Zwarte zeekoet

Zoals ik in eerdere blogs al heb aangegeven is het waddengebied een van onze favoriete natuurgebieden en Texel evenals het Lauwersmeer nemen daarbij een prominente plaats in. Als het kan gaan we dan ook vanuit zuid-oost Brabant meerdere malen per jaar naar dit vogelrijke eiland. In 2020 had dat er vanwege corona niet ingezeten, maar in maart van dit jaar was het dan toch weer zover. 

Op internet had ik gezien dat er zich al een tijdje een zwarte zeekoet ophield in de haven van Oudeschild. Hopelijk zou hij er nog zitten als we daar waren. Toen we eind maart van de veerboot afreden zijn we voordat we gingen inchecken bij het hotel in het noorden van het eiland eerst maar snel naar de haven gereden. Ik was vol verwachting en goede moed, maar die zakte al gauw in mijn schoenen toen we alle plekjes in de haven minutieus hadden bekeken, zelfs overal tussen de aangemeerde boten, maar de zwarte zeekoet in geen velden of wegen te bekennen was. De gedachte komt dan snel op dat je net een dag te laat bent en de zeldzame gast intussen gevlogen is.

Omdat we daar best lang vertoefd hadden zijn we eerst maar gaan inchecken en omdat er 's-middags nog voldoende tijd was zijn we langs verschillende vogelhotspots gereden in het noorden van het eiland. De gedachte aan de zwarte zeekoet liet me echter niet los en voordat we uiteindelijk weer terug reden naar het hotel voor het avondeten zijn we toch nog maar een keer de hele haven van Oudeschild doorgereden om te kijken of de vogel zich misschien toch nog liet zien. Hij kon tenslotte ergens buiten het zicht tussen de boten hebben gedobberd. Maar helaas, ook dit keer geen zwarte zeekoet. Jammer, maar ik moest deze teleurstelling maar incasseren.

Omdat het me niet losliet stelde ik de volgende ochtend voor eerst toch maar weer even langs de haven te rijden. Ik bedacht n.l. dat het wellicht zou kunnen zijn dat de vogel nog ergens buiten de haven in de Waddenzee zou kunnen zwemmen. En jawel, aan het einde van een pier waar je met de auto niet verder mag ben ik te voet de dijk afgelopen en al snel zag ik in de verte een vogel dobberen die aan het signalement van een zwarte zeekoet zou kunnen voldoen. Dichterbij komend zag ik al snel dat hij het inderdaad was en de vogel bleek helemaal niet schuw. Hij bleef op ongeveer 10 meter uit de kant een beetje ronddobberen.

Ik kon al snel een hele serie beelden schieten en had ook nog het geluk dat hij zich op een gegeven moment uit het water oprichtte en zijn vleugels uitsloeg. Dat waren natuurlijk de beelden waar ik op gewacht had en waarop ik hoopte. 

Toen ik daarna weer terug bij de auto kwam kwamen er gelijk al enkele andere auto's aangereden. Het bleken eveneens vogelaars/fotografen te zijn die mij met hun verrekijkers vanuit de andere kant van de haven in de weer hadden gezien en al gauw in de gaten hadden dat ik de gewilde vogel had gevonden.

Ons verblijf op Texel was vanaf dat moment al de moeite waard. In dit blog alleen wat beelden van deze zeldzame gast, de andere foto's van onze tochtjes op Texel volgen later. Waarschuwing: degenen die van kleuren houden kunnen dit blog beter overslaan, de zwarte zeekoet is behalve zijn rode poten n.l. nagenoeg zwart/wit. Dat doet wat mij betreft niets af aan het bijzondere om zo'n vogel in Nederland te zien en ik was dan ook blij dat onze speurtochten niet voor niets waren geweest.

