Sprinkhaan(riet)zanger e.a.

Tijdens een van onze (camping)vakanties in de kop van Drenthe maakten we weer eens een wandeltocht door de mooie Groningse polders. Hoewel het steeds lastiger wordt kan ik het niet laten om op zo'n tocht van 10 tot 15 km. mijn camera met telelens en converter mee te sjouwen. Toch een gewicht van ruim 5,5 kg. waarvan het lijkt of dat na 5 km. steeds zwaarder begint te worden. Behalve dat ik dan minder flexibel ben is dat gewicht ook een reden dat ik niet ook nog een statief meeneem. De kop van Drenthe is een ideale uitvalbasis voor diverse natuurgebieden in het noorden van het land. Behalve de Drentse heidegebieden heb je, zoals gezegd, de Groningse polders en daarnaast bevinden zich het Lauwersmeergebied, de Dollard en de Eemshaven op slechts enkele tientallen km's afstand. 

Tijdens een wandeling door de polder in het voorjaar kom je van alles tegen en soms zitten daar niet alledaagse soorten bij. Een van de soorten die je wel eens van een afstand hoort, maar zelden te zien krijgt omdat hij zich nou eenmaal graag onder in het struikgewas ophoudt en zich daar als een muis voortbeweegt, is de sprinkhaanrietzanger, tegenwoordig om wat voor reden dan ook sprinkhaanzanger genoemd. Ik hoorde hem al van veraf zingen, een geluid, hoe kan het ook anders, van een insectachtig karakter dat soms minutenlang aanhoudt. Voor niet ingewijden makkelijk te verwarren met het geluid van de snor dat wat lager van toon is en sneller van frequentie. Toen we dichterbij kwamen zag ik hem vrij hoog in een struik zitten zingen, een uitgelezen kans om hem eens uitgebreid te fotograferen.

Veel kijkgenoegen bij dit blog en bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorige blogbericht over de rosse grutto en meer (klik hier)

Groeten, Ad

Om maar met de deur in huis te vallen, de sprinkhaanzanger. De lichtomstandigheden wisselden steeds, deze foto maakte ik op het einde van de sessie toen er wat meer licht over de polder en in het bosje viel.

Op een gegeven moment vloog er een boerenzwaluw voorbij met een veertje in z'n snavel, ik vermoed dat hij/zij ergens een nestje heeft gehad.

Boerenzwaluw met veertje. Je moet dan een beetje geluk hebben dat hij net z'n vleugels strekt en het oogje nog net zichtbaar is achter het veertje.

Typisch dat in zo'n kort tijdsbestek de witbalans helemaal anders is dan in de eerste foto.

Een stukje verder stond een ooievaar met gestrekte vleugels in het veld.

Een andere stond rustig af te wachten tot er zich een prooi aandiende/

Aan de andere kant van het pad scheerde een ooievaar laag over het water.

Hoog boven ons cirkelde een mannetje bruine kiekendief.

Toen plotseling mijn aandacht getrokken werd door het geratel, want zingen kun je het eigenlijk niet noemen, van een sprinkhaanzanger.

Het was niet zo moeilijk om hem zingend te fotograferen, hij bleef minutenlang doorgaan, maar ik moest wel even manoeuvreren om een standpunt te vinden waarin ik hem nagenoeg vrijzittend kon fotograferen.

Het leek er wel op dat hij steeds fanatieker begon te zingen toen hij me zag, zijn snavel ging steeds verder open.

Sprinkhaanzanger, de zang lijkt op die van de snor maar qua uiterlijk zie je het verschil meteen. De snor heeft in tegenstelling tot de sprinkhaanzanger een egaal bruin rugdek.

Door de wolkenlucht veranderde het licht af en toe even terwijl ik mijn camera op dezelfde instellingen hield. Daardoor kreeg ik totaal anders belichte foto's.

Geoorde fuutjes tref je er ook regelmatig, een vogeltje waarvan ik het niet kan laten om die te fotograferen, zo sierlijk met die oorpluimen.

Deze was na een duik net weer boven gekomen. Alhoewel ze een goed waterafstotend verenkleed hebben kun je aan de kop meestal wel zien dat ze net gedoken hebben. 

Geoorde fuut in zomertenue.

Langzaam kwam hij dichterbij gezwommen en kon ik hem met mooie lichtpatronen in het water fotograferen.

Geoorde fuut.

Geoorde fuut, beetje jammer dat er rechts in het beeld net een grasspriet in de onscherpte in de weg zat. Hier lijkt het erop dat hij nog eens extra met z'n oorpluimen wilde showen, met een beetje fantasie uiteraard.

Tenslotte kwam hij uit de schaduw van de oevervegetatie en kon ik hem van vrij dichtbij fotograferen.

Als ik de kans krijg probeer ik vliegende vogels te fotograferen, hier een rietzanger.

En boven het water nog een langs vliegende ooievaar.

Witte ooievaar.

Witte ooievaar.

In de verte zag ik in een boom een zeearend zitten. Een flinke crop weliswaar, maar een zeearend is, althans voor mij, nog altijd een bijzondere ontmoeting.

Uiteindelijk hield de zeearend het voor gezien en verdween boven de boomtoppen.

Tenslotte nog enkele opnames van de sprinkhaanzanger want daar ging het in dit blog hoofdzakelijk om.

Sprinkhaanzanger.

Sprinkhaanzanger in voor mij de mooiste houding van die middag.

Sprinkhaanzanger in het mooiste licht van die middag.

Slotwoord: Dit was het weer even voor wat betreft de noordelijke provincies. Volgende keer wil ik jullie meenemen naar ons geliefde Texel. Tot dan.