Strabrechtse Heide

Regelmatig maken wij een wandeling over de Strabrechtse Heide, een prachtig heidelandschap op slechts een twintigtal km's van ons huis verwijderd. Om het open karakter van het gebied te behouden en de waterhuishouding te reguleren heeft er een aantal jaren geleden een groot onderhoud plaatsgevonden waarbij veel bomen, met name naaldhout, is weggehaald en langzaam begint de heide weer verder tot ontwikkeling te komen hoewel er door de gigantische stikstofuitstoot het pijpenstrootje ook welig tiert. Het gebied is gelardeerd met vennen waarvan het Beuven het grootste is en tevens ook het grootste bosmeer van Nederland is. Bij het Beuven is een vogelkijkhut aanwezig, ik kijk daar wel altijd even, soms wordt er een zeearend en ook een visarend gespot, maar zoals bij zoveel van die openbare hutten in Nederland is de ligging voor natuurfotografen totaal verkeerd, je hebt er bijna de hele dag vol tegenlicht. In het gebied lopen Schotse Hooglanders voor de begrazing van het pijpenstrootje en de opkomende berken en vorig jaar zomer heeft zich hier een aantal dagen een slangenarend opgehouden. Ik heb daar gedurende die dagen enkele sessies aan gewijd maar daar gaat dit blog niet over, ik moet deze foto's n.l. nog bewerken. In een van de volgende blogs zullen die nog zeker de nodige aandacht krijgen.

Veel kijkgenoegen bij dit blog en bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over "Landschappen" (klik hier)

Groeten, Ad

Grote open stukken op de Strabrechtse Heide met her en der wat solitaire vliegdennen.

Op veel plekken bevindt zich een ven op de heide.

We maakten deze wandeling in de middag van nieuwjaarsdag 2022, het was die middag mooi weer met wisselend heldere luchten en dikke bewolking.

Als de zon achter de bewolking verdween kleurde het pijpenstrootje mooi door met warme verzadigde tinten.

Het had de dagen daarvoor flink geregend en her en der stonden plassen water. Ik kon het niet laten om eens lekker te experimenteren met de spiegeling van het bos in het water.

Spiegeling, je krijgt daardoor een wat surrealistisch beeld alsof er gras in de bomen groeit.

Het werd al wat later in de middag en langzaam verdween de zon naar de horizon terwijl de lucht steeds meer kleur kreeg.

Op een gegeven moment leek het wel of de heide in brand stond.

Een heerlijk sfeertje maar toch ook een beetje sinister zoals de lichtstralen op de vliegden in de achtergrond vallen.

Tijdens de wandeling inspireerden de plasjes met de schaduw van de bomen erin me om daar nog eens verder mee te experimenteren. 

Het leverde soms verrassende plaatjes op.

Uiteindelijk leverde het me dit surrealistische beeld op. In een plas lagen allemaal schuimplekken waarschijnlijk omdat er eerder een fietser of wat dan ook doorgereden had. Ik zag gelijk de associatie met sneeuwvlokken met de bomen in een berg- of ijslandschap. En omdat het nagenoeg windstil was kreeg ik de foto van de spiegeling ook nog redelijk scherp. Uiteraard heb ik het beeld 180 gr. gedraaid.

Op het einde van de middag liep deze Schotse Hooglander nog wat te grazen om met een gevulde maag de koude nacht in te gaan.

Tenslotte vleide hij zich neer in het pijpenstrootje om onder de bomen de nacht door te brengen.

 

Ik zocht even naar de juiste positie om een compositie in het tegenlicht te kunnen maken.

Uiteindelijk leverde het me dit plaatje op. Als je even denkt aan een leeuw i.p.v. een Schotse Hooglander zou dit plaatje zomaar op de savanne in Afrika gemaakt kunnen zijn. Moraal: voor sfeervolle wildlife foto's hoef je niet perse verre reizen te maken. Ook nog goed voor het milieu.

Slotwoord: Een tweetal blogs over landschappen, volledig afwijkend van mijn favoriete tak van natuurfotografie. Daarom volgend keer weer vogels, het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Tot dan.