Veel kijkplezier toch bij dit blog en bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over "Kleine vogels vanuit boshut" (klik hier)

Groeten, Ad

Zwarte zeekoet, een opname toen ik al eventjes op de dijk aanwezig was en de vogel aan me gewend was. Op z'n gemak de vleugels uitslaand terwijl hij steeds dichter naar de kant dobberde.

Zwarte zeekoet. Toen ik net op de dijk aan kwam lopen was hij alert en observeerde me voortdurend. Ik ben heel voorzichtig te werk gegaan, je hebt op zo'n dijk geen enkele dekking dus ben ik gaan zitten op de basaltblokken en zonder naar de vogel te kijken heel langzaam naar onderen geschuifeld. 

Hij hield me voortdurend in de gaten, af en toe bleef ik even stilzitten, na zo lang zoeken moest ik het immers niet verprutsen dat hij nu weg zou vliegen. 

Zwarte zeekoet, het is qua verenkleed eigenlijk maar een oersaaie vogel ten opzichte van b.v. een ijsvogel, maar toch een heel bijzondere gast die je in Nederland maar zelden te zien krijgt. Het is een juveniel of een adulte vogel in winterkleed, die twee verschillen nauwelijks van elkaar. In de zomer blijft de witte vleugelvlek maar voor de rest wordt de vogel nagenoeg helemaal zwart. Vandaar waarschijnlijk ook de naam. 

Langzaam kreeg hij meer vertrouwen in mijn aanwezigheid en begon wat de andere kant op te kijken. Voor mij het signaal dat ik weer wat dichterbij kon kruipen.

Het enige kleurrijke aan de vogel zijn zijn rode poten en dat is ook tevens een goed kenmerk waarmee de vogel zich onderscheidt van de "gewone' zeekoet.

Zwarte zeekoet, je kunt het verenkleed saai vinden, maar als je goed kijkt zie je toch een prachtige zwart/wit structuur. Ik heb bij de bewerking overigens enkele foto's omgezet in zwart/wit en als je dan het contrast en het zwart en het wit wat verder opvoert levert dat best ook aardige platen op hoewel je dan het rood van de poten natuurlijk kwijt bent.

Even dacht ik dat de vogel niet helemaal oké was omdat hij z'n ogen dichtkneep. Zou dat dan de reden zijn dat hij hier is blijven hangen. Immers dichtgeknepen ogen en een opgezet verenkleed zijn bij vogels vaak een kenmerk dat ze ziek of uitgeput zijn.

Maar dat bleek gelukkig niet het geval, de vogel voelde zich blijkbaar op z'n gemak en begon z'n poten uit te slaan als voorbode om zich eens lekker te strekken.

En dat gebeurde tot mijn genoegen ook, de vleugels gingen omhoog en hij gaf een mooi showtje voor me weg.

De kop laag boven het water en met de vleugels wijd kwam hij mijn kant op gezwommen. 

De houding deed mij sterk denken aan die van futen, het zgn. admiraal zeilen maar ik weet niet of dat van deze soort ook bekend is. Vanaf deze kant viel er ook nog prachtig het licht op.

Op deze foto zie je goed dat het een lid van de koetenfamilie is met die hele korte vleugeltjes. Ik heb hem helaas niet vliegend kunnen fotograferen, maar de vleugelslag is heel kort en snel zoals bekend van papegaaiduikers.

Zwarte zeekoet.

Zwarte zeekoet.

Tot slot nog twee foto's, deze waarvan je door de houding bijna zou zeggen dat het een andere vogel is met een veel kleinere kop.

En als je dan deze foto ziet met het lijkt veel meer zwart in de veren dan benadert hij weer veel meer het zomerkleed. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat het dezelfde vogel is als hierboven.

Slotwoord: Ik heb me al flink beperkt wat betreft het aantal foto's t.o.v. voorgaande blogs, maar voor een en dezelfde soort is het toch nog een behoorlijke serie. Maar om de tekst wat te spreiden vond ik het wel kunnen. Tot de volgende keer.