn.

Geelpootmeeuw?

Hier houdt ik het op een juveniele zilvermeeuw.

Een meer gespikkelde borst, maar ook hier houdt ik het op een juveniele zilvermeeuw.

En hoewel deze vogel nauwelijks nog spikkels op z'n borst en ondervleugels heeft houd ik ook hier op een juveniele zilvermeeuw.

Heel wat makkelijker te determineren waren deze over de Waddenzee vliegende grauwe ganzen, alhoewel het me ook weer niet zou verbazen als het een kruising is tussen een grauwe gans en een kolgans gezien de buiktekening, maar dan mis is ik weer de kol.

Ook een sliert rotganzen passeerde de boot, op de achtergrond is Texel al zichtbaar. Ik dacht even een sensorvlek te hebben, maar het is toch echt een boei.

Meestal rijden we even langs de Petten en de Horsmeertjes, daar stond deze tureluur. In tegenstelling ook weer tot mijn vorige blog is hier heel makkelijk een tureluur te herkennen.

Het was helder weer en vanaf de Mokbaai kon ik het dorpje Den Hoorn fotograferen met z'n kenmerkende kerkje.

Mooie structuren en kleuren van het korstmos tussen de heidepollen bij de Horsmeertjes.

Maar ook mooie structuren van de bast van een oude boom in de duinen.

In de Mokbaai stonden een drietal juveniele lepelaars te foerageren, hier duidelijk herkenbaar aan de nog roze lepel.

En boven hen vlogen een viertal soortgenoten, eveneens juveniele exemplaren, hier vooral te zien aan de nog zwarte vleugelpunten.

In een van de Horsmeertjes waren deze futen zich aan het voorbereiden op het aanstaande broedseizoen.

In de tuin bij een oude boerderij bij de Petten zat deze buizerd op een paaltje. Ik kon er niet dichterbij komen, maar vond het ook wel mooi om zo'n schuwe roofvogel in een menselijke omgeving te zien.

Even later kreeg hij aan de andere kant van de weg in de duinen een prooi te pakken. 

De volgende ochtend besloten we na het ontbijt eerst een bezoekje aan Waalenburg te brengen, een nieuw ontwikkeld natuurgebied in het midden van het eiland. Het is een prachtig gebied met veldjes die extensief worden beheerd en waar in het voorjaar prachtige orchideeën te bewonderen zijn. Ook de veldleeuwerik komt er nog in redelijk aantal voor. Er is een prachtig nieuw bezoekerscentrum gebouwd (de Marel) waar heel veel natuurinformatie te vinden is met een grote boekencollectie waar ik graag in mag snuffelen. Aan de rand van een van de slootjes liep deze kleine zilverreiger.

De kleine zilverreiger is goed van zijn grotere broertje te onderscheiden door de die mooie geelgroene voeten.

Even ging hij in het water staan in de hoop dat er een lekkere vis voorbij zou zwemmen.

Toen dat niet gebeurde besloot hij maar actief op zoek te gaan.

Een stukje verderop in de sloot was dit kuifeend vrouwtje lekker aan het badderen.

Plotseling vloog aan de rand van de polder een grote groep smienten op.

Een mooie gelegenheid om een paar vluchtfoto's te maken. Een groepje met een mannetje in het midden en twee vrouwtjes.

Vrouwtje smient.

Mannetje smient, ook een prachtig, kleurrijke vogel met nog een druppel aan z'n snavel en twee druppels achterlatend.

Het water in deze polders wordt op peil gehouden met oude houten windmolentjes.

Ik maakte nog een laatste foto in de polder van deze waarschijnlijk juveniele stormmeeuw voordat we verder reden naar Oudeschild.

In de haven van Oudeschild zwom een mannetje eider, aanvankelijk nog geflankeerd door een mannetje smient.

Ik neem hiervan enkele beelden op om diverse karakteristieke kenmerken en gedragingen van deze mooie eend te laten zien. Hier een foto van de bijzondere snavel met die stompe punt en de lamellen aan de zijkant van z'n kop.

Frontaal beeld met die v-vorm waar de snavel overloopt op de kop.

Hier laat hij heel mooi de bijzondere tekening zien achter op z'n kop die doet denken aan groene takjes of veertjes. Het lijkt wel bijna gestempeld.

Af en toe maken ze de gekste capriolen waarbij de spetters in het rond vliegen....

....en waarbij ze hoog uit het water komen.

Eider zo trots als een pauw, hier is zowel de zacht roze borst alsook de koptekening goed te zien.

En tenslotte nog een laatste rondje van de zaak.

Slotwoord: Ik wil nog zeker een blog maken van onze laatste dag op Texel, maar eerst komen de volgende keer enkele bijzondere gasten die de Groote Peel aandeden aan bod. Tot dan.