Groote Peel en Kempen Broek - jan. 2019

Na het eerste blog van dit nieuwe jaar volledig aan paddenstoelen te hebben gewijd nu weer een blog over vogels. Niet dat ik paddenstoelen niet leuk vind, maar het is nou eenmaal voornamelijk een herfstgebeuren en tegen die tijd krijgt het zeker een vervolg. Ik was overigens blij verrast door de reacties die ik hierop mocht ontvangen, zeker een stimulans om er mee door te gaan, dank daarvoor. Ik ga er in ieder geval voor zorgen dat mijn uitrusting wordt uitgebreid met een goed macro-statief, toch beter lijkt me dan een wiebelende rijstzak.
Al eerder heb ik aangegeven steeds tegen een flinke achterstand met het bewerken van de foto's op te lopen. Het was ook de reden dat ik rond de jaarwisseling niet meegedaan heb met "de beste van 2019". Ik zou er teveel missen omdat ik simpelweg nog lang niet alles heb geselecteerd. Mijn bedoeling is nu om dit jaar elke maand minimaal een blog te maken van de beste foto's over de gelijknamige maand van 2019. Ik weet niet of dit gaat lukken, maar het begin is met dit blog gemaakt. Veel kijkplezier bij deze vogels en nogmaals bedankt voor jullie leuke reacties op het paddenstoelenblog (klik hier)

Groet,
Ad

Aan de randen van het nationaal park de Groote Peel zijn, zoals op meer plekken in de provincies Brabant en Zeeland, in 2018 in het kader van het project "Partridge" kruidenmengsels ingezaaid, waaronder ook zonnebloemen. Behalve in het najaar van 2018 leverde dat ook in januari 2019 nog voldoende voedselvoorraad op voor allerlei vinkachtigen waaronder een groep putters.
Ik heb er diverse middagen met de auto in de berm gestaan om foto's te maken.

De kleuren in de achtergrond zijn van een boerderij

Bewust een foto met deze compositie gemaakt waarbij er een soort interactie lijkt tussen de putter en de tegenover staande zonnebloemen.

Het lage strijklicht stond mooi op de vogel, de foto's zijn gemaakt op 2 januari rond 15.30 uur en ik moest door de laagstaande zon soms moeite doen om niet mijn eigen schaduw op de vogels te laten vallen.

De schuine lijn is de dakrand van een boerderij in de achtergrond.

Boven het veld met kruiden hing ook regelmatig een torenvalkje te bidden om te zien of er ook iets van zijn gading te vinden was.

Op een andere plek in de Groote Peel zat deze buizerd in het veld. Ik heb nog nooit een buizerd gefotografeerd die niet schuw was, je moet ze altijd zeer omzichtig benaderen, maar wat ik met deze buizerd meemaakte hield ik niet voor mogelijk. Even later vloog hij op een paaltje en ik kon hem met de auto tot op ong. 2 meter benaderen en nog bleef hij zitten. Ik kon er een mooie serie van maken. Hier alvast enkele foto's daarvan, maar ik wil er nog een apart blog aan wijden.

Hier vloog hij op uit het veld om mijn kant op te komen, op zich al bijzonder want ze vliegen in 99,9 % van de gevallen van je af, en een stukje voor me op een paal te belanden, waarna ik met de auto nog veel dichterbij kon komen, uiteraard in fases.

In januari bezocht ik het natuurgebied Kempen Broek op de grens van Nederland en België. Ik kom daar al sinds een jaar of zeven met enige regelmaat en, hoewel het met name de laatste twee jaren wat minder aan het worden is, kom je daar maar zelden zonder foto's vandaan. De ijsvogel is er vaste gast en in de loop der jaren heb ik er al heel veel foto's van gemaakt. Ik heb er lange tijd een sport van gemaakt om ze zo close mogelijk in beeld te krijgen, de laatste jaren echter probeer ik vooral ook wat van de omgeving mee te nemen, hier een rietkraag.

Er liggen genoeg omgewaaide of gekapte bomen, ideale zitplaatsen voor de ijsvogel zo net boven het water.

Soms heb je in het gebied het geluk dat je een waterral ziet, dat is op zich al bijzonder want ze geven zich niet zo snel bloot, maar als er dan plotseling twee uit het riet verschijnen en elkaar tegenkomen is het hommeles.

Ze vliegen elkaar meteen in de veren.

Gelukkig zat ik net goed op te letten, het is in een mum van tijd weer voorbij. Het is soms alsof ik aanvoel dat er iets te gebeuren staat.

En als de tegenstander dan verjaagd is zoeken ze zo snel mogelijk weer de rietkraag op.

De foto's van deze waterrallen zijn gemaakt op 20 januari laat in de middag, de laagstaande zon scheen op de rietkraag en zette de slikplaat in een warme gloed.

Ruim een uur later scheerde er nog een waterral over het water van de ene rietkraag in de andere. De foto is van redelijk veraf genomen, maar laat wel goed het biotoop van deze schuwe vogels zien. Ik vond de scheiding en daardoor het contrast tussen het nog zonbeschenen deel en het schaduwgedeelte van het water samen met het silhouet van de vogel wel leuk effect geven.

Tot slot nog een foto van een groepje wilde eenden, de groene koppen van de woerden steken in het late zonlicht af tegen de onbewolkte hemel.

Slotwoord: Behalve deze selectie van foto's die ik in januari 2019 buitenshuis maakte, ben ik in die maand ook nog met tuinvogelfotografie aan de slag geweest. Daarover volgt spoedig een volgend blog.