Buizerd

Eenieder die regelmatig aan vogelfotografie doet zal ervaren hoe lastig het is om een buizerd te fotograferen. Of eigenlijk niet echt, een buizerd fotograferen is natuurlijk niet moeilijker dan welke andere vogel ook, maar waar het om gaat is het benaderen daarvan om op een fotografisch acceptabele afstand te komen om een fatsoenlijke foto te kunnen maken.
Tijdens mijn lange fotografische carrière als (amateur) natuurfotograaf heb ik al veel buizerds gefotografeerd en nog veel meer pogingen daartoe ondernomen. Het komt erop aan dat je bij het spotten van een buizerd de vogel zo voorzichtig mogelijk, meestal met de auto, probeert te benaderen. Dat betekent heel zachtjes rijden, elke keer stoppen als je maar het minste vermoeden hebt dat de vogel op de wieken wil gaan, het raampje van de auto alvast open, de rijstzak op het portier, de camera met de goede instellingen in de aanslag op de rijstzak, de motor van de auto al uit voordat je stilstaat en dan maar hopen dat hij blijft zitten. Het spreekt voor zich dat je jezelf in de auto rustig en zoveel mogelijk schuil houdt.
Maar meestal kwam het erop neer dat juist op het moment dat je foto wilde maken de vogel het alsnog verkoos om op de wieken te gaan omdat hij het toch niet vertrouwde. Vreemd gedrag eigenlijk van zo'n grote vogel die nagenoeg van geen enkele andere vogel of zoogdier iets te vrezen heeft omdat hij bovenaan de voedselketen staat. Waarschijnlijk is dit gedrag ingeprent door de jarenlange jacht die tot het midden van de vorige eeuw op ze gehouden is.
Tijdens een van mijn regelmatige fototochten door de Groote Peel zag ik in en weiland een buizerd zitten. Toen ik op niet al te grote afstand stopte bleef hij gewoon zitten. Bijzonder dacht ik al en ik maakte alvast mijn eerste foto's. Toen ik zo een tijdje stond lette hij, of waarschijnlijk zij want het was best een fors exemplaar, al niet meer op mijn aanwezigheid en begon wat tussen het gras in een molshoop te wroeten. Ik kon niet zien of hij ook daadwerkelijk een prooi, meestal zijn het regenwormen, daaruit peuterde.
Wat ik zeker niet verwachtte gebeurde na enige tijd toch. Hij vloog op uit het weiland en kwam recht op me af gevlogen om op een meter vier voor me op een weipaal te gaan zitten. Na een hele serie foto's  gemaakt te hebben, wilde ik toch eens uitproberen hoe ver ik kon gaan, startte de auto en reed heel langzaam nog dichterbij. Ik kon tot twee meter dichtbij komen, de breedte van de berm tussen de weg en de weipalen. Ook toen kon ik nog rustig verder gaan met foto's maken, hoewel ik hem er met mijn (prime)telelens waarmee ik uiteraard niet kan uitzoomen, niet meer helemaal op kreeg. Een bijzondere ervaring, waarschijnlijk betrof het hier een buizerd uit Scandinavië die niet aan mensen gewend en daarom ook minder schuw is.
Ik heb tijdens die sessie best veel foto's gemaakt en een klein deel daarvan wil ik hier laten zien. Veel plezier bij het bekijken daarvan en bedankt nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over Tuinvogels (klik hier)

Groet,
Ad

Een van de foto's die ik aan het eind van de sessie kon maken, zo dichtbij dat je bijna zou gaan denken dat hij tijdens een roofvogelshow is gemaakt, maar niets is minder waar, een volledig "wild" exemplaar. De foto is zoals hij gemaakt is, dus niet gecropt.

Zo begon de sessie, toen ik langsreed zag in hem in het veld zitten.

In het begin had ik nog mooi warm strijklicht, het was 2 januari rond 16.00 uur.

Langzaam ben ik wat dichterbij gereden.

Een minuut of tien later toen de zon inmiddels onder was gegaan was het mooie warme licht al weg.

Aanvankelijk was hij nog zeer waakzaam en keek me soms doordringend aan.

Op een gegeven moment begon hij zich uit te leven op een graspol, waarschijnlijk heeft daar iets eetbaars tussen gezeten, maar dat kreeg ik helaas niet te zien.

Vanaf hier werd het eigenlijk steeds spannender, ik ging elke keer een stukje dichterbij en zag achteraf dat mijn opnames ook steeds meer details gingen bevatten.

Zeg nou zelf, als je hem zo ziet zitten zo trots als een pauw, doet hij denken aan een burgemeester met zijn ambtsketen.

Omdat ik het wel dichtbij genoeg vond en hem er anders toch niet meer helemaal op kreeg ben ik op een gegeven moment wat achteruit gereden. Ik stond nog even na te genieten toen hij plotseling mijn kant op kwam gevlogen. Ja, zo'n buitenkansje laat ik natuurlijk niet voorbij gaan.

Deze en enkele andere foto's heb ik in een eerder blog getoond (klik hier) waarin ik aankondigde spoedig met special over de buizerd te komen.

Hij kwam op een weipaal zitten op ongeveer 2 meter afstand.

Het paste allemaal precies, ook aan deze foto's is niets gecropt.

Langzaam dichterbij rijdend kon ik een aantal leuke close-ups maken.

Wat een ogen, zo doordringend.

Als je met een telelens zo dichtbij kunt komen werkt de achtergrond ook steeds mooier mee.

Nog enkele portretjes waar hij tenslotte aanstalten maakte om te vertrekken.

Hij streek uiteindelijk enkele palen verderop weer neer waarvan ik tenslotte nog wat foto's schoot van de vogel in zijn omgeving.

Inmiddels was het een dik half uur later en je kunt aan de laatste foto's goed zien dat het licht intussen flink koeler is geworden.

Slotwoord: Ondanks dat ik flink heb gesnoeid en geselecteerd in het aantal opnames en dit slechts een heel klein deel daarvan is, is het toch nog een vrij lang blog geworden. Ik hoop dat het niet verveeld heeft en de moeite waard was om te bekijken.