Texel

Begin maart van dit jaren waren we enkele dagen te gast op Texel, een eiland waar we jaarlijks meerdere malen komen en waaraan we als natuur- en vogelliefhebbers ons hart een beetje verpand hebben. Texel is dan ook bij uitstek een vogeleiland dat bijna altijd garant staat voor leuke vogelfoto's. Je komt er de geëigende soorten tegen, maar als je geluk hebt kun je zomaar zeldzaamheden treffen. Zo fotografeerde ik er enkele jaren geleden de zwarte zeekoet en kon ik er mijn eerste morinelplevieren fotograferen. Op een van de weinige plekken in Nederland kun je er in de winter- en voorjaarsmaanden de eider aantreffen alsmede de strandleeuwerik en in het voorjaar en zomer is het een prima plek voor de grote- en dwergstern. Ik kon er zelfs een kraanvogel fotograferen, maar daarover in een later blog meer. 

Nadelen zijn er overigens ook, de vogels zitten vaak ver weg, je hebt dus bijna altijd veel mm's nodig en het fotograferen vanaf een laag standpunt is er lastig.

Neemt niet weg dat je je er gedurende enkele dagen op vogelfotografiegebied zeker niet hoeft te vervelen, zeker niet als het weer een beetje meewerkt en dat gecombineerd met 's-morgens een heerlijk ontbijtbuffet met later op de dag een lekker dinertje of visschotel en beleeft je enkele topdagen.

Ik heb enkele soorten in dit toch wel lange blog opgenomen, gezien het korte blogje van de vorige keer moest dit wel kunnen vond ik. Later volgt nog een blog van de overige soorten die we aantroffen. Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de reactie op het vorige blog over determinatie. (klik hier)

Groeten, Ad

 

Ik begin met een soort die je in Nederland vooral op Texel moet zoeken, de eider, een prachtige eendensoort waarvan de woerd van een afstand wel zwart/wit lijkt getekend, maar als je goed kijkt zie een zacht roze borst, een groengele snavel en een prachtige groene nektekening waarover later in dit blog meer. De eenden (vrouwtjes zijn overwegend bruin gekleurd.

Als je naar Texel gaat kun je al vanaf de boot fotograferen, het zijn vaak meeuwen die meevliegen in de hoop een stuk brood dat door de mensen omhoog wordt gegooid te kunnen opvangen. 

Ik kom dan gelijk nog even terug op mijn vorige blog over het determineren van vogels en hoe lastig dat soms is. Dit geldt in hoge mate voor meeuwen, er zijn veel soorten en als je bedenkt dat elke soort er ongeveer 4 jaar over doet voordat het adulte stadium wordt bereikt en er dan bovendien ook nog sprake is van een zomer- en winterkleed dan kun je wel raden hoe moeilijk het is om meeuwen te determineren. Ik vogel al best lang, maar vind nog altijd dat meeuwen de moeilijkste categorie is om op naam te brengen.

Hier houd ik het op een geelpootmeeuw, zonder hiervan overtuigd te zijn.

Geelpootmeeuw?

Hier houdt ik het op een juveniele zilvermeeuw.

Een meer gespikkelde borst, maar ook hier houdt ik het op een juveniele zilvermeeuw.

En hoewel deze vogel nauwelijks nog spikkels op z'n borst en ondervleugels heeft houd ik ook hier op een juveniele zilvermeeuw.

Heel wat makkelijker te determineren waren deze over de Waddenzee vliegende grauwe ganzen, alhoewel het me ook weer niet zou verbazen als het een kruising is tussen een grauwe gans en een kolgans gezien de buiktekening, maar dan mis is ik weer de kol.

Ook een sliert rotganzen passeerde de boot, op de achtergrond is Texel al zichtbaar. Ik dacht even een sensorvlek te hebben, maar het is toch echt een boei.

