Waterral

Op de laatste avond van onze vakantie vorig najaar wilde ik toch nog even de polder in Groningen in. Het was een zonnige dag geweest en ik hoopte in elk geval de zonsondergang te kunnen fotograferen en daarnaast nog enkele leuke vogelsoorten zoals de waterral, een zeer schuwe vogel die zich in de avondschemering soms even laat zien, een missie die overdag meestal kansloos is. Ik had hem in die week op de betreffende plek al diverse malen horen roepen, een geluid dat sterk doet denken aan een gestoken speenvarkentje, maar nooit kwam hij uit de dekking. Dus nog maar eens een laatste poging ondernemen voordat we weer huiswaarts gingen. We waren al op tijd richting de polder gereden, het had die dag wat geregend, maar de zon scheen inmiddels uitbundig en het was nog volop licht, prima ingrediënten voor een mooie zonsondergang. Zo snel mogelijk toch maar naar de plek waar ik de waterral gehoord had, dacht ik, maar onderweg daar naartoe dienden zich al gauw enkele kansen aan die ik toch niet wilde laten liggen. Wat later dan gepland installeerde ik me uiteindelijk verscholen aan de rand van een sloot tegenover de rietkraag waar ik de waterral vermoedde en het lange wachten kon beginnen.

Bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over de Tuinvogels in de winter (klik hier) en veel kijkplezier bij dit nieuwe blog.

Groeten, Ad

Om maar met de deur in huis te vallen, het fotograferen van de waterral is gelukt. Een foto zoals ik hem graag wilde maken, de waterral in z'n habitat, de dichte begroeiing van een rietkraag. Makkelijker gezegd dan gedaan, zelden laat hij zich helemaal zien, meestal blijft hij in de rietkraag rondscharrelen en is het maken van een foto waarop hij vrij zit nauwelijks mogelijk.

Graspiepers zijn over het algemeen vrij ruim vertegenwoordigd in de polder. een flinke crop overigens.

Een stukje verderop zag ik een roodborsttapuit boven op een struikje zitten. Ik maakte al best veel foto's van roodborsttapuiten maar nu wilde ik eens wat anders. Ik heb lang staan wachten totdat hij opvloog en kon uiteindelijk deze foto maken, een van de betere foto's die ik ooit van deze soort maakte. Het vliegje voor z'n snavel heb ik bewust niet weg geshopt. 

Bij de bewuste sloot aangekomen zag ik enkele putters tussen het gras scharrelen. Niet echt een goede foto, maar ik vond de interactie tussen het puttertje links en de vliegende rechts wel geinig.

Na lang wachten waarbij ik hem al enkele keren hoorde roepen verscheen de waterral aan de rand van de rietkraag en kwam hij voorzichtig wat uit de dekking. Dit is zoals je hem meestal even vluchtig te zien krijgt.

Langzaam maar zeker liet hij zich wat meer zien, het is nu zaak om me uiterst rustig te houden en hem geconcentreerd te volgen. Uiteraard zijn de instellingen van m'n camera dubbel gecheckt.

Hier is mooi te zien hoe goed dit hoentje is aangepast aan een leven tussen de oevervegetatie. Lange poten met dito ontzettend lange tenen. Ik dacht bij het zien van deze foto even dat hij drie poten had, maar bij de achterste poot zijn het alleen zijn tenen die je ziet.

Voordat hij weer in het riet verdween liet hij zich nog even helemaal zien, uiteraard blijf je wel een hele onrustige achtergrond houden, onvermijdelijk. 

Tijdens het wachten zag ik redelijk dichtbij een grote zilverreiger opvliegen, die kan ik net zo goed ook even meepikken.

Hij bleef even boven het weiland wat rondcirkelen. 

Snel even de camera-instelling wat aangepast. Het begon al wat te schemeren en o zo'n vliegende vogel goed scherp te houden moet je toch een voldoende korte sluitertijd hebben. Behalve de eerste foto's zijn alle voorgaande foto's gemaakt op 800 iso, maar hier heb de iso waarde verhoogd naar 1600.

Na weer een tijdje wachten zag ik dit vrouwtje bruine kiekendief aan komen vliegen.

Vrouwtje bruine kiekendief.

Als je de belichting afstemt op de vogel maakt het niet zoveel uit tegen welke achtergrond hij vliegt.

Even piepte de laatste zon nog door de wolken waardoor er een schaduw van de vleugel op flank van de vogel viel.

Na weer een hele tijd wachten, ondertussen wel erg waakzaam blijvend, kwam de waterral weer voorzichtig uit de rietkraag.

Hij begon zich steeds meer op z'n gemak te voelen, keek niet steeds meer rond en begon wat te foerageren.

Voor mij de momenten om de camera zijn werk te laten doen.

Fantastisch als zo'n schuwe vogel zich dan zo prominent aan je laat zien en moeilijk om dan je enthousiasme in toom te houden.

Tenslotte rende hij uit de rietkraag razendsnel naar de andere kant van de sloot en kon ik hem in vliegende vaart nog helemaal vrij fotograferen.

Het licht nam daarna snel af en de schemering zette in, tijd om nog enkele foto's van een prachtige zonsondergang te maken.

Tenslotte kleurde de lucht helemaal oranjerood en met deze laatste foto kwam een einde aan een prachtige namiddag en avond in de Groningse polder. Met een aantal mooie herinneringen op het geheugenkaartje keerden we terug naar de camping voor een laatste overnachting in onze caravan. Morgen wachtte er weer een lange reis naar huis.