Texel voorjaar 2021

Texel zou niet het vogeleiland genoemd worden als we tijdens ons driedaags verblijf dit voorjaar niet meer vogels gezien zouden hebben dan de zwarte zeekoet uit het vorige blog. Natuurlijk is dit een bijzondere waarneming en daarom heb ik daar ook een apart blog aan gewijd (klik hier), maar in dit blog wil ik enkele van de andere soorten laten zien die we tijdens die dagen konden fotograferen. Het zijn niet echt spectaculaire soorten, iedereen die naar Texel gaat zou deze vogels kunnen zien, maar ik vind het ook altijd weer leuk om de bekende plekjes op te zoeken en te proberen ze zo goed mogelijk en als het kan in een wat mooie setting te fotograferen. Bedankt nog voor jullie leuke reacties op het bovenstaande blog.

Groeten, Ad

We logeerden enkele dagen in een hotel in het noorden van het eiland en enkele kauwtjes sleepten volop nestmateriaal aan in de dakgoot van het hotel.

Nestelende kauw. Het ging er niet bepaald rustig aan toe, we hoorden ze vanuit onze hotelkamer bezig.

Eenmaal onderweg na het ontbijt kwamen we al snel onze eerste bruine kiekendief tegen, in dit geval een mannetje. In een van de volgende blogs wil ik daar nog wat uitgebreider op ingaan.

En in een blog over Texel mogen grutto's natuurlijk niet ontbreken.

Grutto's onderweg.

Behalve de bekende vogelhotspots aan de oostkant van het eiland vind ik het altijd interessant om ook de strandopgangen aan de westkant aan te doen. Aan de randen van de parkeerplaatsen tref je vaak allerlei soorten aan, zoals b.v. deze ekster op de basaltblokken. Bijna zwart/wit met wat kleuraccenten in de stenen. Ik heb hem overigens wel in zwart/wit omgezet, wellicht een foto voor de zwart/wit avond van onze fotoclub.

In de struiken rond de parkeerplaats zat deze heggenmus.

Heggenmus, ik vond de achtergrond wel leuk passen bij de kleur van de vogel.

Ik vind dit een hele lastige foto, ik dacht hier n.l. gezien de witte wenkbrauwstreep een paapje gefotografeerd te hebben terwijl in de volgende foto het toch echt een roodborsttapuit is die op precies hetzelfde takje zit en dat terwijl ik niet gezien heb dat ze van plek verwisseld zijn. Bij nader inzien denk ik dat het toch dezelfde roodborsttapuit is als hieronder gezien de wat donkerder keel dan het paapje.

Roodborsttapuit.

Op de grote stenen zat ook deze blauwborst. Ik heb al vaak blauwborsten gefotografeerd maar nog nooit op stenen, daar verwacht je eerder een zwarte roodstaart.

In de struiken in de duinen zat in mooi licht deze winterkoning.

Even later ging hij op een solitair takje zitten en begon met opgericht staartje volop te zingen.

Yes, een vrijzittende winterkoning met opgeheven staartje en volop zingend. Deze foto stond al wat langer in de planning.

We reden naar de oostkust en onderweg in een duinpan zagen we deze tapuit, een mannetje. Het gaat na een jarenlange achteruitgang weer wat beter met deze vogels, wellicht onder invloed van een hogere konijnenstand wiens holen zij gebruiken om in te broeden. 

In een van de plassen aan de zogeheten vogelboulevard liep deze tureluur.

En waar op Texel in het voorjaar tureluurs te zien zijn vind je meestal ook wel kluten.

Elegante vogels, maar ik had graag wat actie gezien, dat ziet er bij deze soort erg spectaculair uit. Maar in maart was het daar wellicht nog wat te vroeg voor.

Dan maar foerageren om de komende baltsperiode goed op krachten te zijn.

Soms moet je flink rennen voor je eten.

Een en al sierlijkheid.

Een klein maar fijn getekend eendje met mooie kleuren is de wintertaling, hier de woerd.

Hier de woerd en de eend bij elkaar rustend op het droge. Het vrouwtje is goed te onderscheiden van het vrouwtje van de wilde eend door de groene vleugelspiegel, die is bij de wilde eend n.l. blauw.

Aan de rand van de plas zat in een struik deze graspieper, goed herkenbaar aan zijn gestreepte flanken en zijn ontzettend lange teennagels.

Aan de rand van het Wagejot zat deze torenvalk op de uitkijk.

Stormmeeuw.

Even dacht ik de zeldzame ringsnavelmeeuw gefotografeerd te hebben, maar die heeft toch andere ogen met een duidelijke pupil.