Meestal rijden we even langs de Petten en de Horsmeertjes, daar stond deze tureluur. In tegenstelling ook weer tot mijn vorige blog is hier heel makkelijk een tureluur te herkennen.

Het was helder weer en vanaf de Mokbaai kon ik het dorpje Den Hoorn fotograferen met z'n kenmerkende kerkje.

Mooie structuren en kleuren van het korstmos tussen de heidepollen bij de Horsmeertjes.

Maar ook mooie structuren van de bast van een oude boom in de duinen.

In de Mokbaai stonden een drietal juveniele lepelaars te foerageren, hier duidelijk herkenbaar aan de nog roze lepel.

En boven hen vlogen een viertal soortgenoten, eveneens juveniele exemplaren, hier vooral te zien aan de nog zwarte vleugelpunten.

In een van de Horsmeertjes waren deze futen zich aan het voorbereiden op het aanstaande broedseizoen.

In de tuin bij een oude boerderij bij de Petten zat deze buizerd op een paaltje. Ik kon er niet dichterbij komen, maar vond het ook wel mooi om zo'n schuwe roofvogel in een menselijke omgeving te zien.

Even later kreeg hij aan de andere kant van de weg in de duinen een prooi te pakken. 

De volgende ochtend besloten we na het ontbijt eerst een bezoekje aan Waalenburg te brengen, een nieuw ontwikkeld natuurgebied in het midden van het eiland. Het is een prachtig gebied met veldjes die extensief worden beheerd en waar in het voorjaar prachtige orchideeën te bewonderen zijn. Ook de veldleeuwerik komt er nog in redelijk aantal voor. Er is een prachtig nieuw bezoekerscentrum gebouwd (de Marel) waar heel veel natuurinformatie te vinden is met een grote boekencollectie waar ik graag in mag snuffelen. Aan de rand van een van de slootjes liep deze kleine zilverreiger.

De kleine zilverreiger is goed van zijn grotere broertje te onderscheiden door de die mooie geelgroene voeten.

Even ging hij in het water staan in de hoop dat er een lekkere vis voorbij zou zwemmen.

Toen dat niet gebeurde besloot hij maar actief op zoek te gaan.

Een stukje verderop in de sloot was dit kuifeend vrouwtje lekker aan het badderen.

Plotseling vloog aan de rand van de polder een grote groep smienten op.

Een mooie gelegenheid om een paar vluchtfoto's te maken. Een groepje met een mannetje in het midden en twee vrouwtjes.

Vrouwtje smient.

Mannetje smient, ook een prachtig, kleurrijke vogel met nog een druppel aan z'n snavel en twee druppels achterlatend.

Het water in deze polders wordt op peil gehouden met oude houten windmolentjes.

Ik maakte nog een laatste foto in de polder van deze waarschijnlijk juveniele stormmeeuw voordat we verder reden naar Oudeschild.

In de haven van Oudeschild zwom een mannetje eider, aanvankelijk nog geflankeerd door een mannetje smient.

Ik neem hiervan enkele beelden op om diverse karakteristieke kenmerken en gedragingen van deze mooie eend te laten zien. Hier een foto van de bijzondere snavel met die stompe punt en de lamellen aan de zijkant van z'n kop.

Frontaal beeld met die v-vorm waar de snavel overloopt op de kop.

Hier laat hij heel mooi de bijzondere tekening zien achter op z'n kop die doet denken aan groene takjes of veertjes. Het lijkt wel bijna gestempeld.

Af en toe maken ze de gekste capriolen waarbij de spetters in het rond vliegen....

....en waarbij ze hoog uit het water komen.

Eider zo trots als een pauw, hier is zowel de zacht roze borst alsook de koptekening goed te zien.

En tenslotte nog een laatste rondje van de zaak.

Slotwoord: Ik wil nog zeker een blog maken van onze laatste dag op Texel, maar eerst komen de volgende keer enkele bijzondere gasten die de Groote Peel aandeden aan bod. Tot dan.