Waterspreeuw

Na de Zeelandblogs waar allerlei (vogel)soorten de revue passeerden nu aandacht voor slechts een soort. Een soort die al heel lang op mijn verlanglijstje stond en tot mijn verbeelding spreekt. Een soort ook die niet zo veel en zo vaak in Nederland voorkomt en daarom van mij een heel blog mag opeisen. We hebben het hier over de waterspreeuw. Vaak zag ik hem in natuurdocumentaires en dacht dan, wat zou het toch mooi zijn als ik die eens uitgebreid kon fotograferen. Eens kon ik een glimp van hem opvangen ergens in Zuid-Limburg langs een snelstromend en ondiep riviertje, zijn biotoop, maar een foto er van maken zat er niet in. Dit biotoop komt in Nederland ook niet zoveel voor en toen we dan ook afgelopen oktober, tussen de twee lock-downs in, besloten om een weekje naar een camping in Luxemburg te gaan gingen mijn gedachten al gelijk uit naar het op de gevoelige plaat zetten van deze mooie soort. Immers in Luxemburg zijn, zeker in het gebied dat bekend staat als klein Zwitserland, voldoende plekjes aanwezig die voldoen aan de eisen die deze vogel aan zijn biotoop stelt.

Tijdens een wandeling zagen we hem al over een bergstroompje vliegen om heel veel verderop ergens onder de takken op een steen te gaan zitten. Met de verrekijker goed te zien, maar onbegonnen werk om te proberen er foto's van te maken, te ver weg en te weinig licht. Enkele dagen later stond op een andere plek een flinke wandeling op de planning en ik had op een kaartje van het gebied al gezien dat het hele traject om een kronkelend bergriviertje liep. Ik besloot daarom toch maar, ondanks dat ik wist dat het een gesjouw zou worden, mijn spiegelreflex met telelens mee te nemen. Samen met de batterijgrip met 2e accu en een teleconverter praat je dan toch al gauw over 5,5 kg. en die over een afstand van 12 km. mee zeulen is behoorlijk intensief kan ik je verzekeren.

Maar al gauw constateerde ik dat deze moeite niet voor niets was. Na enkele km.'s over een rotspad waar het riviertje ver beneden ons door een spelonk stroomde daalde het pad naar beneden af en kwamen we bij het riviertje uit. Al snel hoorde ik het kenmerkende schelle roepje van de waterspreeuw. Tegelijk constateerde ik dat het nog niet mee zou vallen om er hier foto's van te maken, aan weerszijden van het pad rezen tientallen meters hoge rotsen op en het was er donker. De iso-waarde zou dus wel omhoog moeten om uit de hand te kunnen fotograferen met als gevolg meer ruis. 

Terwijl ik een waterspreeuw probeerde te volgen die over het riviertje scheerde wenkte mijn vrouw, die met de verrekijker een stuk verderop stond dat daar een waterspreeuw op een steen zat. Ik ben er voorzichtig naar toe gelopen en ben gaan fotograferen terwijl ik steeds na enkele foto's een stukje dichterbij sloop. De vogel zat daar blijkbaar op z'n vaste stekje, gezien de uitwerpselen op de steen, en vertoonde weinig argwaan of vluchtgedrag. Zo kon ik een hele serie schieten waar overigens eenmaal thuis in de nabewerking nog best veel aan gesleuteld moest worden gezien de hoge iso-1000 waarde die ik moest gebruiken. Maar al met al ben ik uitermate tevreden met deze serie en ik hoop dat jullie dat kunnen bevestigen.

Hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn laatste Zeelandblog over de Prunjepolder en Koudekerkse Inlaag (klik hier) en veel plezier bij het bekijken van dit blog.

Groeten, Ad

Waterspreeuw. In Europa komen twee varianten voor te weten die met een bruinzwarte buik en donkerbruine kruin voornamelijk in noord en oost Europa en delen van Frankrijk en die met een roodbruine buik en bruine kop vooral in Brittannië, Ierland, België en midden Europa. Hoewel die laatste hier dus meer voor de hand zou liggen hebben we toch te maken met de donkere variant.

Aan de uitwerpselen op de rots was te zien dat dit zijn vaste stekje was van waaruit hij de bedding van het hele riviertje kon overzien.

De omstandigheden waren uiterst belabberd, echt heel donker, er viel enkel wat licht van boven tussen de overhangende rotsen en takken door op de plek. Als je onder zulke omstandigheden met 5,5 kg. uit de hand wilt fotograferen moet je de iso-waarde flink opvoeren en dan nog kwam ik hier aan een sluitertijd van slechts 1/60 sec. 

Ik kwam steeds wat dichterbij. Beetje jammer van de takken op de voorgrond, maar ik vond het te ver gaan om deze weg te shoppen en ik kon niet een positie innemen dat deze uit het beeld bleven.

Hier zou je bijna denken aan de lichtbruine variant, maar dat ligt aan de reflectie van het licht via de vegetatie rechts die in beeld kwam toen ik nog iets dichterbij kwam en mijn positie enigszins wijzigde.

En natuurlijk heeft ook de manier van afwerken z'n effect.

Typisch gedrag van een waterspreeuw, hij zit niet alleen voortdurend te wippen zoals we dat ook kennen van ijsvogels en kwikstaarten, maar steeds knijpt hij ook z'n ogen dicht waarbij het knipvlies zichtbaar wordt. Geen idee waarom ze dat doen.

Hoewel ik hier toch al vrij dichtbij zat kneep hij toch z'n ogen dicht, een teken dat het beestje zich nog steeds op z'n gemak voelde. Ook het staan op 1 poot is een teken dat een vogel zich nog comfortabel voelt. 

Veel dichterbij wilde ik dan ook niet gaan.

Ondanks de rust die hij uitstraalde hield hij toch steeds de omgeving in de gaten en met name ook de lucht tussen de rotswanden om eventuele roofvogels voor te zijn.

Nog enkele impressies van deze prachtige vogel.

Ik was overigens wel blij dat ik ondanks de donkere locatie toch nog een lichtje in het oog mee kon fotograferen.

Toen ik na lang wachten in de gaten kreeg dat de vogel zich nog steeds op z'n gemak voelde ben ik nog wat dichterbij gegaan waardoor ik een rustiger achtergrond kreeg.

Tenslotte kon ik nog deze foto maken, het mugje als mooie bonus in de achtergrond. Daarna ben ik weggegaan en zijn we doorgelopen om de vogel z'n rust te gunnen.

Enkele km's verderop kwamen we nog een waterspreeuw tegen onder nog slechtere lichtomstandigheden. Hoewel de kwaliteit van deze foto's wat minder is neem ik ze hier toch op omdat ze weer heel ander gedrag van de waterspreeuw laten zien in een totaal andere setting.

Deze waterspreeuw stond bij een grindbedje in het riviertje te kijken of hij tussen de aangespoelde bladeren iets van z'n gading kon vinden.

Uiteindelijk ving hij een kokerjuffer. Helaas niet helemaal scherp, maar ik wilde dit toch zeker ook laten zien.

Tenslotte zwom hij er met de kokerjuffer vandoor. Waterspreeuwen kunnen makkelijk onder water lopen en middels hun vleugels onder water zwemmen omdat het een van de weinige vliegende watervogels is die geen holle botten hebben. Zo zie je dat de natuur overal een oplossing voor heeft.