Patrijzen

Het gaat in Nederland, zoals natuurliefhebbers weten, erg slecht met de weidevogels en de boerenlandvogels. Tot die laatste categorie behoort ook de patrijs, een hoenderachtige waarvan de populatie de laatste paar decennia met 95% is gekelderd. Als ik vroeger door de velden struinde was het niet ongewoon als je een klucht, want zo wordt een groep patrijzen genoemd, van wel tien exemplaren opstootte. Dat maak je tegenwoordig niet meer mee. Je kunt daarom gerust stellen dat de patrijs zeldzaam is geworden in het boerenlandschap, niet in de laatste plaats door de onttrekking van kruidenrijke veldjes waar hij voldoende zaden en vooral ook insecten kon vinden. Tegenwoordig wordt het boerenland efficiënt (in de ogen van de boer) beheerd door alleen maar uitgestrekte velden met Engels raaigras in te zaaien, monocultuur dus, en daar heeft een patrijs niets te zoeken. In Nederland en Vlaanderen is de soort dan ook op de Rode Lijst van broedvogels terecht gekomen.

Een klein lichtpuntje is dat sinds een aantal jaren in enkele provincies een project op gang is gekomen onder de naam Partridge, wat inhoudt dat er op diverse plekken in die provincies in samenspraak met de boeren stroken akker van enkele meters breed worden ingezaaid met een kruidenmengsel om de vogels er weer bovenop te helpen. De boer wordt hiervoor gecompenseerd.

Tijdens een van m'n tochtjes door een polder in de buurt van Den Bosch zag ik al rijdend plotseling in m'n ooghoeken dat er enkele patrijzen rondscharrelden. Toch maar even de auto stopgezet, voorzichtig wat teruggereden waarna het lange wachten begon. Want als ze je zien of onraad vermoeden duiken ze meteen weg, plat in het gras en het kan dan lang duren voordat ze hun schuwheid weer afleggen, hun kopjes weer eens boven het gras uitsteken en verder gaan met waar ze mee bezig waren, insecten en zaden zoeken. Mijn wachten en geduld werd beloond, ik kon er wat leuke plaatjes van schieten, veel plezier bij het bekijken daarvan en bedankt nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over "de Doort" (klik hier)

Groeten, Ad

Patrijs, een schuwe boerenlandvogel die altijd op z'n hoede is en als je ook maar iets te dichtbij komt of hij vertrouwt het niet meteen opvliegt om een stuk verder weer in weiland neer te vallen. Deze foto maakte ik op het eind van de sessie toen ik er met de auto al wel een uur had bij gestaan.

Toen ik er langsreed zag ik in een ooghoek een patrijs tussen het gras scharrelen.

Toen ik stopte en langzaam terugreed keek ze me aan alsof ze wilde zeggen wat moet die snoeshaan hier nou weer. Dit is een vrouwtje, een mannetje heeft n.l. een wijnrode vlek op z'n borst.

Meteen werd een drukkende houding aangenomen, dit viel me nog mee want meestal duiken ze zo diep weg dat je ze voorlopig een half uur niet meer ziet.

Ondertussen houden ze scherp de omgeving in de gaten....

en proberen door het gras van je weg te sluipen.

Voor wat afwisseling in het blog even een uitstapje naar een andere soort in deze polder, deze knobbelzwaan die zo dichtbij zat dat ik hem niet helemaal op de foto kreeg. Dan maar deze kop/hals uitsnede.

Of deze die iets verder weg zat.

Aan de rand van de polder tegen een woonwijk zaten deze twee reeën in een stoppelveld. Als ik dat dan zo zie vraag ik me af of die bewoners weten wat voor moois zich in hun woonomgeving ophoudt.

Terug naar de patrijzen. Langzaam "ontdooide" deze patrijs en aan het gedrag kun je dan goed zien dat ze zich wat meer op hun gemak beginnen te voelen en weer wat vrijer gaan bewegen.

Ze blijven echter waakzaam en houden je voortdurend in de gaten.

Regelmatig veranderde het licht waardoor ik een veel koelere kleur in de foto's kreeg.

Op een gegeven moment schuifelde een andere patrijs dichterbij, ik vermoed dat degene die de wacht houdt het mannetje is, ik kon dit helaas niet vaststellen omdat hij zich niet om wilde draaien.

Ze kwamen steeds dichter bij elkaar zodat ik dit vermoedelijke paartje samen vast kon leggen.

Tenslotte kon ik dit mooiste plaatje van de middag (vond ik zelf) maken.

Tegen een rietkraag in dezelfde polder zat deze buizerd op een paaltje.

Terwijl hij zich zat te poetsen reed ik langzaam dichterbij. Tegen de achtergrond van zo'n rietkraag valt hij nauwelijks op.

Maar dichterbij als zo kon ik niet komen, hij maakte al aanstalten om te vertrekken. Ik heb het er toen maar bij gelaten. 

Slotwoord: Met de afsluiting met deze buizerd wil ik in het volgende blog hieraan een vervolg geven met foto's die ik maakte tijdens een bezoek aan een vogelhut in Brabant met daarin in eerste instantie vooral roofvogels. Tot dan.