Ik realiseer me dat dit voor de neutrale kijker misschien wat minder interessant is, maar als ik in een gebied de kans krijg om de soort wat vaker op te zoeken omdat die zich daar langer ophoudt, wil ik die situatie graag benutten om de mogelijkheden uit te melken. Je krijgt niet alleen gevarieerdere opnames, maar je hebt dan ook mooi de kans om wat meer van het gedrag van de soort te leren kennen.
Zo ben ik enkele jaren geleden alweer diverse malen bij een locatie van geoorde futen geweest en had ik niet alleen het geluk dat ze meermaals erg dichtbij kwamen, maar heb ik bovendien genoten van het prachtige baltsgedrag van deze fuutjes en namen ze, tijdens dat spel van aantrekken en afstoten, soms hele bijzondere houdingen aan.
Als je het geduld kunt opbrengen om lang genoeg op een punt te blijven wachten komen de vogels steeds dichterbij, wennen ze aan je aanwezigheid en werpen hun natuurlijke schuwheid grotendeels af.
Ik wens jullie veel kijkplezier bij het zien van deze serie.
Groeten,
Ad
Geoorde fuut rustig dobberend op het water. Kenmerkend zijn de vuurrode ogen en de verentooi aan de zijkant van de kop waaraan de soort zijn naam dankt.
Ze houden voortdurend hun soortgenoten en mogelijk gevaar uit de lucht in de gaten.
Als alles veilig lijkt steken ze hun snavel in de borstveren, maar ze verliezen geen seconde de situatie uit het oog.
Het ziet er allemaal heel vredig uit......
als ze zo ronddobberen.
Maar langzaam begint er wat onrust te ontstaan.
De veren worden alvast wat opgeschud.....
en de poten gestrekt.
Mooi zijn nu de gelobde tenen te zien die natuurlijk goed van pas komen bij het duiken.
Langzaam wordt toenadering gezocht bij de partner die ook de veren al aan het oppoetsen is.
En maar pronken, het hoort er allemaal bij.
Eens kijken hoe jij er van de andere kant uitziet.
Nog even een duik nemen.
En even achter de oren krabben, je bent tenslotte niet voor niets een geoorde fuut.
En als er dan plotseling een derde in het spel komt moet die maar als toeschouwer dienen en kan het feest los gaan.
Even elkaar aftasten voordat het ritueel begint.
En elkaar verliefd aankijken.
Steeds dichter komen ze bij elkaar.
En dan gebeurt waar ik op gehoopt had, ze voeren de prachtige pinguïndans uit.
Na de paringsdans nemen ze soms een heel bijzondere houding aan met de kop vooruitgestoken net boven het water en de vleugels opgezet als zeilen. Deze houding wordt dan ook wel aangeduid als het admiraalzeilen.
Wil je even onder mijn vleugels kijken, zo ben ik op mijn mooist.
Even later begint de hele ceremonie weer opnieuw.
Bijna symmetrisch, heel gepassioneerd vormen ze bijna een hart.
Tenslotte voor degenen die de moeite heb genomen om dit hele lange blog door te worstelen en het misschien wat te eenvormig vonden hier nog een foto van een groepje wilde eendjes die ook nog voorbij kwamen gezwommen.
Slotwoord: Een uitgebreide serie weliswaar van deze geoorde fuut maar toch ben ik nog niet helemaal tevreden. Ik heb n.l. nog geen paring kunnen vastleggen en ook een frontale opname van het admiraalzeilen ontbreekt nog, dat ziet er toch even wat spectaculairder uit. Werk aan de winkel dus nog, och ja een mens moet iets te wensen houden.
