Morinelplevier en eider

Als vervolg op mijn vorige blog over Texel, zoals aangegeven, deze keer aandacht voor de morinelplevier en de eider. De morinelplevier was voor mij een nieuwe soort die hoog op mijn verlanglijstje stond en waar ik al heel lang van hoopte die eens te vinden en te fotograferen. De eider had ik al wel vaker gefotografeerd, maar meestal aan de kust in het water terwijl ik nu de kans kreeg om hem ook eens aan land tussen de vegetatie te fotograferen. 

Het verblijf op Texel stond al even gepland en het is mijn gewoonte om dan al geruime tijd van tevoren waarneming.nl in de gaten te houden om te zien of er op het eiland bijzonderheden zijn gesignaleerd en zo ja waar. Zodoende zag ik dat er al gedurende enkele weken af en toe morinelplevieren waren gezien. En nu maar hopen dat ze er nog waren gedurende ons korte verblijf van slechts enkele dagen en dat we ze überhaupt konden vinden.

Omdat ik het toch wel twee bijzondere soorten vind die je maar sporadisch in Nederland te zien krijgt wijd ik dit blog hier volledig aan. Veel kijkgenoegen en mocht je de moeite willen nemen om een reactie achter te laten dan stel ik dat zeer op prijs. Bedankt overigens nog voor de leuke reacties op mijn vorige blog. (klik hier)

Groeten, Ad

Morinelplevier. Zo kon ik hem, of liever gezegd haar want het is een vrouwtje, fotograferen later op de avond nadat we die dag al heel wat uurtjes doorgebracht hadden bij de akker waar we ze vonden.

De tweede dag van ons verblijf op Texel trokken we er 's-morgens na het ontbijt op uit om de morinelplevieren te zoeken. Ik had een indicatie waar dat ongeveer zou kunnen zijn maar in eerste instantie reed ik een verkeerd zandpad in waar ik de hazen uit het vorige blog kon fotograferen. De morinels lieten zich daar echter niet zien.

Toen ik nog eens even goed de plek analyseerde bleek het om een akker recht tegenover onze B&B te zijn, maar ik kon daar niet komen omdat er een brede sloot tussen zat.

Via een omweg over de hoofdweg kon ik daar uiteindelijk toch komen en na zeker een uur speuren met de verrekijker waarbij ik de auto telkens een klein stukje vooruit reed zag ik plotseling de eerste morinelplevier.

Aanvankelijk zat die nog best ver weg, maar we hadden ons voorgenomen rustig in de auto te wachten tot ze dichterbij kwamen. En als je er eentje gezien hebt zie je er al gauw meer, uiteindelijk telde ik zes vogels die op korte afstand van elkaar foerageerden ondertussen nauwlettend de omgeving in de gaten houdend.

Maar, zoals dat zo vaak gaat, net toen ze wat dichterbij gekomen waren en ik mijn eerste redelijke foto kon maken kwamen er een stuk of drie auto's het pad op gereden. Ze hadden mij blijkbaar vanaf de hoofdweg zien fotograferen en wilden natuurlijk wel weten wat er te zien was. Met veel rumoer stapten ze uit de auto om mij dat te vragen en natuurlijk renden de plevieren meteen 50, 60 meter verder de akker op. Duidelijk onervaren natuurfotografen. Ik vertelde ze dat ik gele kwikstaarten aan het fotograferen was, die daar ook zaten. Maar omdat ze met wel 6, 7 man buiten de auto's bleven staan besloten wij om te vertrekken om later op dag terug te komen. De morinelplevieren hebben ze waarschijnlijk niet eens gezien.

We reden verder de hoofdweg af en in een plasje zag ik vanachter een kijkscherm enkele eiders ronddobberen. Het betrof een woerd in zomerkleed en twee eenden.

Best bijzonder, want hoewel de eider net zoals diverse andere eendensoorten niet specifiek een zoutwatervogel is had ik hem nog niet eerder in een zoetwaterplas gezien.

Nadat ik daar even gepost had zwommen ze naar de oever van een eilandje om daar eens lekker uit te rusten. Ik zag dat verderop op het eilandje mooi geel gekleurde vegetatie stond en het zou natuurlijk mooi zijn als ze daar eens tussen zouden gaan zitten.

En dat gebeurde ook, de gele bloemen in combinatie met de smalle weegbree contrasteerde mooi tegen het blauwe water met de prachtige zwart/witte vogel daar tussenin.

Ik kon een aantal leuke beelden maken, hier het vrouwtje en het mannetje bij elkaar.

Woerd eider, het valt niet mee om bij vogels waarbij het oog in een zwart gedeelte van de kop zit een lichtje in het oog te krijgen, maar bij enkele opnames had ik het geluk dat het licht precies goed viel.

Ik heb hier bewust voor een panorama-uitsnede gekozen om de onrustige achtergrondvegetatie te vermijden. De eider zat op een verhoogd eilandje zodat ik hem tussen de bloemen op ooghoogte kon fotograferen.

Woerd eider.

Hier viel uiteindelijk alles samen, een mooie houding, lichtje in het oog in een panorama tussen de bloemen.

Na allerlei omzwervingen over het eiland waarvan de resultaten in het vorige maar ook in een toekomstig blog te zien zijn, zijn we aan het begin van de avond weer teruggegaan naar de morinelplevieren. 

Het kostte best veel moeite om ze weer terug te vinden en aanvankelijk bekroop me het gevoel dat ze weg waren, maar na weer een klein uurtje verkennen en wachten kreeg ik ze weer in het vizier.

Morinelplevier stappend tussen de jonge aanplant. Je zou zeggen dat ze met hun prachtige kleurencombinatie direct opvallen op zo'n akker, maar niets is minder waar, als ze niet bewegen zijn ze vrijwel onzichtbaar.

En over kleuren gesproken, de hier getoonde foto's zijn allemaal van vrouwtjes, een bewuste keuze omdat, in tegenstelling tot bij de meeste vogelsoorten, bij de morinelplevieren de vrouwtjes mooier en dieper gekleurd zijn dan de mannetjes. Een fenomeen dat zich ook voordoet bij de franjepoten. Het heeft te maken met het gegeven dat bij deze soorten het mannetje de broedzorg op zich neemt en door die minder uitgesproken kleuren ook minder opvalt bij predatoren als hij op het nest zit.

Tenslotte nog een foto van de bovenzijde van de morinelplevier. Opvallend is de mooie vleugeltekening en vooral de witte V-vorm op de kop.

Slotwoord: Samen met de soorten uit het vorige blog, de morinelplevier en de eider zagen we tijdens die dagen op Texel nog meer soorten. Daarom volgende keer in een afsluitend blog aandacht voor die overige soorten. Tot dan.