Oehoe

Voor de jaarwisseling en de daarbij behorende jaaroverzichten wil ik eerst nog een kort blogje laten zien van onze grootste uilensoort. 

Afgelopen voorjaar zag ik in een blog van medeblogger Roos dat er net over de grens in België in de plaats Maaseik een oehoe gespot was, een uil die ik nog niet eerder in de vrije natuur gefotografeerd had. Na bij Roos te hebben geïnformeerd, (bedankt nog dat je de informatie wilde delen) zijn we half mei van dit jaar naar België gereden om de oehoe te zoeken. Dat viel aanvankelijk nog niet mee, naar achteraf bleek waren we toch niet helemaal op de goede plaats, maar bij wat navraag her en der werden we al snel naar de juiste plek verwezen, een kleine km. verderop. Te voet er naartoe maar daar aangekomen was er nog geen uil te ontdekken temeer daar de omgeving er nou niet direct uitzag als de habitat van een oehoe. Het was n.l een klein straatje aan de rand van een parkje annex sportveld met daar tegenover zo te zien vrij nieuw gebouwde appartementen die toch al langere tijd onbewoond waren. Het was die dag stralend weer met keihard licht en op een naburige binnenplaats zaten enkele mensen buiten. Toen ik bij hen informeerde wezen ze me naar de balkons van die appartementen met daarbij de waarschuwing dat ik erg op moest passen voor deze uil omdat hij zeer agressief was. Hij zou recent enkele mensen met honden hebben aangevallen. Met die informatie ging ik verder op zoek en na toch nog behoorlijk wat speurwerk, mijn echtgenote was intussen al weer naar de auto teruggelopen, ontdekte ik de uil op de rand van een balkon op de eerste etage. Gezien de uitwerpselen had hij ook al op de inpandige balkons op de begane grond gezeten die de uil waarschijnlijk associeerde met een nis in een bergwand.

Ik had m'n 600 mm. op de camera, maar dat bleek absoluut niet nodig te zijn, ik stond er slechts een zestal meters vanaf en kreeg de uil vanaf die afstand niet eens helemaal op de foto. Door de adrenaline ga je meteen aan de slag en wat later ben ik pas wat stapjes terug gaan doen. De uil bleek naar mij toe ook helemaal niet agressief, hij sliep meestal en af en toe deed hij even een oog open om te zien wat er gebeurde toen hij de sluiterkliks van mijn camera hoorde. 

Een lange inleiding, daarom bij de foto's maar wat minder tekst. Veel kijkgenoegen en bedankt nog voor de reacties op mijn vorige blog over de Luijsen (klik hier)

Groeten, Ad

Oehoe even waakzaam met een oog.

Toen ik aan kwam lopen zag ik z'n kop achter het muurtje uitsteken en werd hij even wakker. Door de combinatie van de muur en de lucht met het keiharde licht kreeg ik in de nabewerking de kleurbalans niet helemaal goed.

Aanvankelijk maakte ik een aantal van deze portretfoto's.

Waakzame uil

Na al een flink aantal foto's geschoten te hebben ben ik wat verder weg gaan staan, zodat ik de uil er helemaal op kon krijgen. Nu waren ook de nagels van de vervaarlijke poten zichtbaar.

Hij vertrouwde de zaak kennelijk en sliep weer verder.

Hij viel steeds dieper in slaap.

Tegen mijn gewoonte in ook maar wat foto's gemaakt in portretstand.

Ik ben even een flink stuk verder gelopen om ook een beeld te krijgen hoe de situatie ter plekke was. Hier zie je ook hoe beroerd het licht was, felle lichtvlekken en harde schaduwen tussen het gebladerte door van de bomen tegenover het gebouw.

Tenslotte nog even teruggelopen om nog wat close-up beelden te schieten, zo'n kans krijg je immers niet elke dag.

Hij keek me nog even met een oog aan alsof hij wilde zeggen nu is het wel genoeg geweest, maak maar dat je weg komt. En dat deed ik dus ook.

Slotwoord: Ik wens jullie allemaal fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar en bedankt iedereen die het afgelopen jaar mijn blogs bekeken en evt. een reactie achtergelaten heeft. 

Het volgende blog zal een jaaroverzicht zijn dat ik door het vele nabewerken noodgedwongen in delen moet opsplitsen. Tot dan.