Of toch een ringsnavelmeeuw en een stormmeeuw?

Grutto's zijn zo'n prachtige vogels en zo eigen aan ons land dat hij twee keer mag opdraven in dit blog.

Grutto, onze nationale vogel.......

......maar voor hoe lang nog?

Detailopname van molen het Noorden aan de oostkust, een plek waar je vaak prachtige zonsondergangen kunt fotograferen waarover in een later blog meer.

Hier alvast zo'n zonsondergang.

Tenslotte deze foto van een groepje brandganzen die net te laat waren. Deze foto is n.l. 10 min. later gemaakt dan voorgaande en ik had ze graag voor de ondergaande zon gefotografeerd. Maar de zon was inmiddels onder gegaan en je ziet hoe in 10 min. tijd het licht totaal kan veranderen.

Slotwoord: Deze foto's waren van onze eerste dag op Texel. Van de andere twee dagen komt zeker nog een vervolg, maar volgende keer wil ik eerst naar een totaal andere vorm van natuurfotografie. Tot dan.

Zwarte zeekoet

Zoals ik in eerdere blogs al heb aangegeven is het waddengebied een van onze favoriete natuurgebieden en Texel evenals het Lauwersmeer nemen daarbij een prominente plaats in. Als het kan gaan we dan ook vanuit zuid-oost Brabant meerdere malen per jaar naar dit vogelrijke eiland. In 2020 had dat er vanwege corona niet ingezeten, maar in maart van dit jaar was het dan toch weer zover. 

Op internet had ik gezien dat er zich al een tijdje een zwarte zeekoet ophield in de haven van Oudeschild. Hopelijk zou hij er nog zitten als we daar waren. Toen we eind maart van de veerboot afreden zijn we voordat we gingen inchecken bij het hotel in het noorden van het eiland eerst maar snel naar de haven gereden. Ik was vol verwachting en goede moed, maar die zakte al gauw in mijn schoenen toen we alle plekjes in de haven minutieus hadden bekeken, zelfs overal tussen de aangemeerde boten, maar de zwarte zeekoet in geen velden of wegen te bekennen was. De gedachte komt dan snel op dat je net een dag te laat bent en de zeldzame gast intussen gevlogen is.

Omdat we daar best lang vertoefd hadden zijn we eerst maar gaan inchecken en omdat er 's-middags nog voldoende tijd was zijn we langs verschillende vogelhotspots gereden in het noorden van het eiland. De gedachte aan de zwarte zeekoet liet me echter niet los en voordat we uiteindelijk weer terug reden naar het hotel voor het avondeten zijn we toch nog maar een keer de hele haven van Oudeschild doorgereden om te kijken of de vogel zich misschien toch nog liet zien. Hij kon tenslotte ergens buiten het zicht tussen de boten hebben gedobberd. Maar helaas, ook dit keer geen zwarte zeekoet. Jammer, maar ik moest deze teleurstelling maar incasseren.

Omdat het me niet losliet stelde ik de volgende ochtend voor eerst toch maar weer even langs de haven te rijden. Ik bedacht n.l. dat het wellicht zou kunnen zijn dat de vogel nog ergens buiten de haven in de Waddenzee zou kunnen zwemmen. En jawel, aan het einde van een pier waar je met de auto niet verder mag ben ik te voet de dijk afgelopen en al snel zag ik in de verte een vogel dobberen die aan het signalement van een zwarte zeekoet zou kunnen voldoen. Dichterbij komend zag ik al snel dat hij het inderdaad was en de vogel bleek helemaal niet schuw. Hij bleef op ongeveer 10 meter uit de kant een beetje ronddobberen.

Ik kon al snel een hele serie beelden schieten en had ook nog het geluk dat hij zich op een gegeven moment uit het water oprichtte en zijn vleugels uitsloeg. Dat waren natuurlijk de beelden waar ik op gewacht had en waarop ik hoopte. 

Toen ik daarna weer terug bij de auto kwam kwamen er gelijk al enkele andere auto's aangereden. Het bleken eveneens vogelaars/fotografen te zijn die mij met hun verrekijkers vanuit de andere kant van de haven in de weer hadden gezien en al gauw in de gaten hadden dat ik de gewilde vogel had gevonden.

