Koekoek

De koekoek is wat mij betreft zo'n vogel als de kleine karekiet. In de late lente en vroege zomer hoor je ze op tal van plekken roepen, maar zien doe je ze niet zo vaak.
Zoals wellicht bekend is de koekoek een broedparasiet die haar ei legt in het nest van meestal een klein zangvogeltje zoals de rietzanger, de rietgors, bosrietzanger, witte kwikstaart of de graspieper vaak in gebieden met rietopstanden, maar even goed kun je hem aantreffen in een haag in het nest van een heggenmus. Na het leggen van het ei neemt de koekoek over het algemeen een eitje van de waardvogel mee om het voor de pleegouder zo onopvallend mogelijk te laten lijken. Na het uitkomen van het koekoeksjong werkt dit de overige, nog niet uitgekomen eitjes van de waardvogel en de eventueel al aanwezige jongen over de rand van het nest en wordt verder alleen door de waardvogel opgevoed.
Zo'n groot in het nest aanwezige of al uitgevlogen koekoeksjong behoort tot de wens van veel natuurfotografen en ook ik hoop dat ooit nog eens te kunnen vastleggen. Maar niet minder blij verrast was ik toen ik dit voorjaar in een gebied dat ik vrij frequent bezoek en waarvan ik weet dat er aardig wat koekoeken rondvliegen enkele vogels, die op zoek waren naar een geschikt nest en daarbij elkaar regelmatig bijna in de veren vlogen, van vrij dichtbij kon fotograferen.
Enkele middagen heb ik hieraan besteed en af en toe zag je ze een hele tijd niet om vervolgens weer actief te worden en al roepend achter elkaar aan te gaan en in de veren te vliegen. Ik heb niet kunnen constateren of dat nou territoriumgedrag is of baltsgedrag van een paartje dat elkaar probeert te veroveren.
Het betrof hier twee grijsblauwe exemplaren wat zowel mannetjes als vrouwtjes kunnen zijn in tegenstelling tot de bruine kleurvariant die ook voorkomt en dan altijd een vrouwtje is.
Verder is het nog vermeldenswaardig dat de koekoek een van de weinige vogels is die harige rupsen eet, een zegen overigens in deze tijd van de eikenprocessierupsen, daarover op het eind van dit blog nog iets meer. Verder is de koekoek maar korte tijd hier, immers hij/zij hoeft zelf geen jongen groot te brengen. De oudervogels vertrekken daarom begin augustus meestal alweer naar Afrika terwijl ze pas vanaf de tweede helft van april hier waren. Bijzonder daarbij is dat de jonge vogels pas later en volledig zelfstandig op trek gaan en zonder ooit te hebben geleerd waar ze naar toe moeten vliegen de weg naar Afrika weten te vinden. Een van de onontdekte wonderen van de vogelwereld. Door dit plotselinge vroege verdwijnen en de gelijkenis met de sperwer dacht men vroeger dat de koekoek in de winter in een sperwer veranderde.
Veel plezier bij het bekijken van dit blog na deze lange inleiding en bedankt nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de witwangstern (klik hier)

Groet,
Ad

Een van de foto's die ik tijdens de sessies van vrij dichtbij kon maken. Ik was erg content met deze foto vooral omdat de vogels nog net los van elkaar zijn al zou ik gewenst hebben dat de onderste koekoek zijn kop nog iets meer gedraaid had.

Over het algemeen komen de vleugels van de koekoek tijdens de vlucht nauwelijks boven het lichaam uit hoewel dat tijdens mijn sessies regelmatig toch wel het geval was.

De staart is bedekt met witte stippen en heeft tevens een witte eindband.

De eerste keer dat ik dit gedrag mocht genieten bevond het tafereeltje zich nog redelijk ver van me af hoewel ik er toch een aardige serie van kon schieten.
Ik heb bewust gekozen voor een landscape uitsnede omdat ik van deze foto's later nog een av-presentatie wil maken en daarvoor een uniform formaat het meest geschikt is.

Op afstand ging het er heftig aan toe waarbij de onderste vogel verticaal in de lucht hing.

Toen ze elkaar bijna genaderd waren vlogen ze weer uit elkaar en achter elkaar aan. Ditzelfde gedrag heb ik een aantal keren terug gezien.

Ik herhaal de openingsfoto hier nog even omdat hij deel uitmaakt van de serie hieronder.
Dit tafereel speelde zich op ongeveer 10 meter voor mijn neus af, ik was blij dat ik op dat moment mijn converter tussen de camera en lens had verwijderd.

Hier zie je dat de vleugels in vlucht wel degelijk boven het lichaam worden uitgestoken.

Hier had ik het geluk dat de ogen en snavel van de onderste vogel mooi zichtbaar waren tussen de vleugels.

En ook hier weer, toen ze elkaar bijna aanraakten gingen ze al roepend achter elkaar aan.

Toen de voorste koekoek verjaagd was keerde de ander zich om en kwam nog dichter mijn kant opgevlogen.

Om vervolgens op een tak in een (lelijk gesnoeid) boompje te gaan zitten.

Hier zijn de prachtige structuren van de onderdekveren van de vleugels zichtbaar.

Iets meer uitgesneden waardoor een andere compositie ontstaat.

Wankel evenwicht hoewel hij altijd met afhangende vleugels zit.

De rust is weergekeerd.

Slotwoord:
Zoals ik in de inleiding van het blog aangaf eet de koekoek harige rupsen, wellicht een van de redenen dat hij in dit gebied in redelijk aantal voorkomt. En dat heb ik geweten, weken na de sessies bij de koekoeken heb ik vol gestaan met zeer irritant jeukende huiduitslag ten gevolge van de rondzwevende, maar onzichtbare brandharen van de eikenprocessierups. Een natuurfotograaf moet er  soms wat voor over hebben.