Ons verblijf op Texel was vanaf dat moment al de moeite waard. In dit blog alleen wat beelden van deze zeldzame gast, de andere foto's van onze tochtjes op Texel volgen later. Waarschuwing: degenen die van kleuren houden kunnen dit blog beter overslaan, de zwarte zeekoet is behalve zijn rode poten n.l. nagenoeg zwart/wit. Dat doet wat mij betreft niets af aan het bijzondere om zo'n vogel in Nederland te zien en ik was dan ook blij dat onze speurtochten niet voor niets waren geweest.

Veel kijkplezier toch bij dit blog en bedankt voor jullie leuke reacties op mijn vorige blog over "Kleine vogels vanuit boshut" (klik hier)

Groeten, Ad

Zwarte zeekoet, een opname toen ik al eventjes op de dijk aanwezig was en de vogel aan me gewend was. Op z'n gemak de vleugels uitslaand terwijl hij steeds dichter naar de kant dobberde.

Zwarte zeekoet. Toen ik net op de dijk aan kwam lopen was hij alert en observeerde me voortdurend. Ik ben heel voorzichtig te werk gegaan, je hebt op zo'n dijk geen enkele dekking dus ben ik gaan zitten op de basaltblokken en zonder naar de vogel te kijken heel langzaam naar onderen geschuifeld. 

Hij hield me voortdurend in de gaten, af en toe bleef ik even stilzitten, na zo lang zoeken moest ik het immers niet verprutsen dat hij nu weg zou vliegen. 

Zwarte zeekoet, het is qua verenkleed eigenlijk maar een oersaaie vogel ten opzichte van b.v. een ijsvogel, maar toch een heel bijzondere gast die je in Nederland maar zelden te zien krijgt. Het is een juveniel of een adulte vogel in winterkleed, die twee verschillen nauwelijks van elkaar. In de zomer blijft de witte vleugelvlek maar voor de rest wordt de vogel nagenoeg helemaal zwart. Vandaar waarschijnlijk ook de naam. 

Langzaam kreeg hij meer vertrouwen in mijn aanwezigheid en begon wat de andere kant op te kijken. Voor mij het signaal dat ik weer wat dichterbij kon kruipen.

Het enige kleurrijke aan de vogel zijn zijn rode poten en dat is ook tevens een goed kenmerk waarmee de vogel zich onderscheidt van de "gewone' zeekoet.

Zwarte zeekoet, je kunt het verenkleed saai vinden, maar als je goed kijkt zie je toch een prachtige zwart/wit structuur. Ik heb bij de bewerking overigens enkele foto's omgezet in zwart/wit en als je dan het contrast en het zwart en het wit wat verder opvoert levert dat best ook aardige platen op hoewel je dan het rood van de poten natuurlijk kwijt bent.

Even dacht ik dat de vogel niet helemaal oké was omdat hij z'n ogen dichtkneep. Zou dat dan de reden zijn dat hij hier is blijven hangen. Immers dichtgeknepen ogen en een opgezet verenkleed zijn bij vogels vaak een kenmerk dat ze ziek of uitgeput zijn.

Maar dat bleek gelukkig niet het geval, de vogel voelde zich blijkbaar op z'n gemak en begon z'n poten uit te slaan als voorbode om zich eens lekker te strekken.

En dat gebeurde tot mijn genoegen ook, de vleugels gingen omhoog en hij gaf een mooi showtje voor me weg.

De kop laag boven het water en met de vleugels wijd kwam hij mijn kant op gezwommen. 

De houding deed mij sterk denken aan die van futen, het zgn. admiraal zeilen maar ik weet niet of dat van deze soort ook bekend is. Vanaf deze kant viel er ook nog prachtig het licht op.

Op deze foto zie je goed dat het een lid van de koetenfamilie is met die hele korte vleugeltjes. Ik heb hem helaas niet vliegend kunnen fotograferen, maar de vleugelslag is heel kort en snel zoals bekend van papegaaiduikers.

Zwarte zeekoet.

Zwarte zeekoet.

Tot slot nog twee foto's, deze waarvan je door de houding bijna zou zeggen dat het een andere vogel is met een veel kleinere kop.

En als je dan deze foto ziet met het lijkt veel meer zwart in de veren dan benadert hij weer veel meer het zomerkleed. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat het dezelfde vogel is als hierboven.

Slotwoord: Ik heb me al flink beperkt wat betreft het aantal foto's t.o.v. voorgaande blogs, maar voor een en dezelfde soort is het toch nog een behoorlijke serie. Maar om de tekst wat te spreiden vond ik het wel kunnen. Tot de volgende keer. 

Kleine vogels vanuit boshut

In mijn vorige blog heb ik uitgebreid een aantal roofvogels laten zien die ik fotografeerde vanuit een boshut in Brabant. Natuurlijk kwamen er die dag niet alleen maar roofvogels bij de hut maar tussentijds verschenen er ook diverse soorten kleinere vogels als de roofvogels weer even verstek lieten gaan en de rust tijdelijk terugkeerde. In dit blog een achttal van die soorten. Het zijn geen zeldzame soorten, de goudvink, de kruisbek en de appelvink lieten zich daar niet zien, maar de andere soorten die wel kwamen vond ik toch ook de moeite waard om daar een blogje aan te wijden. 

Bedankt nog voor jullie leuke reacties op de foto's van de roofvogels (klik hier), waar ik in een toekomstig blog nog wat meer van wil laten zien, maar nu eerst ruimte voor deze kleine vogeltjes. Veel kijkgenoegen.

Groeten, Ad

Sijsjes zijn leuke, sociale vogeltjes die vrijwel altijd in groepjes rondtrekken en foerageren. Hier een paartje aan de rand van het vijvertje. Het is natuurlijk altijd wat gekunsteld met dat mos op de vijverrand, maar dat weet je als je vanuit een hut gaat fotograferen. Het spiegelbeeld van het vrouwtje in het eveneens spiegelende mos is dan wel weer leuk.

Sijs mannetje aan het drinkpoeltje.

Sijs mannetje.

Mooi als ze dan samen een kijkje komen nemen, ze zijn nooit ver van elkaar weg.

Vrouwtje, minder kleurig dan het mannetje, maar nog altijd een heel mooi vogeltje met die agaat tinten.

Agressief gedrag past eigenlijk helemaal niet bij ze.

Sommige mannetjes hebben een prachtig doortekende borst, ze doen een beetje kanarieachtig aan. Ze worden hier in vogelaarskringen ook mee gekruist, het zijn n.l. beide vinkachtigen. 

Interactie tussen het paartje.

Een verfomfaaid roodborstje kwam ook even een kijkje nemen.

Een andere soort was deze keep, in het vijvertje zaten andere vogels te badderen en de spetters vlogen om z'n oren.

Keep mannetjes hebben prachtige kleuren, ze worden wel beschouwd als de noordelijke variant van onze inlandse vink waar hij ook nauw aan verwant is.

Ook de kleinere vogels kwamen soms zo dichtbij dat ik er noodgedwongen een portretje van moest maken.

De vijverrand was niet overal goed bedekt, niet zo mooi maar dit pimpelmeesje kreeg toch een plekje in dit blog door het merkwaardige scherptediepteverloop en de fijne zachte achtergrond.

Een glanskop kwam ook even op het mos zitten.

Kleine jantje (zo wordt een winterkoninkje ook wel genoemd) gaf ook acte de présence, hier lijkt hij op een berkenstam te zitten, maar het is een gedeelte van de vijverrand die niet bedekt was met mos, helaas. 

Leuk zo met dat opgewipte staartje.

Voordeel van zo'n aangelegd vijvertje is natuurlijk dat het water stil staat en bij windstil weer krijg je een perfect spiegelbeeld.

Uiteindelijk besloot ook hij maar om even een bad te nemen.

Een zwarte mees kwam ook even kijken of er wat te halen viel.

Soms wordt hij wel verward met de koolmees, maar die witte stippen op de vleugelrand en de witte vlek in de nek zijn onmiskenbaar.

Even verkennen of het allemaal wel veilig is, hier lijkt hij wel z'n eigen spiegelbeeld te begroeten.

Na wat aarzeling waagde ook hij de stap maar.

Als het dan eenmaal vertrouwd aanvoelt vliegen al gauw de spetters in het rond.

Badderende zwarte mees.

Doordat het vijvertje enigszins verhoogd is gebouwd kun je vanaf een fijn laag standpunt fotograferen waardoor je op ooghoogte met de vogels komt.

Een nog kleiner vogeltje dan het winterkoninkje is dit goudhaantje. Ook hij kwam zichzelf even bekijken.

Goudhaantje in de spotlight tegen een donkere achtergrond.

Goudhaantje.

Goudhaantje waarbij mooi de gele koptekening te zien is.

Tenslotte niet echt een kleine vogel, maar deze grote bonte specht in het mos mag het blog afsluiten.

Slotwoord: Ik heb een heerlijke dag beleefd in deze hut in Schaijk in Brabant met roofvogels uit het vorige blog en deze kleine vogels. Ik zag op internet dat deze hut inmiddels helaas niet meer bestaat,  jammer ik was er graag nog eens terug gegaan. Tot de volgende keer.